Μαχαιροβγάλτης (2010)
"Πάμε να φτιάξουμε κάτι όμορφο!"
"Οι νεκροί δε γαμάνε, δε χύνουν και δε κάνουν παιδιά."
Η αρρώστια ξεκινάει απ'την οικογένεια. Χτίζεται χτίζεται χτίζεται και καταλήγει σε μια ανεξέλεγκτη οργή, σε ένα ξερατό απωθημένων που δεν έχει σαφή αρχή, ούτε κάθαρση, ούτε τέλος, μόνο αλληλοφάγωμα.
Η αρρώστια συνεχίζεται στο ευρύτερο κοινωνικό σύνολο, τα πάντα έχουν διαβρωθεί, οι κινήσεις, οι σχέσεις, οι λεκτικοί κώδικες. Κανείς δε μιλάει χωρίς να έχει σκοπό να πληγώσει, να γαμήσει, να σκίσει. Και η φαινομενική κάθαρση μόνο τέτοια δεν είναι.
Το Σπιρτόκουτο και η Ψυχή στο Στόμα τέλειωναν και τα δύο με μονόπλανα σιωπής, όπου και ο πρωταγωνιστής, και (πιθανόν) ο θεατής αφήνουν τη σκόνη να καταλαγιάσει και κοιτάνε πώς θα ανασυνταχθούν. Τουλάχιστον αυτό θέλει ο Οικονομίδης.
Στο Μαχαιροβγάλτη βρίσκουμε τη συνέχεια: τι γίνεται όταν τελειώνει αυτός ο εμετός, όταν η οργή έχει καταλαγιάσει, όταν όλα τα μπινελικώματα και οι χριστοπαναγίες ακούγονται το ίδιο εξαντλημένα με τους χαρακτήρες που τα φτύνουν. Τι γίνεται μέσα σε μια πόλη που μοιάζει να 'χει σαρωθεί από ναπάλμ, που τα χρώματα έχουν ξεθωριάσει, τεράστια φουγάρα της ΔΕΗ φτύνουν δηλητήριο και τα πάντα είναι τόσο άρρωστα όσο και ήσυχα.
Λίγο πιο ελπιδοφόρος ο Οικονομίδης αλλά όχι πολύ: δε γίνεται να φτιάξουμε τίποτα όμορφο σε αυτές τις συνθήκες. Δε γίνεται να καλλιεργείς όλη αυτή την αρρώστια για τόσο καιρό και μετά να περιμένεις να τη βγάλεις καθαρή. Η κάθαρση είναι κι αυτή μέρος της ρουτίνας, ένα ακόμα βήμα που χρειάζεται για να ολοκληρωθείς ως ο πρωταγωνιστής του σήριαλ σου, τίποτα παραπάνω.
Δε συμφωνώ τελείως, δε θα θελα να συμφωνώ δηλαδή, αλλά νομίζω πώς όντως για πολλά άτομα έτσι είναι, και ότι χωρίς τη συνειδητοποίηση του "παραέχει πάει βαθιά αυτό το πράγμα" όντως δε μπορούν να γίνουν πολλά, και όσα μπορούν, θα είναι βραχυπρόθεσμα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Και φυσικά ο Οικονομίδης δε φημίζεται για τη διακριτικότητα του.
Αυτά. Όχι το σόκ των πρώτων δύο, αλλά η φυσική συνέχεια, και η ωραιότερη (και πιο ζοφερή) απεικόνιση της Αθήνας που 'χω δεί.
