Η «ΑΤΟΜΙΚΗ ΕΥΘΥΝΗ» ΩΣ ΑΠΕΙΘΑΡΧΙΑ ΣΤΗ ΒΙΟ-ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΗ
ΕΠΙΔΗΜΙΟΛΑΓΝΕΙΑ ΤΩΝ ΛΟΓΩΝ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑΣ
Καθίσταται βίωμα πια η υποχθόνια καπιταλιστική ευγονική επίθεση, συγκαλυμμένη με τις πιο καθεστωτικές εφαρμογές της μεταμοντέρνας εποχής που αενάως διανύει ολάκερη η ανθρωπότητα. Οι ρήσεις “No one is innocent”(«κανείς δεν είναι αθώος/α) και «Όλοι εναντίον Όλων», η μια με επαναστατική προοπτική και η άλλη προερχόμενη από τον άκρατο, νεοδαρβινικό ατομικισμό του «Οικονομικού Ανθρώπου» (“Homo Economicus”), διαπλέκονται σε μια χαρακτηριστική μεταμοντέρνα «διασυνδεόμενη τεχνική». Μοναδικός σκοπός, το όφελος ενός απόλυτου όπλου ελέγχου στα χέρια αυτών που έχουν την εξουσία να καθορίσουν τον τρόπο και τον τόπο ζωής μας.
Οι επιδημίες αντικαθιστούν αποτελεσματικά τις παρελθοντικές πολεμικές επιστρατεύσεις και τις τρομοκρατικές απειλές. Η απειλή της νόσου, στρατιωτικοποιεί το σώμα και αποτελειώνει αυτά που έκτισαν ο φόβος του πολέμου και της τρομοκρατίας. Τα ψηλά τείχη των ιδρυμάτων εγκλεισμού τώρα υψώνονται κάτω από μια συστηματικά υποκινούμενη συνεργασία των γνώριμων μορφών εξουσίας με την εκούσια αυτό-απομόνωση των ίδιων μας των ευατών. Υποκινούμαστε να εξουσιάζουμε εμάς τους ίδιους και γινόμαστε οι εξουσιαστές άλλων, πάντα όμως μέσα από εξωγενείς περιορισμούς που λανσάρονται ως ανθρώπινοι, ως φυσικοί, ως προσωπικοί για τον/την καθένα/καθεμία μας, χωρίς όμως να έχουμε πολλά περιθώρια προσωπικής άποψης. Αυτή η φυσικοποίηση των απαγορεύσεων επιβάλλεται και την υπακούμε πειθήνια κλείνοντας πίσω μας την πόρτα του προσωπικού μας κελλιού.
Ο κατ’οίκον περιορισμός, τα βραχιολάκια, η διαδικτυακού τύπου εκπαίδευση και εργασία τείνουν να γίνουν κανονικότητες στην μοναξιά μας. Οι επαφές με άλλα ανθρώπινα υποκείμενα προγραμματίζονται αυστηρά και ταξινομούνται σε συγκεκριμένες και περιοριστικές συνθήκες. Η αντίδραση και η απειθαρχία μεταμορφώνεται από τους παραβατικούς/κες, τους γνωστούς/ες–άγνωστους/ες κουκουλοφόρους, τους φονταμενταλιστές/στριες τρομοκράτες/ισσες, σε ασθενείς-ατομικά ανεύθυνους/ες που αποτελούν δημόσιο κίνδυνο για την ασφάλεια και την υγεία της ανθρωπότητας. Αν εκφραστούμε, αν μιλήσουμε, αν δεν υπακούσουμε, αν διαμαρτυρηθούμε, τότε η καταστολή θα έρθει από πολλές μεριές. Από τους γείτονές μας, τους φίλους μας, τους περαστικούς που θα μας εντοπίσουν και βεβαίως από τις γνωστές μορφές καταστολής που τώρα έχουν λιγότερη δουλειά αλλά πάντα τον τελευταίο λόγο. Μια ακόμα σκιώδη προτροπή του παρελθόντος, είναι αυτή που βρίσκει την απόλυτη εφαρμογή στις μέρες μας. Τα δυσοίωνα λόγια του χουντικού Γ. Παπαδόπουλου, «Έκαστος πρέπει να εποπτεύσει τον ευατόν του και τον σύντροφό του ή τον γείτονα του».
Μήπως όμως η αντικοινωνική συμπεριφορά, αποδεικνύεται κάτω από αυτές τις συνθήκες κοινωνικότερη από την ορθή και υποκριτική πολιτική συμπεριφορά που βιώνουμε; Μήπως υπάρχει ένας άλλου είδους ατομικισμός που δεν απομονώνει αλλά επικοινωνεί; Μια «ατομική ευθύνη» που νοιάζεται και νιώθει τα κοινωνικά αδιέξοδα που δημιουργεί το τυφλό ατομικό συμφέρον ενδυόμενο με τον μανδύα του “Political Correct”; Ο εγκλεισμός και η βία που ασκείται σε ανθρώπινα και μη έμβια όντα τώρα χτυπάει την πόρτα του «καθαρού» σπιτιού μας, της ατομικής ιδιοκτησίας μας.Το «σπίτι μας» είναι το κλουβί μας, η «ασφάλεια μας» είναι η εν ζωή θανάτωσή μας. Άρα, θα μπορούσαμε να πούμε «Ο/Η καθένας/καθεμία είναι υπεύθυνος/η για τα αδιέξοδα που προκαλεί και τις λύσεις που πρέπει να βρεί για τον ευατό του/της, σαν να πρόκειται για τον/την σύντροφο/συντρόφισσα του/της και τον/την γείτονα/γειτόνισσα του/της».Η επίθεση που δεχόμαστε αφορά όλους μας και τον/την καθένα/καθεμία ξεχωριστά και δεν μας σώζουν ούτε οι θεοί, ούτε οι κάθε είδους αντιπρόσωποι και συνδικαλιστές/στριες, ούτε οι κάθε είδους νταβαντζήδες.Τώρα είναι ανάγκη, περισσότερο από ποτέ, να παλέψουμε για τις ζωές μας και να αναστοχαστούμε την βία και τον εγκλεισμό που ασκούμε πάνω σε άλλα έμβια όντα.
ΠΕΡΑΣΤΙΚΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΜΑΣ
Ολικό Μαύρο Άλφα