Λοιπόν.
Κατ' αρχάς οι μοντς ήταν τρομεροί, τα κομμάτια τους ΠΑΤΑΓΑΝΕ ρε παιδί μου, είχανε μια δύναμη κι ένα βηματισμό τρομερό. Κάπου με κούρασαν τα φωνητικά που δεν παρουσίασαν παραλλαγές αλλά και το ξεχείλωμα γενικότερα από άποψη διάρκειας. Ιδανικό θα ήταν να είχαν παίξει μείον δεκαπέντε λεπτά, τα σπάσαμε όπως και να 'χει.
Οι κόλορ χέιζ ήταν καλοί. Πολύ καλοί και πολύ τίμιοι. Εϊχανε μικρά προβληματάκια με τον ήχο ανάξια λόγου αλλά στάθηκαν συνεπέστατοι και ορεξάτοι (μεγάλη λατρεία ο ντροπαλούλης Γερμανός που δεν ξεχώριζε κανείς τι έλεγε αλλά όλοι τον αποθέωναν). Γενικότερα υπήρξαν ό,τι υπόσχεται μια τέτοια μπάντα λάιβ και ο κόσμος (απ' ό,τι είδα εγώ) γούσταρε, αλλού περισσότερο και αλλού λιγότερο, σε κάποια κομμάτια δηλαδή που δεν είχαν μελετηθεί από το σπίτι υπήρχε μια χλιαρότητα και μια κούραση μάλλον λόγω ώρας (5.30 ώρες λάιβ ε).
Εγώ ομολογώ ότι κάπου δεν μπήκα στο νόημα. Και στεναχωρήθηκα γι' αυτό διότι οι συγκεκριμένοι είναι τεράστια λατρεία και το ένιωσα σα χαμένη ευκαιρία κάπως. Αυτό μάλλον έχει να κάνει πολύ περισσότερο μ' εμένα παρά με τη μπάντα όμως κυρίως λόγω του ότι περίμενα την επικοινωνία με το κοινό κάπως διαφορετική. Πώς, θα μου πεις. Τι περίμενες ρε μαν, να χοροπηδάνε και να τα σπάνε; Όχι, προφανώς όχι. Δεν ξέρω κι εγώ τι περίμενα, μάλλον φταίει το τεράστιο χάιπ λόγω αγάπης, εντέλει όμως ένιωθα σαν να άκουγα το σιντί με πάρα πολύ κόσμο γύρω μου να κουνάει υπνωτισμένος το κεφάλι του. Κι εδώ θα συμφωνήσω απόλυτα με κάτι που είχε πει παλιότερα ο Σώτος (νομίζω), πως (για 'μενα) ένα μουσειακό λάιβ χωρίς αλληλεπίδραση μου στερεί πολλά πράγματα.
Οι χιούμαν άστεροϊντ είχαν πολλή βαβούρα που έθαβε τις κιθάρες και τις έκανε ν' ακούγονται φλατ χωρίς όγκο. Όχι αναξιοπρεπείς, σε καμία περίπτωση, απλά εγώ δεν.
Εν τέλει μπράβο CTS, μπράβο μοντς και μπράβο κόλορ χέιζ, καλά περάσαμε και πήραμε κι ένα μάθημα προσδοκιών.