Grand Magus - Hammer Of The North
©2010 Roadrunner
1. I, The Jury
2. Hammer Of The North
3. Black Sails
4. Mountains Be My Throne
5. Northern Star
6. The Lord Of Lies
7. At Midnight They’ll Get Wise
8. Bond Of Blood
9. Savage Tales
10. Ravens Guide Our Way
http://www.grandmagus.com/
Σα πολύ στην κούφα δεν το περάσαμε αυτό εδώ; Νομίζω ότι είναι πάρα πολύ κρίμα να μην κάνουμε μια κουβέντα γύρω από αυτόν εδώ τον δίσκο, καθώς νομίζω οτι πάει άνετα -για μένα τουλάχιστον- στις καλύτερες heavy metal κυκλοφορίες της χρονιάς. Πριν πω την γνώμη μου πρέπει να σημειώσω οτι όταν άκουσα οτι οι Magus πάνε να βγάλουν νεο δίσκο, ήμουν πολύ επιφυλακτικός. Αφενώς γιατί θεωρούσα οτι είναι πολύ νωρίς από τον προηγούμενο, αφετέρου επειδή το "Iron Will" το θεωρούσα πολύ μεγάλο για να το διαδεχτεί κάτι ανάλογο. Κοιτώντας καλύτερα όμως, πότε κυκλοφόρησε, βλέπω οτι έχουν συμπληρωθεί ακρίβως 2 χρόνια από το IW, που πραγματικά δεν κατάλαβα πως πέρασαν καθώς ήταν ένας δίσκος που άκουγα πολύ συχνά μέχρι πρότινος, πράγμα που είναι κι ένα δείγμα για το πως είναι ένας δίσκος που δύσκολα βαριέσαι να ακούς. Μεγάλο φορτίο λοιπόν στο Hammer of the north. Φορτίο που όμως από την αρχή δείχνει οτι μπορεί να σηκώσει. Ο δίσκος ξεκινάει με 3 κομματάρες που δένουν μεταξύ τους στοιχεία όπως η αμεσότητα (I, The Jury), το καλοπαιγμένο σύγχρονο heavy (Hammer Of The North) και το επικό συναίσθημα (Black Sails) που πραγματικά τα έχει ανάγκη νομίζω η βιτρίνα του ευρωπαικού ήχου στις μέρες μας. Ακολουθούν τα -όχι μέτρια, αλλά ούτε πραγματικά σπουδαία- "Mountains Be My Throne" και "Northern Star" αλλά αν μη τι άλλο, κρατούν το album σε υψηλά επίπεδά, για να ακολουθήσει άλλο ένα δίδυμο τραγουδιών του συνδυασμού επικό - άμεσο ("The Lord Of Lies" - "At Midnight They’ll Get Wise" αντίστοιχα) που απογειώνει και πάλι την ακρόαση. Τέλος, ο δίσκος κλείνει με άλλη μια κομματάρα (το σχεδόν midtempo "Savage tales") που βρίσκεται ανάμεσα σε αξιοπρεπέστατα τραγουδια. Σχετικά με τον ήχο του album νομίζω οτι δεν θα ξενίσει κανέναν που γούσταρε το Iron Will καθώς μιλάμε πάνω κάτω για μια παγίωση στον ήχου που έφτιαξε η κυκλοφορία του 2008. Στιβαρότατο rythm session (δεν ξεχνιέται εύκολα το γαμιστερό doom παρελθόν τους ) ριφάρες και ωραίος ξερός - κοφτός ήχος στις κιθάρες, ενώ ο JB δεν χρειάζεται σχόλια. Απλά υποδειγματικός καθώς τόσο σε ερμηνεία όσο και σε χροιά είναι από τους πλέον αναγνωρίσιμους frontmen στον ήχο. Με άλλα λόγια μιλάμε για κυκλοφορία που αν και δεν ξεπερνάει το IW στέκεται άνετα δίπλα του, και -ελπίζω- ανοίγει το δρόμο να καθιερωθούν στη συνείδηση του "πολύ κόσμου" με προοπτική να τους δώσει επιτέλους την προσοχή που τους πρέπει.