Ash Pool - for which he plies the lash
Ash Pool - for which he plies the lash
2010 - Hospital Productions/Tour de Garde
1. Holocaust Temple
2. A Sacrifice Consumed by Fire
3. Big Bang Black Metal
4. Porcelain Cancer Spear
5. White Dwarf Death Mask
6. Dancing Death Masters
7. Moon Rose Over Sobibor
8. On the Rings of Saturn Adam and Eve Conceive Cain
Δεύτερο αμιγώς BLACK METAL album για τον Fernow ο οποίος είναι τεράστιος θεός αν και ψιλοέχει το hype εκείνο που δεν αγαπάμε, έχει όμως και την HOSPITAL PRODUCTIONS που την αγαπάμε. Οι κασσέτες ήταν πρώιμες και καλτ ακόμα και για black metal, ενώ το πρώτο του album ήταν ωραίο, αλλά αυτό διαλύει και ισοπεδώνει. Ο λόγος που συνέχισε το project είναι πως μάλλον δεν είχε γράψει ακόμα τα καλύτερα κομμάτια του. Στο "And Still, Wanting" ως Prurient είχε κλεφτά χρησιμοποιήσει κάποια black metal riff-ική να κόψει αντιδράσεις, και όταν είδε πως του βγαίνει, εξαμολύει τον θορυβώδη οχετό, όπως καλά ξέρει να κάνει ως Prurient. Χωρίς να ντρέπεται φτιάχνει ένα σχεδόν μελωδικό bm album με raw σκουπιδοήχο και φυσικά αντρόπιαστα καθαρά φωνητικά. Σε αντίθεση με ό,τι θα περίμενες από ένα noise καλλιτέχνη που την είδε μέταλς, το album είναι Γεμάτο Riffs που Kόβουν Πόδια και Παγιδεύουν Ψυχές, και είναι το ουσιαστικό ζητούμενο για αυτά τα μπλακμέταλς που θέλουμε, διότι ωραία όλη αυτή η κασκαδιανή κομπανία από το αμέρικα, αλλά όλοι μαζί δεν έχουν Ένα ξινισμένο κακομούτσουνο και σκοταδιασμένο νεκρικό βαλσαμωμένο σάπιο υπέρυθρο δαιμονικά γκαυλιάρικο ξιπασμένο και μαυρόψυχο ξύσιμο. Εδώ έχει πάνω από 15. Έχουν ατμόσφαιρες, αλλά αν θέλετε ατμόσφαιρες είστε ατμοσφαιρικοί τύποι, ενώ πονοκέφαλο θα πρέπει να προκαλεί η λέξη "ατμόσφαιρα" ή "ambient" στον Fernow. Το album είναι μια ευθεία επίθεση γιατί έτσι είναι το σωστό. Ακόμα και να μην ξαναείχατε ακούσει τη λέξη Prurient και γλυκές μπαλάντες-διαμάντια σαν το "Caribbean Overdose" ή το -κλασικό πλέον- "Spider Spins A Child", αν δηλαδή είστε του black metal, δεν θα χάσετε ακούγοντας αυτό το "for which he plies the lash". Και όσοι ψάχνετε arpegios, κανόνες, μπάσο ματζόρε αλλά φωνή μινόρε, και στίχους που να σας κάνουν σκεπτόμενους ακροατές, ή λόγους να βρίσετε indie safe ατομάκια για μουσικές που κατά τα άλλα δεν ακούτε, ψάχτε εδώ, ψάχτε αλλού, ψάχτε όπου αγαπάτε. Δεν πολυσκοπεύω να συζητήσω περαιτέρω όμως τα γιατί και τα πως έτσι κιαλλιώς. Και "The Black Post Society" για τα αμέσως μετά.
