Sonisphere Knebworth Uk 30/7-1/8 2010

[mrmaiden]

Ύστερα από αρκετό άγχος για το αν θα πετάξουμε ή όχι, λόγω των διάφορων απεργιών φτάσαμε με τον Psychotron στο Knebworth για το αγγλικό Sonisphere!
O χώρος μεγάλος αλλά όχι αχανής όπως στο Donington, και ο αριθμός του κόσμου ιδανικός (55.000) για ένα rock n roll party και υπήρχε και το πλεονέκτημα ότι υπήρχε πρόσβαση από το Λονδίνο με τρένο (25 λεπτά περίπου ήταν η διαδρομή κάθε μέρα)

Eν τάχει δύο λόγια για κάθε μπάντα που είδα

30/7
Delain: Συμπαθητικοί οι Ολλανδοί με καλή τραγουδίστρια. Όχι όμως κάτι το εντυπωσιακό.

Turisas:Πολύ δυνατοί και υποστήριξαν αρκετά καλά με τη σκηνική τους παρουσία τη μουσική τους.Έπαιξαν και μια διασκευή του Supernaut

Bigelf: Ισοπέδωση!! Είχα ακούσει λίγα πράγματα από το συγκεκριμένο group αλλά μετά από αυτήν την εμφάνιση θα πέσει λιώσιμο!! Prog με αρχίδια

Europe:Πολύ καλύτεροι από την προηγούμενη φορά που τους είχα δεί. O Tempest τα έδωσε όλα και ο Norum.... ε είναι ο John Norum από τις καλύτερες κιθάρες που κυκλοφορούν. Έπαιξαν και το τινινινι στο τέλος και έγινε χαμός από κάτω Στα σύν η αναφορά σε Dio και η μίνι απόδοση που έκαναν στο Heaven and Hell

Prelude
Last Look At Eden
Love Is Not The Enemy
Superstitious
Scream Of Anger
No Stone Unturned
Rock The Night/Heaven and Hell
The Beast
The Final Countdown

Alice Cooper:Θεός όπως πάντα. Ζουρλομανδύες, κρεμάλες, νοσοκόμες και κομματάρες από τα 70's και όχι μόνο. Mικρή ένσταση το σχεδόν ίδιο setlist με τις προηγούμενες φορές που τον έχω δεί.

School's Out (Part)
No More Mr. Nice Guy
I'm Eighteen
Wicked Young Man
Ballad Of Dwight Fry
Go To Hell
Guilty
Cold Ethyl
Poison
From The Inside
Nurse Rozetta
Be My Lover
Only Women Bleed
I Never Cry
Black Widow Jam
Vengeance Is Mine
Dirty Diamonds
Billion Dollar Babies
Killer
I Love The Dead
Feed My Frankenstein
Under My Wheels
Elected
School's Out

31/7

Enforcer: Κάθε φορά που τους βλέπω είναι και καλύτεροι. Πολύς κόσμος στη μικρή σκηνή, παρά το γεγονός ότι έπαιζαν πολύ νωρίς (γύρω στις 11 το πρωί) και headbanging στο full. Heavy/speed καταιγισμός με το καλήμέρα

Sabaton: Πολύ δυνατοί. Έπαιξαν όλα τα γνωστά τους κομμάτια συμπεριλαμβανομένου και του Coat Of Arms και ξεσήκωσαν το κοινό, στο οποίο υπήρχαν αρκετοί οπαδοί τους!

Evile: Ήρθε η ώρα για thrash. Δυστυχώς έπαιξαν λίγο, αλλά ήταν αρκετό για να γίνει πανικός από κάτω και να δημιουργηθεί ένα τεράστιο pit στην μικρή σκηνή!!

Αnthrax: Caught In A Mosh για αρχή και πουτάνα όλα Pits, τραγούδι, κοπάνημα!! Κάτι πρέπει να γίνει και να τους δούμε μια φορά σε δική τους συναυλία σε κλειστό χώρο. Αδικούνται με το να παίζουν με το ζόρι 45 λεπτά και μέρα μεσημέρι

Caught in a Mosh
Got the Time
Madhouse
Antisocial
Indians/Heaven & Hell
Metal Thrashing Mad
I Am The Law

Fear Factory: Μόνο πόρωση και μόνο ξύλο Σε ανοιχτό χώρο χάνουν βέβαια, αλλά γαμάνε όπως και να χει!

Mechanize
Shock
Edgecrusher
Powershifter
Fear Campaign
Martyr
Demanufacture
Replica

Apocalyptica: Δεν τους είχα δεί ποτέ και εντυπωσιάστηκα. Είναι απίστευτο το τι ήχο βγάζουν με τα βιολοντσέλλα Πέρα από τις διασκευές , έπαιξαν και δικά τους κομμάτια, σε μερικά από τα οποία είχαν και τραγουδιστή, παρότι ως επί το πλείστον παίζουν instrumental.

Master of Puppets
Grace
Fight Fire With Fire
End Of Me
Last Hope
I'm Not Jesus
Seek & Destroy
Inquisition Symphony

Sick Of It All: Μπάντα εγγύηση. Δεν απογοητεύουν ποτέ. Hardcore όπως πρέπει και το κοινό τίμησε δεόντως τους θεούς από τη Νέα Υόρκη. Death or Jail, Built To Last, Step Down (απίστευτο pit) μερικές από τις κομματάρες που έπαιξαν!

Mötley Crüe: Αυτή τη φορά δεν είχε ηλεκτρικές καταιγίδες. Όσοι τους είχαν δεί, μου είχαν πεί ότι η μπάντα εξαρτάται κατά πολύ από το αν θα είναι στα καλά του o Vince Neil. Ευτυχώς είχε κέφια και η μπάντα γάμησε. Είχαμε κάτσει σχετικά κοντά στη σκηνή, περιμένοντας να αρχίσουν και μπαίνουν με το Kickstart my Heart και από το πουθενά με το μπάχαλο που έγινε μπροστά βρεθήκαμε σχεδόν στο κάγκελο (Δεν περίμενα με τίποτα να γίνουν τέτοια σκηνικά με κόσμο πάνω κάτω στους Μotley) Οι κομματάρες διαδέχονται η μία την άλλη και η πόρωση συνεχίζεται Doctor Feelgood,Τoo Fast For Love, Live Wire , Wild Side, Ten Seconds To Love, Shout At The Devil και για το τέλος Let's ride this motherfucker home και Girls, Girls, Girls
Mακάρι να κάνουν περιοδεία του χρόνου Ευρώπη για να τους ξαναδούμε σε headline set αυτή τη φορά!!!

P.s. Nikki Sixx γαμώ τα σπίτια

Kickstart My Heart
Dr. Feelgood
Too Fast For Love
Live Wire
Same Ol' Situation (S.O.S.)
Don't Go Away Mad (Just Go Away)
Ten Seconds to Love
Rattlesnake Shake
Wild Side
Shout At The Devil
Girls, Girls, Girls

Rammstein: Mουσικά δεν μου άρεσαν ποτέ πέρα από 2-3 τραγούδια, αλλά με αυτά που είδα αξίζουν ένα μεγάλο respect. Show που όμοιο του δεν υπάρχει, θεατρικότητα και γενικά αυτή η ατμόσφαιρα που δημιουργούσαν είναι από τις καλύτερες συναυλιακές εμπειρίες που μπορεί να έχει κάποιος.

Rammlied
Bückstabü
Waidmann
Keine Lust
Feuer Frei
Weiner Blut
Frühling in Paris
Ich Tu Dir Weh
Du Riechst So Gut
Benzin
Links
Du Hast
Pussy
Sonne
Haifisch
Ich Will

1/8

Slayer: Χωρίς λόγια. Κομματάρες και moshing

South of Heaven
World Painted Blood
Hate Worldwide
War Ensemble
Jihad
Dead Skin Mask
Raining Blood
Mandatory Suicide
Angel of Death

Alice In Chains: Eίχα αμφιβολίες για το κατά πόσο θα μπορούσαν να σταθούν χωρίς τον Staley. Ο DuVall στάθηκε πολύ καλά και όλη η μπάντα μας έπεισε με την εκπληκτική απόδοση της τόσο στα παλιά όσο και στα καινούρια κομμάτια.

Again
Man in the Box
Check My Brain
Them Bones
Rain When I Die
Your Decision
Acid Bubble
Would?
Rooster

The Cult: 17 χρόνια μετά την Νέα Σμύρνη βλέπουμε Cult για δεύτερη φορά. Αstbury και Daffy super και οι κομματάρες τους όπως το μεγάλο Sweet Soul Sister ακούγονται δέκα φορές καλύτερα live. Eλπίζω να μην περάσουν πάλι τόσα χρόνια για να τους ξαναδούμε!

Lil' Devil
Sweet Soul Sister
Phoenix
Rain
Every Man and Woman Is A Star
Fire Woman
Rise
She Sells Sanctuary
Wild Flower
Love Removal Machine

Sweet Savage: Είμασταν με το ζόρι 30- 40 άτομα (ισως να λέω και πολλούς) στη Jagermeister stage όταν βγήκαν οι N.W.O.B.H.M. θρύλοι από το Belfast. Ε και? H μπάντα τα σπασε και νοερά μας μετέφερε στις μαγικές εποχές των αρχών των 80ς Στο τέλος έπαιξαν και μια φοβερή διασκευή στο Whiskey In The Jar ( φοβερή και σε απόδοση αλλά και φωνητικά, καθώς η ιρλανδική προφορά του Ray Haller ήταν ιδανική για το κομμάτι) Queen's Vengeance, No Guts No Glory, Regenerator, Killing Time μερικά από τα κομμάτια που έπαιξαν.

Iggy & The Stooges: Πάλι δεν χωράνε πολλά λόγια εδώ. Ο άνθρωπος είναι ζωντανή ιστορία. Έχουν περάσει τόσα χρόνια και ακόμα γαμάει τα πάντα. Ανέβασε πάλι κόσμο στη σκηνή (μια από αυτές που ανέβηκαν τον χούφτωνε διαρκώς) και έδειξε για μια ακόμη φόρα τι θα πεί performer!!

Raw Power
Search And Destroy
Gimme Danger
Shake Appeal
1970
Night Theme
Beyond the Law
Fun House
I Got A Right
I Wanna Be Your Dog
Your Pretty Face Is Going To Hell
Open Up And Bleed
Death Trip
No Fun

Kylesa: Tους είδαμε για 2-3 κομμάτια, καθότι έπρεπε να βρούμε καλή θέση για τους Μaiden που θα έβγαιναν μετά.Αρκετός κόσμος στη σκηνή της Red Bull και η μπάντα ήταν εμφανές ότι διασκέδαζε με την ψυχή της παίζοντας στο festival. Laura λατρεία όπως πάντα

Iron Maiden: Maiden για δέκατη φορά λοιπόν και δεύτερη επί αγγλικού εδάφους (η προηγούμενη ήταν το 2003).Υπό άλλες συνθήκες θα τους έκραζα για τις επιλογές των τραγουδιών. Όμως, όταν βλέπεις την αγαπημένη σου μπάντα εντός έδρας με 55.000 κόσμο να συμμετέχει από την αρχή μέχρι το τέλος σε κάθε τραγούδι (ειδικά στα παλιά όπου έγινε κόλαση ) ε τότε τα ξεχνάς όλα! Αν άκουγα πάλι στην Αθήνα το Fear Of The Dark θα στράβωνα, αλλά στο Knebworth η όλη ατμόσφαιρα ήταν λες και είμασταν σε Dvd. Bruce σε μεγάλα κέφια να χώνει ατάκες συνεχώς και όλη η μπάντα να έχει απίστευτη ενέργεια με μεγάλη αλληλεπίδραση με το κοινό. Βγήκε και ο Eddie ως Alien και μάλιστα κάποια στιγμή του έδωσαν και κιθάρα. Ειδική μνεία στο θεό Adrian Smith και βέβαια σε όλον αυτόν τον κόσμο που μετέτρεψε ένα μέτριο κατ' εμέ setlist σε ένα party 2 γεμάτων ωρών, που δεν ήθελες να τελειώσει ποτέ

Iron What?

Iron Fucking Maiden That's What!

The Wicker Man
Ghost Of The Navigator
Wrathchild
El Dorado
Dance Of Death
The Reincarnation Of Benjamin Breeg
These Colours Don't Run
Blood Brothers
Wildest Dreams
No More Lies
Brave New World
Fear Of The Dark
Iron Maiden
The Number of the Beast
Hallowed Be Thy Name
Running Free

[Krux]

Να 'τανε η ζήλεια ψώρα...

Είπαμε και εμείς φέτος οτι είδαμε Σόνισφηαρζ...



ps.



ps2.
είπε under my wheels ο Αλίκης. τώρα είναι που θέλω να σε μαχαιρώσω.

[psychotron]

Παρασκευή 30/7: Η πρώτη μέρα ήταν λίγο ταλαιπωρία γιατί ήμασταν με τον mr.maiden στο πόδι από τα ξημερώματα. Τετράωρη πτήση, καπάκι metro μέχρι το ξενοδοχείο για το checkin, ένα γρήγορο δεκάλεπτο φρεσκάρισμα και καπάκι τραίνο για Stevenage. Κι από κει ταρίφας για Knebworth. Τελικά καταφέραμε και φτάσαμε πριν ξεκινήσουν οι μπάντες και είχαμε λίγο χρόνο να τριγυρίσουμε και να δούμε τα κάθε λογής μαγαζάκια / stands (με ρούχα, καπέλα, piercing και ένα σωρό άλλα πράγματα), τα bar, τα φαγάδικα και τα παιχνίδια (λούνα παρκ φάση).








Αφού ψωνίσαμε σε έναν από τους 4-5 πάγκους με merchandise, πράγμα που
αποδείχθηκε πολύ συνετό γιατί τα νορμάλ μεγέθη εξαφανίστηκαν πολύ γρήγορα, πιάσαμε θέση στην Saturn Stage για να δούμε τους Delain.






Οι Ολλανδοί παίζουν ένα ας πούμε ατμοσφαιρικό μέταλ, όχι κάτι το ιδιαιτέρως εντυπωσιακό, αλλά δεν τους λες και άσχημους. Σαν ένα ζέσταμα για την έναρξη του party, ήταν ό,τι έπρεπε. Για τον ήχο δεν αναφέρω σκοπίμως, γιατί πολύ απλά δεν νοείται ένα τέτοιο μεγάλο event να έχει προβλήματα στον ήχο. Κρύσταλλο, από την πρώτη νότα που ακούστηκε, ως την τελευταία νότα που έπαιξαν οι Maiden την Κυριακή. Και σε όλες τις σκηνές, εννοείται.
Μετά τις απαραίτητες προμήθειες (αλκοόλ), πήγαμε μέχρι την BohemiaStage να δούμε κάποια “BizarreActs” και μετά επιστροφή στη σκηνή να δούμε Turisas.






Όλο αυτό το στυλ με τα εύθυμα folk τραγούδια, τα keyboards και τις κιθάρες να δένουν όμορφα με το ακορντεόν προσωπικά μ’ αρέσει και μου φτιάχνει το κέφι. Τους χάρηκα πολύ.
Με το τέλος των Turisas, ξανακατεβήκαμε στη Bohemia stage για να δούμε Bigelf.






Δεν είχα ακούσει και πολλά πράγματα από αυτούς, πάντως για το είδος τους είναι πάρα πολύ καλοί, με εξαιρετική, δυνατή σκηνική παρουσία.

Σειρά είχαν οι Europe. Τους είχα δει πάλι μόλις πριν από ένα μήνα, support στους Kiss στη Στοκχόλμη και παρόλο που πίστευα ότι εκεί που ήταν και η χώρα τους θα ήταν μάλλον καλύτεροι, με διέψευσαν. Εδώ οι τύποι κυριολεκτικά πετάγανε στη σκηνή. Ο Joey Tempest είναι ένας απίστευτος frontman, που έχει τη δύναμη να κουμαντάρει το κοινό όπως θέλει. Επίσης δίπλα του υπάρχει ένας από τους καλύτερους hardrock κιθαρίστες, ο John Norum. Εμφάνιση που μου τίναξε τα μυαλά στον αέρα. Το setlist πάνω κάτω ίδιο μ’ αυτό της Στοκχόλμης, μεταξύ άλλων ακούσαμε “Rock the Night”, “Superstitious”, “Let the Good Times Rock” και “Final Countdown” με 30.000 κόσμο (κάπου τόσοι πρέπει να ήταν την πρώτη μέρα) κυριολεκτικά να χοροπηδάει πάνω κάτω. Άψογοι.








Τον Gary Numan τον είδαμε από απόσταση, αραχτοί στο γρασίδι, τρόγωντας λουκάνικα και πίνοντας μπύρα. Αφενός χρειαζόμασταν μερικά λεπτά ξεκούρασης κι αφετέρου έπρεπε να προετοιμαστούμε για τον Alice Cooper.








O οποίος έπαιξε ένα εντελώς αψυχολόγητο set ξεκινώντας με τρεις κομματάρες που θα τις περίμενες για κλείσιμο, “School’s Out”, “No More Mr. Nice Guy” και “I’m Eighteen”. Ο άνθρωπος κάνει τα ίδια πράγματα επί σκηνής εδώ και τόσα χρόνια κι όμως έχει τη δυνατότητα να σε κάνει να μην τα βαριέσαι. Κρεμάλες και αποκεφαλισμοί επί σκηνής, κούκλες, αναπηρικά καροτσάκια, ζουρλομανδύες.. Ακούσαμε επίσης “Poison”, “Only Women Bleed”, “Cold Ethyl”, “Feed My Frankenstein”, “Billion Dollar Babes”, “Under My Wheels” ενώ έκλεισε με το “School’s Out” (ξανά!) το οποίο όμως αυτή τη φορά απλά το ακούσαμε, καθώς είχαμε ήδη πάρει το δρόμο της επιστροφής προκειμένου να προλάβουμε το τελευταίο τραίνο για Λονδίνο.

















Τους Karma to Burn που έπαιζαν στη Jagermeister Stage, δεν καταφέραμε να τους
δούμε γιατί είχαν overlap με τον Alice Cooper, όπως επίσης και τους Terrorvision, γιατί έπαιζαν στη μικρότερη σκηνή (Bohemia) μετά τις 11-11:30 και η μόνη περίπτωση να τους βλέπαμε θα ήταν αν αποφασίζαμε να ξημερώσουμε στο σταθμό του Stevenage μέχρι τις 6:30 το πρωί που είχε πάλι τραίνο για Λονδίνο.

[psychotron]

Σάββατο 31/7:
Ξύπνημα νωρίς το πρωί, γιατί στις 11:30 έβγαιναν οι Enforcer στη Bohemia Stage. Οι Σουηδοί μας προσέφεραν ένα πολύ δυνατό live. Άλλη μία από τις μπάντες που καταχάρηκα.


Δυστυχώς όμως είδαμε μόνο 20 λεπτά, γιατί στις 11:50, έβγαιναν στη Saturn Stage οι Sabaton και δεν θέλαμε να τους χάσουμε. Ακούσαμε μεταξύ άλλων και το δικό μας “Coat of Arms” και φύγαμε για τις άλλες σκηνές απόλυτα ικανοποιημένοι.


Σ’ αυτό το σημείο υπήρξε ένα δίλημμα. Τελικά αποφάσισα να μην δω τους Evile. «Γιατί;», θα μου πεις. «Γιατί πήγα να δω τους LacunaCoil, είχαν overlap», θα σου πω. «Είσαι ηλίθιος» θα μου πεις. Και θα έχεις και δίκιο. Αλλά δεν γίνεται ρε παιδί μου, όταν βλέπεις την Cristina Scabbia σε απόσταση 3 μέτρων, ξεχνάς τα πάντα. Δεν έχω απολύτως τίποτα να πω για την εμφάνιση των Lacuna Coil ή για το setlist τους. Μόνο τις παρακάτω φωτογραφίες.







Soulfly δεν καιγόμασταν να δούμε. Αφενός τους είχαμε ξαναδεί, αφετέρου προτιμήσαμε να είμαστε πιο κοντά στην ApolloStage όπου και ετοιμαζόντουσαν να βγουν οι Anthrax, έτσι τον Cavallera και την παρέα του τους είδαμε / ακούσαμε από απόσταση.



Τους Anthrax λοιπόν, είχα επιτέλους την ευκαιρία να τους δω δεύτερη φορά μετά από το 2005 (στην Αθήνα δεν θεωρώ ότι τους είδα, τουλάχιστον σοβαρά, αφού είχα προλάβει μόλις 3-4 τραγούδια). Ξεκίνησανμε “Caught in a Mosh” ενώσυνέχισανμε “Got the Time”, “Madhouse”, “Antisocial”, “Indians” , “Metal Thrashing Mad” και “I Am the law”. Έπαιξαν και λίγο από το “Heaven and Hell”. Παραμένουν το ίδιο βλαμμένοι επί σκηνής, χοροπηδάνε πάνω κάτω και τρέχουν διαρκώς, ο Belladonna φόρεσε για μία ακόμα φορά τα ινδιάνικα φτερά στο κεφάλι και γενικά οι άνθρωποι βγάζουν τρελό κέφι στη σκηνή. Respect.




Αφού προμηθευτήκαμε καύσιμα (αλκοόλ λέμε!) κατηφορίσαμε στην Saturn Stage για να δούμε FearFactory. Κόλαση! Ακούσαμε “Powershifter”, “Fear Campaign” και “Replica” μεταξύ άλλων.



'Ισα ίσα προλάβαμε τα τελευταία 15 λεπτά από το setlist των Katatonia, που με τη μουσική τους μας έδωσαν μία καλή ευκαιρία να ηρεμήσει το κεφάλι μας.



Βγαίνοντας από την τέντα της Bohemia, αρχίσαμε ν’ ανηφορίζουμε προς την ApolloStage, όπου οι PapaRoach είχαν ήδη ξεκινήσει. Τους ακούω ευχάριστα, αλλά ως εκεί, έτσι το έκοψα τελείως χαλαρά μέχρι να φτάσω στη μεγάλη σκηνή. Έπαιξαν όλα τα γνωστά hit-άκια τους, και έκλεισαν (φυσικά) με το “Last Resort”



Και μετά πάλι Saturn Stage για να δούμε κάτι περίεργους τύπους με 3 cello επί σκηνής να παίζουν το “Master of Puppets”! Οι Apocalyptica είχαν ήδη πάρει θέση. Από διασκευές, εκτός από το “Master..”, έπαιξαν επίσης “Fight Fire With Fire” και “Seek & Destroy”, ενώ έπαιξαν και κάμποσα δικά τους, σε δύο από αυτά δε, έκανε και την εμφάνιση του ως guest ένας τραγουδιστής, θαρρώ Tipe Johnson τον είπαν. Δυνατοί.




Κάπου εδώ και μετά από όλα αυτό το εξουθενωτικό πέρα-δώθε στις σκηνές χρειαζόμασταν α)Ποτό, β)Φαΐ, γ)Λίγα λεπτά ξεκούρασης. Επίσης βρεθήκαμε με 3 φίλους από Αθήνα που είχαν έρθει αποκλειστικά για Rammstein και αρχίσαμε να χαζολογούμε και να σουλατσάρουμε άσκοπα, με αποτέλεσμα οι GoodCharlotte να πάνε άκλαφτοι, ίσα που τους ακούσαμε από μακριά. Είδαμε πάντως κάτι κατεστραμένους τύπους να κόβουν βόλτες με τρομπέτες και τύμπανα, κάτι άλλους ντυμένους στρουμφάκια, κάποιους super ήρωες κι έναν τύπο με σλιπάκι και το μισό παπάρι έξω. Cult καταστάσεις.







Στο μεταξύ στη SaturnStage είχαν βγει οι SkunkAnansie. Ποτέ δεν με συγκίνησαν, οπότε μην περιμένετε ιδιαίτερη κριτική ή setlist, πάντως το “Weak” και το “CharlieBigPotato” τα αναγνώρισα!



Προσπαθώντας να σκοτώσουμε λίγο την ώρα, κατεβήκαμε προς την ApolloStage να δούμε και ολίγη από Placebo. Ξεκίνησαν με “NancyBoy” και “AshtrayHeart” ενώ έπαιξαν και μεταξύ άλλων “EveryYouEveryMe”, “Meds”, “BitterEnd” κ.α.
Εννοείται βέβαια ότι τα τελευταία 2-3 κομμάτια τους απλά τα ακούσαμε, αφού φύγαμε σφαίρα για τη SaturnStage προκειμένου να πιάσουμε θέση.

[psychotron]

Ο ουσιαστικός λόγος για τον οποίο ήρθαμε στο Knebworth ήταν μόλις 2-3 λεπτά μακριά μας κι εμείς ήμασταν περίπου στην 6η-7η σειρά από το κάγκελο. Όσοι φίλοι μου είχαν δει κάπου / κάποτε MotleyCrue, μου είχαν πει ότι τα πάντα εξαρτώνται από τα κέφια του VinceNeil. Ε λοιπόν, ο αλητάμπουρας από την California, είχε πολλά κέφια και θεωρώ τους εαυτούς μας τυχερούς γι’ αυτό. Οι Motley μου προσέφεραν μία από τις καλύτερες και διασκεδαστικότερες συναυλιακές εμπειρίες. Με το που βγήκαν στη σκηνή, το τι έγινε από κάτω δεν περιγράφεται. Δεν περίμενα τέτοια αντίδραση από τον κόσμο σε hardrock μπάντα, αυτοί σχεδόν έκαναν moshpit. Δεν μας βγήκε σε κακό όμως, γιατί αν εξαιρέσεις το λίγο ξύλο που φάγαμε, από τα σπρωξίδια καταφέραμε τελικά να βγούμε στην 3η γραμμή από τη σκηνή και να έχουμε σχεδόν τέλεια θέα. Και οι 4 ήταν σε μεγάλη μέρα, ο MickMars –ευτυχώς- δεν έδειχνε πολύ επηρεασμένος από τα πολλά προβλήματα υγείας (νομίζω στα κοκάλα του) που κουβαλάει από τα εφηβικά του χρόνια και πλέον τον έχουν καταπονήσει αρκετά, ο TommyLee κατέβηκε σε κάποια στιγμή από τα τύμπανα και μίλησε στο κοινό, ενώ προς το τέλος ο Vince μας παρακάλεσε να σηκώσουμε ψηλά τα χέρια σε γροθιά και να κάνουμε σαν να γκαζώνουμε μηχανή και με την ατάκα “Now ride this motherfucker back home” ακούστηκε από τα ηχεία ο ήχος της μηχανής για να μπει το “Girls Girls Girls”. Θεικό συγκρότημα, θεικό live, ΠΡΕΠΕΙ να τους ξαναδώ άμεσα, μία φορά δεν είναι αρκετή. Setlist:
“Kickstart my Heart”, “Dr. Feelgood”, “Too Fast For Love”, “Live Wire”, “Same Ol’ Situation”, “Don’t Go Away Mad”, “Ten Seconds to Love”, “Rattlesnake Shake”, “Wild Side”, “Shout at the Devil”, “Girls Girls Girls”.









Με μια απίστευτη ευχαρίστηση σύραμε τα κορμιά μας μέχρι την ApolloStage για να δούμε Rammstein. Προσωπικά ήξερα τι να περιμένω καθώς ήταν η τρίτη φορά που τους έβλεπα μέσα σε 9 μήνες. Και φαντάζομαι και οι περισσότεροι που γουστάρετε τη μπάντα είχατε βρεθεί στη Μαλακάσα, άρα δεν θα επεκταθώ. Τέλειο stageshow, όπως πάντα.








Για τους Therapy? Ισχύει ότι ακριβώς έγραψα και για τους Terrorvision για την παρασκευή.

[psychotron]

Κυριακή 1/8:
Οι πρώτες μπάντες μας ήταν ψιλο-αδιάφορες (με εξαίρεση το HenryRollins), αλλά μόνο γι αυτόν δεν υπήρχε περίπτωση να πάμε πάλι από τις 11 το πρωί στο χώρο, συνεπώς προτιμήσαμε μία βόλτα στο Λονδίνο για αρχή.

Στο χώρο της συναυλίας φτάσαμε κατά τις 2:30, ώρα που οι Dir En Grey ήταν ήδη στην Saturn Stage. Αδιάφοροι.



Αφού πήραμε τις απαραίτητες μπύρες, προχωρήσαμε προς την Apollo Stage για τους Slayer. Στη Μαλακάσα μου είχαν δώσει την εντύπωση ότι ελαφρώς βαριόντουσαν. Εδώ ήταν λίγο πιο ζωντανοί, όχι όμως τόσο όσο θα περίμενες από μία μπάντα του βεληνεκούς των Slayer. Τέλος πάντων η ουσία είναι ότι ο κόσμος το διασκέδασε με την ψυχή του, τα mosh pits και τα walls of death δίνανε και παίρνανε (και όχι μόνο μπροστά, παντού… ακόμα και δίπλα μας, που ήμασταν σχετικά πίσω, έγινε moshpit). Setlist:
“South of Heaven”, “World Painted Blood”, “Hate Worldwide”, “War Ensemble”, “Jihad”, “Dead Skin mask”, Raining Blood”, “Mandatory Suicide”, “Angel of Death”




Κάναμε μια βόλτα προς την άλλη σκηνή για να δούμε λίγο Bring Me the Horizon,



αλλά τα κομμάτια που είδαμε δεν μας είπαν και πολλά και προτιμήσαμε να το γυρίσουμε στις μπύρες μέχρι να βγουν οι Alice in Chains στη μεγάλη σκηνή. Δεν ήμουνα ποτέ die-hard οπαδός τους. Επίσης ξέρω ότι πολλοί από σας έχετε τις ενστάσεις σας, σχετικά με το πόσο μπορεί ν’ ανταπεξέλθει ο τραγουδιστής στη θέση του μακαρίτη Layne Staley, ωστόσο εκείνο που εγώ έχω να πω είναι πως ο DuVall έχει εξαιρετική φωνή και κινδυνεύοντας να πω ιεροσυλία, θα το τολμήσω, η χροιά του μοιάζει αρκετά με του Staley. Προσωπικά μου άρεσαν. Ακούσαμε “Man in the Box”, “Them Bones”, “Rain When I Die” και “Would” μεταξύ άλλων.




Επιστροφή στη Saturn Stage για να δούμε The Cult. Ο Astbury είναι εμφανώς γερασμένος και με μπόλικα παραπανίσια κιλά, αλλά από φωνή βαστάει γερά ακόμα. Δεν είναι πλέον η super μπάντα του παρελθόντος, παραμένουν όμως μία πολύ αξιόλογη και δεμένη μπάντα, ιστορική μπάντα, με τις κομματάρες τους να διαδέχονται η μία την άλλη. Ξεκίνησαν με “Lil’ Devil” και “Sweet Soul Sister”, ενώ είπαν ακόμα και “Rain”, “Fire Woman”, “She Sells Sanctuary”, “Wild Flower” και άλλα.

[psychotron]

Η έκπληξη της βραδιάς για μένα ήρθε σε μία από τις μικρότερες σκηνές, την Jagermeister Stage. Εκεί είδαμε τους Ιρλανδούς Sweet Savage σε μία απίστευτη εμφάνιση.








Ακούσαμε και το “Killing Time” που έχουν διασκευάσει οι Metallica, ενώ έκαψα δύο κομμάτια τους προκειμένου να φέρω μπύρες και παράλληλα να ρίξω μερικές κλεφτές ματιές στη μεγάλη σκηνή, όπου είδα / άκουσα από μακριά ένα-δύο κομμάτια από τους Pendulum (η φωτο είναι από τη γιγαντο-οθόνη). Δεν με συγκίνησαν, αλλά δεν μπορείς να βγάλεις και ασφαλή συμπεράσματα με 2 κομμάτια.




Επέστρεψα λοιπόν στη Jagermeister Stage και συνέχισα ν’ απολαμβάνω τους Sweet Savage, που έκλεισαν με μία επική διασκευή του “Whiskey in the Jar”






Καθώς αυτό το τεράστιο party πλησίαζε προς το τέλος του, κατεβήκαμε στη Saturn Stage να δούμε Iggy & the Stooges. Ο άνθρωπος είναι 60 χρονών και την τρέλα που κουβαλάει την έχουν ελάχιστοι. Συνεχίζει να τραγουδάει ημίγυμνος, να κυλιέται στο πάτωμα, να κάνει διάφορες τρέλες επί σκηνής, να ανεβάζει κόσμο πάνω (μία από τις γκόμενες που ανέβασε τον χούφτωσε στεγνά.. και τον κιθαρίστα επίσης) και γενικά ο τύπος δεν παίζεται. Θεούλης.










Λίγο πριν τους Maiden, περάσαμε μία βόλτα κι από την άλλη μικρότερη σκηνή, τη Red Bull Stage, προκειμένου να δούμε 10-15 λεπτά από τους Kylesa




Και μετά κατευθυνθήκαμε προς τη μεγάλη σκηνή για τους headliners της βραδιάς. Ο κόσμος είχε ήδη αρχίσει να παίρνει θέση μπροστά και προς στιγμήν φοβήθηκα ότι δεν θα τους βλέπαμε ούτε με κυάλια, ωστόσο με μερικές ταρζανιές παρακάμψαμε κάμποσους και βρεθήκαμε σε μία πάρα πολύ καλή θέση με καλό οπτικό πεδίο, αν και λίγο στριμόκωλα.
Για τους Iron Maiden θα ξεκινήσω λίγο ανάποδα και θα πω το εξής:
Α) Αν έπαιζαν το συγκεκριμένο setlist στην Ελλάδα, οι μισοί, ίσως και περισσότεροι από κάτω, θα γκρίνιαζαν και θα έβριζαν. 16 κομμάτια, 5 μόνο παλιά κι αυτά τα γνωστά, κλασσικά, 10 από τα 3 τελευταία LP τους, συν το “Fear of the Dark”, πράγμα που με φέρνει στο
Β) Αν έπαιζαν εδώ το Fear… οι μισοί, ίσως και περισσότεροι από κάτω, θα άρχιζαν να αλαλάζουν «όχι πάλι αυτό γαμώ το κέρατο».
Λοιπόν ΤΙΠΟΤΕ απ’ όλα αυτά δεν μας ενόχλησε εκεί. Οι Maiden έπαιζαν εντός έδρας κι αυτό λέει πολλά. To “Fear of the Dark” ακούστηκε ΟΠΩΣ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΕΠΕΙ, με 55.000 κόσμο να τσιρίζει και να υπερκαλύπτει τον Dickinson, σε μία εκτέλεση καλύτερη ακόμα κι απ’ αυτή τη live που όλοι έχουμε ακούσει στο CD, όχι χαλαρή και υποτονική. Ανατριχίλα κυριολεκτικά. Κι όσον αφορά τα καινούργια κομμάτια, πιστέψτε με, δεν χάλασε κανέναν. Με λίγα λόγια νομίζω πως ώρες ώρες εδώ γκρινιάζουμε μόνο για να γκρινιάζουμε και χάνουμε το νόημα που είναι η μουσική και η διασκέδαση. Αλλά αυτό είναι άλλο θέμα και σηκώνει ξεχωριστή κουβέντα.
Δεν έχω να πω άλλα για τους Maiden, ήταν η 8η ή 9η φορά που τους βλέπω και προφανώς θα γίνει και η πρώτη μπάντα που θα πιάσω διψήφιο νούμερο. Όμορφη εμφάνιση, όμορφα τα νέα σκηνικά, αν και πιστεύω ότι θα τα εμπλουτίσουν κι άλλο στην πορεία, τέλειος ήχος. Οι άνθρωποι είχαν πολλά κέφια, έπαιξαν ένα γεμάτο δύωρο (κι όχι μιάμιση / δύο παρά κάτι ώρες που μας είχαν συνηθίσει) και πέρασαν αυτοί καλά κι εμείς καλύτερα.




















Iron What?
Iron fucking Maiden, that’s what.

[jack the ripper]

[Leech]

TI ΛΕΣ ΤΩΡΑ!!!!

[Krux]

.

[Coroner]

ωραίος

[enitharmon]

για τους μεηντεν εχω αποψαρα που θα παραθεσω καποια στιγμη. είχατε καλύτερο χορτάρι από το βακεν, αδικια

[GuardianOfIvorytower]

Πω γαμώ ρε σεις, αυτά είναι φεστιβάλ ρε πούστη μου

Κ επίσης πόσο πιο η κοντινή φωτογραφία σε Smith + Murray

[mrmaiden]

30/7

[mrmaiden]

31/7