Pain of Salvation - Road Salt One

[fandango]

συσκευασία/booklet/artwork είναι πολύ ωραία. επιπλέον έχει το ''what she means to me" που είναι 1' κομμάτι και πρόλογος του no way, ενώ τα no way & road salt είναι extended versions. γενικά, ναι, αξίζει, παρ'την.

[H.]

Γιατί? Υπάρχει και απλή version?

[fandango]

Γιατί? Υπάρχει και απλή version?

ναι, χωρίς το "what she means to me" και με edited versions τα no way και road salt. Από το no way λείπει το σημείο με το "there is no way that you can fuck her like I can" μέχρι να φτάσει στο ρεφρέν, και το road salt είναι η version που θα έστελναν και στη γιουροβύζον.

εντωμεταξύ, ο gildenlow είπε ότι τα άλλα 2 κομμάτια που έστειλαν, ήταν το no way και το sisters.

[H.]

Ναι αυτή την version έκανα download, στα μαγαζιά δεν είδα όμως πουθενά κάτι διαφορετικό από αυτήν που πιστεύω ότι έχουμε όλοι (αυτήν που λέτε extended αλλά δεν είναι επί της ουσίας).

Έστειλε που?

[Custom User]

Στα ίντερνετς είχε και την απλή εκδοση να πάρεις αν ήθελες.

Οι στίχοι με βοήθησαν πάρα πολύ και με δίδαξαν τον πολύπλοκο και εύθραυστο ψυχισμό της γυναίκας που δεν μπορούμε να τον κατανοήσουμε εμείς οι άντρες.

"cause sometimes when she's screaming no
she really wants for you to go go go
but you can never ask her why
no, then she will close up and deny"

"she told me that she'll be fine and she's all mine
but I'm pretty sure that she lied
she plays the game where I'm supposed to find out
the reason why she likes to hide"

κτλ,κτλ.

Τις μοναχικές νύχτες όμως θα προτιμώ την εκδοχή με τις 2 αδερφές τα στραπονς κιεταλοιπά.

υ.γ.: εστειλε στην γιουροβυζιο.

[Krux]

Λοιπόν.

Χωρίς πολλές αναλύσεις, ο δίσκος είναι καλός. Είναι καλός όχι μόνο συνθετικά αλλά και συναισθηματικά που πάντα ήταν το δυνατό κομμάτι των PoS.

Δυστυχώς είναι ένας δίσκος με τον οποίο εγώ προσωπικά δεν μπορώ να κολλήσω. Τουτέστιν, έχει μπει στο ράφι και πολύ δύσκολα θα κουνηθεί ξανά απο εκεί. Μπορεί σε μερικά χρόνια να μπω στο τριπάκι να τον ξανακούσω αλλά προς στιγμήν κανένα κομμάτι δεν μου δημιούργησε κάποια σχέση "εξάρτησης" μαζί του, ίσως μόνο το Sisters. Και το πρόβλημα της μη ταύτισης δεν προκύπτει απο την τελείως εξωστρεφή περσόνα πλέον του Daniel, ούτε απο την πλήρη απομάκρυνση τους από τον ήχο που ουσιαστικά δίδαξαν στους πρώτους τους δίσκους. Το πρόβλημα προκύπτει απο την εμμονή του Daniel να προσπαθεί να δημιουργεί συνεχώς θεματικούς δίσκους. Μπορώ να παραδεχτώ πλέον πως όλη αυτή η λογική πλέον με κουράζει αφόρητα και πραγματικά το θεωρώ ως καθαρά δικό μου "πρόβλημα". Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί τα πάντα πρέπει να είναι μια ιστορία, γιατί πρέπει να υπάρχει πάντα ένας πρωταγωνιστής (που παρεμπιπτόντως πάντα τυχαίνει να είναι ο Daniel και τα βιώματα του, φανταστικά ή μη). Εμένα όλο αυτό το σκηνικό με έχει κουράσει και θεωρώ οτι αν και ο ίδιος απελευθερωνόταν απο αυτή την λογική (να παρουσιάζει συνεχώς ένα ολοκληρωμένο έργο που μπορεί να απεικονιστεί ποικιλοτρόπως) θα μας χάριζε πολύ καλύτερη μουσική γιατί όπως και να το κάνουμε, το παλικάρι το κατέχει το θέμα.

Οι PoS ήταν, προσπαθούν να είναι και δεν πρόκειται να ξαναείναι. Αυτά.

[Custom User]

Το Scarsick δεν ήταν μια ιστορία με κάποιον πρωταγωνιστή. Ήταν κονσεπτ δισκος υπό την πολύ ευρεία έννοια του θέματος. Και σίγουρα δεν είχε -πιθανό- πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ αλλά καταπιανόταν γενικά με την κοινωνία και όχι τον άνθρωπο οπως έκανε μέχρι τότε (αντιπαράθεση king of loss-kingdom of loss). Και φυσικά και το Be δεν είχε -πιθανό- πρωταγωνιστή τον Ντάνιελ, οπότε δεν καταλαβαίνω πως σε κούρασε όλο αυτό που λες.

Επίσης, "ήταν και τώρα προσπαθούν να είναι"; Τζήζας, μπορείς να του προσδώσεις χίλια δυο κακά, αλλά το ότι προσπαθούν να είναι αυτό που ήταν είναι τίγκα άκυρο αν αναφέρεσαι σε οτιδήποτε άλλο εκτός από τους στίχους. Οτιδήποτε.

Και το ότι "δεν πρόκειται να ξαναείναι" είναι επίσης τόσο άκυρο όσο να συγκρίνεις τον τομ γιορκ με τον μπαντηλάκη. Δηλαδή ρε φίλος, δεν το προσπάθησαν καν να ξαναείναι, οπότε τι λες;

[Krux]

Στο Be όμως ο Daniel ενσάρκωνε οπτικοακουστικά το concept του δίσκου και αν και ήταν η πρώτη φορά που ο δίσκος στιχουργικά δεν ήταν βιωματικός, παρόλ' αυτά βασιζόταν σε ένα άκρως προσωπικό επίπεδο. Το οποίο εν μέρει δεν είναι καθόλου κακό και ομολογώ οτι σαν δίσκος τον εντάσω στην αγαπημένη μου περίοδο των PoS.

Με το "προσπαθούν να είναι" αναφέρομαι σε όλα εκείνα τα στοιχεία που προσδίδουν στους δίσκους τους ώστε να διατηρήσουν την ταυτότητα τους ως μπάντα. Θεματικοί δίσκοι, noir αισθητική και γενικότερα μία κατάσταση μισοάδειου ποτηριού παρά μισογεμάτου.

Το "δεν πρόκειται να ξαναείναι" αναφέρεται στην δική μου προδωπική, υποκειμενική άποψη για το είδος της μουσικής που παίζουν εν έτει 2010. Το ξέρω οτι δεν τους ενδιαφέρει καν να ξαναείναι και αυτό είναι το στοιχείο που εμένα με αποκαρδιώνει απέναντι τους.

[SpiritCrusher]

E και που κολλάει όλο αυτό με το BE; Μα το BE είναι οπτικοακουστικό από τη δημιουργία του. Ήταν ο σχετικά εύκολος τρόπος για να δείξεις την οπτική μεριά του.

[Taksitzhs]

Γενικα, οσον αφορα τη συντριπτικη πλειοψηφια των σχηματων, το ταλεντο παιζει ρολο κατα ενα 30%, η δουλεια κατα ενα 20% και η χημεια μεταξυ των μελων κατα ενα 50%. Ποσοστα επιλεγμενα εντελως στην τυχη για να δειξω πως οσο ταλαντουχος και να ειναι καποιος, κι οσο κι αν προσπαθει να γραφει τη μουσικη απο μονος τους (επειδη στο συνθετικο κομματι τουλαχιστον, ανεκαθεν υπηρξαν ως ''το σχημα του Daniel Gildenlow''), κατι τετοιο δυστυχως δεν αρκει. Αυτο που αλλαξε ηταν η αντιμετωπιση του Daniel προς τους φιλους του, η αντιμετωπιση των φιλων προς τον Daniel, επειδη μετα την επιτυχια που γνωρισαν με το Be, αλλαξαν καποια ''θελω'' και κατα συνεπεια και η χημεια που αναφεραμε πρωτυτερα. Θα πειτε ''χεστηκαμε για τον ψυχικο κοσμο του αλλου'' και θα εχετε απολυτο δικιο, αλλα ειναι συνηθες παραδειγμα στη μουσικη (τουλαχιστον) ιστορια των τελευταιων ετων, καποιες μπαντες να την ψωνιζουν παραπανω απ οσο πρεπει / τα ''θελω'' να γινονται ''πρεπει'' και καπου εκει να χανουν το νοημα αυτου που καποτε ηθελαν. Για να απαντησω λοιπον και στη παραπανω ερωτηση του Krux (και για να συμπληρωσω παραλληλα αυτο που ανεφερα πρωτυτερα), απο το Scarsick και μετα εγιναν οι Daniel Co & Friends, Co, απο corporation, επειδη πλεον ο Daniel απλα ΘΕΛΕΙ να κανει επιτυχια και friends, επειδη οσοι φιλοι τον αντεχαν, επελεξαν να μεινουν. Ευτυχως / δυστυχως παρακολουθω τη μπαντα πολυ στενα τα τελευταια χρονια, μπορει οι εντυπωσεις που μου εχουν δημιουργηθει να ειναι λαθος βεβαια (δε νομιζω πως περιμενουν να πουλησουν τα απειρα με αυτο!! ο Daniel σιγουρα το γουσταρει), αλλα το μονο σιγουρο ειναι πως η χημεια που καποτε υπηρχε δεν υπαρχει αυτη τη στιγμη κι οσο κι αν καποιος μπορει να εχει το απειρο ταλεντο και να ξερει τι και πως να παιξει κατι, ''ακριβως'', για να ακουστει με τροπο που προκαλει συναισθηματα, κατι τετοιο δυστυχως δεν αρκει. Κατα συνεπεια, εχουμε το Road Salt One που φερει τις τελειες αναλογιες, δλδ το οραμα που πραγματικα ειχε ο Daniel για τη μουσικη του τα τελευταια χρονια (''γουσταρω τα 70'ς, γουσταρω τα 70'ς'', μας τα χες κανει τσουρεκια τοσο καιρο), αλλα κατι τετοιο δεν ειναι αρκετο, επειδη καλοι δισκοι βγαινουν καθε μερα, φοβεροι λιγο αραιοτερα, αλλα τα πραγματικα ''grande'' πραγματα που φερουν αυτον τον αερα απαιτουν αλλα μετρα και σταθμα. Καλο το Road Salt One παντως, μ αρεσε πολυ εν τελει κι ικανοποιει τα δικα μου ''θελω'', προς το παρον τουλαχιστον.

[animae]

Βρε συ Κρουξ, πως είναι δυνατόν να μην ξανακούσεις ένα δίσκο και να το θεωρείς καλο?


Γενικά ελπίζω να μην είναι "εκπληξη" σε μερικούς το Daniel and friends, καθώς από την εποχή του ΒΕ έγινε πασιφανέστατο αυτό. Και από την στιγμή που φάνηκε τότε, απλά βλέποντας προς τα πίσω (remedy lane kai P.E.), δεν υπήρχε κάτι διαφορετικό από αυτό που υπάρχει τώρα. Οι Daniel and friends λοιπόν, δεν ξέρω αν έχουν εμμονή να αλλάζουν ήχο σαν τα σώβρακα, αλλά σχεδόν όλες οι αλλαγές τους είναι τουλάχιστον ενδιαφέρουσες. Από την άλλη ναι μεν δεν γίνεται επιτηδευμένα (αν γινόταν πιστεύω, θα το ακούγαμε), αλλά ίσως κουράσει αρκετό κόσμο αυτό, καθώς δεν μπορείς να ταυτιστείς εύκολα με την μπάντα. Από τις RATM κιθάρες του scarsick, πάμε τώρα στο zeppelin on steroids (αρχίδια βέβαια, ζεπελιν ον ελ-ες-ντι είναι) το οποίο αν ήταν μόνο στην "φιλοσοφία" δεν θα ήταν τόοοσο περίεργο, αλλά είναι και στο ΉΧΟ.
Κρούξ, μάλλον δεν σε έχει κουράσει η έννοια των κοσπεπτ και για αυτο δεν μπορείς να τους ευχαριστηθείς, η συνεχής αλλαγή σε έχει κουράσει πιστεύω.

Όπως και να χει, το αλμπουμ μου άρεσε αρκετά, καμία σχέση με φανμπουσμούς "πω μαλακα μου τι βγάλανε πάλι", έχει αρκετή ποιότητα μέσα, αλλά δεν είναι δα και αριστουργημα. Ασε που μπήκα σε τριπάκι να ακούσω 70ίλες και γουστάρω τρελά.

[Krux]

Βρε συ Κρουξ, πως είναι δυνατόν να μην ξανακούσεις ένα δίσκο και να το θεωρείς καλο?

Υπάρχουν δεκάδες, για να μην πω εκατοντάδες, δίσκοι που θεωρώ απλά καλούς και που δεν κατάφεραν ποτέ να μου δημιουργήσουν έστω το παραμικρό σύνδρομο εξάρτησης μαζί τους. Για μένα αυτό είναι απείρως πιο σημαντικό απο οτιδήποτε ακούγοντας ένα δίσκο. Και δεν είναι μια πολύπλοκη διαδικασία που βασίζεται στο πλήθος των ακουσμάτων του εκάστωτε ακροατή, ούτε στο αντικειμενικό της κρίσης του. Είναι ενα απλοικό συναίσθημα που δημιουργείται από ένα riff, ένα γύρισμα στα drums, μια ερμηνεία, στην πιό απλή του μορφή ως την απολυτη ταύτιση με ένα μουσικό θέμα. Το RS1 μετά απο απανωτές ακροάσεις δεν έχει καταφέρει να μου μεταδώσει κάτι τέτοιο. Ισως μετά από κάποιο χρονικό διάστημα που θα ξαναμπώ στο τριπάκι να το ακούσω, να μπορέσει να με κάνει να ξεστομίσω ""μα τι μαλάκας ήμουν!", μακάρι. Και μην προτρέξετε λέγοντας πως αυτό που περιγράφω αυτή την στιγμή είναι το catchy feeling ενός δίσκου γιατί αυτά τα έχω ξεπεράσει εδώ και χρόνια.

Κρούξ, μάλλον δεν σε έχει κουράσει η έννοια των κοσπεπτ και για αυτο δεν μπορείς να τους ευχαριστηθείς, η συνεχής αλλαγή σε έχει κουράσει πιστεύω.

Είναι αρκετά εύστοχο αυτό που λες, αν και ειλικρινά αυτή η μονομανής λογική του Daniel με τους θεματικούς δίσκους πραγματικά με έχει κουράσει. Και ξέρεις γιατί ? Γιατί θεωρώ οτι γίνεται περισσότερο επιτηδευμένα και όχι απο την ανάγκη που πηγάζει να εκφραστεί ως καλλιτέχνης. Το συναίσθημα που μετέδιδαν οι πρώτοι τους δίσκοι ήταν οτι σε όλο αυτό το δημιούργημα εμπεριεχόταν και η λέξη, ομαδικότητα. Σε κάθε καινούρια κυκλοφορία αυτο το συναίσθημα brick by brick μεταμορφωνόταν σε ατομικότητα και το θεωρώ και τον κύριο λόγο αποχώρησης του ίδιου του, του αδερφού και του τεράστιου Langell. Βεβαίως ποτέ δεν είχα πρόβλημα με τους καλλιτέχνες που ήταν συγκεντρωτικοί και ήθελαν να έχουν τον απόλυτο έλεγχο στο όραμα τους, απλά η αυτοπροβολή του Daniel ως mastermind εμπεριέχει πλέον στοιχεία που εμένα με αφήνουν παγερά αδιάφορο απέναντι του.

[Taksitzhs]

@Ανιμαε: Για να ειμαι ειλικρινης, πιστευω πως το Scarsick ειναι οντως λιγο επιτηδευμενο και πως αυτο φαινεται σε σημεια. Βλεπε Idiocracy, που δεν πιστευω πως αλλες εποχες θα ειχε κανει ΤΟΣΟ παιδαριωδη λαθη. Απλα οταν κατι δεν σου βγαινει, πας να το καλυψεις με οποιο τροπο μπορεις. Γενικα, μπερδεμενος δισκος χωρις σαφη προσανατολισμο - ακομα και στο concept.

Αυτο που λεει ο Κρουξ παντως ειναι ψιλοακυρο - πότε δεν ειχαν κονσεπτικη διαθεση οι Πος δηλαδη;

[Krux]

Αυτο που λεει ο Κρουξ παντως ειναι ψιλοακυρο - πότε δεν ειχαν κονσεπτικη διαθεση οι Πος δηλαδη;

λολ μα ίσα ίσα αυτό λέω !!! τι κατάλαβες ?

[Taksitzhs]

Μπα, διαβαζοντας τα παραπανω, πιστευω πως περισσοτερο σ ενοχλει το οτι την ψωνισε, παρα το οτι συνεχιζει το σεριες των κονσεπτ. Και για κατσικες που παιζουν μπαρμπουτι να μιλαγε, παλι το ιδιο ασχημα θα χτυπαγε μετα απο λιγο. Ξερω τι λεω, για τους ιδιους ακριβως λογους εχω ξυνισει κι εγω.

Τουλαχιστον τοτε θα ειχε λιγο πλακα