No Way (5:2
She Likes To Hide (2:57)
Sisters (6:15)
Of Dust (2:32)
Tell Me You Don't Know (2:42)
Sleeping Under The Stars (3:35)
Darkness Of Mine (4:17)
Linoleum (4:55)
Curiosity (3:33)
Where It Hurts (4:51)
Road Salt (3:00)
Innocence (7:15)


Καινούργιο Pain of Salvation λοιπόν. Πάμε όμως την ιστορία από την αρχή.
Είσαι η μπάντα που κυκλοφορείς ένα ντεπούτο ΑΡΙΣΤΟΥΡΓΗΜΑ (ίσως η καλύτερη φωνητική απόδοση του Δανιήλ σε αυτό το άλμπουμ) που είχε μέσα τα πάντα μουσικά. Πας σε ένα άλμπουμ το οποίο δεν είναι σε καμία περίπτωση στα ίδια επίπεδα με το πρώτο σου, αλλά είναι συμπαθέστατο. Στην συνέχεια γράφεις το ΕΝΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΟ Perfect Element και από εκεί στο γρήγορα γραμμένο (σύμφωνα με τα λεγομενα τους) Remedy Lane, το οποίο είναι μεν στην ίδια ρότα με το P.E. αλλά είναι αντίστοιχης ποιότητας και έμπνευσης. Μετά πάμε στην αλλαγή (έ, άλλαξαν το πορτοκαλί στα εξώφυλλα, είπαν να αλλάξουν και μουσική κατεύθυνση) με το BE, το οποίο σαν συνολικό εγχείρημα να ήταν (και να είναι) άκρως εντυπωσιακό, αλλά αρκετά περίεργο για να το χωνέψεις σαν σύνολο καλλιτεχνικής δημιουργίας (μουσικά δεν το συζητάμε καν, είναι προφανές). Στο ακριβώς επόμενο βήμα πάμε στο πρώτο στραβοπάτημα, καθώς το άλμπουμ περισσότερο ενθουσίασε για το ότι είναι η συνέχεια του perfect element, παρά για τα επίπεδα έμπνευσης. Όπως έχει δηλώσει και ο μαστερμαιντ, ασχολήθηκε πάρα πολύ με τους ήχους της κιθάρας και να συμπληρώσω και γω, ότι μάλλον κάπου εκεί χάθηκε και η μπάλα. Έχει μέσα φοβερά κομμάτια (enter rain, scarsick, spitfall, flame to the moth), αλλά δεν ήταν αυτό που έδιναν τόσο καιρό. Είχαν περισσότερο οργή και λιγότερη ατμόσφαιρα. Ναι μεν ατμοσφαιρικό άλμπουμ, αλλά δεν έπιανε τα προηγούμενα στανταρς, κάτι του έλειπε. Πχ, είσαι στο idiocracy το οποίο παίζει να είναι αρχικά ένα από τα πιο αδιάφορα κομμάτια που έχουν γράψει, αλλά φτάνεις στο ρεφραιν που κοβει την Γη στα 2 και λες μα πως σκατά κατάφερε να καταστρέψει έτσι ένα υπέροχο ρεφραιν. Όλα αυτά για να δούμε και που είναι και το δικό μου γούστο ε.

Πάμε λοιπόν στο Road Salt. Mετά λοιπόν την ψιλοπατατούλα και συγχρόνως την αλλαγή ήχου, τι ακολουθεί? Εχοντας δεί λοιπόν την πορεία τους από το P.E. και μετά και έχοντας ήδη ακούσει το Lemonium, περιμένεις αλλαγή ήχου. Ήρθε λοιπόν αυτή η αλλαγή για ακόμα μια φορά. Αυτή την φορά ο Μιστερ αποφάσισε ότι γουστάρει να φτιάξει ένα άλμπουμ που να είναι 70ίλα σε νοοτροπία και ήχο.
Με το που σκάει η μπότα του No way, σε μπερδεύει κάπως, γιατί από την μια ακούς Pain of Salvation δίσκο, από την άλλη είναι λες και ηχογράφησαν την μπότα του Bonham από live και την έβαλαν στον δίσκο. Wait, τι πιάνο είναι αυτό? Ροκομπλουζιά (όχι του Ρόκου) για αρχή, μέχρι που φτάνει στο ρεφραιν και ακούς κλασσικά κοψίματα PoS. Ήχος βγαλμένος από άλλη εποχή.
Γενικά η πρώτη ακρόαση έτσι κυλάει. Δεν ξέρεις τι ακούς και αν σου αρέσει ή όχι.
Το βάζεις δεύτερη φορά. Θυμάσαι σχεδόν τα πάντα. Καλό αυτό-για την ακρίβεια δύσκολα θυμάσαι κάτι που δεν σου αρέσει. Το she likes to hide, συνεχίζει σε πιο χαμηλούς τόνους τις μπλουζιές που ξεκίνησαν από το πρώτο κομμάτι. Με τον κλασσική μουντίλα που βάζουν σχεδόν σε όλους τους δίσκους τους (όλοι οι ποτροκαλιοί τουλαχιστον). Όμορφα και τα 2. Πάμε στο sisters, που με το που ξεκινάει, ξέρεις ότι θα ακούσεις έπος. Οι εμπνευσμένες φωνητικές μελωδίες μέχρι το κόκκολα είναι εδώ. Σε ανατριχιάζει πάλι αυτή η φωνή. Είχε καιρό να το κάνει σε τέτοιο βαθμό. Το κομμάτι όσο πάει και γίνεται καλύτερο, είδικα η κορύφωση στο τέλος, είναι αλλού για αλλού.
Επόμενο το of dust. To καλύτερο του δίσκου. Μικρό, βασισμένο καθαρά στην φωνή και στην ατμοσφαιρα που μπορεί να δημιουργήσει μια ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΗ ερμηνεία.
Στην συνέχεια πάμε πάλι στα ροκερόλλια. Ωραία αλλαγή διάθεσης. Και αυτό μικρό κομμάτι χωρίς πολλές ενάλλαγες (η μελωδία της ακουστικής στην αρχή του κομματιού συνεχίζει σχεδόν σε όλο το κομμάτι). Ομορφιές.
Στην συνέχεια πάμε στο under the stars, το οποίο μάλλον είναι κάπως καυστικό/ειρωνικό αν κρίνω από αυτά που πιάνω από τους στίχους, αλλά και από το τσίρκο mood του. Γενικά εξαιρετικό κομμάτι, δεν έχουν γράψει κάτι παρόμοιο στο παρελθόν, οι γνώστες θα το παρομοιάσουν καλύτερα με κάτι άλλο.
Darkness of mine λοιπόν, το οποίο είναι το πιο σκοτεινό μέχρι στιγμής. Δεν τρελαίνεσαι. Το ρεφραίν είναι πάρα πολύ ωραίο, αλλά κάτι δεν ταιριάζει και τόσο. Άνισο σαν το idiocracy. To lemonium το χουμε ακούσει και από το EP, πολύ καλό κομμάτι, το πιο δυνατό του δίσκου και συγχρόνως το πιο κοντινό στο παλαιότερο στυλ τους.
4 κομμάτι μένουν, υπομονή.
Το curiosity είναι το πιο «γρήγορο» του δίσκου, ροκάκι ξεκάθαρο, σύγχρονης αντίληψης αλλά παλιού ήχου. Χρειαζόταν ένα τέτοιο κομμάτι ο δίσκος και δείχνουν ότι σε αυτό το ύφος τα πάνε πολύ καλά. Μας πάει στο where it hurts το οποίο συνεχιζει το συνολικό ήρεμο του δίσκου. Ατμοσφαιρικό αρκετά, κάτι ανάμεσα στο enter rain και το undertow σαν κλιμάκωση. Νοt bad αλλά και not great. Road salt, μπαλαντούλα, οκ, γιουροβίζιον και eyeliner, παρολαυτά είναι συμπαθέστατο. Δεν χρειαζότανε και άλλο τέτοιο κομμάτι.
Το innocence λοιπόν όπως σκάει, περιμένεις ότι θα γκρουβάρουν αρκετά, αλλά στο κόβουν από την αρχή και σου λένε ότι θα είναι κάπου ενδιάμεσα. Aτμοσφαιρες και πάλι λοιπόν. Ακολουθεί συνθετικά παλαιότερες εποχές με τον «καινούργιο» τους ήχο. Στο τέλος πάει να μεσουγκίσει (λολ).

Το συμπέρασμα λοιπόν. Πολύ καλός δίσκος και διαφορετικός σε σχέση με τα προηγούμενα. Η προσέγγιση άλλης δεκαετίας είναι πετυχημένη (ιδιαίτερα ενδιαφέροντα τα σημεία όπου δεν έχει καθόλου βάθος η φωνή) και σίγουρα καλύτερο από το scarsick. Ίσως να μην πιάνει παλιά μεγαλεία, αλλά δεν μου φαίνεται ότι μπορείς να έχεις την απαίτηση να ακούσεις και τα ίδια και να μην βαριέσαι.
Όπως και να χει, αρκετά ανανεωτικό άλμπουμ για την μπάντα (αρκετά απλή δομή σε πολλά κομμάτια), με αρκετό συναίσθημα (που μας έλειψε). Ίσως σε κάποια σημεία ήθελε κάποια παραπάνω γκάζια, αλλά είπαμε, άλλη προσέγγιση. Γενικά θετικό το πρόσημο.