ουυφ, αυτό ρώτησα κι εγώ μωρέ μαλάκα. Θα μου πει κανείς?
ουυφ, αυτό ρώτησα κι εγώ μωρέ μαλάκα. Θα μου πει κανείς?
http://en.wikipedia.org/wiki/Classical_music
http://en.wikipedia.org/wiki/Contemporary_music
ean ksodepseis isws kai 10' tha vgaleis foverh akrh.
κοίτα, για να σας ρωτάω μάλλον έχω δει το wikipedia ε. Μάλλον ρωτάω τον ορισμό σας ε. Κάνας φθόγγον θα βοηθούσε. Και κάνα 12 σταρς κτλ. Κάνας χτικιός όμως μπα απ' ότι φαίνεται ε.
Είναι θέμα κανόνων αρμονίας (κάθετες σχέσεις μουσικών φθόγγων σε πολυφωνικό κομμάτι), μορφολογίας (κανόνες οριζόντιας διάταξης των μελωδιών), και θεωρίας (κανόνες που περιγράφουν το ποιες νότες μπορούν να ανήκουν σε μια μελωδία)
Υπάρχουν διάφορα σύνολα κανόνων με διαφορετικά επίπεδα αυστηρότητας (κλασσική αρμονία, δωδεκαφθογγισμός, modal, ατονισμός) που περιγράφουν τάσεις της κλασσικής μουσικής. Το ίδιο και για τις μορφές. Κινούνται από τελειώς ελεύθερες (impromptu, fantasia) σε αυστηρά πειθαρχημένες (φούγγα, αντίστιξη)
Από όλα αυτά βλέπουμε ότι είναι μία οικογένεια λόγιων στυλ της δυτικής μουσικής με διάφορους κανόνες και ιδιοσυγκρασίες. Αν θέλουμε να ορίσουμε το ζήτημα ιστορικά, μπορούμε να πούμε ότι είναι όλα τα λόγια στυλ μουσικής που γεννήθηκαν στην Ευρώπη μέσα από την εκκλησιαστική μουσική και συγκεκριμένα το Γρηγοριανό μέλος (και άλλα) και εξελίχθηκαν κατά κύριο στις αυλές των ευγενών ή από ευγενείς στην αρχή και σε ωδεία και πανεπιστήμια αργότερα. (όχι ότι δεν είχαμε και άπειρες εξαιρέσεις, έτσι
<έντιτ>
Τεχνικά τώρα, τα όργανα που χρησιμοποιήθηκαν/χρησιμοποιούνται είναι πάνω κάτω συγκεκριμένα, και υπάρχει για το καθένα μια συγκεκριμένη φιλοσοφία διδασκαλίας και εκπαίδευσης που οδηγεί σε μία συγκεκριμένη τεχνική, με γνώμονα το βέλτιστο παίξιμο με τις λιγότερες κινήσεις. Μέχρι και γνώσεις της φυσικής και της φυσιολογίας του σώματος χρησιμοποιούνται για τη διατύπωση της τεχνικής.
</έντιτ>
</έντιτ>
Βέβαια υπάρχει και ο όρος κλασσική μουσική που υπονοεί την περίοδο αυτής της λόγιας δυτικής μουσικής από περίπου τον Haydn ως περίπου τον Beethoven. Με αυτή τη λογική ας πούμε, ο Bach ΔΕΝ είναι κλασσικός, αλλα Baroque, o Chopin είναι ρομαντικός κ.τ.λ.
Στην ουσία λοιπόν αν θέλουμε να είμαστε εξωφρενικά λεπτολόγοι, κλασσική μουσική δε βγαίνει πια, αλλά ήταν μία ιστορική περίοδος της ευρύτερης Ευρωπαϊκής λόγιας έντεχνης μουσικής.
Last edited by rat_poison; 13-06-2010 at 10:32.
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
προσωπικα, βρισκω πολυ ενδιαφεροντες του ρομαντικους πιανιστες chopin, schubert, debussy κλπ.
α μολις ειδα αυτα που εγραψε ο/η rat poison
οσο με βοηθουν οι γνωσεις μου, νομιζω οτι τα λες πολυ καλα : )
Ρατ_ποιζον, χώσου είναι φοβερό γκομενάκι.
ontopic or gtfo
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
ο good son την έφαγε την πιτάρα του πάντως, λολ.
rat_poison, ξεδιάλυνες κάπως τα πράγματα. Θενξ, μαν.
twra sovara ti diaforetiko eipe o rat apafta pou grafei sto wiki?
rat, swraios man
Sorry, δεν πιάνω την ειρωνεία σου, αν υπάρχει. Πάντως δε θέλω να το παίξω ξερόλας, αλλά δεν τσέκαρα wiki για να τα γράψω... ίσως με βοήθησε το γεγονός ότι έχω διδαχτεί σε ωδείο αυτά για τα οποία μιλάω.
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
δεν ξέρω, μαν. google it κι αυτόOriginally Posted by Xtikio
άσχετο, γενικά παρατηρώ μία άνοδο ποιότητας ξανά στο music discussion, βλέπω ατομάκια(rat poisons kai nikoles fluxuss, σουβλες) πχ, υπάρχουν και άλλοι και άλλοι που προϋπήρχαν αλλά είχαν σιγάσει κτλ.), γενικά ψαγμένες φατσούλες, που ψήνονται και μπορούν να συζητήσουν όμορφα και να πούνε και ωραία πράγματα. Ωραία φάση, παιδιά. Για να δούμε. Χτικιό, συζήτηση λέγεται, έκθεση ιδεών, λέω-τι-ξέρω-μπας-και-κάποιοι-ψάχνουν-πληροφορίες-και-δε-θέλουν-απλά-το-λήμμα-της-wikipedias, μιλάω για κάτι που γουστάρω μπας και το γουστάρουν κι άλλοι-δεν πετάω απλά ένα λινκ-αφτό δείχνει πως δεν ξέρω. Το λέει και στο ταγκ πάντως.
Ας επιστρέψουμε λοιπόν, με ένα αφιέρωμα στα κονσέρτα για βιολί.
Κατ' αρχάς ξεκινάμε με τα 4 υπερ-αριστουργήματα.
Beethoven
1 έγραψε ο πούστης, αλλά φτάνει για μια ζωή.
Tchaikovsky
Ο μάγος της ενορχήστρωσης
Brahms
Στο Brahms καμία νότα δεν είναι τυχαία. Όλες εξυπηρετούν το σύνολο (lame πηγή: Nodame Cantabile - ANIME ρε μουνιά!)
Mendelssohn
Γερμανικές Ρομαντικές Μελωδίες. Μόνο
Και το αγαπημένο μου (παραθέτω ολόκληρο playlist)
Jean Sibelius
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
den eironeftika. ti skata prokatalipsh?
@holc : zhthses enan orismo, kai genika to wiki ta leei wraia gia na ksedialineis sto kefali sou ti einai ti. de grafw gia na thn pw se kanena, se themata mousikhs. kai to xtikioapladenkserei tag ok sevasto.
Βασικά, ο Cage μια χαρά ανήκει στη κλασική μουσική σύμφωνα με τον τρόπο που ορίζεται από τους περισσότερους, δηλαδή κάτι σαν το "λόγια, έντεχνη μουσική των δυτικών" που ανέφερε ο rat poison. Για την ακρίβεια, όσον αφορά αυτούς τους ίδιους, είναι η ίδια η μουσική, δεν τη θεωρούν μέλους ενός "είδους" ή κάτι τέτοιο, ο διαχωρισμός είναι μεταξύ των πρωτόγονων, λαϊκών μουσικών, των άλλων, και των δικών μας, των μορφωμένων, των σοβαρών. Βέβαια η πλάκα είναι ότι πλέον τα κριτήρια που καθορίζουν εάν ανήκεις σε αυτήν, μετά την πρώτη κατάλυση του τονικού συστήματος από το Σένμπεργκ, δε διαφέρουν και πολύ από αυτά μιας οποιαδήποτε υποκουλτούρας. Δεν αφορά τόσο τη συμφωνία με μια συγκεκριμένη μουσική θεωρία, όσο την υπακοή σε κάποιους κανόνες όσον αφορά το πώς και πού παρουσιάζεις τη μουσική σου. Μπορείς να κάνεις ένα heavy metal κομμάτι ίδιο και απαράλλαχτο μέρος της κλασικής κουλτούρας, γράφοντας το στη παρτιτούρα. Θα το παρουσιάσεις με στυλάκι και ύφος στους εξπέρ, θα κάνεις μία περιγραφή και δικαιολόγηση της δομής, της αρμονίας, της κάθε μουσικής και αισθητικής επιλογής, και τότε έστω κι αν δε τους αρέσει, θα πουν "χμ, οκ" σε αντιδιαστολή με το "χαχα, κοίτα τους βλάκες τους ουρακοτάγκους" που θα έλεγαν βλέποντας σε να το παρουσιάζεις σε heavy metal context. Ουσιαστικά αυτό το οποίο είναι απαραίτητο είναι η γνώση της ιστορίας, των μεθόδων, ακόμα και του στυλ του συγκεκριμένου χώρου, όπως ακριβώς στο έλεκτρο και το ντραμ έντ μπέις δε θα χορεύουν τα γκομενάκια μαζί σου στο πάρτι έαν σκάσεις με μέιντεν μπλούζα ας πούμε. Απλά στην "κλασική" μουσική απαιτείται η συστηματική μελέτη του χώρου, δε μπορείς να συνθέσεις λένε στο ωδείο εάν δε μελετήσεις όλους αυτούς που προηγήθηκαν πριν από σένα. O Cage πήγαινε στον Σένμπεργκ (ο πρώτος "ατονικός" ντε) για να του μάθει ΚΑΦΡΙΛΕΣ και αυτός τον ρωτούσε εάν ξέρει αρμονία και αντίστιξη. Μπορεί να μην έμαθε τελικά, αλλά και αυτός όσο και να βαρούσε το κεφάλι του στο τοίχο της παραδοσιακής (κλασικής) μουσικής μέχρι να σπάσει (ο τοίχος) εν τέλει παρουσίασε τη μουσική του στα ίδια institutions, στο ίδιο πλαίσιο το οποίο "αντιμαχόταν". Εν τέλει ο χώρος για να επιβιώσει, καθώς η popular music έπαιρνε τα ηνία εμπορικά και μουσικοί έξω από αυτόν έκαναν εξίσου και περισσότερο μάλλον ενδιαφέροντα πράγματα (70'ς, ηλεκτρονική μουσική) ανοίχτηκε αναγκαστικά, και σήμερα μια πιο θετικά διακείμενη άποψη σε αυτόν λέει ότι οποιαδήποτε μουσική μπορεί να θεωρηθεί "σοβαρή" εάν είναι έξυπνη, σύνθετη σε κάποιο πεδίο έστω, και έχει κάτι (καινούργιο) να πει. Aυτό το κομμάτι πχ δεν είχε καμία σχέση με οτιδήποτε πριν από αυτό αλλά δεν νομίζω ότι είχε δυσκολίες να γίνει αποδεκτό από τον κλασικό κόσμο. (Βέβαια αν δεν ήταν του Λίγκετι θα το ξανασυζητούσαμε μάλλον...)
"we are not evacuating this house, we don't believe in you and your wrecking crew"
Posting Permissions
vBulletin Skin by Bluepearl Skins
