Dream Theater - Images and words
Dream Theater - Images and words (release date 1992 Atlantic)
Lineup :
James LaBrie - vocals
John Petrucci - guitars
John Myung - bass
Kevin Moore - keyboards
Mike Portnoy - drums
Tracklist :
1. Pull Me Under
2. Another Day
3. Take The Time
4. Surrounded
5. Metropolis - Part I "The Miracle And The Sleeper"
6. Under A Glass Moon
7. Wait For Sleep
8. Learning To Live
Αν βαριέσαι να διαβάζεις διθυράμβους σταμάτα να διαβάζεις κάπου εδώ. Αν έχεις κάποιο ψυχολογικό, νοητικό πρόβλημα μέχρι εδώ που διάβασες καλά είναι. Αν δεν μπορείς να αποδεχτείς είτε για λόγους αντίδρασης, είτε για λόγους στενομυαλιάς οτι το συγκεκριμένο review πρόκειται να ασχοληθεί με ένα απο τους μεγαλύτερους δίσκους που έχουν ηχογραφηθεί απο το ανθρώπινο γένος, οι 3 προτάσεις που ήδη έχεις διαβάσει αρκούν για να σε κάνουν να πατήσεις back.
Το παρόν review λοιπόν είναι αφιερωμένο στον δίσκο που όρισε το prog metal ιδίωμα. Δεν μιλάμε για μπάντες που ενέπλεξαν στον ήχο τους προοδευτικά στοιχεία. Δηλαδή παίζουμε thrash αλλά αυτό που βγαίνει είναι πιο μπροστά απο τον ήχο που κυριαρχεί στο ιδίωμα την συγκεκριμένη χρονική στιγμή οπότε κοτσάρουμε και την ταμπέλα του προοδευτισμού για να πληρώσουμε την αίσθηση που μας δίνει ο ήχος. Μιλάμε για ατόφιο prog metal όπως ορίστηκε απο το ΝεοΥορκέζικο κουιντέτο που έμελε να φέρει τα πάνω κάτω στην metal σκηνή και να δημιουργήσει ένα ολότελα νέο γένος μουσικής. Αρκετοί ίσως βιαστούν και να πουν πως η αρχή έγινε με τους Queensryche στα Mindcrime και Empire αντίστοιχα αλλά και με το Parallels των Fates Warning. Ωστόσο πρέπει αντικειμένικά να κατανοήσουμε οτι σχετικά με τους Queensryche το γενικότερο κλίμα της μουσικής τους παραπέμπει περισσότερο στο '80s US metal μέσα απο το οποίο κατάφεραν και ξεπήδησαν ως πρωτοπόροι μιας και ενέπλεκαν στον ήχο τους πιο προοδευτικά στοιχεία που έπαιρναν το ιδίωμα απο το χέρι και το περπατούσαν στην είσοδο των '90s. Στην ίδια ακριβώς κατάσταση και οι Fates που απο το πρωτόλειο US power με άπειρες epic τζούρες αποφάσισαν να αλλάξουν πορεία και να εξελίξουν τον ήχο τους σε πιο λυρικά, συναισθηματικά μονοπάτια. Βεβαίως καμμία απο τις 2 προαναφερθέντες μπάντες δεν έχει μουσικά καμία σχέση με τον ήχο που παρουσιάζουν οι DT στον δεύτερο κατά σειρά δίσκο τους.
Κατι ακόμα που είναι άξιο αναφοράς είναι το γεγονός πως αν και μιλάμε ουσιαστικά για τον δίσκο που όρισε ένα ολόκληρο ιδίωμα μουσικής, εξακολουθεί ως τις μέρες μας να αποτελεί και ένα απο τα πιο χαρακτηριστικά δείγματα του συγκεκριμένου ήχου. Είναι άσκοπο και λογικά θα μου πάρει μερικούς μήνες να κάτσω και να γράψω πόσες μπάντες έχουν επηρεαστεί απο αυτό τον δίσκο και γενικότερα απο τους DT. Και μιλάω μόνο για το progressive metal γιατί η αλήθεια είναι οτι το breakthrough που έκανε ο συγκεκριμένος δίσκος και σε άλλα πολλά μουσικά ιδιώματα, κατά κύριο λόγο μεταλλικά. Απο την στιγμή που κυκλοφόρησε έχω κουραστεί να διαβάζω reviews που περιλαμβάνουν τουλάχιστον μία φορά την πρόταση "ακούγονται σαν Dream Theater". Καλώς ή κακώς αποτέλεσαν τουλάχιστον για τα '90s αλλά και για τις αρχές των '00s το απόλυτο μέτρο και σταθμό για οποιαδήποτε δισκογραφική απόπειρα μπάντας που εμπλεκόταν με το prog.
Αξιο αναφοράς επίσης το γεγονός οτι ο συγκεκριμένος δίσκος καταφέρνει κάτι που πολύ λίγοι δίσκοι στην στορία της μουσικής έχουν καταφέρει. Και αυτό είναι πως ενώνει την παράδοση και τα μουσικά γούστα ανθρώπων απο τελείως διαφορετικά είδη μουσικής αλλά και απο τελείως διαφορετικές ηλικίες. Πιο απλά, οι εφηβοι των '70s που έλιωναν με Deep Purple, Led Zeppelin, Pink Floyd, Genesis, Yes, King Crimson κλπ αγκαλιάζουν με παρόμοιο θαυμασμό και ευλάβεια την μουσική των DT όπως και οι έφηβοι των '90s.
Προσωπικά ο συγκεκριμένος δίσκος αποτέλεσε έναν απο τους κυριότερους λόγους που αποφάσισα να ασχοληθώ με το prog metal. Περίπου 2 χρόνια πριν απο την κυκλοφορία του είχαν αρχίσει τα πρώτα μου ακούσματα μου πάνω στο metal και περιελάμβαναν κυρίως heavy, power και thrash πράγματα. Το Images and words έσκασε σαν βόμβα στα αυτιά μου και κάπου έκει στην τρυφερή ηλικία των 14 ανακάλυψα πως όντως αυτή η μουσική έχει και κάτι ακόμα να πει πέρα απο πόρωση, κάβλα, ξύλο, δώσε κλπ. Κάπου εκεί κατάλαβα οτι σε όλο αυτό το μηχανισμό εμπλέκεται και η λέξη τέχνη. Αξέχαστες στιγμές στο σχολείο όταν με τον διπλανό μου στο θρανίο των Μανώλη βάζαμε στο walkman τον δίσκο κατά την διάρκεια του μαθήματος με μία ψείρα ο καθένας στο αυτί μας και τον ακούγαμε στο 1.
Η συνέχεια των DT μας χάρισε μερικά ακόμα τεράστια πραγματικά albums που πήγαν τον όρο progressive πολλά σκαλιά ψηλά και που για πολλούς ακόμα και σήμερα 10-15 χρόνια μετά φαντάζουν δυσθεώρητα. Σαφώς και οι τελευταίες τους δουλειές περισσότερο απογοητέυουν αλλά είναι απολύτως λογικό μιας και ο πήχης τέθηκε σε υψηλότατο επίπεδο απο την αρχή. Οι DT έχουν καταφέρει με το σπαθί τους κυριολεκτικά να συμπεριλαμβάνονται στο πάνθεον της μεταλλικής ιστορίας. Αν και έχω πάψει εδώ και χρόνια να παρακολουθώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον την πορεία τους, παρόλ' αυτά τους προσκυνώ γιατί κατάφεραν να με βάλουν σε ένα κόσμο μουσικής που περίπου 20 χρόνια μετά ακόμα απολαμβάνω να βρίσκομαι.
Originally Posted by locust
