ήταν ο ρόκαβλος? εγώ για αυτόν είχα ακούσει.
i need feminime venoms in order to function with the system.
Αυτές οι μούτζες έχουν αρχίσει και βαραίνουν την ψυχούλα μου.
Πόσταρε τα φλέημ θρεντζ να θυμηθούμε τα παλιά.
well logiko einai, eidika stis arxes tou ER hmastan sxedon oloi gnwstoi apo prin, an oxi irl toulaxisto apo irc.
epishs pera ap auto
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
krux σου ειπα και απο κοντα καποια πραγματα και μαλλον δεν τα καταλαβες!
ακου το carheart που σου ειπα και μην με κβοταρεις
με αγαπη παντα!
Μα εγώ μ΄ένα άγριο περήφανο χορό σαν αετός πάνω απ'τις λύπες θα πετάξω - Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Θα πάω να χτίσω μια φωλιά στον ουρανό θα κατεβαίνω μόνο αν θέλω να γελάσω - Σιγά μη κλάψω σιγά μη φοβηθώ
Πρέπει να έχει κανείς ακόμη ΧΑΟΣ μέσα του για να μπορέσει να γεννήσει ένα ΑΣΤΕΡΙ που χορεύει!
Ναι ο kveld καλύτερη δουλειά δεν έχει...
Feed my fear
διαφωνω μαζι σας κυρια μου.
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."
λοιπόν, τα πράγματα είναι σχετικά απλά:
1. παλιότερα υπήρχαν πολύ λιγότεροι χρήστες με ότι αυτό συνεπάγεται.
2. οι μισοί (μπορεί και παραπάνω) από τον τότε πυρήνα στον οποίο αναφέρεται η Χ δε γράφουν πλέον (ή γραφούν αισθητά λιγότερο) για διάφορους λόγους.
3. δεν χρησιμοποιείται πλέον το irc που έφερνε τους χρήστες πιο κοντά.
4. δε γίνονται πλέον er meetings, lives & happenings - αν και αυτά κυρίως ήταν απόρροια της τότε φλώρικης φάσης.
τώρα, γιατί δεν συμβαίνει κάτι ανάλογο σήμερα, ίσως έχει να κάνει με το ότι δεν υπάρχει πια αυτός ο ενωτικός πυρήνας χρηστών. και αν το δούμε ρεαλιστικά ήταν όντως δύσκολο να επιβιώσει. όπως και να δημιουργηθεί ένας νέος από τις στάχτες του.
ως αποτέλεσμα αυτής της διάλυσης ήταν η σταδιακή δημιουργία διάφορων κλικών που είναι επίσης σχετικά δύσκολο να ενοποιηθούν. ίσως και να μην έχει νόημα. προσωπική άποψη βέβαια αλλά, δεν το βλέπω πολύ εφικτό να βγει κάτι πραγματικά ενδιαφέρον μέσα από ένα τέτοιο εγχείρημα.
We work in the dark. We do what we can to battle the evil that would otherwise destroy us. But if a man's character is his fate, this fight is not a choice but a calling. Yet sometimes the weight of this burden causes us to falter, breaching the fragile fortress of our mind, allowing the monsters without to turn within. We are left alone staring into the abyss, into the laughing face of madness.
ΕΚΣ ΜΟΥ ΕΛΕΙΨΕΣ
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."
ΕΤΣΙ ΜΩΡΗ ΜΠΟΧΛΑΔΑ.
"Τι χτυπαω??"
"Ενα μονο με ελιες. Και ενα μονο με πατατες."