Μια κλαση κατω απο τα αλλα 4
Μια κλαση κατω απο τα αλλα 4
It happens sometimes. People just explode. Natural causes.
Originally Posted by enitharmon
Εγώ πάντως έχω τοποθετηθεί περί αντικειμενικότητας και τέτοια στην τέχνη. Δεν υπάρχει απόλυτη αντικειμενικότητα αλλά υπάρχουν δείκτες αντικειμενικότητας. Τα έλεγα αλλού για την μουσική, δεν επαναλαμβάνομαι. Σαφέστατα θα συμφωνήσω ότι υπάρχουν πιο ενημερωμένες απόψεις και θα πάρεις στα σοβαρά κάποιον που έχει διαβάσει χίλια βιβλία από κάποιον που έχει διαβάσει δύο, αλλά τίποτα δεν είναι βέβαιο και η ίδια η αξιολόγηση της άποψης αναπόφευκτα εμπεριέχει υποκειμενικότητα. Δηλαδή μπορεί ο Ζήλος να έχει δει ένα εκατομμύριο ταινίες και να έχει μια αποψάρα αξιοσέβαστη αλλά τι να το κάνεις όταν είναι καραγκιοζάρα κομπλεξάρα;
Εν προκειμένω ρατ-πόιζον, στην προσπάθεια σου να πεις κάτι για το αντικειμενικό γαμάτο του Ντοστογιέφκσι (που δεν νομίζω να αμφισβητεί κανείς) με το ζόρι προσπαθείς να το συγκρίνεις με το LotR, που δυστυχώς για το παράδειγμά σου, πρόκειται για πάρα πολύ αρχιδάτο επίτευγμα λογοτεχνίας. Η λογοτεχνία και η τέχνη γενικότερα δουλεύει σε πολλά επίπεδα, τα οποία δεν μπορείς να τα βάλεις κάτω και να πεις ότι "αντικειμενικά αυτό το επίπεδο είναι το σημαντικότερο που διαχωρίζει τους Μεγάλους από την Πλέμπα", δεν πάει έτσι.
Ο κάθε ένας ξεχωριστά έχει τις καύλες του και κάθε βιβλίο κρίνεται με βάση το κόντεξτ του, τι θέλει να πει κλπ. Λοιπόν, ο Τόλκιν γλωσσικά είναι αριστουργηματικός, που δεν είναι και έκπληξη, αυθεντία στον τομέα του ήταν ο Τζον και εκτός αυτού είναι εντυπωσιακή η δουλειά του τουλάχιστον στο πόσο μεράκι έχει στην δημιουργία γλωσσών που δίνουν πολύ χαρακτήρα, το γεγονός ότι δημιουργεί μια ολόκληρη μυθολογία με τέτοιο βάθος και αίσθηση χρόνου είναι επίτευγμα, η επιρροή του δεν το συζητάμε ΚΑΙ: πρόκειται για μια ιστορία-παραμύθι, αλλά δεν κατάλαβα τι ακριβώς είναι το αρνητικό σε αυτό. Και ο Δαίδαλος και ο Ίκαρος παραμύθια είναι αλλά κάτι λένε. Και οι τραγωδίες οι αυθεντικά ψυχαγωγικές παραμύθια είναι, δεν κατάλαβα το ντεκόρ με τα elves και τα Orcs σας χάλασε;
Έχει πάμπολλους άψογα ανεπτυγμένους χαρακτήρες, χαρακτήρες ηρωικούς χωρίς να είναι απλοϊκοί, εμπνέει χωρίς να σου χώνει στο λαιμό ψευτοηθικές, είναι παρόλα τα elves και τους νάνους πολύ ανθρώπινο. Σου δείχνει μεγαλείο και κακομοιριά, έπαρση και ταπείνωση, φθόνο και συντροφικότητα, απληστία και απλότητα, γενικώς πολύ θεμελιώδη ανθρώπινα πράγματα. Το γεγονός ότι είναι ένα βαρύ βιβλίο από άποψη όγκου και ονομάτων και τοποθεσιών, και πλοκής αλλά παρ'όλα αυτά σε κάνει να το διαβάζεις ΠΟΛΛΕΣ φορές (δεν είσαι ο μόνος και μην απολογείσαι που το ξαναπιάνεις, παράσημο είναι αυτό για το βιβλίο) και να σου δίνει αυτήν την απροσδιόριστη χορταστική ευχαρίστηση που δεν είναι η ίδια με ένα καλό Αστερίξ (προσκυνώ) αλλά κάτι πιο έντονο, ε, ναι, δεν χρειάζομαι κανέναν παπάρα (όχι εσύ ενα μου πει ότι αντικειμενικά ο Όργουελ ή ο Τολστόι είναι ανώτερος. Υπάρχουν ασαφείς γραμμές μεταξύ σκουπιδιού, κακού, μετρίου, καλού, γαμάτου και αριστουργήματος και πολλοί χωράνε πέραν από την τελευταία. Δεν υπάρχει η σωστή μία απάντηση για το ποιο είναι καλύτερο αριστούργημα, εκεί θέλω να καταλήξω και βεβαίως το ότι το LotR ΕΙΝΑΙ αριστούργημα δεν θέλει και πολύ σκέψη, έχει αποφανθεί η ιστορία. Να το αποκαλέσεις παπαρολογία είναι επαναλαμβάνω το ακριβές αντίστοιχο με τον Μότσαρτ και τους Πινκ Φλόιντ, δηλαδή παπάρια μάντολες.
Και ο Λάβκραφτ παρεμπιπτόντως, παρόλο που δεν θα ισχυριστώ ότι έχει το βάθος του Τόλκιν (που περνάει στο ντούκου γιατί μιλάει για ξωτικά και ορκ λολ) ή του Ντοστογιέφκσι, εν τούτοις βγάζει μια μοναδική ατμοσφαιρίλα και ιδιαιτερίλα που οφθαλμοφανώς έχει σημαδέψει πολύ κόσμο. Το γεγονός ότι σου γαργαλάει πρωτογενείς φόβους και σου γεννάει πρωτότυπες έπικ νταρκ εικόνες δεν είναι παπαρολογία, κατόρθωμα είναι. ΟΚ, ούτε εγώ το βάζω ψηλά στη λίστα με τις προτεραιότητες που ψάχνω στα επίπεδα της λογοτεχνίας που διαβάζω, αλλά δεν θα πάω και στο άλλο άκρο να το βγάλω σκάρτο και φτηνό και για τον πούτσο, τι συζητάμε ρε, χοχο κθούλου. Και η διασκέδαση είναι ας πούμε κάτι πιο "ρηχό" και εφήμερο όπως το λες, αλλά μόνο αν προσφέρειι ΜΟΝΟ αυτό, αλλιώς θα έλεγα είναι μέγιστο συν.
Εν τέλει, αν τα παίρνω, εντός εισαγωγικών, με κάτι, είναι αυτή η αναίδεια και αγένεια και προπάντων βλακεία που έχει ο καθένας που νομίζει ότι με την αποψάρα του μπορεί να χέσει πάνω στο συλλογικό ανθρώπινο γούστο όπως έχει αποτυπωθεί μέσα στα χρόνια. Δεν μιλάω για εφήμερες επιτυχίες και φαστ φουντ καταστάσεις, μιλάμε τώρα για milestones στα είδη τους. Ας θέλει ο άλλος να βρίσκει φιλοσοφικά προκλητικά για την διανόησή του πράγματα. Ας θέλει ο άλλος να δει τον άνθρωπο μέσα από όμορφες ιστορίες. Άλλος να θαυμάσει την πολυσυλλεκτικότητα και αφομοίωση εκατό διαφορετικών πραγμάτων που παρουσιάζει όμορφα ένας συγγραφέας. Άλλος θέλει να αγαπήσει κάτι μέσα από ένα βιβλίο παράφορα. Όλα καλά είναι και όλα έχουν την θέση τους και ο τελικός κριτής ατομικά είναι το γαμηστερόμετρο του καθενός. Ναι, ωραία, κάποια είναι πιο ενημερωμένα και ακριβή, το ενστερνίζομαι και εγώ αυτό, αλλά εδώ πιάσαμε να το πω απλά, γαμάτα πράγματα και ντε και καλά θέλουμε να βγάλουμε το ΔΙΚΟ ΜΑΣ γαμάτο καλύτερο από το γαμάτο των ΑΛΛΩΝ, των λίγων και των απαίδευτων.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Νομίζω τζάμπα μου επιτίθεσαι, γιατί λέμε τα ίδια πράγματα. Κριτική δεν ασκώ για τα ορκ και τα ξωτικά, κάτι τέτοιο θα'ταν γελοίο, μ' αυτή τη λογική και η Οδύσσεια είναι γτπ, γιατί έχει κύκλωπες και η Θεία Κωμωδία γιατί έχει διαόλια και τριβόλια. Δε θα μιλήσω και για τη μαστοριά του Τόλκιν στη γλώσσα, γιατί είναι ίσως το στοιχείο μαζί με τις ΧΑΡΑΚΤΗΡΑΡΕΣ (στο lotr, στο σιλμαρίλλιον ορισμένοι χαρακτήρες είναι interchangable, όχι όλοι obv) που με τραβάει περισσότερο στο έργο του. Όσον αφορά αυτό που λες για τις τραγωδίες και τη διασκέδαση, να σου θυμίσω τον Αριστοτέλη "...δι ελέου και φόβου περαίνουσα την των τοιούτων παθημάτων κάθαρσιν".
Και εδώ είναι που ασκώ την κριτική μου. Ο Τόλκιν αρνούνταν πεισματικά να περάσει μηνύματα μέσα από το έργο του. A story is just a story is just a story που θα λέγαμε σήμερα. Και μπορεί να λέμε για συμβολισμούς όπως το δαχτυλίδι είναι ο κίνδυνος της εξουσίας και η τεχνολογία πάνω από τη φύση, αλλά ο ίδιος αρνούνταν πεισματικά ότι αυτά ήταν εσκεμμένα και δεν τα δεχόταν. Κι όμως, όσο υπερ-γαμάτο και να είναι ένα έργο, το σωστό μήνυμα είναι για μένα ένα σημαντικό, ίσως το πιο σημαντικό στοιχείο ενός καλλιτεχνικού έργο. Βλέποντας το ουμανιστικά, αν όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα πρέπει να υπηρετούν τον άνθρωπο, τότε η απλή παροχή εφήμερης διασκέδασης είναι μία σημαντική προσφορά μεν, αλλά δε συγκρίνεται με την προσθήκη μίας νέας ιδέας στο συρτάρι των ιδεών. Και ναι, δε χρειάζεται κάθε εγχείρημα μας να' ναι βαθυστόχαστο και να μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, αλλά όσο να πεις στον τομέα του "τι θέλει να πει ο ποιητής" ο Τόλκιν υστερεί λίγο. Αυτό, μαζί με τον απελπιστικά παλιομοδίτικο τρόπο αφήγησης (δεν αναφέρομαι στο γλωσσικό, ε
Αν πρόσεξες μίλησα ότι υπάρχουν διάφορα αντικειμενικά κριτήρια "εξαιρετικότητας" (μπλιαχ) στα οποία ένα έργο μπορεί να διαπρέψει. Για μένα το ποιο σημαντικό είναι το "τι μάθαμε σήμερα παιδιά". Όχι ότι δεν μπορεί να προκύψει ένα εξαιρετικό έργο χωρίς μήνυμα, αλλά όπως και να το κάνουμε αυτό είναι προσωπικά ένα αναπαλλοτρίωτο χαρακτηριστικό για να ξεχωρίσει το αριστούργημα από ένα εξαιρετικό έργο.
Εν τέλει όμως λέω ότι το προσωπικό γούστο είναι το πιο σημαντικό και η "ιεράρχιση" σε κατηγορίες κατά το μάλλον ή το ήττον άσκοπη γεγονός για το οποίο περισσότερο φαίνεται να συμφωνούμε παρά να διαφωνούμε.
Έντιτ: Οκ, σβήσε το σχόλιο για τις τραγωδίες κι εσύ το ίδιο λες, λάθος διάβασα.
Last edited by rat_poison; 15-09-2010 at 18:36.
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
E, λοιπόν, δεν με έπιασες (μάλλον φταίω εγώ που δεν το ξεκαθάρισα) γιατί ήθελα να κάνω ακριβή παραλληλισμό με τις αρχαίες τραγωδίες, τις "αυθεντικά ψυχαγωγικές" (εννοούσα κυριολεκτικά ψυχαγωγικές-όπως το εννοούσαν οι αρχαίοι ημών και ο Αριστοτέλης). Αυτό ακριβώς προσφέρει και ο Τόλκιν και πάμε στο δεύτερο κομμάτι του ποστ σου, που έχεις παρεξηγήσει κάτι:
Ο Τόλκιν μίλησε συγκεκριμένα για την αλληγορία στις ιστορίες του, δηλαδή ότι το δαχτυλίδι συμβολίζει την πυρηνική βόμβα, ο Σάουρον τους Ναζί, κλπ και είναι και ο λόγος που τα έσπασε με τον αδερφικό του φίλο τον C.S. Lewis γιατί η Νάρνια ήταν τέρμα αλληγορική και δεν του άρεσε και ο άλλος το πήρε βαριά. Άλλο αυτό όμως, η αλληγορία και άλλο τι περνάει και τι κάνει στον θεατή ή αναγνώστη η ιστορία, η τραγωδία κλπ. Δεν χρειάζεται να συμβολίζει κάτι συγκεκριμένο ο Σαμ για να εκτιμήσεις την αφοσίωση και την αγάπη του και την απλότητά του και όλα αυτά. Ούτε ο Φάραμιρ, ούτε κανείς. Κάθε χαρακτήρας πρεσβεύει κάτι θεμελιωδώς ανθρώπινο και γνώριμο και η εξέλιξη της ιστορίας τα περνάει όλα αυτά. Δεν καταλαβαίνω γιατί έχεις μείνει στην διασκέδαση του Τόλκιν ενώ ολοφάνερα (πιστεύω τέλος πάντων και νομίζω όχι παράλογα) είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Κοίτα το αυτό με την αλληγορία, νομίζω το ξεκαθαρίζει στο preface του LotR, τουλάχιστον στην αγγλική έκδοση. Ο ίδιος είχε σαφέστατα την άποψη ότι οι ιστορίες φαντασίες είναι κάτι πολύ παραπάνω από απλό escapism και παραμυθάκια να περνάμε την ώρα μας, και ο Αριστοτέλης μάλλον συμφωνεί μαζί του.
έντιτ: Τώρα που το ξανακοιτάω, δεν ξεκαθάρισα, ο Τόλκιν αντιπαθούσε πάρα πολύ τις αλληγορίες. Για τα μηνύματα, νομίζω έχει πάρα πολλά τα οποία βγαίνουν εντελώς αβίαστα, χωρίς να στα ταΐζει φτηνά. Διαφωνείς;
Last edited by Ford Prefect; 15-09-2010 at 18:44.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Δεν επιτίθεμαι πάντως, ωραία τα λέμε, τα σαρκαστικά μου μπλα μπλα δεν έχουν εσένα αποδέκτη.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Αναλυση γιατι εφαγες μουτζα στο σεντονι, αυριο
It happens sometimes. People just explode. Natural causes.
Εσύ ρε Βρούτε;
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Rat Poison, Pou einai oi ratsistikes taseis sto Lavkraft?
a cry for help, a hint of anaesthesia
The horror at red hook?
Η περιγραφη του πληρωματος στο Call of Cthulhu?
It happens sometimes. People just explode. Natural causes.
Από το Call of Cthulhu[T]he prisoners all proved to be men of a very low, mixed-blooded, and mentally aberrant type. Most were seamen, and a sprinkling of negroes and mulattos, largely West Indians or Brava Portuguese from the Cape Verde Islands, gave a colouring of voodooism to the heterogeneous cult. But before many questions were asked it became manifest that something far deeper and older than negro fetishism was involved. Degraded and ignorant as they were, the creatures held with surprising consistency to the central idea of their loathsome faith.
Από την αλληλογραφία του.The organic things -Italo-Semitico-Mongoloid- inhabiting that awful cesspool could not by any stretch of the imagination be call’d human. They were monstrous and nebulous adumbrations of the pithecanthropoid and amoebal; vaguely moulded from some stinking viscous slime of earth’s corruption, and slithering and oozing in and on the filthy streets or in and out of windows and doorways in a fashion suggestive of nothing but infesting worms or deep-sea unnamabilities. They -or the degenerate gelatinous fermentation of which they were composed- seem’d to ooze, seep and trickle thro’ the gaping cracks in the horrible houses… and I thought of some avenue of Cyclopean and unwholesome vats, crammed to the vomiting-point with gangrenous vileness, and about to burst and innundate the world in one leprous cataclysm of semi-fluid rottenness.
Από το Herbert West Reanimator, όπου μιλάει για το πτώμα ενός μαύρου (ανθρώπου κανονικού, ε, όχι κάποιο τέρας)He was a loathsome, gorilla-like thing, with abnormally long arms that I could not help calling fore legs, and a face that conjured up thoughts of unspeakable Congo secrets and tom-tom poundings under an eerie moon. The body must have looked even worse in life — but the world holds many ugly things
Ενώ η γυναίκα του που ήταν ουκρανοεβραία, αφού χώρισαν λέει
"Whenever we found ourselves in the racially mixed crowds which characterize New York, Howard would become livid with rage. He seemed almost to lose his mind."
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
Πως καταφέρνεις να συμπεριλαμβάνεις αυτό που θα σου απαντούσα αλλά να συνεχίζεις να διαφωνείς, δεν πολυκαταλαβαίνω
Να σου πω που διαφωνώ. Ας ξεκινήσουμε από το ότι υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο. Οποιοδήποτε. Νομίζω ότι κανείς δε διαφωνεί ότι δεν μπορούμε να το "ανακαλύψουμε", ας πούμε. Όταν κάποιος λέει ότι το πλησιάζει, επειδή έχει διαβάσει, έχει μελετήσει και τα λοιπά που λες, χάνει το γεγονός ότι και πάλι μαθαίνει και μελετάει μία μόνο θεώρηση του υπό μελέτης αντικειμένου, η οποία κατ' άλλους μπορεί να είναι τελείως λάθος, και όχι άκριτα, αλλά συνειδητοποιημένα. Οποιαδήποτε θεώρηση, θέλω να πω, απλά εκφράζει την συμφωνία των προσωπικών καταβολών μιας μερίδας ανθρώπων, δεν είναι ένα παραθυράκι στην απόλυτη αλήθεια. Πάντα οι θεωρήσεις βασίζονται σε αξιώματα τα οποία δεν ισχύουν για όλους τους ανθρώπους, τελεία.
Ακόμα λοιπόν και αν υπάρχει αντικειμενικό κριτήριο, δεν το βλέπεις πουθενά στον πραγματικό κόσμο. Επομένως, είτε υπάρχει είτε δεν υπάρχει, δεν έχει νόημα να συζητάς για αυτό, ούτε ακαδημαϊκά. Μπορείς να χαρακτηρίσεις κάτι, για παράδειγμα μπορείς να πεις ότι ο Ντοστης είναι έξυπνος, μεγαλεπήβολος και διορατικός, αλλά αυτά είναι καλά για σένα και για μια μεγάλη μερίδα αναγνωστών, όχι για όλους. Οι υπόλοιποι δεν μπορείς να υποστηρίξεις με κάποια σιγουριά ότι κάνουν λάθος.
Εκεί που θέλω να καταλήξω είναι, παραφράζοντάς σε, ότι η προσωπική προτίμηση είναι το μόνο που έχει σημασία, τέλος.
Δεν είναι έτσι όμως. Η προσωπική προτίμηση είναι το μόνο που έχει σημασία για τον έναν, εδώ μιλάμε δύο και τρεις άνθρωποι και κάτι θέλουμε να πούμε. Αντιπαθώ γενικά τα σολιψίστικα και τα σχετικιστικά σαν προσεγγίσεις γιατί είναι παραφράσεις της τελικής σου πρότασης, αλλά αυτόματα αντί να μας φέρνουν πιο κοντά, μας περιορίζουν στον εαυτό μας. Και νομίζω ότι ο άνθρωπος αν το καλοεξετάσεις είναι κοινωνικό ζώο που αποζητά την επικοινωνία. Μπορεί και να μην μιλάει με άνθρωπο αλλά όταν διαβάζεις ένα βιβλίο επικοινωνείς με τον συγγραφέα και τους άλλους αναγνώστες που αποτελείτε μαζί το ακροατήριό του, το ίδιο και με την μουσική κλπ.
Πρακτικά μιλώντας, το ζήτημα της ποιότητας γενικά έχει πολλές προεκτάσεις (για ένα ευχάριστο μπάσιμο ανεξαρτήτως προσωπικής τοποθέτησης προτείνω το Zen and the Art of Motorcycle Maintenance) αλλά έχει και μια θεμελιώδη για μένα. Ότι γενικώς πιστεύω ότι ο άνθρωπος είναι ένα ον με το ποτένσιαλ να πάει πιο πέρα, να πάει παρακάτω, να γίνει καλύτερος. Αν καταλήξουμε στο ότι δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το άλλο, ότι σημασία έχει μόνο να καυλώνεις, μένεις λίγο ξεκρέμαστος και λίγο αυτιστικός επίσης. ΔΕΝ είναι τυχαίο που κάποια έργα μιλάνε στον πολύ κόσμο ανεξαρτήτως του πόσα χρόνια έχουν περάσει από την δημιουργία του. Κάτι είναι αξιοπρόσεκτο εκεί και χωρίς να είναι δεσμευτικό καθόλου (ποτέ με το ζόρι δηλ.), είναι μια μικρή πινακίδα που σου λέει ότι προς τα κει κάτι καλό υπάρχει. Γενικά μιλώντας πάντα.
Πιο πρακτικά ή πεζά τέλος πάντων, να μου πεις τις προτιμήσεις σου για να πάρω μια ιδέα ποιος είσαι, ναι, το κάνω συνέχεια (σε σπαστικό βαθμό), ρωτώντας αγαπημένα high-fidelity ερωτήματα, αλλά κάπου θα θέλω να μάθω τι λέει η πιάτσα ότι είναι το γαμώ, να ξέρω να ξεχωρίσω από τον ωκεανό των επιλογών, να δω τι μπορώ να πάρω εγώ από αυτή την κουβέντα για να ψαχτώ. Δεν ξέρω αν γίνομαι κατανοητός τώρα, είναι λίγο λεπτή κουβέντα για απνευστί σεντόνι ονλάιν, αλλά αυτό πάνω-κάτω. Όχι Τέλος στις προσωπικές προτιμήσεις. Είναι φτωχό αυτό.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Άσχετο:
Κοινό φλέημ: σε βρίζουν και σε προσβάλλουν.
Φλέημ στο λιτρατσουρ: σου πετάνε ανελέητα κατεβατά.
EDIT:Οι υπόλοιποι που δεν τους αρέσει είναι μαλάκες;
Last edited by Harbinger of Death; 15-09-2010 at 20:01.
Στατιστικά δες το, όχι κατά μονάδες. Γενικά η διαχρονικότητα και η αποδοχή από "κοινό" και κριτικούς είναι καλοί δείκτες για το αν ένα έργο θα αναδειχθεί ως αριστούργημα ή όχι δεν πάει να πει ότι όλα τα κλασικά πρέπει να αρέσουν σε όλους.
Well, there's egg and bacon; egg sausage and bacon; egg and spam; egg bacon and spam; egg bacon sausage and spam; spam bacon sausage and spam; spam egg spam spam bacon and spam; spam sausage spam spam bacon spam tomato and spam;
Φυσικά και όχι.
Γι'αυτό μιλάω για δείκτες και όχι απόλυτη αντικειμενικότητα και γι'αυτό τονίζω την αξία του γαμηστερομέτρου, Wolf και Tankard ρε μουνιά κλπ.
Το ότι κάτι είναι τεράστιο και αριστούργημα δεν έχει να πει κάτι για τον άνθρωπο που δεν του αρέσει. Κάποιοι μπορεί να μην το καταλαβαίνουν γιατί είναι ούγκα μπούγκα, ναι, άλλοι μπορεί να μην είναι έτοιμοι ακόμα, επίσης ναι, αλλά κάποιοι μπορεί απλώς να μην γουστάρουν "τέτοια", ό,τι και αν είναι αυτά.
Αυτά είναι θέματα κομπλεξ ή όχι, αν κάποιος δεν γουστάρει κάτι γιατί αρέσει σε πολύ κόσμο είναι ψυχαναγκαστικά κομπλεξικός. Αν γουστάρει κάτι για τον ίδιο λόγο το ίδιο (και μαζόχας). Αν αισθάνεται ότι ο κόσμος τον λέει μαλάκα που δεν γουστάρει Τολστόι, είναι επίσης κομπλεξικός (κατωτερότητας συγκεκριμένα). Αν δεν μπορεί να παραδεχτεί ότι ο Τολστόι είναι Μεγάλος και τον λέει σιγά τον μαλάκα μωρέ, επειδή δεν του αρέσει αυτουνού (δικαίωμά του εννοείται και απόλυτα φυσικό) είναι επίσης κομπλεξικός. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι κάποιοι είναι Μεγάλοι είτε το θέλουμε, είτε όχι, ό,τι κι αν αισθανόμαστε μέσα μας δεν επηρεάζει το μεγαλείο τους, κάπως έτσι.
42
-------
Δεν ελπίζω τίποτα
Δεν φοβάμαι τίποτα
Είμαι ξέμπαρκος
Posting Permissions
vBulletin Skin by Bluepearl Skins
