Orphaned Land - The never ending way of ORwarrior
Orphaned Land – The never ending way of orwarrior (release date 2010 Century Media)
Lineup:
Kobi Farhi - vocals, chants, growls, narrations, choirs
Yossi Sassi Sa'aron - lead guitars, acoustic guitars, saz, bouzouki, oud, chumbush, piano, backing vocals
Matti Svatizky - rhythm guitars, acoustic guitars
Uri Zelcha - bass, fretless bass, acoustic bass
Session members:
Avi Diamond - drums
Shlomit Levi - female vocals
Steven Wilson - keyboards
Avi Agababa - percussions
Avner Gavriell - piano (on "In Thy Never Ending Way (Epilogue)")
Nizar Radwan - violins
Srur Saliba - violins
Alfred Hagar - nay and kawala flutes
Yonatan Danino - shofar
Shmuel Ruzbahan – santur
Tracklist :
1. Sapari
2. From broken vessels
3. Bereft in the abyss
4. The Path Pt. 1 - Treading through darkness
5. The Path Pt. 2 - The pilgrimage to or shalem
6. Olat ha'tamid
7. The warrior
8. His leaf shall not wither
9. Disciples of the sacred oath Pt. 2
10. New jerusalem
11. Vayehi or
12. Mi ?
13. Barakah
14. Codeword : Uprising
15. In thy never ending way (Epilogue)
Χειμώνας 1996.
Είναι ένα από τα πολλά πρωινά Σαββάτου που βρίσκομαι στο παλιό Rock City με λίγα λεφτά στο παντελόνι και μεγάλη όρεξη για αγορές. Κοιτάζοντας τις νέες κυκλοφορίες, σκοντάφτω πάνω στο El Norra Alila των Orphaned Land. Κάπου είχα ακούσει κάτι για αυτούς. Κάποιος μου είχε πει καλά πράγματα για αυτούς. Βρίσκομαι λοιπόν στο κλασσικό δίλλημα που ταλανίζει εδώ και χρόνια γενιές και γενιές μουσικόφιλων. Το γεγονός ότι πάμε στο δισκάδικο με συγκεκριμένους δίσκους προς αγορά κατανού και καταλήγουμε να αγοράζουμε άλλα τελείως άσχετα πράγματα. Τελικά το αγόρασα εκείνη την ημέρα και ήταν από τις “ανακαλύψεις” που με επιβράβευσαν σε βάθος χρόνου.
Το λάτρεψα το El Norra Alila και με ώθησε να αναζητήσω και την πρώτη τους δουλειά Sahara όπως επίσης και το demo του 1993 με τίτλο The Beloved’s Cry. Το πράγμα ήταν done deal. Είχα γίνει φόλα Orphaned, τίτλο που με καμάρι κουβαλάω ως και σήμερα. Μόνο που τα χρόνια περνούσαν και καμία καινούρια κυκλοφορία ή δραστηριότητα δεν φαινόταν στον ορίζοντα. Είχα μετά μεγάλης λύπης παραδώσει κάθε ελπίδα όταν κάποια στιγμή το 2003 διάβασα κάπου ότι ετοιμάζουν τον καινούριο τους δίσκο. Ηταν αρκετό για να αρχίσω να χάνω τον ύπνο μου αρκετά βράδια μέχρι την επίσημη ημέρα κυκλοφορίας. Τελικά το Mabool κυκλοφορεί το 2004 και ρίγη συγκίνησης και μουσικής ταύτισης διαπερνούσαν ότι οργανικό και μη υπήρχε πάνω μου. Οι αγαπημένοι μου Orphaned Land ήταν εδώ, πιο δυνατοί από ποτέ, πιο μεστοί από οτιδήποτε είχαν παρουσιάσει μέχρι σήμερα, πιο δημιουργικοί και με ξεκάθαρο στόχο τοποθετούσαν το ηχηρό τους στίγμα στο σύμπαν που απότελείται από πλανήτες όπως progressive, folk, death, eastern metal. Το Mabool καταφέρνει ακόμα και σήμερα και στοιχιώνει τις σκέψεις μου και η διαχρονικότητα των συνθέσεων του συνολικού τους έργου είναι ένα ακόμα στοιχείο που αναγνωρίζω και λατρεύω στους Ισραηλινούς. Το 2005 κυκλοφορούν το Ararat EP το οποίο ως τελείως fan κυκλοφορία δεν δίνει κάτι νέο απλά γεμίζει τις δισκοθήκες των fans και αφήνει υποσχέσεις για το μέλλον.
Τα χρόνια περνούν βασανιστικά ξανά και το 2009 έχουμε την πρώτη επίσημη ανακοίνωση για τον νέο δίσκο. Ξανά η ίδια διαδικασία όπως και παραπάνω και στις αρχές του 2010 πέφτει στα χέρια μου το limited edition digipack του The Never Ending Way of OrWarrior. Τα τελευταία χρόνια ακολουθώ ένα νέο τρόπο για να ακούω δίσκους που τους περιμένω πολύ. Μπαίνω στο αυτοκίνητο, διατηρώ τον ήχο σε σεβαστά επίπεδα και φεύγω προς άγνωστη κατεύθυνση μέχρι να τελειώσει ο δίσκος. Μόλις τελειώσει, γυρίζω πίσω και τον ακούω ακόμα μια φορά. Αυτή λοιπόν τη συγκεκριμένη φορά το ταξίδι ήταν κάπως μεγαλύτερο. Γιατί η έμπνευση των Ισραηλινών ολοκληρώνεται συνολικά σε 1 ώρα και 18 λεπτά. Τι να πρωτοπρολάβεις να συγκρατήσεις από ένα τέτοιο δαιδαλώδες έργο ? Πόση ποσότητα μπορείς να συλλάβεις από το εκτενώς ανελυμένο concept ? Λογικά ελάχιστα πράγματα.
Και αυτή είναι και η συμβουλή μου προς τους επίδοξους ακροατές του. Δώστε του χρόνο. Αφήστε το να ξεδιπλωθεί μόνο του μέσα σας. Μην πιέζεται τον εαυτό σας να βγάλετε πόρισμα. Είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα ανθίσει και θα γεύεστε για χρόνια τους καρπούς του. Μην κάνετε επίσης το λάθος να το συγκρίνετε με το Mabool. Το μόνο που θα καταφέρετε είναι να προσπεράσετε ένα τεράστιο δίσκο με την μόνη δικαιολογία ότι είναι κατώτερος και πιο κουραστικός. Ο κάθε ακροατής πρέπει να κατανοήσει ότι τα έργα των Ισραηλινών με το σκεπτικό που ακολουθούν στην δισκογραφία τους δημιουργούνται με την λογική να αντέχουν στον χρόνο και όχι για να γεμίζουν απλά τις θήκες των καταστημάτων και τα discography sections των sites.
Μετά από δεκάδες πλέον ακροάσεις έχω να δηλώσω τα παρακάτω. Οι Orphaned Land είναι από εκείνες τις πολύ λίγες πλέον μπάντες που κινούν με την έμπνευση και το όραμα τους ένα ολότελα δικο τους ιδίωμα μουσικής. Δεν υπάρχουν συγκρίσεις εδώ. Είναι άδικο και λάθος να μπούμε στην λογική να τους συγκρίνουμε με οποιαδήποτε άλλη μπάντα ή με οποιοδήποτε άλλο δίσκο. Εχω γράψει ήδη αρκετά για τους αγαπημένους μου Ισραηλινούς για να μπω σε ακόμα μεγαλύτερη ανάλυση του δίσκου που δεν θα πετύχει και πολλά πράγματα. Το concept, οι στίχοι, η μουσική, οι καλλιτέχνες που απαρτίζουν το τελευταίο τους πόνημα καταφέρνουν για ακόμα μια φορά να μας ταξιδέψουν στον χωροχρόνο τους.
Είναι τραγούδια σαν το The Path pt. 1 – Treading through darkness που φέρνουν στο πρόσωπο μου εκείνο το αθώο χαμόγελο συγκίνησης και άλλα όπως το τελευταίο In thy never ending way που θα μείνουν για πάντα χαραγμένα μέσα μου, θυμίζοντας μου εκείνες τις πρώτες στιγμές που τους ανακάλυπτα ακούγοντας το A neverending way του demo τους που συμπεριλήφθηκε και στο El Norra Alila και δίνοντας μου μία άγραφή υπόσχεση ότι σε μερικά χρόνια από σήμερα θα κρατάω το καινούριο τους έργο στα χέρια μου και θα ακούω την σκληρή καρδία της Ιερουσαλήμ στο αυτοκίνητο μου.
Originally Posted by Kuolema
