Ambient

[ikonoklast]

Καιρό το λέγαμε για ένα τέτοιο θρεντ. Για προτείνετε τίποτα έτσι καινούριο και συγκλονιστικό.

[Custom User]

Βγήκε το 2005 και είναι απλά υπέροχο.

Έχει και φοβερό concept, όχι σαν κιτσαρίες τύπου Operation Mindcrime. Περιγράφει το τελευταίο όνειρο ενός ανθρώπου καθώς βρίσκεται στο κρεβάτι του θανάτου. Χωρίς λόγια το περιγράφει βέβαια, τα λόγια είναι πασέ πια.

Σοβαρά τώρα, είναι εξαιρετικό

[phthoggon]

Δεν έχω ακούσει καινούργια πράγματα εδώ και αρκετό καιρό, αλλά λες και ξέρουμε και τα παλιά. Μερικά πολύ αγαπημένα:

(Dark Ambient)



Kammarheit - The Starwheel



Northaunt - Barren Land, Visions



(The Magnificent Void)

Drone/Ambient φάση

http://virb.com/taigaremains

(descend at ivory cliffs, the sad marvels)

http://www.myspace.com/celersite

(discourses of the withered)



(όλα)

[cancer]

diskara psybient tou 2000. opoios einai magkas na akousei. de lew tpt allo.

[ikonoklast]

Δεν είμαι πολύ στη φάση αλλά είναι πάντα ωραία αυτά τα dark επιβλητικά του φθόγγου. Τους kammarheit κάπου τους είχα ξαναπετύχει, οι northaunt μου εκαναν εντύπωση (btw ειναι horizons, όχι visions), τώρα τσεκάρω και τα drones που πρότεινες.

Οι προτάσεις των υποδελοιπων θα ακουστούν κι αυται.

edit: ο άλλος ο βλάκας του ροκιν πρότεινε τσιλαουτ ελεκτρονικα μπουνταμπαρ βέβαια ε.

[LokiTricksterGod]

Black To Comm - Alphabet 1968

απ'τους ωραιότερους δίσκους που άκουσα το 09, string drones αρκετά μελωδικά και θαμμένα, φανταστείτε έναν πιο πειραματικό max richter ή έναν πιο οργανικό hecker (χμ μάλλον μαλακισμένη σύγκριση η τελευταία αλλά έχουν και οι δύο αυτή την πηχτή αίσθηση όταν έχουν φτάσει τα 100 layers).



Richard Skelton - Landings

παρόμοια φάση με το παραπάνω, ακόμα πιο μελωδικό + κιθάρα, με ενδιαφέρον κόντεξτ:

That this work is dedicated – as all Skelton’s works are – to his late wife, the artist Louise Skelton, is of utmost relevance. Initially the connections between this loss and the landscapes described seem to be via parallels with the decline of the ruined farmhouses of Hempshaws and Old Rachels, but gradually there comes a sense of release, of rebirth and of rebuilding. He recorded music in those locations (still – just about – visible on Google Maps), playing it back, attempting to reawaken them and engage them in continuing dialogue. The diary sets underlying field recordings of wildlife and rivers in fresh light, describing the water’s course and the arcs of the birds’ flights, seeing them as boundaries and connections, wires across the landscape which join and separate contrasting fields; Skelton sketching in his own lines by moving stones between the ruins, and by airing the sounds of one into the decrepit spaces of the other.

The Caretaker - Deleted Scenes/Forgotten Dreams (ή οποιοδήποτε άλλο)

υπερβολικά ήρεμο, με μπόλικο crackle/hiss που του δίνει μια ωραία ζεστασιά, είναι καλύτερος και από τήλιο πριν τον ύπνο.

απ'τον τελευταίο δίσκο του:

[12 stars circle your brow]

Να πει ο Χρήστος για Skelton και A Broken Consort.

[carheart]

Και ακούστε και νέο Fenn 'O Berg. Οι Black to Comm είναι εξαιρετικοί τύποι.

[cancer]

to omwnymo apauto pou postara, TSAKISTEITE na to akousete.

[Custom User]

Όχι και τόσο ambient, ε;

[Παρακμιακό Εργαλείο]

Βγήκε το 2005 και είναι απλά υπέροχο.

Έχει και φοβερό concept, όχι σαν κιτσαρίες τύπου Operation Mindcrime. Περιγράφει το τελευταίο όνειρο ενός ανθρώπου καθώς βρίσκεται στο κρεβάτι του θανάτου. Χωρίς λόγια το περιγράφει βέβαια, τα λόγια είναι πασέ πια.

Σοβαρά τώρα, είναι εξαιρετικό

Thanks for the suggestion! Πάρα πολύ καλός δίσκος.

[phthoggon]

Ε εντάξει αν είναι να είμαστε τόσο ΕΛΙΤΙΣΤΕΣ αυτό που ονομάζουν οι (σωστοί) δημοσιογράφοι ambient είναι κάτι πολύ συγκεκριμένο, και δεν είναι ακριβώς ούτε αυτό που πόσταρες ούτε αυτό του κάνσερ ούτε ο Richard Skelton, και θα καταλήξουμε να λέμε μόνο ποιο άλμπουμ του Steve Roach ή Robert Rich προτιμάμε.

Για τον Σκέλτον το απόσπασμα που πόσταρε ο Λόκι τα λέει όλα αυτά που χρειάζεται να ξέρουμε. Εγώ να πω επίσης ότι ηχογραφεί με διάφορα ονόματα, όπως Carousell, A Broken Consort, Clouwbeck, Landings, το δικό του, και όλη του η μουσική είναι περίπου παραλλαγές του ίδιου πράγματος και θα μπορούσε να περιγραφεί ως ακουστικό drone. Κάπως σαν έναν Morton Feldman πιο μουσικό. Οι αγαπημένοι μου δίσκοι είναι τα A Broken Consort - Box of Birtch, Richard Skelton - Marking Time, Clouwbeck - A Moraine. Επίσης ξεχωριστή μνεία πρέπει να κάνουμε και στις κυκλοφορίες του μέσω του δικού του λέιμπελ Sustain-Release, πάντοτε limited και εξαιρετικής αισθητικής. Τσεκάρετε -> http://www.sustain-release.co.uk

Πολύ ενδιαφέρον Richard Skelton τρίβια είναι και η συμμετοχή του με ενορχηστρώσεις στο σιντι Stray Birds της singer-songwriter Autumn Grieve, σε wyrd folk πως τα λένε αυτά φάση. Να ακούσετε αυτό και το Terra Infinita, είναι αρκετά υπέροχα. http://www.myspace.com/autumngrieve

Ικόνο πες αν σου άρεσε ειδικά ο Taiga Remains και γενικά προτείνετε παρόμοια, τα αγαπώ πολύ!

[Snàporaz]

Harold Budd - Avalon Sutra[2005]

Γνωστός και από τις συνεργασίες με Brian Eno (αλλά και με Cocteau twins μεταξύ των άλλων), και έχοντας ισχυρό personnel [David Sylvian, Jon Gibson (Phillip Glass, Terry Riley, Steve Reich)] δημιουργεί την πιο μοντέρνα δουλειά του. Συνθέσεις γραμμένες για πιάνο, με Rhodes αποχρώσεις, διακριτικά συνοδευόμενες από έγχορδα και πνευστά (δώστε βάση στα arabesque parts).

[The Good Son]

βασικά όλοι εσείς που ακούτε άμπιεντς και χζζζχζχχζ και δάση με γυμνούς βικόντικς και γενικά τραγούδια που τα προχωράς παρακάτω και παίζει το ίδιο και είναι 20λεπτα, μπορείτε να μου λύσετε μια απορία;

Πότε τα ακούτε; όταν είστε σπίτι; στο γουώκμαν; ως ατμόσφαιρα; απλά να παίζει κάτι από πίσω το οποίο δεν πολυδίνετε σημασία; ως χαλί;

[ikonoklast]

Εξαιρετικά τα black to comm, landings, skelton, και γενικά έχω την άποψη (χωρίςνα συγκινούμαι ιδιαίτερα στα περισσότερα) ότι τα type γενικώς δεν απογοητεύουν. Αν θέλετε πιο ολοκληρώμενα δείγματα δουειών απο κει συγκεκριμένα πέρα απο τα tube μπορείτε να τα βρείτε και στο site της type όλα streaming μέσα soundcloud:

http://typerecords.com/artists/ κλικ σε αρτιστ και όλα τα αλμπουνς στα πόδια σας.

Μια επίσης ενδιαφέρουσα φάση είναι τα typecasts, μίξεις και προγράμματα δηλαδή απο διάφορο κόσμο. Δοκιμάζετε αυτήν την εντυπωσιακή φάση απο τον marc richter:

http://typerecords.com/typecasts/15

Σαν βρω λίγο χρόνο -και όρεξη- θα πω και γω δυο κουβέντες ακόμα.


Δεγκουντσαν, σε έβλεπα που έλεγες και κάτι παπαριές για τους velayat faqih και σκεφτόμουν: διακόσα χρόνια ακούς και παίζεις μουσική, γιατί να γίνεσαι μπαντιλάκης;