Deadsoul Tribe - A murder of crows

[Helm]

Δεν 'επέστρεψα' ούτε 'ήρθα να πάρω σκαλπ' ούτε τίποτα τέτοιο. Να μιλήσω για χέβι μέταλ (και σκουίρτινγκ) με ανθρώπους, χωρίς εμπάθειες και ειρωνείες προσπαθώ, όπως από το πρώτο ποστ μου. Δεν είμαι μέρος του ντεκόρ εδώ, όταν δω ότι τελειώσαμε θα πάω να κάνω κάτι άλλο. Ντάξει να πω και μια αλήθεια μ' αρέσει να εκτροχιάζω θρεντς, αλλά δεν το κάνω από κακία. Κάθε τι σωστό πρέπει να γίνει λάθος, κάθε τι όρθιο ανάποδα, και το μπροστά από πίσω.

Για το χέβι μέταλ γίνονται συζητήσεις επειδή μερικοί το αγαπούν και κάποιοι το μισούν, υπάρχει δηλαδή, πάθος. Αδιάφορους προς το HM δεν βλέπω πολλούς επειδή και ο πιο ψαγμένος ποστ-κάτι-ας από μεταλ ξεκίνησε, ως φαίνεται, εδώ μέσα. Για το ποστ-ροκ ξέρω γω, τι να πούμε τώρα; Καλή φάση εκείνο το κρεσέντο σε εκείνο τον δίσκο Μόνο; Υπερβολές, κακίες... να το πω αλλιώς: γενικά στο HM η αισθητική θέση και το νόημα είναι μες τα μούτρα σου, και ας είναι συχνά μαλακία ή οτινάναι, χπ ακομα και το Gorgar έχει μια θέση ανάμεσα στο κιτς του. Οι άλλες πιο ενήλικες φάσεις είναι συχνά διφορούμενες και απαιτούν περισσότερη μετάφραση, από ότι βλέπω οι φίλοι αυτών των ιδιωμάτων δεν προτίθενται για εις βάθος συζήτηση, που είναι κρίμα. Θά'θελα κάνας σχετικός να πει τι πιάνει πχ από Nation of Ulysses ή κάτι τέτοιο και πως το εξισώνει με αυτό το φαινόμενο πχ.

edit: και εγώ το θεωρώ υπέροχο το Dreamweaver, Warlord mkII, αλλά επιφυλάσσομαι για το πόσο έχει δανειστεί από το βιβλίο που διάβαζε τότε ο Martin. Το αγαπημένο μου κονσεπτ άλμπουμ είναι το 'Misplaced Childhood' των Marillion προσωπικά, το οποίο και με τις αδυναμίες του βγάζει νόημα, και το νόημά του είναι καλό και γενναίο. Απο Heavy Metal μάλλον το Awaken the Guardian του οποίου η κοινή θεματική δεν είναι ξεκάθαρη με την μια να το πεις τίγκα concept album. Απροκάλυπτα concept... κάτσε να τσεκάρω την λίστα.... χμ ναι, έχεις δίκιο, δεν υπάρχει κάτι ανώτερο του Dreamweaver. To Warning, ίσως, αλλά και αυτό δεν είναι ακριβώς ιστοριούλα.

[Marillion]

πως εξισώνει κάποιος τους nation με συνεντεύξεις του svenonius; πολιτικά, αισθητικά, πως ακριβώς το εννοείς; δεν έχω πολυψάξει τι παίζει με την εκπομπή αν και έχω δει μερικές γαμάτες συνεντεύξεις (τώρα που μιλάμε βλέπω την dead moon) και δεν ξέρω αν φιλοξενείται σε κάποιο network ή παίζουν συμφέροντα από πίσω κτλ.
οι nation είναι ωραία μπάντα αλλά το καλύτερο πράγμα που ηχογράφησαν ήταν διασκευή wipers, εκεί γάμησαν.

αν πάλι θέλεις να πάρεις σοβαρά δηλώσεις όπως αυτήν :

''We don't want to be involved with the United States and the structure that exists. I think you have to try as hard as possible to be underground and not be assimilated. The Nation of Ulysses is the establishment viewing their own mortality. The Nation of Ulysses spells the end for life as we know it, society as we know it. The Nation of Ulysses is the apocalypse''

και να την βάλεις διπλα από συνεντευξη beastie boys ή cat power, ε τότε δεν ξέρω. οι nation δεν ήταν μόνο ο svenonius και τα όσα έλεγαν μπορεί να αντιπροσώπευαν εκείνη την εποχή και μόνο ή στην συνέχεια να τα πήραν πίσω ή να μην τους εκφράζαν και ποτέ. εγώ γενικά βρίσκω λίγο ''θεατρικά'' τα όσα δήλωναν (και τα όσα έγραφαν στους δίσκους τους) και προτιμώ πολύ περισσότερο οτιδήποτε εξέφρασαν οι fugazi. αλλά δεν είμαι κανένας γνώστης πολιτικής ιστορίας ούτε των καλλιτεχνικών κινημάτων από τα οποία υποτίθεται επηρεάστηκαν πράγμα που κάνει αυτομάτως την γνώμη μου (εκτός της μουσικής τους φυσικά) μη ιδιαίτερα υπολογίσιμη.

[Dragonlord]

Βρε καλοί μου αθρώποι, ώρες ώρες αντιμετωπίζετε τη μουσική σα μαθηματικά. Καλές οι τεχνικές αναλύσεις, καλοί και οι προβληματισμοί, αλλά αν αυτό είναι το βασικό που ψάχνω θα ανοίξω κανα βιβλίο φιλοσοφίας πχ - σίγουρα όχι το βιβλιαράκι κάποιου μουσικού σιντί. Το ΟΜ είναι ένα κόνσεπτ θεατρικό, πλούσιο σε συναισθήματα, που σε γραπώνει και σε βυθίζει στην ιστορία. Γι'αυτό και είναι υπερεπιτυχημένο ως concept και ουχί επειδή μας αποκαλύπτει το Νόημα. Έχετε ερωτευτεί ποτέ; Ερωτεύεστε από πυρηνικές φυσικούς και πάνω ή θα μπορούσατε εξίσου εύκολα να ερωτευτείτε και μια κάπως αφελή σερβιτόρα επειδή έχει κάτι; Δεν ξέρω αν είναι "αμερικανιά" το ΟΜ. Αυτό με ενόχλησε πχ στο fahrenheit 911 που ήταν υποτίθεται ένα ντοκιμαντέρ και αισθανόμουν ότι χρησιμοποιούσε εύκολες και υπεραπλουστευμένες λύσεις για να περάσει τα μηνύματά του, που δε με βοηθάει να αποκτήσω πλήρη και όσο γίνεται αντικειμενική εικόνα για το θέμα της ταινίας. Αν ένας δίσκος καταφέρει να μιλήσει στην ψυχούλα μου, όπως κι αν το κάνει αυτό, δε με κοροϊδεύει - μάλλον έχει εκπληρώσει τον υπέρτατο στόχο του.

[Helm]

O Svenonius μου φαίνεται ένας εξαιρετικά έξυπνος άνθρωπος. Αν ήταν ποστερ στο ER θα τον είχανε θεό τους. Η δουλειά του με προβληματίζει επειδή είναι τόσο μπασμένη στην ειρωνεία που από το νταντα μαρξισμό των Nation (για τον οποίο ευθύνεται ο ίδιος) μέχρι το vice tv, πλέον δεν ξέρω αν ξέρει καν αυτός τι εκπροσωπεύει και τι συμφέροντα προωθεί. Τόση αυτοτρικλοποδιά ζεμπέκικο σπάνιο πράγμα, άξιο απορίας.

Το Vice, περιοδικό, ιστοσελίδα κτλ, είναι συντηρητικό στο κέντρο του.. Αυτός ο πιο (για μένα τουλάχιστον) αηδιαστικός τετραγωνοκέφαλος συντηρητισμός που εκφράζεται με τον κυνισμό και την απαξίωση οτιδήποτε δεν είναι (ή οφείλει να είναι, και του οποίου είναι πρόμαχοι) 'κοινή γνώση'. Φαίνεται επαναστατικό μέχρι να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει ιδεολόγημα πίσω από την επανάσταση, μόνο κοροϊδία και αντι-ιντελεξουαλισμος. Είναι φαινόμενο σχετικό με πολλούς ακρο-αριστερούς που τυλίγουν το χαρτί και βρίσκουν εαυτό να υπηρετεί δεξιά συμφέροντα. Λέει πχ ο Svenonius ότι υποστηρίζει την λογοκρισία για να γίνει πάλι επικίνδυνη η transgressive μουσική σαν το πανκ ροκ. Το λέει σοβαρά; Ποιος ξέρει. Ποιον εξυπηρετεί όμως τέτοια αβασάνιστη μπορζουα φιλοσοφία ξέρουμε: την εξουσία. Αλλο παραδειγμα το κοινό του πχ Colbert report που τάχα μου 'γελάει με το αστείο', αλλά και πολύς συντηρητικός κόσμος δηλώνει απροκάλυπτα φαν του Colbert, προσπερνώντας την τάχα μου έξυπνη ειρωνεία. Η ειρωνεία είναι εργαλείο υπέρ δυνατού και συστήματος, τον χαϊδεύει, τον εξευμενίζει, τον κάνει πιο εύκολο να τον καταπιεί ο μαλακάκος, αναρωτιέμαι αν θα το καταλάβει ποτέ η σύγχρονη αριστερά.

Τι κάνει λοιπόν ο Svenonius σε αυτό το σχήμα; Είναι και αυτός ένας απογοητευμένος σαν τον αρχιμαλακα του Vice που πάει Ταϊλάνδη να φιλμαριστει στο κρεβάτι με ladyboys για να μας δείξει ότι δεν έχει κανένα όριο πλέον ενώ ούτε καν του σηκώνεται πια με τόση ασχήμια που έχει φάει; Η πιστεύει ότι μπορεί να στραβώσει την κορνιζά με τις 'καυστικές' ψευτο-πραγματικές ερωτήσεις του σε διάφορες προσωπικότητες της ποπ κουλτούρας; Μου φαίνεται ενδιαφέρον, αλλά δεν ξέρω αν θα πάρω απαντήσεις εφόσον η γνώμη σου λες δεν είναι ιδιαίτερα υπολογίσιμη. Πίσω στα ατσάλια λοιπόν, που ενώ δεν λένε πάντα αλήθεια, τουλάχιστον δεν λένε ψέμματα και σου κλείνουν το μάτι, λες και αυτό τα κάνει όλα καλά, λες και τα δικαιολογεί όλα.

Ερωτεύεστε από πυρηνικές φυσικούς και πάνω

Μόνο και πάνω.

[Marillion]

ντραγκον γιατί υποτιμάς το μέσο αρχικά, δλδ προβληματίζεσαι ουσιαστικά μόνο όταν διαβάσεις βιβλία φιλοσοφίας; αυτά γιατί τα γράφετε. ασε που δίνεις και παράδειγμα τόσο αποσπασματικό και αποκομμένο απ΄το συνολικό context (που είναι η μπάντα και οι οποιοι στόχοι, ανησυχίες, προβληματισμοί τους σαν καλλιτέχνες και όχι μόνο το booklet του cd δλδ). δεν είδα κανέναν να προσπαθεί να αντιμετωπίσει την μουσική σαν μαθηματικά εντωμεταξύ η κουβέντα πάει μια χαρά για την ώρα.

[Dragonlord]

Μαρούλιε πρόσεξε τι γράφω: αν αυτό είναι το βασικό που ψάχνω. Είναι ωραίοι και οι προβληματισμοί στη μουσική λέμε, αλλά το ότι το operation mindcrime δεν αναλύει τα βαθύτερα φιλοσοφικά ερωτήματα του σύγχρονου ανθρώπου δε θα με κάνει σε καμία περίπτωση να πω ότι οι queensryche με κορόιδεψαν.

[Marillion]

χελμ εσύ δηλαδή επιστρέφεις στα ατσαλια επειδή δεν νιωθεις προδομένος μέσα στην όλη αφέλεια που τα χαρακτηρίζει; δεν το ρωτάω με θλιβερή ειρωνία, προσπαθώ να καταλάβω.
το ότι οι νατιον σταμάτησαν να βγάζουν δίσκους 17 χρόνια πριν δεν το υπολογίζεις; καταρχάς εικάζεις πολλά πράγματα και προσυπογράφεις απόψεις που δεν είμαστε σε θέση να ξέρουμε (και δεν πρόκειται εδώ που τα λέμε) αν συνέχισαν να εκφράζουν τον αλλον στο μεσοδιαστημα. είμαι all for στενόμυαλους ανθρώπους που τους έρχεται το όραμα στα 22 και μένουν πιστοί μέχρι να πεθάνουν αλλά αυτό δεν νομίζω να συνηθίζεται σε πολιτικοποιημένο κόσμο. γενικά όμως σου είπα δεν έχω ψάξει τι γίνεται με την εκπομπή, ούτε γνωρίζω το μαγκ που αναφέρεις κτλ κτλ,

εχω όμως μια δυο ερωτήσεις.
γιατί θέλεις να απαντηθούν ερωτήματα τα οποία δεν επηρεάζουν την μουσική που ούτως ή άλλως την ακούς περιστασιακά και δεν πιάνει και μεγάλο μέρος των καθημερινών Playlists σου θαρρώ. το κάνεις από αγνό ακαδημαικό ενδιαφέρον; εγώ με τέτοιες δηλώσεις όπου από nation πάμε πίσω στα ατσάλια μέσα σε δύο λέξεις καταλαβαίνω πως ασχολείσαι παθολογικά με αλλα ιδιώματα για να επιβεβαιώσεις τα συμπεράσματα που έχεις για το heavy metal. δηλαδή λέγοντας πίσω στα ατσάλια και την ειλικρίνεια τους, τι περιμένεις να εχω να προσθέσω στην κουβέντα, το metal δεν το γνωρίζω τα συμπεράσματα βγήκαν τελειώσαμε. άσε που ακόμα και αν δεν είσαι θερμός ακροατής έχεις απαιτήσεις τις οποίες δεν γνωρίζω αν αποζητάς στα πράγματα που σε ενδιαφέρουν. για να σου δώσω ενα παράδειγμα μιλάμε για queensryche και λέμε για μουσικές αρμονίες για το πόσο δούλεψαν την μουσική, για το πως νιώθουμε όταν τους ακούμε και καπάκια μιλάμε για νταντα μαρξισμο προσπερνώντας τελειώς το μουσικό κομμάτι. θα μου πεις ο καλλιτέχνης οριοθετεί τις δημιουργίες του και κατόπιν το τι αφορά εμάς να πάρουμε από αυτές αλλά είναι λίγο άδικο στη τελική γιατί πηδήξαμε τη μισή και παραπάνω ουσία.

[Helm]

σε καμία περίπτωση το 'πίσω στα ατσάλια' δεν σήμαινε πούλο στους Nation of Ulysses που μου αρέσουν και πολύ μάλιστα. Ήταν σχετικό με το γιατί συζητάμε για Heavy Metal και όχι για αναρχοντανταμαρξιστοπανκ πχ η αναφορά μου. Για το εδώ κοινό και τις γνώσεις του και τις παραστάσεις του, το κοινό σημείο αναφοράς είναι από ότι φαίνεται, οι Queensryche.

Και να ήθελα να ακούσω μουσική εμπαθώς, δεν τα καταφέρνω, με σκλαβώνει η ομορφιά και η ανθρώπινη έκθεση.

[00i00]

κραταω τον dada μαρξισμο εγω...συνεχιστε

[Dragonlord]

Για το σχόλιο περί μαθηματικών (ίσως τραβηγμένο αλλά):

πως να το εξηγήσω. καλά τραγουδάει. Είναι οκ. Αν μου τον έβαζες διπλά σε αυτόν που τραγουδάει στο Social Grace θα σου έλεγα ότι πρώτο βγήκε αυτό και μετά το Social Grace και ω πως προχώρησε ο τραγουδιστής, με πιάνεις; Η 'ακροβασία' του Social Grace είναι δομικό στοιχείο της δεν είναι άδειος εντυπωσιασμός, όλες οι συνθέσεις έχουν ύψος βάθος και μεγάλα αρμονικά κενά, βάζει και ο Lackey τα δυνατά του να ακολουθήσει. Στο Northen Lights τραγουδάει συγκρατημένα μεταξύ 2 νότων στο κουπλε και μια οκτάβα πάνω 2 νότες στο ρεφρέν και με κάπως βαρεμένες σχέσεις και σε αυτά τα λίγα. Sleepwalking through the studio. Ο Lackey τα είχε 'παρατήσει' στους Waltz αρκετά νωρίς, ίσως δεν τον εξέφραζε η τσιρίδα κορόνα πια, που να ξέρω, αλλά χωρίς όπλο την ακροβασία δεν είχε και τίποτε άλλο πολύ να του μείνει. Ωραία χροιά έχει η φωνή του, ωραίο και το φλάουτο, αλλά πολύ συντηρητικές γραμμές, συγκρατημένη εκτέλεση, χωρίς φαντασία, αντιθέσεις και έξαρση.

edit: μαρέσει το Everflow, όχι όλο όμως.

Δεν είναι αυτοσκοπός οι ακροβασίες, η φαντασία, οι αντιθέσεις και η έξαρση. Μπορώ να καταλάβω άνετα κάποιον που του λέει περισσότερα ένα drift ή ένα morbid από ένα little people, χωρίς να υποτιμώ καθόλου το τελευταίο. Μπορώ άνετα να καταλάβω γιατί να έχει κανείς περισσότερο στην καρδιά του την ερμηνεία του dane στο forever ή ακόμα και τους ψίθυρους του tibet στο all the pretty little horses από οποιαδήποτε "ακροβατική" και ευφάνταστη ερμηνεία. Αυτό που για κάποιον φαίνεται απλοϊκό για κάποιον άλλο είναι απλό και κατασταλαγμένο.

Και για να γυρίσουμε και στους ryche, ούτως ή άλλως το "ώριμο", "σκεπτόμενο" άλμπουμ τους ήταν πάντα το promised land.

[Helm]

αυτό λέω, δεν είναι αυτοσκοπός οι ακροβασίες κτλ. Στο Social Grace χτυπάνε μια ατμόσφαιρα συγκεκριμένη με την προσπάθεια που γίνεται από όλα τα μελή προς την ίδια κατεύθυνση. Εγώ όταν ακούω το ύστερο υλικό βλέπω μια μπάντα να πηγαίνει σε 2-3ς διαφορετικές κατευθύνσεις. Αλλού ο Mcalpine, αλλού ο Rock, αλλού ο Lackey. Ξέρω ότι αρέσουν αυτοί οι δίσκοι σε πολύ κόσμο και μπορώ να δω το γιατί, δεν μου φαίνονται τρελοί.

[Ford Prefect]

Δεν χρειάζεται να πω κάτι άλλο για το ΟΜ, ειπώθηκαν όλα. Θα κρατήσω μια βολική σύνοψη για δική μου μελλοντική χρήση: Δισκάρα, υπερτιμημένο απλοϊκό κόνσεπτ που όμως ήταν επαρκές για να πιάσει στον κόσμο, κυρίως γιατί ο Tate έχει φινέτσα και η ερμηνεία του σε πείθει σε σημείο. Αυτά.

Για τις νεανικές απερισκεψίες του Μπάντι, δεν το λέω υποτιμητικά, απλά στα δικά μου αυτιά, στο Social Grace υπάρχει κατάχρηση ακροβατικών. Τις δεχόμαστε όλες με πόρωση γιατί... η χρήση τους μας καβλώνει αλλά εγώ με το χέρι στην καρδιά θεωρώ το Into the Everflow και τον καλύτερο PW δίσκο και την καλύτερη ερμηνεία συνολικά του Buddy. Με το συγκρατημένο ψυχωτικό τρόπο που ερμηνεύει το Ashes και την απόλυτα ταιριαστή χρήση των psychotic γραμμών στο Little People (που εσχάτως σκέφτομαι ότι μάλλον είναι και η καλύτερη PW σύνθεση). To Ashes δεν σηκώνει τα trailing σβησίματα του Little People και την περίεργη εκφορά φωνηέντων (ΛίιιτΟλ Πιποοαααλ κάπως έτσι, you know what I mean!) που ψοφάω γι'αυτά. Στην περίοδο του Social Grace όμως παίζει και να έβαζε το κάτι παραπάνω γιατί είναι λόκο ο άνθρωπος, δεν κρατιέται. Αυτό εννοώ.

King Diamond: Λοιπόν, η συζήτηση αφορά το κόνσεπτ. Και ως κόνσεπτ αντιλαμβάνομαι εγώ ο συνδυασμός των στίχων και της μουσικής να σε βυθίζουν σε μια ιστορία, να υπάρχει μια φοβερή αλληλοϋποστήριξη των δύο για το σύνολο. Σίγουρα, το Them και το Abigail έχουν και πεζές και χαζές γραμμές στους στίχους, αλλά ποτέ δεν σε πειράζει γιατί έχει σκάσει ο δίσκος, μια εφιαλτική φωνή λέει ότι τώρα θα καρφώσουν ένα καρφί στο στόμα της άλλης για να κάτσει εκεί που είναι και ξεδιπλώνονται εικόνες με ΑΚΑΤΑΣΧΕΤΟ ρυθμό απο τις συνθέσεις με την φωνή *να μην έχει όμοιό της*. Δεν με νοιάζει αν αυτό που πήγε να πει το OM ή το Dreamweaver είναι πιο υψηλά από μια ιστορία τρόμου, είναι και τα δύο (όχι το ΟΜ-είναι απλοϊκό). Το πόσο το κόνσεπτ εξυπηρετείται, είναι πετυχημένο, βγαίνει από την μουσική, σε αυτό ο King δεν έχει αντίπαλο.

Κατά τη γνώμη μου.

[Helm]

το Into the Everflow το τραγούδι είναι το αγαπημένο μου πράμα από PW, κι ας είναι ήρεμη η ερμηνεία του Lackey, εκεί ταιριάζει. Μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε για το μεγαλείο αυτού του τραγουδιού για να τελειώσουμε με το θέμα σε θετικό τόνο.

[jack the ripper]

το Into the Everflow το τραγούδι είναι το αγαπημένο μου πράμα από PW, κι ας είναι ήρεμη η ερμηνεία του Lackey, εκεί ταιριάζει. Μπορούμε όλοι να συμφωνήσουμε για το μεγαλείο αυτού του τραγουδιού για να τελειώσουμε με το θέμα σε θετικό τόνο.

νταξ οκ εδω συμφωνουμε

[Ford Prefect]

Μεγαλειώδες πράγματι. Και να προσθέσω ότι το ήρεμο του Lackey είναι το εξωφρενικό κάποιων άλλων.