Øresund Space Collective - The Black Tomato

[rat_poison]

καλο αυτο? περιγραφη?

Track Listing
1. Rumble Part I (7:38 )
2. Rumble Part II (10:15)
3. Rumble Part III (9:37)
4. Rumble Part IV (8:05)
5. Rumble Part V (2:58 )
6. The Black Tomato Part I (8:02)
7. The Black Tomato Part II (11:45)
8. The Black Tomato Part III (12:19)
9. Viking Cleaner (6:28 )

Total Time: 77:07

CD Transubstans Records TRANS032 (2007 SWE)

Λίγα λόγια για τους μάστορες
Οι Øresund Space Collective είναι μια ομάδα ατόμων από τη Σουηδία, τη Δανία και την Αμερική. Το μόττο τους είναι Totally Improvised Space Rock. Αυτό ακριβώς είναι και που κάνουν και μάλιστα πολύ καλά. Πέρα από το κλασσικό space-rock με το βλέμμα στραμμένο στους Ozric, θα ακούσεις πινελιές από τη free-jazz του Sun Ra, λίγες Do-Make-Say-Think ποστροκιές και ίσως την αναλυτική αντιμετώπιση του ρυθμού των Polvo. Σίγουρα λίγη ψυχεδέλεια χώνεται μέσα από τις χαραμάδες, αλλά αυτό το παθαίνει το space-rock γενικά (και καλά κάνει), δεν είναι και κανένα ιδιαίτερο νέο.

Το CD
Είναι χωρισμένο σε τρεις συνθέσεις. Το πενταμερές The RumBle, το τριμερές The Black Tomatο και το Viking Cleaner.
Ξεκινάμε το Rumble λοιπόν με την κατ' εμέ πιο δυναμική ριφάρα των Øresund Space Collective, η οποία εξερευνάται αρκετά μέχρι να λιώσει σε μία χαλαρή, σχεδόν ποστ-ροκίζουσα διαστημική ατμόσφαιρα που θα μας συντροφεύσει σε όλο το part ΙΙ και θα αποτελέσει αφετηρία, αφορμή και δομικό υλικό για το κρεσέντο του part III. Αφού λοιπόν τα drums επιβάλλουν ένα ρυθμό και τα παιδιά ταξιδέψουν όλο και πιο σκληρά, στη μέση του κομματιού (και πιθανώς ως κορωνίδα της σουίτας the Rumble, λόγω της θέσης του) σκάει ένα ριφ από τα παλιά, τύπου Sabbath ή Hawkwind αν προτιμάτε κάτι σχετικότερο. Ανάλυση, ηλεκτρονικά και τριπάρισμα λοιπόν, ως ότου καταστεί αγνώριστο το αρχικό θέμα, έχοντας καταλήξει σε μία math-rock ακολουθία, που θα μας συντροφεύσει στο part IV. Space rock λοιπόν με απλές μελωδιούλες και ρυθμικά παιχνιδάκια στην αρχή του part IV, κι ένα ξεχασμένο κλίμα από το part II που επαναφέρεται ύπουλα ύστερα από το εισαγωγικό κομμάτι του μέρους αυτού. Η ατμόσφαιρα αυτή απλώνεται σα λιωμένο βούτυρο και η αυστηρότητα του ρυθμού έχει πάρει LSD στο "Ψυχεδελικό Ταξίδι των Space Collective Στο Διάστημα" του Part V και το κομμάτι χάνεται στη διαστημική σκόνη.
The Black Tomato part I λοιπόν κι ενώ ξεκινάμε σε στυλ Do-Make-Say-Think κρεσεντάρουμε σε εντάσεις που στο δίσκο είχαμε να ακούσουμε από τα πρώτα λεπτά (χωρίς όμως να πιάνουμε ακριβώς αυτόν το δυναμισμό), με μία καλοδεχούμενη δόση από γκρουβάτα 60s-psych πλήκτρα κάπου προς το τέλος, παραχωμένα κάπου μέσα στις κιθαριές. Και ξαφνικά, μία μπασογραμμή μονότονη κι επιβλητική εισάγεται στο part II πάνω στην οποία χτίζονται και αποδομούνται πλήκτρα, κιθαριές, ριφάκια μπλιμπλίκια και της παναγιάς τα μάτια για να καταλήξουν σε ένα μέρος με ρυθμική κιθάρα που βρωμάει tool περασμένους από το μπλέντερ των εφφέ και του αυτοσχεδιασμού των Øresund Space Collective. Για μία ακόμα φορά η ένταση αποδομείται και καταλήγει σε ψυχεδέλειες. Εδώ όμως, στο Part III τα πράγματα είναι πιο εγκεφαλικά και η αναπόφευκτη επαναφορά της έντασης είναι πιο μοχθηρή, πιο τεχνική, πιο... climactic. Τα πράγματα τελειώνουν για τις μεγάλες συνθέσεις του δίσκου, οι μελωδίες ετοιμάζονται για την τελική αναμέτρηση και φοράνε τα κυριακάτικα ρούχα τους. Ύστερα από ένα μακρύ ταξίδι ως την άκρη του ηλιακού συστήματος, βρισκόμαστε πάλι πίσω στο αρχικό ύφος και τώρα καταλαβαίνουμε τι ήθελαν να μας πουν με όλη αυτή τη βόλτα στα προηγούμενα κομμάτια.
Μπορούν όμως να συμπυκνώσουν όλες αυτές τις χρονοβόρες και φιλόδοξες αναζητήσεις τους σε ένα αυτόνομο κομμάτι με διαχειρίσιμη διάρκεια που θα μπορούσε να παιχτεί και στο ραδιόφωνο; Με το Viking Cleaner λένε ότι μπορούν. Ωσάν ηλεκτρική σκούπα ισχύος Megawatt μέσα σε ένα διαστημόπλοιο-καράβι-των-Βίκινγκ έρχεται το τραγούδι να σκουπίσει τα πάντα, πλανήτες, διαστημική σκόνη και πτώματα που ξέμειναν από την προηγούμενη μάχη. Όλη η δημιουργικότητα του δίσκου συμπυκνωμένη σε μια σύντομη κατακλείδα.

Τα αρνητικά
Δεν μπορώ να βρω και πολλά. Ισως όμως η φύση της συνθετικής λειτουργίας της μπάντας, ο πλήρης αυτοσχεδιασμός δηλαδή, πολλές φορές να λειτουργεί αντιπαραγωγικά. Δηλαδή η αναμφισβήτη δημιουργικότητα και το δέσιμό τους πολλές φορές χάνεται, επειδή δεν υπάρχουν οι κατευθύνσεις μίας κανονικής, μη-αυτοσχεδισμένης, αλλά σχεδιασμένης σύνθεσης. Αποτέλεσμα είναι ορισμένα περάσματα του δίσκου, χωρίς να είναι άσχημα, να είναι απλά περιττά και να μην έχουν να προσφέρουν τίποτα στο σύνολο, ή να έχουν ξαναγίνει με παρόμοιο τρόπο νωρίτερα.

Τελική Κρίση
Καλά άκουστε το, τι να λέμε τώρα. Επίπεδα Farflung του-λάστιχον.
4/5