Now reading thread.

[paddy honey]

"Πρωτη εμφανιση διηγηματων της στο περιοδικο New Age. Το πρωτο της βιβλιο Σε μια γερμανικη πανσιον εκδιδεται το 1911. Το 1912 αρχιζει συνεργασια με το περιοδικο Rhythm του μετεπειτα συζυγου της Τζον Μιντλετον Μαρρυ. (...) Μετα το θανατο της, ο Μαρρυ εξεδωσε δυο ακομη συλλογες διηγηματων, Η φωλια του περιστεριου και αλλες ιστοριες (1923) και Κατι παιδιαστικο μα τοσο φυσικο. (1924). Δεν παρελειψε να εκδωσει την Αλληλογραφια και τα Ημερολογια της Μανσφιλντ, καθως και ημιτελη διηγηματα, προσωπικες σημειωσεις και ποιηματα. Στενοι φιλοι της Μανσφηλντ, οπως ο Ντ. Χ. Λορενς, τον επεκριναν για εκμεταλλευση του εργου της και συγχρονοι του σαν τον Τ. Σ. Ελιοτ για διογκωση της φημης της.
Η εκδοτικη του προσεγγιση αμφισβητηθηκε επισης πως μαλλον διαστρεβλωσε την προσωπικοτητα οσο και τα κειμενα της Μανσφιλντ.
Τα εξι διηγηματα που παρουσιαζονται εδω καλυπτουν μια μεγαλη χρονικη περιοδο. Ειναι απο τα λιγοτερο γνωστα της και περιλαμβανονται στη συλλογη που εξεδωσε ο Μαρρυ το 1924 με τιτλο Κατι παιδιαστικο μα τοσο φυσικο. Στα κειμενα αυτα η παρεμβαση του Μαρρυ εχει επιβαλει ορθολογισμο στη στιξη, εισαγωγη παραγραφων, μετατροπη της παυλας και των αποσιωποιητικων σε τελεια. Ο λαχανιασμενος, ταχυς και ελλειπτικος ρυθμος των χειρογραφων της Μανσφιλντ "εξυγιανθηκε"."

https://vulpeslibris.wordpress.com/2...ine-mansfield/

[antimusic]

στο φάντασι φοριέται πολύ τελευταία ένας brandon sanderson. έχω διαβάσει το πρώτο mistborn του και το βρήκα μια παιδική βιντεο-γκέημ άνιμε μπούρδα, αλλά ένας φίλος διάβασε και ενθουσιάστηκε με το the way of kings, οπότε μου κίνησε την περιέργεια. το ξεκινάω με την λογική να διαβάσω 3-4 κεφάλαια να δω αν μου κάνει (είναι 1000+ σελίδες) και πέφτω πάνω στον παρακάτω διάλογο, ανάμεσα σε έναν ναυτικό και μια εξυπνάκια νεαρή που την πειράζουν για να τους πετάει διασκεδαστικές ατάκες:

He laughed, and several of the sailors nearby joined in. “All right then,” Captain Tozbek said, “you’re like a flower.”
She grimaced. “I’m allergic to flowers.”
He raised an eyebrow.
“No, really,” she admitted. “I think they’re quite captivating. But if you were to give me a bouquet, you’d soon find me in a fit so energetic that it would have you searching the walls for stray freckles I might have blown free with the force of my sneezes.”

αντίο brandon sanderson.

[wraithgr]

Αμαν, και το κοιταζα να διαβάσω τίποτα από Sanderson γιατί τα Wheel of Time τα έκλεισε ικανοποιητικά (βέβαια είχε τις σημειώσεις)... Αλλά οκ, δεν παλεύεται.. Μήπως κάποια τα γράφει για "young adults" και άρα δίνουμε το ακαταλόγιστο για τις κοτσάνες που πέφτουν;

[antimusic]

καλά το final empire όχι μόνο φαίνεται να απευθύνεται σε παιδάκια, αλλά μοιάζει και να είναι γραμμένο από κάποιο (κάπως ταλαντούχο) παιδάκι. δεν θέλω να γίνομαι κακός αλλά ο τύπος είναι μορμόνος και φαίνεται, αφελής και αγαθιάρης. technically βέβαια δεν είναι ΥΑ γι αυτό την πάτησα, αλλά νομίζω σε τέτοιο κοινό απευθύνεται, οι καλές κριτικές - τίγκα στα animated gifs - και οι υψηλές πωλήσεις φαίνονται λογικές αν έρχονται από το κοινό του twilight και του hunger games. τα stormlight είναι υποτίθεται το μαγκνουμ οπους του α-λα WoT και θέλει να γράψει δέκα βιβλία. ξαναδιαβάζω το παραπάνω σημείο και με πιάνει νευρικό γέλιο, είναι σαν google translate από τρίτη γλώσσα.

πάντως αν έκατσες και διάβασες δεκαπέντε τόμους WoT ενδέχεται και να σου ψιλοαρέσει η φάση των stormlight, απόσο καταλαβαίνω από όσα διαβάζω εδώ κι εκεί προσπαθεί να το κάνει σε στυλ jordan, brooks και goodkind (δεν έχω διαβάσει κανέναν, ξέρω οτι δεν θα μου αρέσουν), τελοσπάντων αυτό το "σκιτζίδικο φάντασι από συγγραφείς που έχουν διαβάσει μόνο φάντασι".

[12 stars circle your brow]

Γιατί με ξενερώνεις τώρα με το Mistborn και περιμένω εδώ και μερικές εβδομάδες όλη την τριλογία...

[antimusic]

γαμάει

[commissar]

antimusic (και οι άλλοι, γιατί όχι) θα πρότεινα να διαβάσεις την First Law trilogy του Abercrombie, αν και με βάση όσα γράφεις για το είδος fantasy που προτιμάς έχω μια υποψία ότι το έχεις κάνει ήδη .

Ίσως σου κάνει και ο Gemmell που είχε αναφέρει ο Mormengil στο ASoIaF thread, τουλάχιστον τα δύο βιβλία με τον Druss από την Drenai series (Legend & The first chronicles of Druss the legend) είναι πολύ καλά.

Διαβάζω καλά λόγια και για τη σειρά The Faithful and the Fallen του John Gwynne, 3 βιβλία προς το παρόν και τέλος του χρόνου βγαίνει και το 4ο, αν την έχει διαβάσει κανείς ας πει αν όντως αξίζει.

[antimusic]

τα first law όχι ακόμα γιατί ξεκίνησα με τα standalones του, αλλά μου αρέσει ο αμπερκρόμπι, σίγουρα θα τα διαβάσω στο μέλλον κάποια στιγμή.

τα υπόλοιπα φαίνονται ενδιαφέροντα, αν και το επόμενο που θα τσεκάρω (μετά τον mcclellan και τον bakker που είναι στο δρόμο) είναι μάλλον το The Red Knight.

για να είμαι λοιπόν οντόπικ, διαβάζω το promise of blood του brian mcclellan. καλούτσικο είναι, με ενδιαφέρον premise, φάντασι σε εποχή ανάλογη των ναπολεωνικών πολέμων. η ιστορία με το μπαρούτι μου χτυπάει λίγο άσχημα γιατί είμαι μυστήριος (η εικόνα κάποιου να σνιφάρει μπαρούτι για να κάνει μαγικά μου φαίνεται λίγο αστείο σαν εικόνα, αλλά συνειδητοποιώ ότι αν το έλεγε "μάνα" δεν θα με πείραζε). ενδιαφέροντες οι χαρακτήρες, ιδίως οι δυο γερόλυκοι. λίγο πιο "σφιχτό" θα το ήθελα, με ίσως λίγο πιο γρήγορη εξέλιξη, ίσως γι αυτό μου παίρνει περισσότερο χρόνο να το διαβάσω σε σχέση με άλλα. έχει σήκουελς αλλά εκτός αν κάνει τη μεγάλη έκπληξη στο τελευταίο τρίτο του βιβλίου, δε με βλέπω να τα πιάνω άμεσα.

έχει, πάντως, ωραίο εξώφυλλο:

Spoiler

[OniBocho]

antimusic (και οι άλλοι, γιατί όχι) θα πρότεινα να διαβάσεις την First Law trilogy του Abercrombie

Είναι πάρα πολύ ωραία βιβλία και είχε γίνει μια αξιολογότατη προσπάθεια για comic adaptation, η οποία ξεκίνησε με web publishing. Νομίζω όμως ότι κόπηκε αρκετά απότομα/άδοξα.

Σσ. Στο TheComicCon η Anubis τα έδινε 10 ευρώ το ένα, δελεάστηκα προς στιγμήν να τα αγοράσω, αλλά μια οι μεταφράσεις μια η ίδια η Anubis με τις αλλεπάλληλες γελοιότητές της, με απέτρεψαν. Πάντως, θεωρώ ότι 30 ευρώ για αυτά τα 3 βιβλία (είναι σχεδόν μισοτιμής), αν δεν έχει κάποιος τα δικά μου κολλήματα είναι εξαιρετική τιμή.

[wraithgr]

Μετα τη φαση με Asoiaf και kingkiller, δεν ξαναπιανω σειρα που δεν εχει τελειωσει εκτος αν ειναι κανενα υπερμεγαεπος.

Τα wheel of time διαβαστηκαν ευχαριστα ως επι το πλειστον αν και οπως με ολα αυτες τις φασεις που εχουν 732846272 "κεντρικους" χαρακτηρες, καπου πρεπει να κανει κοιλια οσο περιμενεις να κανουν ολοι τους level up... Δε ξερω πολλα fantasy που να γλυτωνουν απο αυτο το προβλημα.. Αλλα το WoT ειχε καποια σημεια παρα πολυ καλα και σιγουρα καμια σχεση με φακιδες στον τοιχο, δηλαδη οκ. Τωρα τι θα πει σκιτζης στο φαντασυ δεν ειμαι σιγουρος, θα διαβασω κανενα απο αυτα που προτεινετε μπας και ανοιξουν οι οριζοντες μου

[Kasrith]

Μετα τη φαση με Asoiaf και kingkiller, δεν ξαναπιανω σειρα που δεν εχει τελειωσει εκτος αν ειναι κανενα υπερμεγαεπος.

Γιαυτό έπιασα Malazan

[antimusic]

πού έχεις φτάσει και πώς σου φαίνεται μέχρι τώρα;

[Kasrith]

πού έχεις φτάσει και πώς σου φαίνεται μέχρι τώρα;

Προχθές τελείωσα το 2ο. Μου φανηκέ αρκετά καλύτερο απο το 1ο (το οποίο επίσης μου άρεσε). Οι περισσότεροι χαρακτήρες του 2ου βιβλίου είναι νέοι χαρακτήρες, άλλα ενώ περίμενα να με πειράξει στην αρχή, τελικά τους αγάπησα και αυτούς. Οι περιγραφές των μαχών είναι το κάτι άλλο σ'αυτό, καμία σχέση με το GotM.

Επίσης, οι ubermagicians (οι οποίοι αν θυμάμαι καλά δεν σου άρεσαν) δεν έχουν τόσο μεγάλο ρόλο στο Deadhouse Gates όσο είχαν στο GotM. Υπάρχουν ακόμα, αλλα το DG έχει πιο πολλά ανθρωπιστικές ιστορίες με πολεμιστές/στρατούς/κτλ.

Βέβαια, όπως σε κάθε βιβλίο, υπάρχουν στιγμές οι οποίες υστερούν. Αλλα σε γενικές γραμμές μ'άρεσε πολύ. Θα κάνω μια παύση, και θα πιάσω το τρίτο τον Ιούνιο για να χω να διαβάζω στο αεροπλάνο.

[paddy honey]

"Διαβάζοντας το ημερολόγιο που κράτησε και τα γράμματα που έγραψε από την Ελλάδα η Βιρτζίνια Γουλφ, την άνοιξη του 1932, έχεις την εντύπωση πως αυτό που περιγράφεται δεν είναι η Ελλάδα, είναι μια άλλη χώρα:

Η Ελλάδα είναι χωρίς αμφιβολία η πιο όμορφη χώρα που έχει απομείνει.
Οι άνθρωποι είναι οι πιο συμπαθητικοί που γνώρισα ποτέ. Όλοι χαμογελάνε.
Γιατί δεν μου είπες ότι η Ελλάδα είναι τόσο όμορφη;
Αυτή η θάλασσα ήταν παρθένα.
Κι έκοψα άγρια κρίνα και κίτρινα αστεράκια που δεν τα ‘χα ξαναδεί, και μικρά βυσσινιά, μωβ, μπλε, άσπρα λουλουδάκια, σαν μαργαρίτες.
Ολόκληρο το βουνό ήταν κόκκινο από τα ηλιάνθεμα και τις παπαρούνες.
Τα ξενοδοχεία λάμπουν από καθαριότητα.
Κρυστάλλινη θάλασσα και πεντακάθαρη άμμος.
Είναι τρέλα να χάνει κανείς τα καλύτερά του χρόνια πασχίζοντας να πλουτίσει, όταν υπάρχει αυτή η άγρια αλλά πολιτισμένη και πανέμορφη χώρα όπου μπορείς να ζήσεις.

Σε ποιο τόπο αναφέρεται αυτή η συγγραφεύς; Και τι νόημα έχει τούτη η έκδοση, σε τούτη τη χώρα, τούτα τα χρόνια που επήλθαν χυμένα θα 'λεγες ακάθαρτο πετρέλαιο που του βάλανε φωτιά; Μνημόσυνο για μια προώρως χαμένη ομορφιά; Αφορμή για τόνωση μιας φενακίζουσας εθνικής υπερηφάνειας; Διδαχή και φρονηματισμός για να περισωθεί ο,τι απόμεινε στο παρόν και να διαφυλαχθεί στο μέλλον;
Η Ελλάδα του 1932, όπως την είδε και την περιέγραψε η Βιρτζίνια Γουλφ, φύση και χαρακτήρας της φύσης της και των ανθρώπων της, δεν μας ανήκει. Σε κανέναν δεν ανήκει τίποτα που δεν αγαπά. Ούτε τα ερείπια και τα πληγωμένα της βουνά, χωρίς ένταση πια "να ακεραιωθούν ξανά". Μόνο τ' αγριολούλουδα, φυτικές κατσαρίδες που επέζησαν του ολοκαυτώματος, συνεχίζουν κάθε Μάη ν' ανθίστανται. Καθώς η ίδια η Γουλφ παρατηρεί με πρωτοφανή οξυδέρκεια στο ημερολόγιό της: "Ο τόπος είναι τόσο εξουθενωμένος που δεν μπορεί πια να διαφυλάξει τα συμφέροντά του".
Τούτη λοιπόν η έκδοση δεν μπορεί να έχει άλλη σημασία από το να διαβάσουμε τη ζωντανή περιγραφή μιας όμορφης χώρας, μιας ουτοπίας, που μια μεγάλη συγγραφεύς κάποτε επισκέφτηκε. Μιας χώρας παραμυθένιας τόσο για κείνη όσο και για μας."

ΑΡΗΣ ΜΠΕΡΛΗΣ

[paddy honey]

"Το 1932 η Βιρτίνια Γουλφ κάνει το δεύτερο ταξίδι της στην Ελλάδα. Το πρώτο ταξίδι της το είχε κάνει το 1906, 24 ετών τότε, ανύπαντρη (Βιρτζίνια Στήβεν), με τα αδέλφια της Βανέσα, Τόμπυ και Έιντριαν Στήβεν και τη φίλη της Βάιολετ Ντίκινσον.Η διαφορά ανάμεσα στα δύο αυτά ταξίδια δεν είναι μόνο χρονολογική. Είναι μια διαφορά οπτικής και ύφους τόσο βαθιά ώστε και η ίδια η Βιρτζίνια να εκπλήσσεται. Φυσικά πρόκειται πάντα για το ίδιο πρόσωπο-και όχι μόνον αυτό, αλλά, σε μια μυστική σχεδόν αλληλουχία γεγονότων και συνεπειών, το πρόσωπο του 1906 δημιουργεί και καθορίζει ως ένα σημείο το πρόσωπο του 1932.
Το πρώτο ταξίδι στην Ελλάδα αρχίζει στις 8 Σεπτεμβρίου 1906. Ο Τόμπυ και ο Έιντριαν κάνουν τη διαθήκη τους' οι προετοιμασίες θυμίζουν εκστρατεία. Επισκέπτονται την Ολυμπία, τις Μυκήνες, την Επίδαυρο, το κτήμα των Νόελ-Μπάικερ στην Εύβοια, φυσικά τον Παρθενώνα. Όλοι τους με κλασική παιδεία, εκστασιάζονται μπροστά στο αρχαίο κάλλος, δεν έχουν μάτια για τίποτ' άλλο γύρω τους.
(...)
Στο δεύτερο ταξίδι της στην Ελλάδα η Βιρτζίνια Γουλφ, 50 ετών, συγγραφέας της Κυρίας Ντάλαγουαιη, του Φαρου και των Κυμάτων, συνοδεύεται από τον άντρα της Λέναρντ Γουλφ, τον κριτικό Ρότζερ Φράι και την αδελφή του Μάρτζερυ. Η ομάδα έφτασε στη Βενετία σιδηροδρομικώς και από κει με ατμόπλοιο, μέσω Μπρίντιζι, στον Πειραιά. Το ταξίδι κράτησε από τις 15 Απριλίου ως τις 12 Μαΐου 1932.

Ο Ρότζερ Φράι (1866-1934)(...)Πέθανε το 1934, δυο χρόνια μετά το ταξίδι του στην Ελλάδα. Η Βιρτζίνια Γουλφ, στη βιογραφία του Ρότζερ Φράι που έγραψε το 1940, ένα χρόνο πριν την αυτοκτονία της, λέει ως επικήδειο για το θάνατό του τα εξής: "Ένας ελεύθερος άνθρωπος σκέφτεται το θάνατο λιγότερο απ' οτιδήποτε άλλο' και η σοφία του έγκειται στο ότι στοχάζεται όχι το θάνατο, αλλά τη ζωή". Παράξενα λόγια ειπωμένα από συγγραφέα στης οποίας τη ζωή και το έργο ο θάνατος έπαιξε τόσο καθοριστικό ρόλο.

Η Μάρτζερυ Φράι (1874-1958 )(...)Ηταν δραστήρια, με πλατιά ενδιαφέροντα, κλασικός τύπος βικτωριανής δεσποινίδος, εκκεντρικής, κάποιας περασμένης ηλικίας. Το επίκεντρο των προσπαθειών της σ'όλη της τη ζωή ήταν η μεταρρύθμιση της ποινικής νομοθεσίας.

Ο Λέναρντ Γουλφ (1880-1969),στενός φίλος του Τόμπυ Στήβεν, παντρεύτηκε τη Βιρτζίνια το 1912. Από εβραϊκή οικογένεια υφασματεμπόρων, σπούδασε στο Καίμπριτζ κλασικούς, αλλά γρήγορα έφυγε για την Κεϋλάνη, όπου έμεινε έξι χρόνια κι έφτασε στο βαθμό του βοηθού κυβερνήτη. Τις εμπειρίες του περιγράφει στο μυθιστόρημά του Το χωριό στη ζούγκλα. Είναι γνωστός ως πολιτικό πρόσωπο, ενεργό μέλος του Εργατικού Κόμματος, του οποίου υπήρξε υποψήφιος βουλευτής, και ως ιδρυτής, με τη Βιρτζίνια, του εκδοτικού οίκου The Hogarth Press.

Η νέα οπτική που κυριαρχεί στο δεύτερο ταξίδι της Γουλφ στην Ελλάδα οφείλεται όχι μόνο στην ίδια, που βρίσκεται στην ωριμότητά της, αλλά κατά μεγάλο μέρος και στον Ρότζερ Φράι. Η ικανότητά του και η ευαισθησία του να διαβάζει την τέχνη των Βυζαντινών μοιάζει να κλιμακώνεται μέσα στις περιγραφές της Βιρτζίνια, όπου, σε μια μουσική σχεδόν αναγωγή και σύνθεση, το αρχαίο παγανιστικό στοιχείο συνυπάρχει με τον ορθόδοξο χριστιανικό μυστικισμό. Όλα αυτά μέσα σε μια φύση οργιαστική, όπου άλλοτε κυριαρχεί το φως της ζωής και άλλοτε η σκοτεινιά του θανάτου. Γοητευτικότερη εικόνα της Ελλάδας δεν θα μπορούσε να φανταστεί κανείς, ούτε πιο ενθουσιαστική, ή πιο καλόπιστα χιουμοριστική. Τόσο που όταν έρχεται η στιγμή να πει κανείς κάτι για την Ελλάδα της εποχής ή περί της αξίας της δραχμής εν έτει 1932 να αισθάνεται κάποια δυσκολία.

Η Βιρτζίνια Γουλφ συνταξίδευσε με τον Ελευθέριο Βενιζέλο επί του ατμοπλοίου Τεβερε', στις 18 Απριλίου 1932, όταν ο Βενιζέλος επέστρεφε από την Ελβετία, όπου είχε εκφωνήσει λόγο στην Κοινωνία των Εθνών. Στο λόγο αυτό ζήτησε δάνειο 50 εκατομμυρίων δολαρίων και άρση του εξωτερικού χρέους της Ελλάδας. Το Συμβούλιο εδέχθη το δεύτερο σκέλος της προτάσεως, αλλά περί δανείου ουδέν. Το οικονομικό πρόβλημα βαθαίνει το χάσμα Φιλελεύθερων και Λαϊκών (Τσαλδάρης), ενώ τα αίτια της οικονομικής κρίσης αναζητούνται στην μετά το '22 κατάσταση. Την 1η Μαΐου κηρύσσεται προσωρινό χρεοστάσιο, αίρεται και τυπικώς η σταθεροποίηση, και παραιτείται ο υπουργός των Οικονομικών Μαρής.Στις 11 Μαΐου ο Βενιζέλος καλεί την εθνοσυνέλευση και αποφασίζεται η παράταση της θητείας των Γερουσιαστών, πράξη που εξοργίζει τους Λαϊκούς. Στις 21 Μαΐου η κυβέρνηση Βενιζέλου παραιτείται και στις 26 ορκίζεται η κυβέρνηση Παπαναστασίου, για να παραιτηθεή την 3η Ιουνίου. Την 5η Ιουνίου αναλαμβάνει πάλι ο Βενιζέλος με κυβέρνηση ανασχηματισθείσα.

Μπορούμε λοιπόν να υποθέσουμε ότι όταν η Βιρτζίνια ακούει το θόρυβο της πόλης από το ξενοδοχείο Ματζέστικ της οδού Σταδίου, ολόκληρη η Αθήνα θα βράζει στον πυρετό της κρίσης και της κομματικής αντιπαράθεσης, ενώ την ίδια εποχή η αγγλική οικονομία ανορθώνεται θεαματικά χάρη στις μεθόδους του υπουργού Οικονομικών Νέβιλ Τσέιμπερλιν. Με αυτά τα δεδομένα πρέπει να ερμηνεύσουμε τα σχετικά με τη δραχμή και την οικονομική κατάσταση της χώρας αποσπάσματα του ημερολογίου και των επιστολών.

Η Βιρτζίνια Γουλφ δεν ξαναγύρισε στην Ελλάδα. Της συνέβαινε πάντα να ερωτεύεται τις χώρες που επισκεπτόταν και να τις νοσταλγεί εκ των προτέρων. Ωστόσο, μέσα από τα γραφόμενά της δίνεται η αίσθηση πως στην Ελλάδα βρήκε κάτι το ιδιαίτερο. Μιλάει σαν άνθρωπος υγιής, που ξέρει να απολαμβάνει τη χαρά της ζωής και της φύσης, με ανεξάντλητο χιούμορ. Βυθίζεται στα σκοτεινά της βάθη με τη σιγουριά εξαιρετικής κολυμβήτριας, που ξέρει πότε και πώς πρέπει να βγει στην επιφάνεια. Το 1941, όταν βυθίστηκε στα παγωμένα νερά του ποταμού Ουζ, για να μην αναδυθεί πια, είναι ακόμη μακριά."

ΜΑΡΙΑ ΤΣΑΤΣΟΥ