1 Dialectic Chaos
2 This Day We Fight!
3 44 Minutes
4 1, 320'
5 Bite the Hand
6 Bodies
7 Endgame
8 The Hardest Part of Letting Go... Sealed with a Kiss
9 Head Crusher
10 How the Story Ends
11 The Right to Go Insane
Όταν μιλάμε για νέο δίσκο Megadeth, ουσιαστικά μιλάμε για το κατά πόσο είναι "στα καλά" του, συνθετικά, στιχουργικά και κιθαριστικά ο Mustaine, από εκεί κρίνεται και κατά ένα μεγάλο ποσοστό το αποτέλεσμα του έργου που μας προσφέρουν, σωστά; Κατά τα 2/3 ναι.
Γιατί πλέον ο Μustaine έχει δίπλα του τον Chris Broderick, τον καλύτερο κιθαρίστα που πέρασε από το σχήμα από το 2000 που ο εγκατέλειψε ο Friedman και μετά, πράγμα που του δίνει μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων, αλλά και μεγαλύτερο κίνητρο. Συνυπολογίζοντας το γεγονός ότι τον τελευταίο καιρό δείχνει αναγεννημένος, με αποτέλεσμα οι καλές ιδέες να του κατεβαίνουν στο κεφάλι σωρηδόν, έχουμε έναν πολύ δυνατό δίσκο, τίγκα στα βαριά, ογκώδη riffs και στα όμορφα κιθαριστικά leads.
Αυτό γίνεται άμεσα αντιληπτό με το εναρκτήριο instrumental "Dialectic Chaos", ακολουθούμενο από το γρήγορο και βαρύ "This Way We Fight!". Δεν θυμίζει και λίγο την εισαγωγή του "So Far…" αυτό το παιχνίδι;; Προσωπικά ξεχώρισα τα 2 πρώτα, όπως ήδη είπα, το ομώνυμο, το πρώτο single "Head Crusher", το "The Hardest Part of Letting Go...Sealed With a Kiss" και το "44 Minutes".
Για να είμαι βέβαια και ειλικρινής, κανείς δεν περιμένει από τον Mustaine να γράφει κομμάτια σαν 20χρονος thrasher και οι Megadeth δεν νομίζω πως θα καταφέρουν ποτέ να επαναλάβουν δίσκους όπως το "Peace Sells" ή το "Rust in Peace" ας πούμε, όμως το "Endgame" κοιτάει κάπως προς τα κείνη την κατεύθυνση, και είναι σίγουρα ό,τι καλύτερο έχει κυκλοφορήσει η μπάντα από το "Cryptic Writings" (ή μήπως έπρεπε να πω από το "Youthanasia"; ) και μετά. Και είναι και ένας από τους καλύτερους κιθαριστικούς δίσκους του 2009! Μακάρι να σταθεροποιηθεί αυτό το σχήμα, αν και με τον κυκλοθυμικό αρχηγό του αυτό είναι μάλλον δύσκολο, για να δούμε και καλύτερα ακόμα αποτελέσματα.