Το συμφέρον ως προς τον ρόλο του κράτους είναι η προσφορά του δυνατόν καλύτερου επιπέδου υπηρεσιών. Η ανάπτυξη του λιμανιού φέρει οφέλη όχι μόνο στον ιδιοκτήτη του, αλλά και σε άλλους εμπορικούς κλάδους (π.χ. λιανικό εμπόριο). Σηκώνει πολύ συζήτηση, αλλά γενικώς θεωρώ ότι αφ' ενός η δημόσια διοίκηση μιας υπηρεσίας έχει εγγενείς, θεμελιώδεις περιορισμούς στην ανάπτυξη της (π.χ. καταλήγει να έχει σχεδόν ως αποκλειστικό κριτήριο ανάπτυξης το δυνατόν ελάχιστο κόστος παραγωγής και αδιαφορεί για την ποιότητα των παρεχόμενων υπηρεσιών και προϊόντων), αφ' ετέρου σε ένα ευρύτερο φιλελεύθερο πλαίσιο που περιορίζονται οι σπατάλες του κράτους, αυτό δεν χρειάζεται και τόσα έσοδα (η εισοδηματική φορολογία επαρκεί).
Αυτά είναι προβλήματα που μπορούν να λυθούν με ιδιωτικές πρωτοβουλίες. Παραδείγματος χάριν, μία κοινότητα σε "άγονη" γραμμή μπορεί να οργανωθεί έτσι ώστε είτε να συσταθεί μία δική της κοινοτική υπηρεσία μεταφορών (τύπου ΚΤΕΛ, λόγου χάρη), είτε κατόπιν συμφωνίας με τον ΟΣΕ, καλύπτοντας τη ζημία του για την διατήρηση της γραμμής μέσω δημοτικών κονδυλίων, π.χ. πληρώνοντας κάποιου είδους ετήσιας συνδρομής. Αυτό είναι πιο εύκολο αν συμπράξουν όλοι οι δήμοι και κοινότητες από τις οποίες περνάει η γραμμή.