υπερτόπικ, το.

[EyeOfTheVoiD]

οι οπαδοί Godflesh υπενθυμίζουν ότι εκτός από τα δύο πρώτα, οι τύποι βγάλανε και κάτι χορευτικά selfless και slavestate που δίδαξαν industrial, καθώς κι ένα hymns που μετά κόπιαρε όλη η post metal σκηνή, οπότε καλό είναι να είμαστε πιο μετριοπαθείς ακόμα και με τους ωραίους-αλλά-διαφορετική-φάση halo.

Χμ σχετικα με industrial,δεν ειναι απο τα ειδη που με απασχολουν ιδιαιτερα και οσο αφορα post metal το αντιπαθω σχεδον σε ολο του το φασμα.Αλλα επικεντρωνομαι στην διαφορετικοτητα των halo και σε αυτο που εχουν δημιουργησει,που δεν μπορει να επηρεασει γιατι απλα ειναι πολυ ολοκληρωτικο και ακραιο για να αναπαραχθει απο μπαντα με την συσταση και την τεχνοτροπια που εχουν οι ιδιοι.

[nothingman]

οι δίσκοι της δεκαετίας δεν είναι οι επιδραστικότεροι, δεν είναι οι καλύτεροι, δεν είναι αυτοί που ακούσαμε τις περισσότερες φορές, δεν είναι οι πιο κουλτουριάρηδες, δεν είναι οι πιο εμπορικά επιτυχημένοι, είναι ένα σύνολο από όλα αυτά τα μικρά σκατοκριτήρια που στο τέλος σκαρώνουν μια λίστα με δέκα τίτλους που ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΑ. για παράδειγμα, γυρνώντας στα νάιντιζ, από την αντίστοιχη δεκάδα μου αποκλείεται να έλειπε το Vitalogy κι ας ξέρω ότι το Ten είχε συντριπτικά μεγαλύτερο ρόλο στα πράγματα της εποχής ας πούμε. δεν υπάρχει συγκεκριμένο ερώτημα που πρέπει να κάνουμε στον εαυτούλη μας για ένα δίσκο και αν απαντήσουμε "ναι" τότε αυτός θα μπει στη λίστα μας, εγώ διάλεξα τους δέκα (ΔΕΚΑ ρε, 10) που στο μυαλουδάκι μου ορίζουν αυτό το χρονικό διάστημα. κρίσιμο διάστημα, με βρήκε χαζοχαρούμενο τυπάκι που μόλις έχει τελειώσει το λύκειο και με παραδίδει σωστό άντρα, έτοιμο να ανοίξει σπιτικό, να νοικοκυρευτεί, να.

η σειρά είναι εντελώς τελείως τυχαία.

~ radiohead kid a ~

έχω αλλάξει δεκάδες φορές άποψη γι'αυτό, από την πρώτη ημέρα που βγήκε. εξακολουθώ να πιστεύω ότι δεν είναι το καλύτερό τους (το Bends και δε σηκώνω κουβέντα) αλλά παραμένει καταπληκτικό. ο δίσκος που μου έδειξε για πρώτη φορά σε τέτοιο βαθμό, πόσο σημαντικός μπορεί να είναι ο ρόλος ενός τύπου έξω από την μπάντα, για μια μπάντα (Nigel Godrich). ασύλληπτο.
(είχαμε κάνει παλαιότερα μια συζήτηση εδώ για τη στροφή των radiohead, χεχ, τα μισό-εννοούσα όσα έλεγα τότε για το kid a, φαντάριζα και δεν ήμανε καλά)

~ godspeed you! black emperor lift your skinny fists like antennas to heaven ~

με το φίλο μου το Σταμάτη ανταλλάζαμε συχνά δίσκους τα παλιά τα χρόνια που δεν είχαμε νετς και σόουλσιξ και τέτοια κόλπα για να μαθαίνουμε νέα πράγματα. είχαμε μόνο ό,τι έπεφτε στο δρόμο του ενός και του άλλου από ξαδέρφες και υπαλλήλους σε δισκάδικα και μας έκαμε εντύπωση. από τα δεκάδες ονόματα λοιπόν που μου είχε προτείνει το μόνο που με είχε εντυπωσιάσει ήταν οι Gy!BE. με το Lift your skinny fists έμαθα ότι μπορεί ένα άλμπουμ να έχει κομμάτια που είναι πάνω από πέντε λεπτά και να μη χάνει στιγμή τη συγκέντρωσή του.

~ the heads everybody knows we got nowhere ~

είχα ήδη ψιλοκολλήσει με τα στόνερς και τις υπερθεϊκές ριφφάρες από πριν βγει αυτό εδώ που δεν είναι στόνερ και δε στηρίζεται αποκλειστικά σε υπερθεϊκές ριφφάρες. με το που το άκουσα πρώτη φορά κατάλαβα καλύτερα τα στόνερς και μαζί με την καλύτερη κατανόηση ήρθε και ένας μικρός σνομπισμός του στυλ "αφού μας δείχνουν οι Heads ότι μπορούν να παίξουν έτσι, ελεύθερα και διαστημικά και FUZZαριόρικα, γιατί δεν το κάνουν και οι άλλοι;". δεν τα παράτησα εντελώς αλλά ήταν πλέον ξεκάθαρο ότι προτιμούσα τις διαστημικές ψυχεδέλειες (των Heads, των Colour Haze και των 35007 πχ) από τα πιο κλασικά, πειθαρχημένα ριφφάρα>κουπλέ>ριφφάρα>ρεφραίν>ριφφάρα>ριφφάρα>ρεφραίν>ριφφάρα.

~ queens of the stone age songs for the deaf ~

ο Homme είναι ιδιοφυία, το ξέραμε ήδη. σκεφτόμενος τη λίστα έλεγα να βάλω το rated αλλά τα έβαλα ψες και τα άκουσα και τα δυο κολλητά και τελικά προτιμώ αυτό. στο δίσκο αυτό την μπάντα αποτελούν οι Joshua Homme, Nick Oliveri, Mark Lanegan, Dave Grohl. ε.

~ the white stripes elephant ~

εεέλα, δεν ξινίζουμε τα μούτρα μας τώρα. υπήρξαν εκπληκτικό γκρουπ μέχρι και αυτό το άλμπουμ στο οποίο μας δίνουν μια εκπληκτική ερμηνεία για το πως πρέπει να μοιάζει ένας καλός πόπιουλαρ ροκ δίσκος. πανέξυπνες μελωδίες, χαζοχαρουμενιές, ανεμελιές, μίνι διάλογοι, απλά επαρκείς γνώσεις των οργάνων τους αλλά αυτό ποτέ δεν υπήρξε σοβαρό εμπόδιο για κάποιον που ήθελε να φτιάξει και να παίξει καλή μουσική. και στο Elephant παίζουν καλή μουσική. μάλλον το άλμπουμ που άκουσα περισσότερες φορές από οποιοδήποτε άλλο αυτό το διάστημα.

~ enslaved monumension ~

εγώ μπλακμεταλλάς δεν είμαι, μακρυά από μένα αυτά τα σατανιάρικα αλλά το monumension ήταν ο πρώτος bm δίσκος που μου άρεσε πραγματικά και μαζί με το Kenose των DSO, οι δυο μόνοι που ξέρω απ'όξω κι ανακατωτά.

~ at the drive-in relationship of command ~

δεν του είχα δώκει ιδιαίτερη σημασία όταν πρωτογβγήκε, αγαπηθήκαμε κάμποσο καιρό μετά, όταν συνήθισα τις συνεχείς αλλαγές. μπορεί να είναι και εντελώς άκυρο αυτό που θα πω και φυσικά αναγνωρίζω ότι δεν έχουν ιδιαίτερη σχέση μουσικά, αλλά αυτό που με είχε εντυπωσιάσει στους System of a Down, οι At the Drive-in το είχαν ήδη καταφέρει και μάλιστα το είχαν πάει και πέντε βήματα παραπέρα, το πως δλδ κατάφερναν και μάζευαν τόσες πολλές ιδέες σε τόσο μικρό χώρο χωρίς όμως να φαίνονται παράταιρες, ξένες, χωρίς να σε κουράζουν. και φυσικά "αυτά τα φωνητικά".

~ isis oceanic ~

γιατί ήταν από τις περιπτώσεις εκείνες που πίστευες ότι κάτι εξωφρενικά μεγάλο ετοιμαζόταν να συμβεί. μπορεί η συνέχεια να μην ήταν ανάλογη (και δεν εννοώ το panopticon αλλά τα υπόλοιπα δικά τους και τα υπόλοιπα του νψη που ακολούθησαν) και κάπως οι προσδοκίες μου να προδόθηκαν αλλά αυτό δε μειώνει στο ελάχιστο την αξία του Oceanic. πήραν μπόνους πόντους από εκείνη τη βραδιά στο Ρόδον, την τελευταία μου εκεί μέσα.

~ aphex twin drukqs ~

η αγαπημένη μου δουλειά του ευρύτερου ηλεκτρονικοπερίεργου χώρου παραμένει το Leftism. ο αγαπημένος ηλεκτρονικοπερίεργος τύπος παραμένει ο Amon Tobin. αυτό εδώ είναι ο καλύτερος ηλεκτρονικοπερίεργος δίσκος της δεκαετίας. είναι διπλό και δεν έχει μια άσχημη στιγμή, ένα αχρείαστο σκατουλάκι, τίποτε. υπάρχουν αθρώποι που λένε ότι από τη στιγμή που βγαίνει από κομπιούτερς, δεν μπορεί να θεωρείται μουσική. δώστε τους το Drukqs να ακούσουν.

~ burial untrue ~

και κλείνουμε με την αφορμή για το υπερτόπικ. ο εθισμός. τεράστιο κόλλημα από το πρώτο άκουσμα. όπως έλεγα πριν με το Oceanic, εδώ έχεις την αίσθηση ότι κάτι μεγάλο γεννιέται. λάθος, την είχες με το ομώνυμο ντεμπούτο, εδώ έχεις το μεγάλο που γεννήθηκε. και μπορεί να κουράζει η απίστευτη ποσότητα dubstep που παίζει από παντού αλλά δεν μπορείς να κατηγορήσεις τον Burial γι'αυτό, εκείνος το έκανε άψογα και δε φταίει αν οι άλλοι δεν το είδαν το ίδιο καλά. το ακούω και νομίζω ότι είμαι στα τελειώματα ενός εξωφρενικού πάρτυ σε μια αποθήκη στη μέση του πουθενά, ενώ έχει ψιλοαδειάσει ο χώρος και ενώ δεν έχω κουραστεί καθόλου γιατί όταν οι άλλοι χόρευαν με τις άλλες dubανταντούμπες εγώ ο τυχερός κοιμόμανε. εκτός αυτού, η Hyperdub δείχνει να αποφεύγει τα πρώτα εμπόδια και μάλλον δε θα γίνει η αντίστοιχη Hydrahead.


χεχ, λίστα με καλύτερους δίσκους και δεν έχω μέσα Pearl Jam και Stalker. περίεργο.
ψάχνοντας για το Songs for the deaf είδα ότι πέρσι πέθανε η Natasha Shneider, η τύπισσα που έπαιζε πλήκτρα για λίγο καιρό μαζί τους, ήταν και στο line-up της συναυλίας στο Φάληρο. =/

(edit ένα χρόνο μετά: βλέπω ότι δεν έβαλα το Funeral και αυτό είναι μια κάποια σοβαρή μαλακία εκ μέρους μου και τη διορθώνω τώρα. δεν ξέρω ποιο να βγάλω αλλά σίγουρα κάποιο πρέπει να βγάλω, ξεκάθαρα. τι βλάκας είμαι)

[GG*]

επειδη ειμαστε φανμποηδες halo να πουμε οτι καλα σας γαμανε αλλα να συμφωνησω με τον θαυμαστη χατζηβρεττα οτι το from the west flows grey ash and pestilence ειναι ευκολα καλυτερο του γαματου body of light

και σκατα στις μαπες σας που δεν ανφερθηκαν το equilibrium και το sonic excess των CROWBAR

[EyeOfTheVoiD]

Επίσης το "body of light" δεν είναι καν το καλύτερό τους, το "from the west flows grey ash and pestilence" είναι.

να υποθεσω εισαι απο αυτους που τους ανακαλυψαν με το "hit" τους rise που ειχαν στην συλλογη της relapse?

[Dythor]

nothingman, κάνεις μια υπερΘΕΙΚΙΑ λίστα και κάπου ανάμεσα χώνεις και White Stripes. Αιτιολόγησε.

Επίσης θα ξεχωρίσω ένα που για 'μένα είναι πολύ πιο πάνω και μπροστά απ' οτιδήποτε άλλο άκουσα αυτή τη δεκαετία της μικρής ζωής μου:

- Τοοl - Lateralus

[carheart]

Επίσης το "body of light" δεν είναι καν το καλύτερό τους, το "from the west flows grey ash and pestilence" είναι.

να υποθεσω εισαι απο αυτους που τους ανακαλυψαν με το "hit" τους rise που ειχαν στην συλλογη της relapse?

α μπορείς να υποθέσεις ό,τι αγαπάς, εγώ να υποθέσω πως ήρθαν μια μέρα δύο τύποι που έπαιζαν κάτι ακραίο και τους είπες "Halo να ονομαστείτε!";

ναθιμάν

[EyeOfTheVoiD]

α μπορείς να υποθέσεις ό,τι αγαπάς, εγώ να υποθέσω πως ήρθαν μια μέρα δύο τύποι που έπαιζαν κάτι ακραίο και τους είπες "Halo να ονομαστείτε!";

ναθιμάν

βασικα ηρθαν τρεις
εισαι και αστειατορας τρομαρα σου

[regularpaul]

αγαπημενο Vs "καλυτερο" στο μυαλο μου ειναι κατι σαν Hawkwind Vs Pink Floyd
λατρευω την υπερμπαντα των Floyd αλλα μπορω να ζησω μονο με Hawkwind
και καπως ετσι ειναι και η σχεση μου με την μουσικη
τι μιλαει πραγματικα μεσα μου και οχι τι ειναι επιδραστικοτερο, χαρακτηριστικοτερο κλπ

οπότε αυτά είναι τα 10 αγαπημένα μου δισκάκια της δεκαετίας

Agents of Oblivion - s/t (θα μπορούσα να έχω το Deadboy... ή το Dax Riggs αλλά το agents ξέρω ανάσα προς ανάσα)
Ufomammut - snailking (μεταφυσικη εμπειρια καθε μα καθε φορα)
Isis - panopticon
GYBE - lift your...
Colour Haze - los sounds de krauts (χερι χερι με το s/t αλλά τελικά το sounds)
ΥΟΒ - the unreal never lived (τα ειχα πει εδω)
Boris - at last: feedbacker (τα ειχα πει -καπως γραφικα τωρα που το ξαναδιαβαζω - εδω)
Black Angels - passover (με τρελλαίνει γενικώς η νεοψυχεδελοστονεροτρεντυ σκηνη κι αυτο το αλμπουμ ειναι τελειο)
Crippled Black Phoenix - a love of shared disasters

Various Artists - in the junkyard vol. 1 (να κι απο εμενα ενα τρομερα σημαντικο δισκακι, οχι τοσο απο μουσικης πλευρας
οσο το ότι μια παρεα πιτσιρικαδων πήρε ολόκληρη την αγγλόφωνη Ελληνική σκηνή από το χέρι
και της εδωσε μια ωθηση που ομοια της δεν εχει υπαρξει στο παρελθον)

[phthoggon]

οι δίσκοι της δεκαετίας δεν είναι οι επιδραστικότεροι, δεν είναι οι καλύτεροι, δεν είναι αυτοί που ακούσαμε τις περισσότερες φορές, δεν είναι οι πιο κουλτουριάρηδες, δεν είναι οι πιο εμπορικά επιτυχημένοι, είναι ένα σύνολο από όλα αυτά τα μικρά σκατοκριτήρια που στο τέλος σκαρώνουν μια λίστα με δέκα τίτλους που ΠΕΡΙΓΡΑΦΟΥΝ ΤΗ ΔΕΚΑΕΤΙΑ ΜΑΣ ΜΟΥΣΙΚΑ.

ααα, τελικά δε θα τα πάμε καλά με σας τους sonicdeathmonkeys. Ρε μήπως φαντασιώνεστε ότι γράφετε στο wire όταν ποστάρετε στο ER? Δε μπορώ να καταλάβω πως μπορείς να συνδυάσεις ρεαλιστικά αυτό που έχει ακουστεί και έχει επηρεάσει με αυτό που γουστάρεις εσύ προσωπικά. Εκτός κι αν έχεις ένα τέτοιο γούστο ρε παιδί μου που ότι γουστάρεις πάει μαζί σου και η αγορά (είσαι ο rick rubin ας πούμε.) Αλλιώς αυτό που έκανες εσύ μου φαίνεται μία επιλογή βάση προσωπικών κριτηρίων από τα λίγα αυτά άλμπουμ που ήδη ξέρουμε πως έχουν δράσει πάρα πολύ επηρεαστικά, ετς. Με άλλα λόγια, αυτό που είμαι περίεργος να μάθω είναι, αν θα έπαιρνες διαφορετικά 10 άλμπουμ από τα 00'ς μαζί σου εάν απαντούσες στην κλασική ερώτηση με το νησί.

[Kveldssanger]

Ψυχολογικός εκβιασμός του ναθιμα αυτή η απάντηση, μη δίνετε σημασία. Για τις επόμενες 50 λέξεις μπορείτε να βάλετε τυχαία γκρίνια για τον αριθμό της λίστας. Τζενέρικ κράξιμο για σχόλια άλλων. Χιλια ευχαριστώ που δεν κάναμε λίστα για τα 90s δεν θα τελειώναμε ούτε την ώρα για τις λίστες της χρονιάς. Έχουμε και λέμε λοιπόν (σοβαρευτείτε τι σειρά θέλετε). Παρένθεση μόνο για να δηλώσω την εκτίμηση στο πως τα είπε ο ικονοκλαστ (και 2-3 ακόμα). Για την ΕΛΙΤ έτσι και αλλιώς αυτά είναι αυτονόητα.


Fennesz - Venice


Δε ξέρω τι λέτε εσείς παιδιά, αλλά αν θέλαμε να δώσουμε έναν ορισμό για το τι-ειναι-αυτά-τα-ηλεκτρονικοπερίεργα-τουτη-τη-δεκαετία, εγω αυτό εδώ θα έλεγα. Τόση ζεστασιά σε album ηλεκτρονικής μουσικής σαν και τούτο δω δεν νομίζω να έχει ξαναματαυπάρξει. Γιατί ακούμε το "Transit" και νιώθουμε ευρωπαίοι. Γιατί τέλος πάντων είναι από τα πρώτα πράγματα που άκουσα σε αυτά τα χωράφια. Έ θέλετε και άλλα;

Buck 65 - Secret House Against The World


Εγώ θα τηνε πω την μαύρη αλήθεια. Φαν το χιπ χοπ ποτέ δεν δήλωνα. Ακόμα και τώρα που μπορώ να πω ότι το εκτιμώ κατά τι περισσότερο σε σχέση με παλιότερα (ο κυριότερος λόγος βέβαια είναι αυτός ο δίσκος). Και θα μου πείτε και για anticons, και για daleks και για doctor whos και δεν ξερω γω τι άλλο, αλλά παιδιά το shock που επικράτησε μετά την ακρόαση αυτού του δίσκου δεν το χει πλησιάσει τίποτα άλλο στο είδος (ίσως με την εξαίρεση του Ghost Dog). Ίσως να είναι ο ιδανικός δίσκος για ένα μη fan του είδους. Αλλά τέτοια μαεστρία σε sampling, σε beats, σε μελωδίες, σε Σ-Τ-Ι-Χ-Ο-Υ-Σ, και οφ κορς σε ερμηνία εγώ δεν έχω ξανακούσει καλύτερα από τον Καναδό. Εδώ έπιασε ταβάνι και βγήκε και στην ταράτσα.

Burial - Untrue


Ναι τον μάθαμε στο πρώτο γιατί έβγαζαν αφρούς με την πάρτη του στο Wire, ναι με δαύτο τον έχει μάθει μέχρι και η θεια μου η Μαλάμω και σε λίγο θα παίζει και σε serial του Παπακαλιάτη, αλλά αν και το dubstep ως είδος ακόμα δεν έχει δώσει τα υπερτέλεια δείγματα γραφής (σε ποσότητα κυρίως), εδώ ο Άγγλος φίλος μας μαζεύει ό,τι επιρροή χώθηκε στο κεφαλάκι του, τις κάνες όλες μια μάζα και μας πετάει στα μούτρα κάτι που λες και περιμέναμε τόσα χρόνια να ανακαλυφθεί. Τα φωνητικά samples στο album δεν νομίζω ότι θα τα ξεπεράσω ποτέ. Λίγο πολύ εδώ το Λονδίνο έγινε μουσική.

Noir Desir – Des Visages Des Figures


Πώς ένας δίσκος θα σε κάνει να αγαπήσεις τρελά μια ολόκληρη γλώσσα. Δεν ξέρω τι σκατά είχε στο κεφάλι του ο τραγουδιάρης και πήγε και σάπισε το γκομενάκι στο ξύλο (γεγονότα επιπέδου μπλακμεταλ οχι μαλακίες), αλλά αν στα προηγούμενα ήταν μια εξαιρετική μπάντα, εδώ χιουστονγουιχαβελιφτο. Καλά έπεσε και η κυκλοφορία του με εντελώς σκατά περίοδο προσωπικά και ήρθε και έδεσε το γλυκό. Το "Lost" πρέπει να είναι μέσα στη δεκάδα αγαπημένων μου τραγουδιών (μην παίρνεις ιδέες βλάκα). Τα υπόλοιπα είναι κατευθείαν ασανσερ για το τέταρτο υπόγειο αλλά με τρόπο που ρε παιδί μου δεν γίνεται να μην σε κάνουν να λιώσεις. Και ελάτε τώρα παραδεχτείτε το. Σε κάποια φάση και εσείς έχετε σφυρίξει το Le Vent Nour Portera.

Ulver – Shadows Of The Sun


Ήμανε ανάμεσα σε αυτό και στο Perdition αλλά αυτό πλέον έχει κερδίσει στα σημεία ώς ο δεύτεροs καλύτερος δίσκος των Ulver. Και γι' αυτό που είπε ο ικονοκλαστ. Εδώ πλέον (για πρώτη φορά ίσως μετά το Themes) δεν ακούγονται και τόσο επιρροές. Το χουν κάνει δικό τους. Φανερό γιατί εδώ (φλωρικο μοντ ον) νιώθουν, πως το λένε. Κάθονται και γράφουν στίχους, κάθονται και γράφουν τραγούδια. Έβγαλαν το άχτι τους να τα σπάσουν όλα στο προηγούμενο και εδώ είναι ήρεμοι. Και ποτέ δεν ήταν πιο αρχοντικοί. Κυρίως όμως, γιατί πραγματικά ακόμα και γω δεν περίμενα τέτοιο δίσκο από αυτούς. Και όταν περιμένεις το καλύτερο, αλλά τελικά η πραγματικότητα ξεπερνάει τις προσδοκίες σου δεν μπορείς παρα να νιώθεις ευτυχισμένος.

Manes - Vilosophe


Ε τι να λέμε τώραδα. Αυτοί ούτε ιδιαίτερα κολλητιλίκια είχαν με τους υπόλοιπους, είχαν βγάλει και το ωραίο μπλακμεταλ τους (χωρίς να τους πάρει ουδείς χαμπάρι), οπότε αν τους άλλους τους περιμέναμε, αυτό έσκασε από το πουθενά. Και το είχαν μέσα τους αν και το έκρυβαν πολύ καλά. Πολύ λιώσιμο αυτό το album (ήταν και πιο βατό από ανάλογες προσπάθειες). Κομματάρες. Όχι τρελά πράγματα, αλλά τρελές συνθέσεις. Και ακόμα δεν έχουν βγάλει πουθενά στίχους οι γαμιόληδες. Μας έκαναν να τους εντάξουμε με άνεση και αυτούς στην ευρύτερη παρέα.

The Earthbound - The Earthbound


Ο καλύτερος δίσκος της καλύτερης ελληνικής μπάντας εβερ. Αμερικάνα τύφλα να χουν οι Calexico από κάτι Αθηναίους. Το σαγόνι στο πάτωμα σε εκείνο το live το 2003-4 τα χριστούγεννα. Ανατριχίλες σε κάθε ακρόαση των τραγουδιών αυτού του δίσκο. Το Voice (γιατί δεν το παίξατε ποτέ ρε πούστηδες). Δίσκος=Ταξίδι. Απίστευτη και η συνέχεια αλλά τούτο δω ήτο από άλλους γαλαξίες (πάντα αμμώδεις όμως). Το Voice.

Fleurety - Department Of Apocalyptic Affairs


Ίσως ο πιο ευφυής δίσκος αυτού που θα μπορούσε να έχει ονομαστεί New Weird Norway (το Themes είναι εκτός σύγκρισης). Μεγάλο παρτυ, έξοχα χορογραφημένο. Τότε που ο Hatlevik δεν λεγόταν Zweizz αλλά είχε 3-4 φορές περισσότερη έμπνευση. Τότε που έφερναν τη μισή νορβηγική σκηνή και όμως δεν τους επισκίαζε κανένας. Τότε που έμοιαζαν να πλέκουν στην τύχη και στο τέλος όμως βγήκε υψηλή ραπτική. Και το πιο γαμάτο εξώφυλλο στην ιστορία του κόσμου οφ κορς (και τα τέσσερα). Η έναρξη του Exterminators. Οι στίχοι του Barb Wire Smile.

Coil - Musick To Play In The Dark Vol. 2


Μετά από 20 χρόνια σχεδόν βγάζουν δυο από τα καλύτερα αλμπουμ της καριέρας του. Το Vol. 1 ανήκει στα 90s, αυτό στα 00s. Ο πιο ταιριαστός τίτλος που έχει υπάρξει ποτέ. Το τελευταίο μέρος του Batwings θα μπει δίπλα στη λέξη "υπερβατικό" σε μελλοντικά multimedia λεξικά. Είχαν αφήσει εδώ και καιρό τα πολλά πολλά πίσω τους, αλλά ποτέ ο μινιμαλισμός δεν ακούστηκε πιο πλούσιος. Γεια σου ρε Γιαννάκη που πήγες και σαβουριάστηκες με τον πιο γελοίο τρόπο έβερ και σταματήσατε να βγάζετε τέτοιους δίσκους (εντάξει εδώ που τα λέμε και οι Threshold HouseBoys Choir μια χαρά είναι - αλλά που είναι αυτή η φωνή).

Godspeed You Black Emperor - Lift Yr Skinny Fists Like Antennas To Heaven


Αν και νομίζω ότι πλέον έχω καταλήξει ότι το πρώτο τους είναι λιιιιιίγο καλύτερο, με αυτό τους έμαθα (και οι περισσότεροι εδώ υποθέτω), σ' αυτό τους είδα πρώτη φορά live, αυτό έλιωσα και έμαθα απέξω, και στην τελική είναι τέλειο. Το post rock μπορεί να είναι από τα είδη που πραγματικά κουράστηκαν όσο δεν πάει άλλο (και μαζί και τα διάφορα μεταλλίζοντα παρακλάδια του), αλλά νομίζω ότι αυτό ποτε δεν τους έκανε να χάσουν έστω και λίγη από τη μαγεία τους. Big Band αλλά όχι μόνο για τα μάτια του κόσμου, από τους ορισμούς της συναισθησίας στην μουσική, τέτοιες εικόνες δεν πλάθονται εύκολα από μια σιωπηρή μουσική. Μεγαθήριο από όλες τις απόψεις, και ο δίσκος και η μπάντα.

[nothingman]

ααα, τελικά δε θα τα πάμε καλά με σας τους sonicdeathmonkeys. Ρε μήπως φαντασιώνεστε ότι γράφετε στο wire όταν ποστάρετε στο ER? Δε μπορώ να καταλάβω πως μπορείς να συνδυάσεις ρεαλιστικά αυτό που έχει ακουστεί και έχει επηρεάσει με αυτό που γουστάρεις εσύ προσωπικά. Εκτός κι αν έχεις ένα τέτοιο γούστο ρε παιδί μου που ότι γουστάρεις πάει μαζί σου και η αγορά (είσαι ο rick rubin ας πούμε.) Αλλιώς αυτό που έκανες εσύ μου φαίνεται μία επιλογή βάση προσωπικών κριτηρίων από τα λίγα αυτά άλμπουμ που ήδη ξέρουμε πως έχουν δράσει πάρα πολύ επηρεαστικά, ετς. Με άλλα λόγια, αυτό που είμαι περίεργος να μάθω είναι, αν θα έπαιρνες διαφορετικά 10 άλμπουμ από τα 00'ς μαζί σου εάν απαντούσες στην κλασική ερώτηση με το νησί.

χαχ, δεν κατάλαβα χριστό όμως. το μόνο που κατάλαβα είναι το ερώτημα στο τέλος και ναι, αυτά θα έπαιρνα, είναι και λίγο απ'όλα. αλλά επαναδιατύπωσε τα παραπάνω μήπως και καταλάβω, νοιώθω χαζούλης.

[Diva Plavalaguna]

καλα τα λεει ο να8ινγκμαν
επισης καποιοι δισκοι που μπορει να ειχαμε λιωσει στο σιντιπλεηερ για μηνες και μηνες μπορει πλεον να μη μας ακουγονται το ιδιο γιατι εξελισσεται το μυαλο και τα αυτια μας ομως εφοσον αντιπροσωπευουν ενα σημαντικο κομματι της δεκαετιας ΜΑΣ πιστευω πρεπει να ειναι στη λιστα του καθενος και ας μην ειναι αυτοι που θα επιλεγαμε ΤΩΡΑ να παρουμε σε ενα ερημικο νησι

εντιτ: κ τωρα βλεπω απο πανω ποστ ναθινγκμαν κ εχω μπερδευτει κ εγω για νομιζα αλλα ...
το ποστ του φθογγου ειναι ακαταλαβιστικο

[Ra Pariah]

6. Weakling - Dead As Dreams

Το depressive όπως θα έπρεπε να είναι.

Ποιό;

Ε, όχι και depressive, ρε παιδιά!

[Ra Pariah]

Τελικά δεν έπρεπε να βιαστώ! Α, μη μου αρχίσετε τα "Sardonic, ρε μουνί!"... Εγώ αυτό προτιμώ.

+

[Ruthless]

Καλά, το Warlord με τίποτα δεν πάει στα καλύτερα της δεκαετίας. Του λείπει κάτι. Μάντεψε τι.

Ακριβώς σαν το War of the Eight Saints.