ο Gildenlow ΑΡΧΙΔΑΤΗ φωνή, με γκρουβ τσαμπουκά και άτιτιουντ.
πάω να ποστάρω τον Corpsegrinder στις πιο ντελικάτες φωνές του μέταλ.
ο Gildenlow ΑΡΧΙΔΑΤΗ φωνή, με γκρουβ τσαμπουκά και άτιτιουντ.
πάω να ποστάρω τον Corpsegrinder στις πιο ντελικάτες φωνές του μέταλ.
δεύτερο ποστ ρε μα'άκα...
και το σκεφτηκα κιολας...δε πειραζει ειναι πορωτικια η φωτο
σὲ ὅ,ποιον ἔχῃ τατουὰζ
στὴ μάνα του ῥίχνω μπαρὰζ
2 αρχιδάτες φωνές.
Μία
και άλλη μία, δύο.
Throughout the times of perplexity and illusion
We've got some last Gods left, worth keeping
That go by such names as Kindness and Honesty.
I want us to hold swords again
As in the years of the old tales.
But this time, to fight for Dignity and Solidarity.
Against the waves of darkness and death
I'm walking with Eternal Brightness in my eyes.
Γαμεί ο γκιλντενλοου(από τους αγαπημένους μου), αλλά αρχιδάτη φωνή ή τουλάχιστον τραγουδιστή με ατιτιουντ και γκρουβ δεν τον λες(άσχετα αν σε ορισμένα κομμάτια το κάνει και πολύ καλά.Κοινώς ότι είπε και ο φαντομ_ντακ.
Η πχ ο Γκαρμ που αναφέρθηκε στην πρώτη σελίδα. Ο ανθρωπος είναι θεός. Αλλά να το πείς αρχιδάτη φωνή κατευθείαν καταστρέφεις το τι κάνει. Ο τύπος οποιοδήποτε άλλο συναίσθημα θέλει να βγάλει, παρά αυτό.
Το θέμα είναι τα κύρια χαρακτηριστικαά του να είναι αυτά. Φωνές σαν το Φαλλον, σαν τον Wyndorf, σαν τον Ανσελμο. Που βγάζουν μαγκιά και κάβλα.
Πχ ο Μπάρνευ μπορεί να είναι πορωτικός, αλλά αυτό το πράγμα δεν το βγάζει.
Και πείτε ρε μλκες και κανά 2 λόγια. Αντι για εξώφυλλα ξεκινήσαμε να ποστάρουμε φωτος τραγουδιάρηδων?
Kill the wise one!
Carl-Michael Eide
Bjørn Dencker Gjerde
Jörgen Sandström
Tom Araya
Mors Dalos Ra
Karl Envall
In somewhat greater perspective of time
You are practically non-existent
Throughout the times of perplexity and illusion
We've got some last Gods left, worth keeping
That go by such names as Kindness and Honesty.
I want us to hold swords again
As in the years of the old tales.
But this time, to fight for Dignity and Solidarity.
Against the waves of darkness and death
I'm walking with Eternal Brightness in my eyes.
εμένα ο μπάρνευ μου το βγάζει αυτό.
Κι όχι στα τσίτα-γκράιντ άλμπουμς, αλλά στο πιο "πειραματικά" μιντ-90ς diatribes & fear,emptiness,dispair. Δλδ στο twist the knife, μια μιντ-τεμπο ντεθ σύνθεση εκρύγνυται με τη φωνή του μπάρνευ.
Όπως και στο ripe for the breaking η άρθρωσή του είναι αυτή που κάνει τόσο πορωτικό ένα (φανταστικό μεν, όχι τσίτα-grinding δε) κομμάτι.