τέλος. πολυλίμνιο. πάλι ρεματιά με καταρράκτες οι οποίοι φθάνονται από εύκολα μονοπάτια χωρίς μεγάλες απαιτήσεις φυσικής κατάστασης. η φάση είναι κάπως έτσι:


σοβαρά τώρα, κάπως έτσι:








κι εδώ τα νερά είναι ζεστά για ρεματιά οπότε γίνεται να κολυμπήσει κανείς με τις ώρες.

σε γενικές γραμμές οι θάλασσες δεν έχουν να ζηλέψουν σε τίποτα τα νησιά. τα ορεινά που είναι η αδυναμία μου έχουν να δώσουν πολλά, αλλά ένα κλικ κάτω από τα εδώ μέρη. δηλαδή, γαμώ η νέδα αλλά ξέρω εξίσου γαμάτες ή και καλύτερες, λιγότερο διαφημισμένες τοποθεσίες. επίσης, ζέστη. την περίοδο που κατέβηκα παίζει να είχε μια σχετικά νορμάλ για την εποχή θερμοκρασία στην αθήνα (32-33 μέγιστη) και στα υψόμετρα της πελοποννήσου δεν έπεφτε κάτω από 30-31. άρα καλύτερη εποχή για ορεινές φάσεις μάλλον είναι άνοιξη και αργά το φθινόπωρο.

φαγητό οκ, γενικά έχω δει πολύ πολύ καλύτερα, αλλά υπάρχουν τα highlights. π.χ. ροφό στη σχάρα δίπλα από τη θάλασσα δε θα φας στην αθήνα με 20-25 ευρώ το άτομο. επίσης, σε σχέση με την τελευταία φορά που κατέβηκα στην περιοχή πριν λίγα χρόνια, παρατήρησα μια προσπάθεια για παραγωγή τσίπουρου. ευπρόσδεκτες τέτοιες αλλαγές, αλλά σε ερασιτεχνικό επίπεδο ακόμη. το τοπικό - εμφυαλωμένο πάντα - μου ξίνιζε πολύ στο τελείωμα. αντίθετα, το ουζάκι καλαμάτας ήταν πολύ εύγευστο. είχα χρόνια να πιώ και αυτό στην κορώνη με συνοδεία χωριάτικης και τηγανιτής σαρδέλας το κατευχαριστήθηκα.