Αφορμή γι' αυτό το θέμα είναι το κορίτσι με τα κόκκινα στης Marissaς της Nadler να πούμε το live.
Έχω παρατηρήσει ότι είμαι επιρρεπής σε κορίτσια από χώρες όπως π.χ. της Νορβηγίας ή της Ολλανδίας και πιστεύω πως ο παράγοντας ομορφιά δεν παίζει μεγάλο ρόλο. Είναι κυρίως η αύρα που σου βγάζουν τ' άτομα αυτά και χωρίς να τα γνωρίζεις καθόλου έχεις ένα καλό feeling ότι είναι καλή φάση.
Το κοκκινάκι ας πούμε, είναι το κορίτσι που μου άρεσε σε ποσοστό 100%.
Σεμνή και σοβαρή, ευαίσθητη και επιβλητική, ήταν το κορίτσι που σου κλέβει την καρδιά. Και ας πούμε είναι εκείνη η φάση που μπορείς να διαχωρίσεις λίγο από το ποιόν της ψυχής του ανθρώπου μέσα σε λίγη ώρα από διάφορες εκφράσεις, κινήσεις, χειρονομίες γενικότερα.
Εδώ πάλι έχεις τις ελληνίδες που μεγαλώνουν με την μαλακισμένη νοοτροπία τους, στο δημοτικό φτύνουν τ' αγοράκια και δεν κάνουν παρέα μαζί τους, στο γυμνάσιο τσακώνονται πια θα φάει πρώτη πούτσα, στο λύκειο σφάζονται μεταξύ τους για τους γκόμενους και μετά τα 20 go figure. Έχεις να κάνεις παλαβιάρες. ΠΟΥΤΑΝΕΣ ΟΛΕΣ.χαχαχαχ, όχι εντάξει, απλά μου τη σπάνε γενικά.
Ενώ οι του εξωτερικού (!) τις βλέπεις, είναι κάπου εκεί κρυμμένη η αθωώτητα του έρωτα και μπορείς να κάνεις περισσότερα πράγματα μαζί τους και να τα ζήσεις πιο έντονα, ε; Τι λέτε κι εσείς;