Ωραίο ριβιου φιξξηερ.
Θα ξεκινήσω με κριτική στην κριτική σου.
Το τελευταίο πραγματικά καλό (για να μην πω υπερδίσκαρος) των θιατερ είναι το six degrees.
Aπό τα 13 του κομμάτια (είναι λίγο γελοίο να θεωρούμε και να θεωρούν και οι ίδιοι οι θιατερ σαν εννιαίο κομμάτι το six degrees ενώ πχ το μόνο που συνδέει το solitary shell με το προηγούμενο είναι απλά συνεχόμενες μποτιές ) τα 11 μην πω 12, είναι αστέρια. Δεν το βρίσκεις αυτό εύκολα σε άλμπουμ με τόσα κομμάτια. Τεσπά, γούστα είναι αυτά.
Από κει και πέρα οκταβάλιουμ, ψιλομέτριο, με τα 4 πρώτα να μου αρέσουν περισσότερο(these walls)από τα 4 τελευταία(το ομώνυμο έχει πολλές καλές στιγμές βέβαια).
Systematic chaos, έχει κάποια πολύ πολύ ωραία κομμάτια (in the presence pt1, repentance, forsaken-που από την στιγμή που είδα το misheard lyrics sto gioutioub μου κατέστρεψε το κομμάτι) αλλά δεν πείθει ότι είναι αυθόρμητο και έχει και γελοιότητες του τύπου prophets of war.
Το train of thought από την άλλη είναι ιδιαίτερος δίσκος. Ούτε καλό, ούτε κακό τον λες. Έχει ωραία κομμάτια (αστείο ινστρουμενταλ βέβαια) που αν βγάλεις το ινστρουμενταλ και το ανύπαρκτο 3λεπτο, μένουν 4 ωραία κομμάτια και πάλι. Ναι φίξξξερ, το in the name of god σε γαμεί καλα
Σαν θιατερ ήχος πάντως, άλλαζαν μέχρι και το train of thought, το οποίο μπορεί να μην ήταν και δίσκαρος, αλλά τουλάχιστον δεν έμειναν στα ίδια όπως έκαναν στα 2 επόμενα.
Από κει και πέρα πάντα θεωρούσα πως falling into infinity kai metropolis ως τα καλυτερα τους.
Παμε στο νέο επιτέλους. Mετά απο 3 αμφιλεγόμενους δίσκους, ε λες τι σκατά να βγάλουν πλέον και λογικό είναι. track by track λοιπόν.
a night to remember: ξεκινάει ωραία και σχετικά περίεργα για θιατερ. Αυτό που είπε ο φιξξξερ για ντιμου μποργκιρ ισχύει. Γενικα όμορφο κομμάτι, ωραία ρυθμικά, ωραίες φωνητικές γραμμές, πολύ όμορφο ρεφραιν. Κόψιμο ακουστικό, ωραίο και αυτό, μετά με ριφφάκι που θυμίζει εποχές falling into infinity (Κοινώς γαμεί), γενικά στο συνολό του πολύ ωραίο. Κομμάτι που σου μένει. Θα μπορούσε να έχει μόνο ένα λεπτό το γνωστό θιατεροψωλιάρισμα, αντί για 4 που είναι πάνω. Κοινώς θα μπορούσε να είναι 11 λεπτά ξερωγω.
Ενώ πάντως έχει αρκετά ΜΕΤΑΛ σημεία για θίατερ(κάτι διπέταλα και μπλαστ μπιτς) φαίνεται να τα χουν μελετήσει καλά και να μην τα χουν βάλει απλά για να υπάρχουν(πράγμα που συνέβαινε στο συστεματικ πχ).
A Rite of Passage : δεν ξέρω τι λέει ο φιξξξερ, αλλά το κομμάτι είναι βγαλμένο από το scenes from a memory και αυτό μόνο καλό μπορεί να είναι. Ωραία ριφφς, ρυθμικά,ρεφραίν, σχετικα μικρή διάρκεια για θιατερ, ε τι άλλο θέλουμε για να έχουμε ένα πολύ καλό κομμάτι?
Wither: To μόνο κομμάτι που δεν έχω ακούσει τόσο. Δεν χαλάει, αλλά δεν θα χάλαγε και κανέναν αν έλειπε. Μιd tempo power ballad και καλά, συμπαθητικό δεν λέω, αλλά προς το παρόν, νοου κουκου.
The Shattered Fortress: To κλεισιμο της τριανταλογίας, θα το περίμενε κάποιος πιο εντυπωσιακό, πιο πρωτότυπο. Βασικά κάτι τέτοιο θα περίμενε κανείς να το βγάλουν για λαιβ (oπως το Instrumedley στο budokan που κόβει κώλους) και όχι για να το βάλουν ως "καινούργιο κομμάτι".
Γενικά πάντως είναι μια χαρά κομμάτι, το οποίο εν τέλει το γουστάρεις, γιατί όλα τα κομμάτια της ογδοπενταλογίας είναι ωραία και έχει ένα κάτι να τα ακούς σχεδόν όλα παραλαγμένα. Συμπαθέστατο, αλλά από την στιγμή που έχεις μόνο 6 καινούργια κομμάτια, θες κάτι πιο καινούργιο.
The Best of Times : ε τι να λέμε, άνετα το καλύτερο κομμάτι του δίσκου και άνετο το καλύτερο θιατερ κομμάτι από το six degrees και μετά (με εξαίρεση το these walls). Πολύ ωραία εισαγωγή, με ακουστικές, πλήκτρα, βιολιά και γενικά πολύ μελωδία, αλλά συγχρόνως απλό. Το lead που μπαίνει στο 2+55, είναι απλά από τα λίγα που υπάρχουν, απιστευτοαπίστευτο, από αυτά που σε κάνουν να χαμογελάς. Μπαίνει κατευθείαν στην ίδια κατηγορία με αυτήν του αρχικού ριφφ του paradigm shift (άμα δεν αρέσει σε κάποιον αυτό το ριφφ, να πα να κοιτάξει τα αυτιά του κλπ κλπ) κοινώς αυτά που γκρεμίζουν κόζμους.
Το υπόλοιπο κομμάτι το χει περιγράψει καλά ο φιξξξερ. Ωραίες αλλαγές, πολύ μελωδία, ταιριάζουν γάντι οι αλλαγές του ύφους με τους στίχους, γενικά όσο προχωράει το κομμάτι, τόσο γαμάει. Βγαλμένο και αυτό από τα παλιά (scenes, 6 degrees)
The Count of Tuscany:Πάμε λοιπόν στο τελευταίο κομμάτι του δίσκου.
20 λεπτά οκ, δεν είναι η πρώτη φορά κλπ. Είναι όμως η πρώτη φορά που ακούω τέτοιο κομμάτι και θέλω να το είχαν κάνει ένα πεντάλεπτο και ένα 13άλεπτο κομμάτι.
Aρχίζει υπέροχα (παλι θιατερ από τα παλιά κλπ κλπ) γενικά γαμεί, θυμίζει prog rock, τα σπάνε, μέχρι που φτάνεις στο 3+32 που συνεχίζει ωραία(η αρχή του ρυθμικού αργότερα) και μετά σου πετάγεται ο λαμπρης με τις πιο ΑΣΤΕΙΕΣ φωνητικές γραμμές που χει γράψει. Τι σκατά, δεν το άκουγαν όταν το έγραφαν?Μετά απο λίγο βέβαια το σώνουν, γιατί θυμίζει έντονα μεταλικατς. Ακόμα πιο αστείο βέβαια το "ΑΑΑΙΙΙ" στο ρεφραίν, το οποίο περα απ ότι είναι πολύ πιο δυνατά στην μείξη απ όσο θα έπρεπε, είναι λες και ακούω μανογουωρ (οι παπαροεπιρροές του prophets of war συνεχίζουν).
Απο το 8+50 και μετά το κομμάτι ανεβαίνει απίστευτα. Ινστρουμένταλ σημείο το οποίο σε πάνε σε εποχές '92 (όταν ακόμα η ΑΕΚ κέρδιζε πρωταθλήματα- δημητριάδης αλεξανδρης γαμώ την μπαναγία) και μετά κόψιμο, ιμόντιουμ και τα μυαλά στα κάγκελα. Από το 11ο λεπτό και μετά το κομμάτι είναι υπεράνω κριτικής. Τέλος.
Αν μπορούσαν να το κάνουν έντιτ, να κόψουν το κομμάτι από το 4+22, να πετάξουν ότι υπάρχει μέχρι 8+48 και να το κολλήσουν, θα παραμιλάγαμε.
Στο σύνολο του λοιπόν, αν και δεν είναι υπερδίσκαρος, σίγουρα πείθει αρκετά περισσότερο από τα 2 προηγουμένα τους ότι τους βγήκε αυθόρμητα.
Αυτό που περιμένω και εύχομαι, είναι να ξαναγυρίσει sherinian και να τα γαμήσουν όλα.
Originally Posted by FIXXXER
