Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings (2009)
Dream Theater - Black Clouds & Silver Linings
1. A Nightmare To Remember 16:10
2. A Rite Of Passage 8:35
3. Wither 5:25
4. The Shattered Fortress 12:49
5. The Best Of Times 13:09
6. The Count Of Toscany 19:16
Πριν ξεκινησω να λεω οτιδηποτε για το δισκο, πρεπει να γραψω καποια πραγματακια που σκεφτομαι εδω και καιρο για τους Dream Theater αλλα και για σχεδον ολα τα συγκροτημα που ακουω ή και οχι. Τωρα τελευταια λοιπον, θεωρω οτι υπαρχουν τρεις βασικες κατηγοριες συγκροτηματων, οσον αφορα το κοινο στο οποιο απευθυνονται και τι αποδοχη λαμβανουν απο αυτο, σε συνδυασμο με την εμπευση και το ταλεντο που εχουν. Πρωτον, υπαρχουν τα πραγματικα μεγαλα συγκροτηματα, τα οποια απευθυνονται σε οποιονδηποτε ασχολειται με μουσικη και εχουν αποδειξει πολλες φορες την αξια τους ειτε με καινοτομιες και εξελιξη στη μουσικη τους, ειτε με πραγματικα πολυ καλους εως αριστους δισκους σε οτι κι αν δοκιμασουν. Δευτερον, τα συγκροτηματα τα οποια εξελισσονται μεν, απευθυνονται δε σε ενα πολυ συγκεκριμενο κομματι ανθρωπων (χωρις να ειναι σταθερο ομως αυτο το κοινο), το οποιο θα μπορουσε να χαρακτηρισει καποιος και ως fanbase, με λιγες εξαιρεσεις τραγουδιων και δισκων που γινονται καθολικα ή εστω απο μια μεγαλη μεριδα ανθρωπων αποδεκτα. Τριτον και τελευταιον, υπαρχουν τα συγκροτηματα τα οποια εχουν ενα σταθερο κοινο απο την αρχη μεχρι το τελος, ακολουθουν μια σταθερη και ασφαλη οδο παιζοντας στο ιδιο μοτιβο πανω κατω χωρις πολλες καινοτομιες στον ηχο τους και το στυλ τους. Προσωπικα εχω καταληξει οτι για τον εναν ή για τον αλλο λογο, προτιμω τα συγκροτηματα τα οποια ανηκουν σε μια απο τις πρωτες δυο κατηγοριες, και νομιζω πως οι Dream Theater ανηκουν ξεκαθαρα στην δευτερη, αν και παλια πιστευα οτι ειναι ικανοι για το κατι παραπανω.
Οι Dream Theater λοιπον, μεχρι και το Scenes From A Memory, ειχαν ενα πολυ βασικο χαρακτηριστικο το οποιο και τους εκανε να φαινονται ικανοι για μεγαλυτερα και περισσοτερα πραγματα. Ηταν ως επι το πλειστον πρωτοτυποι. Σιγουρα μπορει κανεις να ακουσει επιρροες απο Rush κατα το μεγαλυτερο ποσοστο, μεχρι Queen, Pink Floyd, Genesis, Metallica και πολλα αλλα συγκροτηματα του progressive rock χωρου και οχι μονο. Αλλα αυτο που ακους στο συνολο σε κομματια οπως τα Voices, Scarred, Learning To Live, A Trial Of Tears, New Millenium, A Change Of Seasons, Metropolis, Home, Finally Free, Fatal Tragedy ειναι αυτο που ερχεται στο μυαλο του καθενος οταν ακουει τις λεξεις Dream Theater. Μετα το Metropolis part 2, οπως ηταν ισως αναμενομενο απο πολλους, η μπαντα εφτασε σε ενα τελμα.
Το Six Degrees Of Inner Turbulence εχει δυο μονο ελαττωματα κατα τη γνωμη μου. Πρωτον, βγηκε μετα τον τελευταιο τεραστιο δισκο τους, και δευτερον, πολλα κομματια και σημεια στο δευτερο CD ειναι απο βαρετα εως εντελως αχρειαστα. Παρ'ολα αυτα, επειδη το συγκροτημα ηταν σε αυτοματο πιλοτο εκεινα τα χρονια, καταφερε να βγαλει 5 εκπληκτικα τραγουδια, τα οποια οπως φαινεται βεβαια και απο τα promotional videos, ειναι επηρρεασμενα απο Megadeth και Metallica (The Glass Prison), μεχρι τη Seattle σκηνη των Alice In Chains και των Pearl Jam (Misunderstood), τους Tool (The Great Debate) και τους Radiohead (Disappear). Στο Train Of Thought, την πραγματικα μονη κατω του μετριου στιγμη για τους Dream Theater κατα τη γνωμη μου, εγιναν πιο heavy και γρηγοροι και τεχνικοι, χωρις ομως να τους πολυβγαινει αυτο, ενω στα δυο πιο προσφατα αλμπουμ τους γυρισαν σε πιο εμπορικες φορμες (και καλα εκαναν) με περισσοτερα κομματια σε πιο φυσιολογικες διαρκειες για τα δεδομενα τους (δηλαδη μεχρι 8-9 λεπτα) και περισσοτερη εμφαση στο songwriting παρα στο τεχνικο κομματι. Οι αποψεις για αυτα τα δυο αλμπουμ διιστανται, ξερω κοσμο που λατρευει ειτε το Octavarium, ειτε το Systematic Chaos, ξερω κοσμο που τα θεωρει απιστευτα βαρετα και τα δυο, και ξερω και κοσμο που γουσταρει και τα δυο. Για μενα ηταν απλα η επιβεβαιωση οτι οι Dream Theater δε θα γινουν ποτε τεραστιο συγκροτημα και το ταβανι τους ειναι αυτο το επιπεδο στο οποιο βρισκονται τωρα, κοινως οποιος δεν εχει γινει οπαδος της μουσικης τους μεχρι τωρα, δυσκολα θα το κανει πλεον. Βεβαια οι αντοχες των οπαδων τους δοκιμαστηκαν μεχρι τελικης πτωσεως με καποια τραγουδια οπως το The Ministry Of Lost Souls (το οποιο βρισκω πραγματικα μηδεν), ενω δεν ηταν λιγοι αυτοι που βρισκουν ανευρη τη μουσικη τους πλεον.
Το Black Clouds And Silver Linings νομιζω δεν ανηκει στην ιδια κατηγορια με τα δυο προηγουμενα αλμπουμ. Εχει αρκετα πολυ ενδιαφεροντα σημεια τα οποια θα θυμισουν στιγμες απο το μακρινο παρελθον τους, και δεν εννοω τοσο μουσικα, οσο συναισθηματικα. Ο δισκος ξεκιναει με το δεκαεξαλεπτο A Nightmare to Remember, το οποιο συνεχιζει το heavy ταξιδι των Dream Theater σε αλλα χωραφια (εχει γραφτει για ενα αυτοκινητιστικο ατυχημα στο οποιο ηταν ο Petrucci οταν ηταν μικρος), καθως τα πρωτα 5 λεπτα, οπως επισης και τα τελευταια 5, θυμιζουν περισσοτερο μπαντες τυπου Dimmu Borgir (copyright σε δυο διαφορετικους και ανεξαρτητους Χρηστους γι αυτο) παρα τη μουσικη που παιζουν οι ιδιοι σε παλαιοτερα αλμπουμζ, οπως επισης και στο μεσαιο κομματι του τραγουδιου, το οποιο περιεχει μελωδιες και ρεφραιν που ειχαμε καιρο να ακουσουμε. Το δευτερο κομματι του δισκου ειναι το Rite OF Passage και μιλαει για μυστικες συνωμοσιες και μασωνιες, και ειναι ενα χαρακτηριστικο χοροπηδηχτο χιτακι απο Dream Theater, το οποιο δε θα μεινει για παντα στις καρδιες και στο μυαλο μας, αλλα εξυπηρετει μια χαρα το κλιμα του δισκου και αξιζει να αναφερθει για το εκπληκτικο ρεφραιν του. Στη συνεχεια ερχεται το Wither, ενα κομματι που πολλοι θα πουν οτι ειναι γραμμενο για τα γκομενακια, στιχουργικα μιλαει για το writer's block και εδω που τα λεμε δεν ειναι και το πιο πρωτοτυπο τραγουδι του συγκροτηματος. Οπως και το προηγουμενο, προσθετει στο κλιμα του δισκου, αλλα μεχρι εκει, δε θα αποτελεσει ποτε all time favourite στιγμη σε συναυλια ουτε θα το παιξει κανεις στο γαμο του.
Το δευτερο μισο του δισκου ανεβαινει αρκετα επιπεδα... Στο Shattered Fortress ο Mike Portnoy ολοκληρωνει την ιστορια που ξεκινησε στο Glass Prison και συνεχιστηκε με τα This Dying Soul, The Root Of All Evil, Repentance που ειναι αφιερωμενη στο φιλο του που πεθανε απο αλκοολισμο. Το κομματι ειναι ενα medley ουσιαστικα, το οποιο περιλαμβανει παμπολλες μελωδιες απο τα συγκεκριμενα κομματια παιγμενες ειτε πιο αργα ειτε πιο γρηγορα ειτε με εντελως διαφορετικο τροπο, κατι που κανουν απο παντοτε οι Dream Theater. Φυσικα η μαεστρια με την οποια το κανουν ειναι ολο το κλου της υποθεσης, αφου απο μονο του το κομματι στεκεται παρα πολυ καλα, αλλα εννοειται πως απευθυνεται μονο σε σκληροπυρηνικους, καθως το στυλακι αυτο το εχουν ξαναπαιξει πολλες φορες. Στη συνεχεια ερχονται τα καλα... Το πεμπτο και προτελευταιο κομματι λεγεται The Best Of Times και ειναι βγαλμενο απο αλλες εποχες. Εχει γραφτει για τον πατερα του Mike Portnoy ο οποιος προσφατα πεθανε απο καρκινο, και μαλιστα ο ιδιος ο Mike του το ειχε βαλει να το ακουσει πριν αυτος πεθανει. Το τραγουδι αυτο εχει τη σφραγιδα των Dream Theater απο την αρχη ως το τελος, ξεκινωντας με μια ηρεμη εισαγωγη απο πληκτρα και ακουστικες κιθαρες, και στη συνεχεια μπαινει το κυριως κομματι με το φοβερο ρεφραιν και τις κλασικες μελωδιες η μια μετα την αλλη, τα οποια οδηγουν στο τελος, το τριλεπτο δηλαδη κιθαριστικο σολο του Petrucci που ευτυχως δεν αναλωνεται σε ανελεητες ανουσιοτητες, αλλα επικεντρωνεται στην ουσια. Πιθανοτατα το καλυτερο κομματι του δισκου. Το τελευταιο τραγουδι, The Count Of Tuscany ειναι ενα 20λεπτο τεραστιο για το οποιο δεν ειχα μεγαλες προσδοκιες, εχοντας βαρεθει τα μεγαλα τραγουδια πλεον, αλλα ευτυχως επεσα εξω. Η τριλεπτη εισαγωγη ειναι μια εισαγωγη που εχουν χρονια να γραψουν και η οποια χτιζει καταλληλα και οδηγει σε ενα πωρωτικο ριφφακι και στο μεσαιο τμημα του τραγουδιου το οποιο ειναι ενα κλασικο Dream Theater heavy σημειο με (ακομα ενα σε αυτο το δισκο) πολυ ωραιο ρεφραιν και το οποιο με τη σειρα του οδηγει στα τελευταια 8 λεπτα του δισκου... τα οποια ειναι υπερανω κριτικης. Καταπληκτικο τελειωμα για εναν περιεργο δισκο που οπως ειπα ηδη στην εισαγωγη του ποστ, απευθυνεται στο σταθερο κοινο των Dream Theater.
YΓ. Σορρυ για οποιαδηποτε μαλακια εχω γραψει, στην τελευταια παραγραφο ειχα και μια φιλη που με αποσυντονισε γιατι μου λεγε για το γκομενο της διαφορες μαλακιες και επρεπε να απανταω.
Originally Posted by Boom!
)
