Ωχ δεν το χα δει.
Όπως είπε η ένι, βρίσκεις παντού φαγιά. Αυτό είναι το καλύτερο. Βγαίνεις στο δρόμο και δεν ξέρεις πού να πρωτοκοιτάξεις. Και δεν έφαγα πουθενά κάτι κακό, παρ' όλο που έμπαινα όπου να ναι κι έτρωγα ό,τι να ναι. Τα προφιτερόλ είναι στο Inci στο Beyoglu, όπου είχε κι ένα άλλο πράγμα που ήταν χμ σαν πολύ ΠΟΛΥ πηχτή σοκολάτα με ξερά φρούτα κι αποπάνω σου ρίχνουν σως προφιτερόλ και γενικά ομγκ. Α και τα γεμιστά μύδια. Πω. Γενικά, είναι να πας μόνο και μόνο για να τρως.
Απόσπασμα από το υπό έκδοση βιβλίο μου "πώς να σας βιάσουν σε 25 χώρες του κόσμου".Με τραίνο να πάτε. Είναι τα ζώα μου αργά, δεν κάνει όσο διαφημίζουν ότι κάνει, αλλά είναι πάρα πολύ άνετο (είναι μια μέρα ελληνικό μια τούρκικο, το τούρκικο είναι εντελώς λουξ) κι έχει ένα βαγόνι-εστιατόριο το οποίο αφήνουν στο σύνορα. Λοιπόν, εγώ πήγα στο βαγόνι-εστιατόριο με κάτι αμερικανάκια που έμεναν στο διπλανό κουπέ και βρήκαμε εκεί μια παρέα τούρκων και γίναμε πίτα μαζί με τους εισπράκτορες και το συνοριοφύλακα και τραγουδάγαμε και οι τούρκοι χόρευαν τσιφτετέλια μαζί μ' ένα δανό και τους λέγαμε "ελληνικά" τραγούδια και τα είχαν κι αυτοί και μας τα λεγαν στα τούρκικα, ενώ εγώ μάθαινα πρέφα από έναν ελληνοαμερικάνο χιπχοπά και γενικά ήταν τρομερά. Ο τρομερά συμπαθητικός εισπράκτορας με κυνηγούσε γύρω γύρω και μου μάζευε τα πράγματα γιατί βγήκαμε για εξερεύνηση με άλλον έναν και ανακαλύψαμε πως το ελληνικό τραίνο έχει 2 τύπους κουπέ κι ο 2ος μας άρεσε περισσότερο και είπαμε να μετακομίσουμε εκεί κι εγώ ξέχασα τα μισά μου πράγματα στο πρώτο κουπέ. Μου είπαν ότι σχεδόν κάθε βράδυ γίνεται γλέντι στο βαγόνι-εστιατόριο και τους ρώτησα αν έχει καμιά κενή θέση να δουλέψω αλλά δεν είχε και τους είπα να ενημερώσουν άμα βρεθεί τίποτα. Μόνο πάρτε ξύδια και λοιπά γιατί το εστιατόριο δεν πουλάει.
Οι άντρες είναι τρομερά πέφτουλες, μάζεψα ολόκληρη συλλογή από τηλ. Είχε και τα καλά του όμως γιατί δίνουν ενδιαφέρουσες πληροφορίες κι επιπλέον σε κάποια φάση είχα χαθεί στο παζάρι και δεν μπορούσα να βρω με τίποτα πώς βγαίνουν κι υποψιαζόμουν πως κάνω κύκλους κι είχα αρχίσει να πιστεύω πως δε θα βγω ποτέ κι ακούω κάποιον να φωνάζει "Ίφι;!" κι ήταν ένας που είχαμε πιάσει την κουβέντα νωρίτερα και του είπα ΤΟ ΒΑΣΙΛΕΙΟ ΜΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΜΟΥ ΠΕΙΣ ΠΩΣ ΒΓΑΙΝΟΥΝ ΑΠΟ ΔΩ και μου έδωσε οδηγίες και το τηλ του και κατάφερα να βγω.
Επίσης έχει κάτι ανθρώπους με ψιλοασιατικά χαρακτηριστικά (στυλ αφγανιστάν) και περίεργο χρώμα μάτια που είναι πολύ όμορφοι.