σοβαρά πάντως η φάση στην οποία βρίσκεται ο φίλος του γκόνζου μου θυμίζει αρκετά την δική μου περίπτωση. πέρασα και εγώ κάτι παρόμοιο, χωρίσαμε για κανά δίμηνο και πάνω που θεωρούσα οτι την είχα ξεπεράσει και πως πρέπει να προχωρήσω, την ημέρα που είχαμε κανονίσει να έρθει να πάρει τα πράγματα από το σπίτι απλά κατέρρευσα. αποφάσισα εκείνη την ημέρα οτι όποια απόφαση και αν έπαιρνα εκείνη την στιγμή θα ήταν ειλικρινής και δεν θα εμπεριείχε οίκτο ή έστω νοσταλγία για το παρελθόν μας, όπως επίσης πως θα προσπαθούσα να την τηρήσω κυρίως για να είμαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό μου. μετά από ένα χρόνο παντρευτήκαμε και σήμερα, τώρα που τα γράφω αυτά, είμαστε πολύ καλά, νιώθω πολύ γεμάτος μέσα σε αυτή τη σχέση, δεν σκέφτομαι καν "τι θα είχε γίνει αν" και έχουμε και τον γιο μας που στα μάτια του βλέπω εμάς.
φίλε του γκόνζου, επειδή δεν γνωρίζουμε το θέμα σφαιρικά και αναλυτικά, θα μείνω μόνο στο εξής. να είσαι ειλικρινής απέναντι στον εαυτό σου. να ακολουθήσεις αυτό που θέλεις πραγματικά και να το στηρίξεις. και εσύ θα βρεις τον δρόμο σου και η κοπέλα. πάρε όσο χρόνο σου χρειαστεί γι' αυτό αλλά όταν νιώσεις έτοιμος να το αντιμετωπίσεις, να είσαι αληθινός, να το εννοείς αυτό που λες και μην λυπάσαι κανένα εκτός και αν νιώθεις οτι του αξίζει λύπηση.
κουράγιο ρε...
Originally Posted by Atropos
) αλλά έγραψα γιατί είχα ανάγκη να μοιραστώ και διάβασα σχόλια και συμβουλές με πολύ εδιαφέρον. Προφάνως όμως, όπως πολύ καλά λες, οι συμβουλές των παιδιών είναι απλά σημεία αναφοράς για να κάνω τις δικές μου σκέψεις και αποφάσεις. Μου κάνει πολύ καλό αυτή η ανταπόκριση και παράλληλα είμαι σίγουρος πως είμαι σε θέση να φιλτράρω οποιαδήποτε παρότρυνση, θετική, αρνητική, whatever.
