Είμαι τώρα βράχο ακρόπολης, όπως του αρμόζει, με ρομαντικό φάλτσο τροβαδούρο, λίγο κόσμο, η Αθήνα στο πιάτο, είμαι σχεδόν έτοιμος να μου πετάξω 500ευρο και να μου φωνάξω "ΣΤΗΝ ΦΑΣΗ", όταν ξαφνικά πάω να πιάσω το τσιγάρο της ευτυχίας και ωωωωπ, που είναι το τσαντάκι που είχα αφήσει δύο εκατοστά δίπλα μου; Δεν είναι. Και δεν είναι επίσης κάτι εκ των πιστωτικής κάρτας, κινητού τηλεφώνου, διακοσίων γαμημένων ευρώ, ενός αντιτύπου του High Fidelity, ενός τριπτύχου της σχολής, μιας ταυτότητας. Σαστίζω, πάω να πιάσω το κινητό να ειδοποιήσω να ακυρώσουν την πιστωτική, αλλά το κινητό ήταν στο τσαντάκι. Άλλο κινητό, ειδοποίηση, ξαλαφρώνω λίγο, πάω να πιάσω ένα τσιγάρο, που είναι το πακέτο; Χα-χα! Είναι μέσα στο τσαντάκι. Εκεί θύμωσα. Δεν ξαναπάω στον βράχο της ακρόπολης. Έχω πολλά νεύρα. Πολλά. Μπέρνι Πορώσου. FML