ουφ.μετα τους χοτ σνεηκς χρειαζομουν κατι πραγματικα δυνατο για να με στρωσει.και ποια καλυτερη επιλογη απο τους crucifix.
απο τους πρωτους αναρχοπανκ δισκους που ακουσα ποτε,μου εκανε τρομερη εντυπωση η δυναμη τους σε συνδυασμο με ελαχιστες μελωδιες.
Ερχομενοι απο το Σαν φρανσισκο,ηταν μια απο τις ελαχιστες αμερικανικες ξεκαθαρα αναρχοπανκ μπαντες τις εποχης(μαζι με iconoclast(cal),diatribe) που δεν ηταν επηρεασμενες απο το αμερικανικο,αλλα πιο πολυ απο τον (παντοδυναμο) αγγλικο ηχο των discharge και gbh.
Μουσικα ηταν αυτη ακριβως η μιξη,σκληρη και δυνατη μουσικη δλδ.στιχουργικα ηταν καμια 100 κλασεις πανω και απο τους 2,με τον τραγουδιστη sothira να φτυνει τους στιχους ακαταπαυστα και να ακουγεται σαν μια κραυγη απογνωσης στην παρανοια που επικρατει παντου.
peace punks οι ιδιοι,ηταν οι πρωτοι που εκαναν ανοιγμα και προς αλλες σκηνες οταν επαιξαν κοινες συναυλιες με τους πρωιμους agnostic front.μπορει σαν νοοτροπια να απειχαν,αλλα ειχαν σαν σκοπο την μεταδωση του μυνηματος της ενοτητας στην πανκ σκηνη.
Ηταν μια απο τις ελαχιστες αμερικανικες μπαντες που κυκλοφορησαν δισκο στην crass records(μαζι με mdc),και αυτο τους κανει ακομα πιο ξεχωριστους.
The curtains have finally closed,From the ruins I finally rose,To the melancholy of another day,This fate I can never betray.This is my rise and fall,rise and fall.