Μην είναι οι κάμποι? Μην είναι τα βουνά? Μην είναι ο τσοπάνης με τα τεράστια ρουθούνια που μπορεί να σνιφάρει την μισή Κολομβία σε μια μυτία? Είναι όλα αυτά, και πολλά παραπάνω. Όσοι δεν το ξέρετε, παράτησα το κλεινόν άστυ και μεταφέρθηκα βορειότερα, στην Θήβα, συγκεκριμένα στην παραλία Λεύκτρων. Εκεί διατηρώ μελίσσια και σύντομα και αρωματικά φυτά. Χτίζοντας και μοχθόντας σαν λυσσάρης σκύλος, καίγοντας το πετσί μου μερικά μόλις χιλιόμετρα απο την Αθηναϊκή γή. Και είναι όμορφα. Πρασινάδα παντού, ηρεμία και χαλάρωση. Δουλεύεις ήλιο με ήλιο και δεν νιώθεις την κούραση. Καθαρίζεις κρεμμυδάκια χλωρά και μαζεύεις τα ξύλα προσέχοντας μην σε τσιμπίσουν φίδια και ταΐζεις τις γάτες που γεννάνε επειδή τις έχουν ρουφήξει τα γατία τους το βυζί. Παρατήστε τα όλα και φύγετε απο το μπουρδέλο όσο είναι ακόμα καιρός, όσο σας βαστάνε τα πόδια σας. Θυμηθήτε με. Δεν είμαι ούτε κανένα τζιτζιρόφτερο σαν τους Βικότνικς, και δεν είμαι πλέον παιδάκι να πώ ότι παρά τα κιλά μου μπορώ να κουνιέμαι εύκολα. Και όμως μπορώ και το κάνω, και μάλλιστα το κάνω με ευχαρίστηση και αδημονώ να περάσουν οι μέρες να χωθώ με τα μούτρα σε περισσότερη δουλειά.