ROADBURN 2009.
περιληπτικά γιατί δεν έχω κουράγιο.
1η μέρα:
ufomammut: ό,τι πρέπει για ξεκίνημα στο mainstage αλλά κάτι με χάλασε - ο ήχος μου φάνηκε πολύ λιγότερο ογκώδης και έντονος απ'όσο θά'πρεπε και το νεκρό moog τον άδειασε κι άλλο. παρόλα αυτά αξιοπρεπέστατη εμφάνιση, ντράμμερ κομμάτιας (που τον έχανες που τον έβρισκες όλο το τριήμερο κάτι έστριβε) αλλά σταθερός, μπασίστας πρώτο ρόλο σωστή μείξη ψυχεδέλειας και σλαντζοσύνης και τα οκέηζιοναλ μαστούρικα φωνητικά, τον κιθαρίστα δεν τον θυμάμαι συγνώμη, είχε όμως ωραίο μούσι.
farflung: πρόλαβα το τελευταίο τους τέταρτο στο batcave, ροκοψυχεδέλεια, οι τύποι στα κέφια τους αλλά και έκπληκτοι απ'την ανταπόκριση του κόσμου, λέει χαρακτηριστικά σε κάποια φάση ο πληκτροτραγουδιστής "τόσα χρόνια μπάντα στο LA μαζεύουμε 30-40 άτομα" και το batcave ήταν τίγκα. σα hawkwind με περισσότερο γκάζι, τίγκα εφεδιάρικο και με ντράμερ παλικάρι.
baroness: η πρώτη απογοήτευση της μέρας. δεν ξέρω αν έφταιγε η θέση (μπροστά-αριστερά) αλλά ακουγόταν μόνο ο ένας κιθαρίστας και όλα τα άλλα όργανα ήταν ψιλοθαμμένα. καλό γκρουβ αλλά κάτι δε κόλλαγε, ίσως γιατί είναι διαφορετικής νοοτροπίας απ'την όλη φάση, ίσως επειδή είναι και κάπως μεταλάδες. τους περίμενα πιο δυνατούς ομολογουμένως.
orange goblin: ετούτοι δω ποτέ δε μου έκαναν μεγάλοι αίσθηση. άμα τους ακούσω πουθενά έξω (σε κανά σετ ακηπαύλου καλή ώρα) δεν θα με χαλάσουν, αλλά να τους ακούσω μόνος μου δεν παίζει, με αφήνουν αδιάφορο. στο λάηβ παρόλαυτα απέδειξαν και ότι είναι όντως μεγάλο όνομα και δυνατό χαρτί της σκηνής, μιλάμε για σοβαρό δέσιμο και αντίληψη του στονεροκενρόλ, και ότι είναι επαγγελματίες, μιας και ηχογραφούσαν για λάηβ δίσκο και συνδύασαν άψογα το σπάσιμο, το στιβαρό παίξιμο και την αίσθηση γιορτής. μπράβο μπράβο.
minsk: χμ. οι minsk είναι η αγαπημένη μου τέτοιου είδους μπάντα μετά από neurosis και isis, θεωρώ ότι αφήνει κάτι cult of luna και callisto και rosetta πολύυυ πίσω αλλά για τη ζωντανή εμφάνιση δεν είχα ιδέα. ε. απέκτησα. σαξόφωνο, ντράμκιτ και ντράμμερ βουτηγμένοι στην τραημπαλιά, δύο κιθάρες (ή μια και πλήκτρα, χμ), μπάσο. χαμός ε. κομμάτια περισσότερο αφηρημένα και λιγότερο δομημένα απ'ό,τι στο cd, μπαγκέτες να πετάνε από δω κι από κει, απόγνωση και μανία και του πληκτροτραγουδιστή να του χουν πεταχτεί οι φλέβες απ'το γκάρισμα, άψογος συγχρονισμός και εξίσου άψογες αρρυθμίες, η μεγαλύτερη μπάντα της μέρας ανετότατα.
amon duul II: δεύτερη μεγάλη απογοήτευση. ήμουν προετοιμασμένος να δώ όση ώρα τους έμενε μετά από minsk και παρόλο που δεν είχα ξεκουραστεί καθόλου στήθηκα περίεργος και είδα ένα χλιαρό πράγμα, γέρους με μετριοπαθές και μάλλον αδιάφορο παίξιμο. ίσως έφταιγαν οι μινσκ που με πρίζωσαν, ίσως περίμενα διαφορετικά τα λάηβ τους, πάντως πέρα από κάτι ρυθμικά παιχνίδια κάπως έτσι ανεβαστικά με τους δύο κρουστούς, το όργιο προγκ/ψυχεδέλειας που φανταζόμουν παρέμεινε φαντασίωση (για την ώρα).
wolves in the throne room: κάνοντας ένα διαλειμματάκι απ'τους motorpsycho πέρασα απ'το κατάμεστο green room. γενικά απ'τα bm λάηβς δεν έχω μεγάλες προσδοκίες. ούτε απ'τους wittr είχα σχετικά με τις εμφανίσεις τους. δύο κομμάτια μετά παρέμεινα ασυγκίνητος - βαβούρα, λίγο κοπάνημα, λίγο τα γκαρίδια που παραακούγονταν δυνατά, ίσως σε άλλη φάση να τους εκτιμούσα περισσότερο, αλλά όχι σε roadburn.
motorpsycho: να ποιοί θα ήταν πρώτοι άμα δεν είχε προηγηθεί η ισοπέδωση των μινσκ - και χάνουν την πρωτιά μόνο και μόνο επειδή η εμφάνιση τους ήταν πιο ουδέτερη συναισθηματικά. όμως! θυμάστε το όργιο προγκ/ψυχεδέλειας που φαντασιωνόμουν; ε νάτο. δυόμιση ώρες συνεχούς κοπανήματος/τζαμαρίσματος/επανάληψης/κράουτ/γάμησε τα. το rhythm section jazz στη λογική και στην εκτέλεση, και κιθαρίστας πότε ογκώδης και προς μια περίεργη μέταλ υφή και πότε διακριτικός και delayστός να συμπληρώνει τους άλλους δύο.
μετά έπαιζαν κάτι devil's blood και white hills αλλά το στομάχι και τα αυτιά είχαν γεμίσει οπότε συρθήκαμε σιγά σιγά στις τρύπες μας μέχρι.
οι άλλες δυό μέρες αύριο.
