Για τον καφρέιρο δε ξέρω, ο αποστάτης και ταρτούφος κάουτσκυ πάντως έχει την κλασική σύνοψη η οποία συνίσταται.
Εδώ, για όποιον ενδιαφέρεται.
Για τον καφρέιρο δε ξέρω, ο αποστάτης και ταρτούφος κάουτσκυ πάντως έχει την κλασική σύνοψη η οποία συνίσταται.
Εδώ, για όποιον ενδιαφέρεται.
Ο ΟΔΗΓΗΤΗΣ (Ολόκληρο το ποίημα του Βάρναλη)
Δεν ειμ’ εγώ σπορά της Τύχης
Ο πλαστουργός της νιάς ζωής.
Εγώ μαι τέκνο της Ανάγκης
κι ώριμο τέκνο της Οργής.
Δεν κατεβαίνω από τα νέφη
γιατί δε μ’ έστειλε κανείς
Πατέρας, τάχα παρηγόρια
για σένα, σκλάβε που πονείς.
Ουράνιες δύναμες, αγγέλοι,
κρίνα, πουλιά και ψαλμουδιές-
τίποτα! Εμένα παραστέκουν
οι θυμωμένες σας καρδιές.
Εγώ του καραβιού γοργόνα
στ΄ορθόπλωρο καράβι μπρος.
Απάνω μου σκάνε φουρτούνες
κι άγριος ενάντια μου ο καιρός.
Μέσα στο νου και την καρδιά μου
αιώνων φουντώσανε ντροπές
και την παλάμη μου αρματώνουν
με φλογισμένες αστραπές.
Ενας δεν είμαι μας χιλιάδες!
Όχι μονάχα οι ζωντανοί-
κ’ οι πεθαμένοι μ’ ακλουθάνε
σε μιαν αράδα σκοτεινή.
Μα κι όσοι αγέννητοι, χιλιάδες
άπλαστοι ακόμα με βλογούν
κι όλοι ακουμπάνε τα σπαθιά τους
απάνω μου και τα λυγούν.
Δε δίνω λέξες παρηγόρια,
δίνω μαχαίρι σ’ ολουνούς,
καθώς το μπήγω μες το χώμα
γίνεται φως, γίνεται νους.
Ακου, πώς παίρνουν οι αγέρες
χιλιάδων χρόνων τη φωνή!
Μέσα στο λόγο το δικό μου
Ολ’ η ανθρωπότητα πονεί.
Ω! Πώς τον παίρνουν οι αγέρες
και πώς φωνάζουνε μετά
άβυσσοι μάβροι, τάφοι μάβροι
ποτάμια γαίματα πηχτά!
Όθε περνά, γκρεμίζει κάτου
σαν το βοριά, σαν το νοτιά
όλα τα φονικά ρηγάτα
θεμελιωμένα στην ψευτιά.
Κ’ ένα στυλώνει κι ανασταίνει,
τό να βασίλειο της Δουλειάς,
(Ειρήνη! Ειρήνη!) το βασίλειο
Της Πανανθρώπινης Φιλιάς.
Ξέρετε γιατί όταν κάνετε μπάνιο στον Αμαζόνιο πρέπει να φοράτε... προφυλακτικό;
http://www.trollart.com/sound/candiru/index.html
http://rockandecology.blogspot.com/
Ποιο είναι το must του Marx -προσοχή- για να μπεις στο πνεύμα της ιστοριογραφικής του προσέγγισης; Έχει γράψει κάτι ειδικά για το πώς βλέπει την επιστημονική καταγραφή της Ιστορίας ή βασιζόμαστε στα ιστοριογραφικά του έργα - και ποια;
Με ενδιαφέρει επίσης εάν έχει γράψει κάποιος άλλος κάτι κατατοπιστικό για το μαρξιστικό ιστοριογραφικό ρεύμα. Τα φώτα σας σύντροφοι...
Feed my fear
Απο το ίδιο το μαρξικό έργο σε ενδιαφέρει η "18η μπρυμαίρ του λουδοβίκου βοναπάρτη", o "λουδοβίκος φόυερμπαχ και το τέλος της γερμανικής φιλοσοφίας" και η "γερμανική ιδεολογία". Απο ένγκελς τα "η κατάσταση της εργατικής τάξης στην Αγγλία", ο "πόλεμος των χωρικών στη γερμανία" και "η καταγωγή της οικογένειας της ατομικής ιδιοκτησίας και του κράτους".
Απο κει και πέρα ο ιστορικός υλισμός είναι πολύ μεγάλο ρεύμα και θα πρέπει να γίνεις πιο συγκεκριμένη. Έχουν γράψει περίπου όλοι, απο τον σταλιν στον χομπσμπαουμ, εσύ τι ακριβώς ψάχνεις και για ποιά δουλειά;
επισης, τον φουερμπαχ για ιστοριογραφία; =S
εντιτ: και τον εμφυλιο πολεμο στην γαλλια οχι;
this is radio freedom.
οκ, μονο που η κουολεμα λογικα ενδιαφερεται να δει τον ιστορικο υλισμο ως αναλυτικο εργαλειο. Ο Φουερμπαχ ειναι μια αποπειρα θεωρητικης θεμελιωσης του ιστορικου υλισμου, το μονο "ιστοριογραφικο" κομματι ειναι η αναλυση του περασματος απο την ιδεαλιστικη διαλεκτικη του χεγκελ στον μαρξιστικο υλισμο. εγω θα ελεγα να μην του δωσει προτεραιοτητα. αλλα εγω ειμαι εγω
this is radio freedom.
Oh, come, come be my waitress and serve me tonight
serve me the sky with a big slice of lemon.
τι πινκ κανεις εσυ καριολη κοκκινοφασιστα; θες να σου κοψοραψω μια εξεγερση τωρα να γουσταρουμε;
this is radio freedom.
Θενκς γκάιζ. Για Hobsbawm και Thompson κοίταζα, η αλήθεια είναι, αλλά είμαι πολύ χαμένη. Θέλω να διαβάσω λίγο τα περί έμφασης των βρετανών στο ιστορικό υποκείμενο έναντι της ταξικής σύγκρουσης. Μη με σκίσετε. Take it easy.
Feed my fear
Ναι, σορυ για τον φουερμπαχ. Σε αυτά που είπα δεν τα ξεχώρισα, έβαλα και τα πιο ιστορικά και τα ιδεολογικά του ιστορικού υλισμού, νομίζω ότι πάνε μαζί αν σε ενδιαφέρει καθαρά το μαρξικό έργο. Πάνω στην τρέλα.
Κου, καλά παιδιά και οι δύο που ανέφερες, τι εννοείς ιστορικό υποκείμενο;
Εννοώ ότι υποτίθεται πως από τα 60s κι έπειτα, βρετανοί και γάλλοι κυρίως μαρξιστές ιστορικοί στράφηκαν -σε αντίθεση με τον ίδιο το Μαρξ, που δεν το ανέδειξε- στο ρόλο του υποκειμένου της Ιστορίας (της ηγετικής συνήθως φυσιογνωμίας που συνέβαλε στην κατεύθυνση μιας καθοριστικής για την Ιστορία εξέλιξης), υποβαθμίζοντας την έμφαση του Μαρξ στην ταξική σύγκρουση στη δυτικοευρωπαϊκή Ιστορία. Θέλω να δω ποιοι και πού και πώς το κάνουν. Ελπίζω να έγινα σαφής.
Feed my fear