Disorder- Perdition lp (1982)
Δεν εχω αναφερθει σχεδον καθολου στο αγγλικο πανκ και χαρντκορ,μιας και η υπολοιπη ευρωπαικη και αμερικανικη σκηνη μου τρωει τον χρονο και τον υπνο,αλλα θεωρω σκοπιμο να αναφερθω σε μια απο τις 3-4 μεγαλυτερες μπαντες που εβγαλε ποτε αυτη η σκηνη,αυτης της χωρας.
Μακρυα απο ροκσταριλικια και ξεπεσμενους πανκ "ηρωες"(που επειτα εγιναν νιου γουεηβ-ω!τι εκπληξη!),το 3ο κυμα του αγγλικου πανκ που τοποθετειται χρονολογικα το 1980-82,ηταν το πιο παθιασμενο και πιο αυθεντικο κυμα στην χωρα του,και ενα απο τα πιο καυλωμενα σε ολοκληρο τον πλανητη.
Δυστυχως επειδη ειναι πραγματικα μουσικη γραμμενη για να βρισκεσαι σε παροξυσμο,εχει παρεξηγηθει παρα πολυ απο διαφορους ελιτιστες της κωλαρας,οι οποιοι και δεν το αποδεχονται σαν πανκ.Εμεις απλα τους λεμε να πανε να κολλησουν στα μοδατα παιδακια της πρωτης περιοδου και στην αρτιστικη τους κουλτουρα και να πανε στο διαολο.
Ναι,η αμερικη γεννησε το χαρντκορ.ναι,οι μπλακ φλαγκ και οι μπαντ μπρεης ηταν μπαντες πανισχυρες μουσικα,με τρομερους στιχους και με φαινομενικη τεχνικη καταρτιση.αλλα οι Disorder,Chaos uk,Discharge,πρωιμοι Gbh,Plasmid,τους ΕΣΒΗΝΑΝ ΟΛΟΥΣ οταν μιλαμε για παθος.μπορει να μην ειχαν την τεχνικη τους,αλλα η μουσικη αυτη ξεχειλιζε απο καφριλα και απο το συναισθημα οτι βρισκεσαι σε μια παρατεταμενη πολεμικη κατασταση.Μπορει να μην ειχαν την κουλτουρα τους,ομως σιγουρα ηταν πιο αυθεντικοι σαν ατομα μιας και δεν αλλαξαν ΠΟΤΕ και συνεχιζουν να παιζουν σε καταληψεις,και συνεχιζουν να βγαζουν το ιδιο στυλ μουσικης που εβγαζαν τοτε,αρνουμενοι να πειραματιστουν οπως οι αμερικανοι ομοιδεατες τους.
Οι Disorder ηταν πιο θορυβωδεις απο ολους,πιο παρανοημενοι,και δικαια χαρακτηριστικαν σαν η πρωτη noisecore μπαντα.Το Perdition ειναι η πιο συμπαγης δουλεια τους,απιστευτα σκληρο και θορυβωδες για τα δεδομενα της εποχης.Εδω δεν μιλαμε για πιτσαδωρικο πανκ με χεβυ μεταλ σολο,ουτε για μπερνιναμπισιονικες παραγωγες που ολα ειναι στην τριχα και ακους μεχρι και την μαστιχα που μασαει ο ντραμμερ,ουτε φυσικα για ανεξαρτητο πανκ με ευαισθησιες οπως θα ηθελε ο μαριλλιον.μιλαμε για την καφριλα στην πιο πρωιμη και πρωτογονη μορφη της,με τα οργανα να "ξυνουν" ως εκει που δεν παει,οι μικροφωνισμοι να τσακιζουν ψυχες,και η μπαντα να παιζει σε ταχυτητες ανηκουστες.δεν μιλαμε ουτε για παιδικοτητες(που περνιοντουσαν για ακραιος ηχος) των χελχαμμερ/βενομ,ουτε για τις πειραματικες τζαζομαλακιες των μπλακ φλαγκ.Και αν υπαρχει ενας λογος που σεβομαι ολες αυτες τις μπαντες στην φαση των ντισορντερ ειναι οτι απογυμνωσαν πληρως το πανκ απο το ροκ εν ρολ,του γαμησαν την μανα,και αφησαν μονο τα βασικα.οτι δλδ εκαναν και οι joy division,απο την ακριβως αντιθετη πλευρα ομως.αποδομηση-->απογυμνωση-->βασικοτητα.και εφτασαν στην ουσια,οτι δεν χρειαζεται να παιζεις φανταχτερα πεντατονικα σολο για να καυλωσεις,ουτε το συναισθημα ερχεται μεσα απο κωλοπιασιαρικο ροκ.
πριν το κατεβασετε,παρτε μια γευση απο ενα λαιβ του 1986,στο κομματι life που βρισκεται στο προτεινομενο δισκο.παρτε μονο μια δραμαμινη καλου-κακου....
http://www.youtube.com/watch?v=vxgHisk03ak
