Με αφορμη ενα προσφατω τοπικ,το οποια αναφεροταν στον συνδυασμο ταξιδιων και μουσικης,ειπα να γραψω για αυτον τον δισκο που εχει συνοδεψει πολλα ταξιδια μου,ειδικα τον τελευταιο καιρο.
Σκηνη του σικαγο,αρχες 80.2 πλευρες,απο την μια οι "παραδοσιακοι",με μπροσταρηδες τους Effigies,απο την αλλη οι hardcore punks με πρωτο πλανο τους Articles of Faith. Διχασμενη λοιπον η σκηνη,μισος αναμεσα στις 2 αυτες υποομαδες ενος σχετικα περιορισμενου συνολου και απο την αλλη να πεταγονται πιο πειραματικες μπαντες οπως οι Big Black.
Ομως ολοι,μα ΟΛΟΙ,ανεξαρτητως παραταξεως,αποδεχοντουσαν απολυτα τους Naked Raygun.Ξεκινωντας μολις το 1980,θεωρουνται οι πρωτομαστορες του λεγομενου "Chicago sound",ενος ειδους πανκ που ειχε πεταξει το γαμημενο το ροκ εν ρολλ απο μεσα του,και βασισμενο απο την μια πλευρα στις διδαχες του αγγλικου ποστ-πανκ(wire,joy division) και απο την αλλη στο αμερικανικο χαρντκορ,ολο αυτο συνδυασμενο μεσα απο εναν "ηλεκτρισμενο" αλλα και πολυ ζεστο και συναισθηματικο ηχο(που πολλες φορες δεν φοβαται να πειραματιστει),δημιουργησε οπαδους σε ολο τον κοσμο με την πολυ ξεχωριστη του ταυτοτητα.
Ολος ο δισκος ειναι απλα ΑΠΙΣΤΕΥΤΟΣ.τα κομματια εχουν περιεργες δομες,παραξενους αλλα εκπληκτικους στιχους,και μια ΦΩΝΗ η οποια θυμιζει εναν πολυ-πολυ δουλεμενο ιαν κερτις,απο τον οποιο εχεις βγαλει την καταθλιψη και την εχεις αντικαταστησει με θυμο και ευαισθησια.ταυτοχρονα.ναι,ταυτοχρονα.
Δεν εχω να προτεινω καποιο κομματι,σαν χαιλαιτ,ολος ο δισκος τσακιζει οπως και ολες οι δουλειες των naked raygun.Αλλα αυτο το γαμημενο walk in cold θα στοιχειωνει την ψυχη μου καθε φορα που θυμαμαι καποια γκομενα που χαθηκε απο την ζωη μου,οποιαδηποτε.
Ρεγκιουλαρπωλ,μαριλλιον δεν χρειαζεται να πω τιποτα αλλο.μιλαω για μπαντα που θεωρω ΑΝΩΤΕΡΗ απο τους Husker du,στην ιδια κατηγορια με Les thugs και Wipers.