Αυτό που αναγνωρίζω στο Γκαγκάριν είναι ο ήχος του. Και χτες και σήμερα τζετ. Ξύλο έπεσε μέσα στο μαγαζί αλλά όχι όσο περίμενα, μάλλον μεγαλώσανε τα φανμπόγια και δεν αντέχουν πολλά πολλά. Για έξω δεν ξέρω, μόνο κάτι αποκαΐδια ξαπλωμένα στο πεζοδρόμιο είδα βγαίνοντας. Η πλάκα ήταν ότι ανάβανε τα αίματα και ξεκίναγε το ξύλο στα πρώτα κουπλέ, και μετά θάνατος.
Στις φωτογραφίες έβλεπα κάτι καχεκτικά παιδιά με κιθάρες, και πήγαμε εκεί και είδαμε ένα τραγουδιάρη τούμπανο, straight outta Joe Weider. Πώς μεγαλώνουνε έτσι οι άνθρωποι.
Φυσικά δεν έχω συναισθηματικό δέσιμο και η σύντομη περιγραφή μου είναι μάλλον πεζή και κρύα.
Highlight της βραδιάς μια κοπελιά εκεί δίπλα που χώριζε με τον γκόμενό της μέσω μηνυμάτων και του γράφει το αμίμητο:
"Μπορείς να συνεχίσεις τη ζωή σου αγάπη μου. Περνάω υπέροχα χωρίς εσένα. Να ξέρεις ότι σε λάτρεψα.."
Πέρναγε πραγματικά υπέροχα.
