opeth - heritage

[commissar]

.

[VidnaObmana]

Αρκετα καλο! Γουσταρω που λειπουν τα μπρουταλ φωνητικα.

[Entrancemperium]

Kάνει το 69 με το Wilson.
Άρα πάνε και οι Opeth, πάνε και οι P.T.
RIP

[korrupt3r]

δεν το έχω ακούσει ακόμα όλο αλλά αυτό το haxprocess τι όνειρο είναι?

[BLiTzER]

Αν και λατρεύω αυτή τη μπάντα - ερωτεύτηκα σφόδρα μόλις άκουσα τις πρώτες νότες του MAYH και ακόμα το θεωρώ το κορυφαίο τους άλμπουμ - είχα χάσει ελαφρώς το ενδιαφέρον μου με τις μετά-BWP κυκλοφορίες τους. Δεν τους υποτίμησα ούτε στιγμή, βέβαια και σε κάθε συναυλία τους ήμουν εκεί (τους έχω δει 13 φορές από το 2001). Deliverance, Ghost Reveries, Watershed (το Damnation ανήκει σε άλλη κατηγορία και το βάζω στην άκρη), κανένα δε θεωρώ μέτριο ή κακό. Απλά σε κανένα δε διέκρινα αυτό που έκανε τη μπάντα να ξεχωρίζει στα αυτιά μου, αυτό που έκανε όλα τα προηγούμενα άλμπουμς τους τόσο διαφορετικά το ένα από το άλλο, αλλά τόσο οικεία από το πρώτο άκουσμα ταυτόχρονα. Νομίζω αυτό με "ενόχλησε" περισσότερο. Ότι ο ήχος τους δεν άλλαξε ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια (για το δικό μου αυτί, ξαναλέω).

Τούτο δω χρειάζεται πολλές ακροάσεις ακόμα. Μου ακούγεται σαν ένα πιο τσαμπουκαλεμένο, πιο no-strings-attached Damnation. Αλλά, όπως είπα, χρειάζεται πολλές ακροάσεις ακόμα. Πολύ περισσότερες για να συνηθίσω στην ιδέα ότι άφησαν τα brutal φωνητικά πίσω. Για τα καλά :/

[atom_smasher]

χριστος και παναγια!13;

(ειναι δηλωμενη η αντιπαθεια μου για το συγκεκριμενο συγκροτημα, αλλα ηθελα να δηλωσω τον σεβασμο μου για το παθος που εμπνεει. φετος που τους ξαναειδα για 3η φορα, παλι δεν μου ειπαν τιποτα. αυτο μονο οι evergrey το χουν καταφερει τα τελευταια 15 χρονια για μενα).

[Custom User]

περιμένω να δω ποιος από τους 2 καυλωμένους με τα 70's τα πήγε καλύτερα.

Δε νομίζω ν' αφορά και κανέναν, αλλά η απάντηση είναι Beardfish.

[Firestorm3]

ΠΟΣΟ ΓΑΜΑΕΙ

[Firestorm3]

ποσο;

[INFERNUS]

οι τυπαδες εκπεμπουν στη δικη τους συχνοτητα.Για να ειμαι ειλικρινης τουσ opeth τους εχω αφησει απο το blackwater park το οποιο θεωρω κορυφαιο.Μετα η στροφη τους με ψιλοχαλασε και δεν ακολουθησα επισταμενα.
Για τουσ λατρεις της ψυχεδελειας ειναι μια χαρα απλα εγω δεν ειμαι στη φαση

[H.]

Ψυχεδέλεια? Οι opeth?

[Tyler_Durden]

4 προσεκτικές ακροάσεις ως τώρα, και προκύπτουν τα παρακάτω:

-Σίγουρα δεν είναι οι Opeth που ξέρουμε. Πλέον δεν έχουν ίχνος metal μέσα τους, και ο δίσκος είναι όπως προαναφέρθηκε, ως επι το πλείστον 70s progressive rock
-Από την άλλη, αν σκεφτείς οτι δεν ακούς Opeth, και οτι δεν περιμένεις growls, η μουσική του δίσκου είναι πανέμορφη, και σίγουρα μεγαλώνει μέσα σου με τις φορές που την ακούς
-Από σημεία που ως τώρα ξεχωρίζω: The Devil's Orchard, το γαμάτο riff του I Feel the Dark (στη συνέχεια με χαλάνε κάπως οι απότομες αλλαγές του), το Slither, το Haxprocess, τις στιχάρες του "Famine" και τα doom riff του προς το τέλος.
-Γενικότερα για μένα πρόκειται για ένα πολύ όμορφο δίσκο που δεν ξέρω αν θα πρόσεχα αν δεν είχε το logo "Opeth" πάνω του, αλλά χαίρομαι που εν τέλει τον άκουσα. Για μένα δεν αγγίζει κανένα από τα αγαπημένα μου Opeth αλμπουμ ως τώρα, ούτε τον θεϊκό προκάτοχό του, watershed, αλλά σε γενικές γραμμές δεν με ξενέρωσε ο δίσκος. Με ξενέρωσε μάλλον οτι το άκουσα από τους Opeth κι όχι από κάποιο project του Akerfeldt.

-Στο θέμα Wilson τώρα. Αρχικά η συμβολή του στους Opeth δεν με χαλαγε. Αλλά πλέον όποια πέτρα και να σηκώσεις αυτόν βλέπεις απο κάτω. Παραηρέμισε τους Katatonia, πούστεψε ακόμη πιο πολύ τις ούτως ή άλλος "soft" ιδέες των τελευταίων Anathema και είμαι βέβαιος οτι έχει βάλει πολύ το χέρι του στο συγκεκριμένο ήχο του Heritage. Όχι άλλη δική σου θλιμμένη εντεχνίλα ρε μαλάκα, σε λίγο θα τους κάνεις όλους Οναρ και Πυξ Λάξ γαμώ την τρέλα μου

[commissar]

από το 5:50 του folklore και μετά, είναι η τελειότητα σε νότες. μετά μπαίνει και το marrow of the earth για τελείωμα, ε άντε γεια.

[H.]

Είναι ένας δίσκος διαφορετικός ακόμα και από το Damnation. Δεν έχουμε να κάνουμε δηλαδή με τραγούδια που πατάνε λίγο πολύ πάνω στην "εύκολη" λογική των μεταγενέστερων floyd, αλλά με αρκετά πιο progressive πατήματα περασμένων δεκαετιών. Γι' αυτό τον λόγο ασφαλή συμπεράσματα εξάγονται μόνο μετά από αρκετές προσεκτικές ακροάσεις.

Οι πρώτες πρώτες φορές αφήνουν κάτι το ελπιδοφόρο καθώς μένει η εντύπωση ότι εκτός από μία ολική αλλαγή ήχου (ακόμα και από τα "καθαρά" σημεία ενός "κοινού" τραγουδιού των opeth) υπάρχουν συνθετικές εμπνεύσεις που απογειώνουν εν συνόλω τον δίσκο. Η χρήση μυστήριων time tags, διάφορων πνευστών, τα fusionίστικα φωνητικά δημιουργούν σίγουρα μία ιδιαίτερη ατμόσφαιρα που αν μη τι άλλο τραβάει την προσοχή των περισσότερων.

Συνολικά όμως το αποτέλεσμα είναι μάλλον "θολό". Εκεί δηλαδή που ακούς κομμάτια με συγκεκριμένο προσανατολισμό, γύρω από το οποίο περιστρέφονται διάφορα, γενικά όμορφα, patterns, πετάγονται και κάποια εντελώς ξεκούρδιστα θέματα, χωρίς αρχή μέση και τέλος, με σαφή έλλειψη ουσίας. Κάτι σαν filler μέσα στα ίδια τα κομμάτια. Η χειρότερη κατάσταση εντοπίζεται λίγο πριν και στη μέση του δίσκου, στα I Feel The Dark, Slither και Haxprocess (το Nepenthe τη γλυτώνει στα σημεία), κομμάτια τα οποία εν τέλει με τη μίξη θεμάτων, ήχων, ρυθμών αφήνουν την εντύπωση ότι ο συνθέτης τα έγραφε εντελώς μηχανικά και απλά τα γέμιζε με σκόρπιες ιδέες χωρίς να ξοδέψει καθόλου χρόνο για να δημιουργήσει συνοχή μεταξύ τους. Με άσχημα αποτελέσματα για το σύνολο των εν λόγω τραγουδιών, καλύτερα να μην υπήρχαν για την ακρίβεια στον δίσκο.

Πράγμα το οποίο αν γινόταν θα είχαμε να κάνουμε με μία πανέμορφη έκδοση, φόρο τιμής στον progressive ήχο των 70's. Στροφή για την οποία μας είχε προϊδεάσει ο Akerfeldt από το deliverance ακόμα, ποτέ όμως (ούτε στο damnation) δεν την έκανε τόσο θαρρετά όσο τώρα. Τα κομμάτια από το famine έως το folklore είναι πραγματικά διαμάντια, όχι γιατί παίζονται παππάδες (σε κανένα σημείο του δίσκου για την ακρίβεια δεν έχουμε εκτελεστικές αποθεώσεις από κάποιο από τα μέλη του συγκροτήματος), αλλά γιατί υπάρχει σαφές "δέσιμο", αρχή μέση και τέλος σε συνθέσεις με σκοπό και ουσία.

Και επιτέλους ο Wilson για έναν δίσκο των opeth δεν φαίνεται τόσο έντονα. Είχε παραγίνει το κακό με τον τύπο.

Συνολικά, έμεινα μάλλον απογοητευμένος. Δεν ξέρω τι έχει φταίξει στους opeth, εγώ πιστεύω ότι οι συνεχείς αλλαγές στο lineup τους έχουν κάνει να χάσουν την ταυτότητά τους. Κάτι σαν ένα μαγαζί που δεν το έχουν 4-5 αγαπημένα συνεταιράκια, αλλά το αφεντικό με 3-4 υπαλλήλους που απλά εκτελούνε. Και το αφεντικό σα να βαριέται λίγο τελευταία... Ίσως από την άλλη το καθ' όλα επιτυχημένο Watershed να μου παραάνοιξε την όρεξη..

[Ra Pariah]

Πολύ Ghost βλέπαν όταν ήτανε μικροί..