Originally Posted by
μ-λ
Το σύστημα δολοφονεί
Να μετατρέψουμε την οργή μας σε ουσιαστική πολιτική απάντηση
Σαν ηφαίστειο που ξυπνά ξέσπασε η οργή της νεολαίας και συνολικά του ελληνικού λαού απέναντι στην άνανδρη δολοφονία του νεολαίου Αλέξη Γρηγορόπουλου.
Ταυτόχρονα, άμεσα, χωρίς ενδοιασμούς και ταλαντώσεις σήκωσε το χέρι και έδειξε τους πραγματικούς ενόχους.
Την κυβέρνηση, το κράτος, το σύστημα που εκτρέφει και οπλίζει φονιάδες. Ακριβώς για να τους έχει διαθέσιμους ανά πάσα στιγμή και ενάντια στον λαό.
Το ξέσπασμα αυτό που πήρε χαρακτηριστικά πανελλαδικής εξέγερσης με χιλιάδες μαθητές, σπουδαστές και εργαζόμενους να διαδηλώνουν την οργή τους σε χωριά, συνοικίες και πόλεις της χώρας δεν ήταν κεραυνός εν αιθρία.
Η δολοφονία του νεολαίου υπήρξε ο πυροκροτητής μιας συσσωρευμένης αγανάκτησης και οργής χρόνων. Από τη συνεχιζόμενη επίθεση του συστήματος ενάντια στον λαό και τη νεολαία. Το χτύπημα των δικαιωμάτων τους. Το θάψιμο των προοπτικών και των ονείρων τους. Τα αδιέξοδα που βλέπανε να διαμορφώνονται.
Αυτά, στον ίδιο χρόνο που συντελούνταν το πραγματικό πλιάτσικο από την μεριά των παραγόντων του συστήματος. Γιατί το πραγματικό πλιάτσικο δεν ήταν αυτό που προβάλλουν οι τηλεοράσεις. Το μεγάλο πλιάτσικο είναι αυτό που συντελείται για δεκαετίες σε βάρος των εργαζομένων.
Η λεηλασία του ιδρώτα τους που μετατρέπεται σε πλούτο ορισμένων για να τον περιφέρουν προκλητικά απέναντι σε ανέργους και εργαζόμενους που οδηγούν σε εξαθλίωση.
Από την άλλη μεριά σ’ ένα γενικότερο διεθνές πλαίσιο ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων, μακελέματος λαών και κομματιάσματος χωρών.
Η πρόσφατη κρίση ήρθε να επιτείνει τόσο τις αγωνίες όσο και την οργή του κόσμου.
Να ενισχύσει τους φόβους ότι θα φορτωθεί επιπρόσθετα βάρη, θα αντιμετωπίσει πολύ μεγαλύτερα προβλήματα και περισσότερες στερήσεις.
Να προκαλέσει περισσότερο την οργή του καθώς βλέπει πού στρέφεται το ενδιαφέρον του συστήματος, για ποιους μεριμνά, πού κατευθύνονται οι χρηματικοί πόροι.
Αυτοί που «δεν υπήρχαν» για την αντιμετώπιση στοιχειωδών λαϊκών αναγκών αλλά περισσεύουν για να χρηματοδοτηθούν οι τράπεζες.
Ολα αυτά με τον έναν ή τον άλλο τρόπο σ’ αυτόν ή σ’ εκείνον τον βαθμό, τα αντιλαμβάνεται ο κόσμος. Κατανοεί ολοένα και περισσότερο, όλο και πιο καθαρά την ουσία των προβλημάτων που αντιμετωπίζει, τις αιτίες τους, τη φύση του συστήματος.
Ταυτόχρονα τα ίδια αυτά δεδομένα του πράγματος προσδιορίζουν τον ταξικό χαρακτήρα της αντίδρασης στη δολοφονία, του λαού και της νεολαίας. Και εδώ θα πρέπει να επισημάνουμε μια άκρως σημαντική και ελπιδοφόρα διάσταση του όλου ζητήματος.
Μια εξέλιξη που είχε διαφανεί ήδη με την εξέγερση της σπουδάζουσας νεολαίας και το κίνημα των καταλήψεων. Υπάρχει πλέον μια ολάκερη γενιά που απορρίπτει τις «αξίες» του συστήματος, που αντιδρά, που εξεγείρεται, που μάχεται. Αποτελεί δευτερεύουσας σημασίας το ότι οι αντιδράσεις ως ένα βαθμό μπορεί να χαρακτηρίζονται από πολιτική ανωριμότητα, από ενέργειες ανώφελες ή και προσφερόμενες για αντιδραστική εκμετάλλευση. Το κύριο είναι ότι μια ολάκερη γενιά εξεγείρεται και αναζητά τον δρόμο της. Και θα τον βρει.
Οροι και αιτίες ενός φαινόμενου
Η φύση, η διάσταση, η έκταση και ο χαρακτήρας των εξελίξεων θέτει εξ αντικειμένου πολιτικό ζήτημα. Η απάντηση, η διέξοδος σ’ αυτό, επίσης εξ αντικειμένου μπορεί να είναι βασικά πολιτική. Το πρόβλημα βρίσκεται στην υποκειμενική πλευρά. Από γενική άποψη μια τέτοια διέξοδος μπορεί να αναζητηθεί στη ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ, κάποιο «νέο» αστικό πολιτικό σχήμα ή τις δυνάμεις της Αριστεράς. Και μια και η «διέξοδος» που μπορεί να δώσουν τα αστικά σχήματα δεν μας αφορά, το πρόβλημα βρίσκεται στο ότι οι δυνάμεις που αναφέρονται στην Αριστερά ούτε θέλουν ούτε μπορούν να προσφέρουν μια τέτοια -πραγματική- διέξοδο.
Αλλά πριν φτάσουμε σ’ αυτό, ας αναφερθούμε σε μια άλλη σημαντική συνέπεια της ανεπάρκειάς τους. Στις αντιδράσεις που ακολούθησαν τη δολοφονία το κύριο και όπως έχουμε αναφέρει ήταν η μαζική έκφραση οργής χιλιάδων ανθρώπων απ’ άκρη σ’ άκρη της Ελλάδας.
Ταυτόχρονα σε σημαντική κλίμακα πήραν τη μορφή επιθέσεων και καταστροφών που έδωσαν την ευκαιρία σε πολλούς να υποβαθμίσουν την άλλη, την κύρια πλευρά.
Ανάμεσα σ’ αυτούς τους τελευταίους και δυνάμεις της υποτιθέμενης Αριστεράς. Υποκρισία και στρουθοκαμηλισμός. Γιατί τα φαινόμενα αυτά έχουν πολύ συγκεκριμένες αιτίες.
Ο ένας είναι η οργή απέναντι στο σύστημα και για τους λόγους που αναφέραμε.
Ο άλλος το ότι αυτή η Αριστερά ούτε θέλει ούτε μπορεί να προσφέρει πραγματική πολιτική διέξοδο σ’ αυτόν τον κόσμο, το ότι έχει απωλέσει -με ευθύνη της- το κύρος και τη δυνατότητα επιρροής.
Πρόκειται για ζήτημα με ιστορία δεκαετιών αλλά και με πρόσφατα σημαντικά δείγματα. Ας περιοριστούμε εδώ σε μια πολύ σύντομη αναφορά στα τελευταία.
Στο πώς αντιμετώπισε το κίνημα της σπουδάζουσας νεολαίας, την πάλη για το Ασφαλιστικό, γενικότερα την επίθεση του κεφαλαίου στις εργασιακές σχέσεις και συνολικά στα δικαιώματα και στις κατακτήσεις των εργαζομένων και της νεολαίας. Θα λέγαμε μάλιστα πως αυτές οι δυνάμεις είχαν την ευκαιρία σ’ αυτές τις περιπτώσεις να επανασυνδεθούν με τον αγωνιζόμενο λαό, να παίξουν τον ρόλο μιας πραγματικής αριστερής δύναμης στους αγώνες που ξετυλίχτηκαν, να ανακτήσουν ένα μέρος τουλάχιστον από το απωλεσθέν κύρος. Αντίθετα, με την πολιτική τους αυτό που κάναν ήταν να ανάψουν στην ουσία το πράσινο φως στην κυβέρνηση για την κλιμάκωση της επίθεσης.
Ερχονται τώρα να μιλήσουν για προβοκάτορες, για κουκουλοφόρους του συστήματος και άλλα τέτοια. Βεβαίως υπάρχουν (υπήρχαν πάντα) και προβοκάτορες και πράκτορες του συστήματος. Βεβαίως και υπάρχουν και διάφοροι αρχηγίσκοι και γκουρού του αναρχισμού που είδαν την ευκαιρία επιβεβαίωσης του ρόλου τους. Θα μπορούσαμε ακόμη να αναφερθούμε και σ’ εκείνους που δεν ανοίγουν το πολιτικό μέτωπο σε τέτοιου είδους αντιλήψεις και πρακτικές αλλά επιλέγουν να ψαρεύουν σε θολά νερά.
Αν μέναμε ωστόσο σ’ αυτά τα «δέντρα» θα χάναμε το δάσος. Και το δάσος είναι η μαζικότητα του φαινομένου, το ότι χιλιάδες νεολαίοι που θέλουν να αγωνιστούν, που αναζητούν το δρόμο τους και επηρεάζονται από τέτοιες αντιλήψεις. Και εκείνο στο οποίο οι διάφοροι τιμητές δεν θέλουν καθόλου να αναφερθούν είναι οι δικές τους ευθύνες. Γιατί όπως αναφέραμε δύο είναι οι βασικοί όροι του πράγματος.
Ο ένας είναι η οργή απέναντι στο σύστημα.
Ο δεύτερος είναι το ότι αυτή η Αριστερά με τα χαρακτηριστικά και την πολιτική της, την ανυποληψία της δεν μπορεί να προσφέρει διέξοδο στις αναζητήσεις αυτής της νεολαίας. Αυτό είναι και το κύριο πρόβλημα.
Το πολιτικό ζήτημα
Ας ξαναγυρίσουμε ωστόσο στο πολιτικό ζήτημα το οποίο εμφανίζει πολλές σοβαρές (έως και κρίσιμες) πλευρές και σε αλληλεξάρτηση.
Χρειάζεται εδώ να θυμίσουμε ότι πολιτικό ζήτημα έχει τεθεί εδώ και καιρό στα ίδια τα πλαίσια του συστήματος. Εχουμε την εκτίμηση ότι εδώ και καιρό υπάρχει μια κίνηση πριονίσματος του Καραμανλή (τόσο ως πρωθυπουργού όσο και ως αρχηγού της ΝΔ), προώθησης του ΠΑΣΟΚ και «αναστήλωσης» του Γ. Παπανδρέου. Αυτό δεν έχει σχέση με τα ούτως ή άλλως υπαρκτά σκάνδαλα. Οπως ήδη από το μακρινό 1989, έχουμε αναλύσει το ποια και ποιων από τα πάντα υπαρκτά σκάνδαλα επιλέγεται να τεθούν στην ημερήσια διάταξη είναι πάντα ζήτημα πολιτικών επιλογών.
Αυτές θεωρούμε πως συνδέονται άμεσα με την οξεία αντίθεση των Αμερικανών (και ταυτόχρονη σχετική απόσυρση στήριξης από μεριάς των Ευρωπαίων) σε επιλογές της κυβέρνησης Καραμανλή όσον αφορά τους αγωγούς και την αγορά στρατιωτικού υλικού. Εδώ βρίσκονται και οι βασικοί λόγοι για τους οποίους δεν αποδεχόμαστε ότι το κίνημα πρέπει να θέσει ως κεντρικό του στόχο το «να πέσει η κυβέρνηση». (Ενα σύνθημα που υπό άλλους όρους και σε άλλες συνθήκες θα μπορούσε ίσως να τεθεί).
Αυτό δεν σημαίνει καθόλου μια «προτίμηση» στην κυβέρνηση Καραμανλή αλλά ακριβώς αντίθετα την άρνησή μας στην εμπλοκή του κινήματος σ’ ένα ήδη εξελισσόμενο αντιδραστικό ενδοαστικό, ενδοϊμπεριαλιστικό παιχνίδι. Αν κάποιοι στην πρεμούρα τους να αναλάβουν «ρόλους» ή να ανεβάσουν τα εκλογικά τους ποσοστά (γιατί εκεί τελικά στοχεύουν ακόμα και πολλοί «ντούροι» κατά τα άλλα) το «ξεχνάνε», εμείς δεν μπορούμε να το παρακάμψουμε.
Τα βασικά δεδομένα συνεπώς του όλου ζητήματος που έχει τεθεί, θεωρούμε πως είναι.
Το ότι η επίθεση ενάντια στον εργαζόμενο λαό και τη νεολαία θα συνεχιστεί όλο και πιο άγρια όλο και πιο ανελέητα και σε όλα τα πεδία.
Η εμπλοκή της χώρας στη δίνη των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών. Και δεν εννοούμε απλά το ένα πλοίο στον Περσικό ή το τάγμα στο Κόσοβο και το άλλο στο Αφγανιστάν. Αυτό που φοβόμαστε είναι εξελίξεις πολύ πιο σοβαρές και πολύ πιο επικίνδυνες για τον λαό και τη χώρα.
Οσο για την παράμετρο της κρίσης, θεωρούμε ότι θα επιδεινώσει την κατάσταση και στα δύο πεδία. Τόσο όσον αφορά την κλιμάκωση της επίθεσης όσο και την παρόξυνση των ενδοϊμπεριαλιστικών ανταγωνισμών με όλες τις συνέπειες και τους κινδύνους. Κίνδυνοι που μεγιστοποιούνται από τις ανεπάρκειες που εμφανίζει και η ίδια η αστική τάξη και το πολιτικό της προσωπικό.
Οι ευθύνες της Αριστεράς
Το βάρος της απάντησης πέφτει και πάλι στ’ αριστερά, έστω και αν δεν μπορεί να τη δώσει άμεσα. Θα μπορούσε ωστόσο -θεωρητικά τουλάχιστον- να κινηθεί στην κατεύθυνση διαμόρφωσης όρων ώστε σε μια πορεία να γίνει ικανή στο να δώσει απαντήσεις. Μόνο που και εδώ τα πράγματα δεν είναι καθόλου αισιόδοξα όσον αφορά τουλάχιστον την Αριστερά που γνωρίζουμε.
Αναμφισβήτητα η πιο συγκροτημένη και ισχυρή από αυτές τις δυνάμεις είναι το ΚΚΕ. Μόνο που η ηγεσία του ΚΚΕ όχι μόνο δεν διατίθεται να αναλάβει έναν τέτοιο ρόλο, αλλά στην ουσία έχει παραιτηθεί από οποιαδήποτε πραγματική παρέμβαση στην κίνηση των πραγμάτων. Περιχαρακώνεται σε μια πολιτική αυτοσυντήρησης, ευελπιστώντας σε ευνοϊκότερες γι’ αυτήν συνθήκες και το μόνο που δείχνει να την απασχολεί πραγματικά είναι το να μην την υπερκεράσει ο ΣΥΝ. Μάταια πράγματα. Απέναντι σ’ αυτά που έρχονται δεν μπορεί να κρατήσει κανείς κανενός είδους «οχύρωση», παρά μόνο η πραγματική άσκηση πραγματικής πολιτικής.
Οσον αφορά τον ΣΥΝ και σε αντίθεση με το ΚΚΕ, ενεργοποιείται, παρεμβαίνει, ασκεί πολιτική, δείχνει να αναζητά διέξοδο. Μόνο που την αναζητά στα πλαίσια του συστήματος, σε συνεργασία με δυνάμεις του συστήματος και για λογαριασμό του συστήματος. Ολα τα άλλα εντάσσονται και υπηρετούν αυτή την λογική και αυτή την κατεύθυνση.
Κάποιοι άλλοι έχουν βρεθεί μέσα στην καλή χαρά. Εχουνε κηρύξει ήδη την επανάσταση και ετοιμάζονται για τον… κομμουνισμό. Εμείς βέβαια δεν θα εκπλαγούμε καθόλου όταν σύντομα τους δούμε να προσγειώνονται στον «μεγάλο στόχο» των Ευρωεκλογών. Η μόνη μας περιέργεια συνίσταται στο να δούμε τι είδους αερογέφυρα θα επιλέξουν αυτή τη φορά.
Σε σχέση τέλος με τον χώρο της αναρχοαυτονομίας, δυο λόγια εδώ. Το κίνημα που ξέσπασε είχε την ολόπλευρη στήριξη και συμπαράσταση της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού. Θα προσθέταμε μάλιστα ότι οι όποιες προοπτικές του κινήματος μόνο σε μια τέτοια σύνδεση μπορούν να αναζητήσουν και να βρουν βάση στήριξης. Ενέργειες ωστόσο που σ’ αυτόν ή σ’ εκείνον τον βαθμό αποκόπτουν αυτή τη στήριξη ή ακόμη στρέφουν ένα τμήμα έστω του λαού ενάντια στο κίνημα, δίνουν όπλα στο σύστημα και υπονομεύουν την προοπτική του.
Οσον αφορά τέλος δυνάμεις της Αριστεράς που χαρακτηρίζονται από μια συνέπεια και μια σωστή πολιτική αντίληψη και κατεύθυνση, αυτές είναι ωστόσο με περιορισμένη για την ώρα εμβέλεια και δυνατότητα καθορισμού της πορείας της πάλης.
Η προοπτική των πραγμάτων και τα καθήκοντά μας
Η όλη εικόνα αν τη δούμε μόνο σ’ αυτή της τη διάσταση και στατικά, δεν δείχνει και τόσο αισιόδοξη. Ωστόσο υπάρχει και η άλλη πλευρά που προοπτικά είναι και η βασική.
Αυτή βρίσκεται «σ’ αυτό που αλλάζει» όχι σήμερα, αλλά εδώ και καιρό. Στο γεγονός ότι εδώ και χρόνια ένας κόσμος έχει αρχίσει να αντιλαμβάνεται τη φύση και τους στόχους του συστήματος. Το μέλλον που του επιφυλάσσεται. Στο ότι μια ολάκερη γενιά εργαζόμενης και σπουδάζουσας νεολαίας αποδεσμεύεται από την επιρροή του συστήματος και στρέφεται ενάντιά του, στο ότι αρχίζει να αμφισβητεί τη λογική μιας οικόσιτης Αριστεράς. Το ότι η κίνησή της εμφανίζει αδυναμίες και ανεπάρκειες είναι απόλυτα φυσιολογικό, αναμενόμενο αλλά και συνέπεια του τι είδους Αριστερά υπήρξε για δεκαετίες.
Το κύριο ωστόσο βρίσκεται στο ότι εδώ βρίσκονται τα φύτρα του μέλλοντος. Από εδώ θα ξεπηδήσουν, θα αναδειχτούν οι αγωνιστές που μέσα στην πάλη θα συνειδητοποιήσουν τον ρόλο και τις ευθύνες τους, που θα πάρουν στις πλάτες τους την υπόθεση του κινήματος.
Οσον αφορά τον ρόλο των υπαρχόντων πολιτικών υποκειμένων της Αριστεράς, όσων κατανοούν, θέλουν και μπορούν, αυτός συνίσταται σε ένα κυρίως πράγμα. Στο να συμβάλλουν αποφασιστικά στην εξέλιξη αυτής της διαδικασίας και σ’ αυτή την κατεύθυνση.
Αυτό που εξελίσσεται στις μέρες μας είναι ένα κίνημα οργής, καταδίκης και καταγγελίας μιας πολιτικής που οπλίζει δολοφόνους.
Η αναγκαιότητα αλλά και η δυνατότητα να πάει πέρα απ’ αυτό έχει ορισμένες βασικές προϋποθέσεις. Στο κατά πόσο θα μπορέσει να συνδεθεί με τον λαό και τη νεολαία και στη βάση των συγκεκριμένων προβλημάτων που ήδη αντιμετωπίζουν. Με τον αγώνα που αναπτύσσεται σε σχέση με αυτά τα προβλήματα με τις αντιστάσεις που υπάρχουν και τις πολύ περισσότερες που πρέπει να αναπτυχθούν. Με το κατά πόσο αυτές οι προσπάθειες θα μπορέσουν να προσανατολιστούν στην κατεύθυνση ενός συνολικού Μετώπου Αντίστασης και πάλης ενάντια στην επίθεση που δέχεται ο λαός και η νεολαία, ενάντια σ’ ένα σύστημα που δολοφονεί, ενάντια στο κεφάλαιο, στον ιμπεριαλισμό. Δεν θα ‘ναι εύκολο, ιδιαίτερα με βάση τους υπάρχοντες όρους και τις υπάρχουσες συνθήκες. Οσο όμως καλύτερα κατανοούμε αυτά που πραγματικά συμβαίνουν τόσο πιο αποφασιστικά μπορούμε να κινηθούμε σε μια τέτοια κατεύθυνση και με εδραιωμένη την πεποίθηση για την ορθότητά της. Οσο πιο σωστά και αποτελεσματικά κινηθούμε τόσο και περισσότερο θα διαμορφώνουμε τους όρους γι’ αυτά που έρχονται.
Γιατί τα πιο σοβαρά των πραγμάτων βρίσκονται στον δρόμο.