Satyricon/The Berzerker 26/11/08 Ulu London
Το venue στο οποίο έλαβε μέρος το live ανήκει στο student union του University of London. Ο χώρος που διεξάγονται οι συναυλίες βρίσκεται στον 1ο όροφο του κτηρίου και είναι χωρητικότητας περίπου 700 ατόμων. Σήμερα -αναμενόμενα- είναι σχεδόν sold out. Έφτασα εκεί γύρω στις 8 και κάτι και για καλή μου τύχη έχασα τους Zonaria τους οποίους και πέτυχα αργότερα στο merchandise να επιδίδονται σε τεντιμποϊσμούς υπογράφοντας αυτόγραφα σε πιτσιρίκες με περίσσιο κλέος και υπέρμετρη αυταρέσκεια, ανάρμοστη της χείριστης ηχητικής απομίμησης που αυτοαποκαλούν Black/Death Metal…
Άνοιγμα λοιπόν της βραδιάς με The Berzerker. Οι εκ Αυστραλίας ορμώμενοι κυβερνοgrind εφαρμοστές έλαβαν θέσεις στη σκηνή και μέσα σε 45 περίπου λεπτά προξένησαν προσωρινή κώφωση στο ανυποψίαστο κοινό. Με DNA, attitude και λαρύγγι ουρακοτάγκου, ο Luke Kenny (Vox) απέδειξε ότι αποτελεί ζωντανή τεκμηρίωση της θεωρίας του δαρβινισμού. Τα κομμάτια τους live με κανονικό drummer ακούγονται by far πιο θυμωμένα/νευρικά και διαχέονται από μια ασύλληπτη οξύτητα. Κάποιο πρόβλημα που προέκυψε με την κιθάρα αντιμετωπίστηκε άμεσα και με άνεση ύστερα εξαπέλυσαν την συσσωρευμένη καύλα τους. Με μπόλικο όγκο στον ήχο, κέρδισαν άνετα τις εντυπώσεις και μετέφεραν σε αρκετούς ακλόνητους μπλακμέταλλους το groove τους.
Ένα τέταρτο μετά και οι αμφιλεγόμενοι Satyricon βρίσκονται on stage ανοίγοντας το set τους με το Angstridden. Ο Sigurd Wongraven (a.k.a Satyr) είναι rock star και ουδεμία σχέση έχει πλέον με το black metal σχολιαρούδι του Nemesis Divina ή την αντικομφορμιστική persona του Rebel Extravaganza. Με μαλλί και γενικότερο outfit ala Nick Cave και σκηνική παρουσία εφάμιλλης αυτής του Bruce Dickinson κατάφερε να παρουσιάζει τον εαυτό του σαν μια ναρκισσιστική γκροτέσκα φιγούρα στα πλαίσια υπαρξιακής αναζήτησης. Οι Satyricon είναι οι Metallica( της Some Kind of Monster περιόδου) και ενσαρκώνουν απροσποίητα την διπολική αυτή παθητική σχέση με μοναδική διαφορά ότι στην προκειμένη περίπτωση ο αλαζόνας είναι ο τραγουδιστής και η πιο δημιουργική μονάδα της μπάντας -ο Frost- παραγκωνίζεται άδοξα.
Αρκετά όμως με τις κοινωνιολογικές προεκτάσεις και τη black metal συκοφαντία. Το setlist τους βασίστηκε στα 3 τελευταία τους albums δυστυχώς δίνοντας μεγαλύτερη βάση στο The Age of Nero. Ακούστηκαν τα The Wolfpack, Now Diabolical, Havoc Vulture (μια από τις ωραίες στιγμές) , Forhekset (επίσης), My Skin is Cold, Commando, Repined Bastard Nation, The Pentagram Burns, Fuel For Hatred, That Darkness Shall Be Eternal, Black Crow On a Tombstone, Die By My Hand, K.I.N.G και Mother North. Είχαν φανταστικό ήχο και οι αφανείς ήρωες (οι session μουσικοί) απέδωσαν τα κομμάτια με απίστευτη αρτιότητα και επαγγελματισμό. Ωστόσο συγκριτικά με το live του Αn η συγκεκριμένη τους εμφάνιση υστερούσε φανερά τόσο στην επιλογή των κομματιών όσο και στην στιλιστική τους προσέγγιση. Με άλλα λόγια, δεν θα ξαναπλήρωνα να τους δω μόνους, σε κάνα φεστιβαλάκι σε κάποια χρόνια για να θυμόμαστε τα παλιά, ίσως…
