"Ευτυχήστε, είναι η τελευταία ευχή που δίνει η τσακισμένη καρδιά μου. Μη μ' εξορκίζετε πια να σκέφτομαι το Θεό' αφήστε αυτή τη φροντίδα στους παπάδες, που πρέπει να συγκινούν τη σκληρή καρδιά των ενόχων. Εγώ έχω μεγαλύτερη πίστη από σας' δεν υπηρετώ τον ίδιο Θεό, μα τον υπηρετώ καλύτερα και πιο αγνά. Ο δικός σας είναι ο θεός των αντρών, ο βασιλιάς, ο ιδρυτής και το στήριγμα της ράτσας σας' ο δικός μου ειν' ο θεός του κόσμου, ο δημιουργός, το στήριγμα και η ελπίδα όλων των πλασμάτων. Ο δικός σας έκανε τα πάντα για σας μόνο' ο δικός μου έκανε όλα τα γένη, τα μεν για τα δε. Νομίζετε πως είσθε οι κυρίαρχοι του κόσμου' πιστεύω πως δεν είσθε παρά οι τύραννοί του. Νομίζετε πως ο Θεός σάς προστατεύει και σας επιτρέπει να σφετερίζεσθε την κυριαρχία της γης' εγώ νομίζω πως το υπομένει για λίγο, και πως θα 'ρθει μια μέρα που το φύσημά του θα σας διασκορπίσει σαν κόκκους άμμου. Όχι, Ρεϊμόν, δεν το ξέρετε το Θεό' ή, μάλλον, αφήστε με να σας πω αυτό που σας έλεγε ο Ραλφ μια μέρα στο Λανί: δεν πιστεύετε σε τίποτα. Η ανατροφή σας και η ανάγκη που έχετε μιας αναμφισβήτητης δύναμης για να την αντιτάξετε στη βίαιη δύναμη του λαού σας έκαναν να ενστερνιστείτε το πιστεύω των προγόνων σας, χωρίς να το εξετάσετε. Μα το αίσθημα της ύπαρξης του Θεού δεν έφτασε ως την καρδιά σας, και ίσως να μην τον παρακαλέσατε και ποτέ. Εγώ δεν έχω παρά μια πίστη, τη μόνη ίσως που δεν έχετε εσείς: πιστεύω σ'αυτον' μα τη θρησκεία που ανακαλύψατε την απωθώ' όλη η ηθική σας, όλες σας οι αρχές, είναι τα συμφέροντα της κοινωνίας σας, που τα φτιάξατε νόμους και διατείνεστε πως προέρχονται απ'τον ίδιο το Θεό, όπως κι οι παπάδες σας καθόρισαν τις θρησκευτικές τελετές για να επιβάλουν τη δύναμη και τον πλούτο τους στα έθνη. Ολ' αυτά όμως είναι ψέμα κι ανοσιότητα. Εγώ που τον επικαλούμαι, εγώ που τον καταλαβαίνω, ξέρω καλά πως δεν υπάρχει τίποτα το κοινό ανάμεσα σ' εκείνον και εσάς, κι αφοσιωμένη μ' όλη μου τη δύναμη σ' αυτόν είναι που μπορώ ν' απομακρυνθώ από σας, που προσπαθείτε διαρκώς ν' ανατρέψετε τα έργα του και να λερώσετε τα δώρα του. Άντε, δε σας πάει να επικαλείστε τ' όνομά του για να λυγίσετε την αντίσταση μιας αδύνατης γυναίκας, για να καταπνίξετε το παράπονο μιας ραγισμένης καρδιάς. Ο Θεός δε θέλει να καταπιέζονται και να συντρίβονται τα δημιουργήματα των χεριών του. Αν καταδεχόταν να φτάσει στο σημείο να επεμβαίνει στα τιποτένια συμφέροντά σας, θα συνέτριβε το δυνατό και θ' ανύψωνε τον αδύνατο' θα περνούσε το μεγάλο του χέρι πάνω στ' άνισα κεφάλια μας και θα τ' αλφάδιαζε σαν τα νερά της θάλασσας."
Last edited by paddy honey; 24-08-2020 at 14:20.
I've got an infinite number of places to go, the problem is where to stay
ένα πολύ ενδιαφέρον βίντεο για όποιον ενδεχομένως εντοπίζει ψήγματα μίσους στον φεμινισμό, όπως αυτός εκφράζεται στις μέρες μας (κι όχι μόνο)
"Why do they blame me for all their little failings? They use my name as if I spent my entire day sitting on their shoulders, forcing them to commit acts they would otherwise find repulsive. "The Devil made me do it." I have never made one of them do anything. Never. I need no souls. And how can anyone own a soul? No, they belong to themselves. They just hate to face up to it..." -
Lord Lucifer Morningstar
Με αφορμή την πρόσφατη καταγγελία της γνωστής Ολυμπιονίκη ανακάλυψα αυτό το πολύ ενδιάφερον αρθράκι.
πάσχος μανδραβέλης λέει... λογικά ένα ποτάμι εμετού.
Rock or Nothing
Δεν τον ήξερα τον κύριο ομολογώ αλλά το άρθρο του είναι ενδιαφέρον αν μη τι άλλο.
Last edited by paddy honey; 18-01-2021 at 15:46.
άμα το διαβάσεις προσεκτικά θα δεις ότι δεν είναι και τόσο καλό
Rock or Nothing
Εντάξει αυτό είναι καλύτερο κι ανυπόγραφο.
Κατάλαβες ότι ο Μανδραβέλης στο άρθρο της Καθημερινής προσπάθησε να εξισώσει το ντύσιμο των γυναικών με τον ρατσιστικό λόγο και γιατί, αφού το πρώτο επιτρέπεται να "προκαλεί", δεν επιτρέπεται και το άλλο, έτσι;
All alone, or in twos,
The ones who really love you
Walk up and down outside the wall.
Some hand in hand
And some gathered together in bands.
The bleeding hearts and artists
Make their stand.
And when they've given you their all
Some stagger and fall, after all it's not easy
Banging your heart against some mad bugger's wall.
Γελάω ασταμάτητα με τις πρώτες 2 σελίδες του θρεντ. Ρε πώς αλλάζουν οι εποχές..
Έντονα πολιτική χροιά και επαναστατική διάθεση, είχε η συναυλία του Βασίλη Παπακωνσταντίνου στο λιμάνι Κατακόλου, το βράδυ της περασμένης Παρασκευής.