FireFest V - 25&26/10/2008 - Rock City Nottingham
http://www.thefirefest.com/index.aspx
Λοιπόν, θα γράψω ένα report για το Firefest V! Εδώ να σημειώσω ότι το Firefest είναι ένα ποζεροφεστιβάλ, για όσους δεν γνωρίζουν (συμπεριλαμβανομένου κι εμένα, πριν πάω), το οποίο γίνετε κάθε χρόνο το τελευταίο Σ/Κ του Οκτωβρίου. Επίσης ν’αναφέρω ότι η σχέση μου με το πόζερ και τα συγκροτήματα είναι επιδερμική, οπότε θα γράψω με την λογική του άσχετου με την όλη φάση. Έχουμε και λέμε.....
Pre-show party στο club The Rig, το οποίο βρίσκετε στο ίδιο κτίριο με το Nottingham Rock City, την Παρασκευή το βράδυ. Μικρό, βρομερό άθλιο club, αλλά μουσική super! και πολλοί από τους stars που θα παίξου τις επόμενες μέρες παρόντες για party καταστάσεις, με κέφι, όρεξη, φωτογραφίες, κουβεντούλα και γενικά μία οικογενειακή ατμόσφαιρα. Μετά από πολλές μπίρες και φωτογραφίες επιστροφή στο ξενοδοχείο και προετοιμασία για την επόμενη μέρα.
DAY 1
Οι πόρτες ανοίγουν στις 12:00 και στις 12:30 ακριβώς στην σκηνή οι Αμερικάνοι TALON. Συμπαθητικοί μεταλομελωδικοί χωρίς κάτι το ιδιαίτερο, με τον πιτσιρικά τραγουδιστή να προσπαθεί όπως μπορεί να ξεσηκώσει το πολυπληθές ήδη κοινό του Rock City. Βόλτα στο merchandise του φεστιβάλ για τα απαραίτητα ψώνια και γενικά περιήγηση στον χώρο του live. Χαρούμενες καλοχτενισμένες φάτσες παντού, πολύ μπίρα από νωρίς και πάλι αρκετοί από τους πρωταγωνιστές του φεστιβάλ να περιπλανιούνται ανάμεσα στον κόσμο.
Στην σκηνή ανεβαίνουν οι LOUD AND CLEAR και ξεκινάει το πάρτι! Ωραία κομμάτια πότε groovy πότε παθιάρικα και πάντα μελωδικά. Οι μουσικοί , σχεδόν όλοι στο φεστιβάλ, μουσικάρες οπότε και μόνο να χαζεύεις αυτά τα άτομα να παίζουν είναι απόλαυση. Μορφή του group ο Jess Harnell, φωνάρα, υπερπόζερος και μεγάλος frontman. Παιχνίδια με το κοινό, πολύ κέφι και αποκορύφωση η διασκευή/medley στο Enter Sandman/Don't Stop Believing.
Επόμενος ο PAUL LAINE. Ο πρώην τραγουδιστής των Danger Danger σε προσωπικές αναζητήσεις. Στην κιθάρα και μπάσο τον συνόδεψαν οι νυν Danger Danger, Rob Marcello(η μεγαλύτερη μορφή του φεστιβάλ) και Bruno Ravel. Τα κομμάτια του δεν μου είπαν και πολλά αλλά η φωνή του ήταν απίστευτη! Φοβερός τραγουδιστής.
Επόμενοι οι VALENTINE. Μετά την εμφάνισή τους στο προηγούμενο Firefest, που ήταν και η αφορμή για την επανασύνδεσή τους και την κυκλοφορία νέας δουλειάς, οι Valentine ξανά στην σκηνή του Rock City να επιβεβαιώσουν τις περυσινές προσδοκίες. Φοβερό δέσιμο και πάθος, ωραία τραγούδια και το κοινό να γουστάρει και να συμμετέχει. Σε κάποιο σημείο του σετ ανεβαίνουν στην σκηνή και κάποια παπαδοπαίδια από την διπλανή εκκλησία για χορωδία, και δίνουν το κάτι διαφορετικό στην εμφάνιση των Valentine. Το μόνο πρόβλημα που αντιμετώπισε το group ήταν κάποιες δυσκολίες, μάλλον λόγο υγείας, στην φωνή του Hugo. Ο άνθρωπος κλώνος του Steve Perry των Journey, και σε εμφάνιση και σε φωνή, δεν μπόρεσε ν’αποδώσει το 100% των δυνατοτήτων του, αλλά η συγκινητική του προσπάθεια εκτιμήθηκε πολύ από το κοινό.
Σειρά παίρνει ο Mr. JEFF SCOTT SOTO. Ο άνθρωπος φωνάρα/performer που έχει συνεργαστεί με τον μισό μουσικό πλανήτη ανεβαίνει στην σκηνή. Τι να πω; για άλλη μια φορά απέδειξε γιατί είναι τόσο περιζήτητος. Απίστευτη απόδοση! Ακούραστος, να χορεύει και να τραγουδάει χωρίς αύριο με τον Howie Simon στην κιθάρα να θερίζει με τις Malmsteenικές του επιρροές και γενικά να είναι μία μπάντα, χάρμα οφθαλμών και ώτων. Έπαιξε κυρίως τραγούδια από την προσωπική του καριέρα εμπλουτισμένα με μπόλικο τζαμάρισμα σε funk ρυθμούς και πολύ όρεξη. Ο κόσμος απολάμβανε τον Jeff και την μπάντα του και συμμετείχε αρκετά.
Οι PINK CREAM 69 στην σκηνή και εδώ απόλαυσα πραγματικά. Είμαι κακός το ξέρω, αλλά οι PC69 είναι ΠΟΛΥΥΥΥΥ Heavy Metal για τα αυτιά των πόζερων. Super απόδοση η μπάντα, με κομμάτια και παλιά και καινούρια έπαιξαν το γερμανικό τους μελωδικό μεν heavy metal δε, και χωρίς πολλά πολλά ξέσκισαν τα καλτσών πολλών εκεί μέσα. Το είχα ανάγκη! Καλό το Melodic Hard Rock, όπως το λένε, αλλά λίγη δίκαση την χρειαζόμουνα. Γεια σου ρε Κώστα με τα δίμποτα σου!
Το ‘ΜΕΓΑΛΟ’ όνομα , ο θεός να τους κάνει, της βραδιάς έσκασε μύτη στην σκηνή, οι TYKETTO. Είναι γεγονός ότι είναι σχετικά καλή μπάντα, αλλά αυτό δεν σώζει την κατάσταση η οποία είναι, ότι οι Tyketto έχουνε γράψει ουσιαστικά ένα με δύο το πολύ καλά τραγούδια αλλά τα υπόλοιπα έιναι απλώς πραραλαγές αυτών. Πολύ κέφι και καλό δέσιμο, με κεντρική φιγούρα τον Danny Vaughn να ξεσηκώνει τους τρελαμένους (δεν μπορώ να καταλάβω γιατί) για Tyketto παρευρισκόμενους. Κύλησε το σετ τους και όλοι ήταν ευχαριστημένοι, εγώ πάντως βαρέθηκα. Λίγο η κούραση από τις 12 ώρες ορθοστασία, λίγο η μπίρες, καλοί αλλά σίγουρα με εξαίρεση τους Talon, όλες οι προηγούμενες μπάντες θα ήταν καλύτερος headliner για ένα τέτοιο φεστιβάλ. Τέλος οι Tyketto, αλλά το πάρτυ συνεχίζετε στο club The Rig και πάλι, και όπως και στο pre-show party έτσι και στο after-show όλοι δίνουν το παρόν.
DAY2
Ξεκινάει η μέρα, αλλά λόγο κάποιων απρόοπτων προβλημάτων αργήσαμε λίγο να φτάσουμε στο Rock City, οπότε στην σκηνή βρίσκετε ήδη ο DAVID READMAN. Χάσαμε δυστυχώς τους BURN. O David λοιπόν, με μία μπάντα από πολύ καλούς μουσικούς και σε σχετικά μικρή ηλικία, παρουσιάζει τα κομμάτια από την προσωπική του δουλειά. Ωραία κομμάτια, αρκετά ποιο χαλαρά σε σχέση με PC69 και ποιο συναισθηματικά. Βασίζονται κυρίως στην ερμηνεία του David ως συνθέσεις, οι μουσικοί πάντως που τον πλαισιώνουν είναι πολύ καλοί. Κυρίως ο κιθαρίστας, που θυμίζει εμφανισιακά λίγο Angelo Perlepe :O!!, και είναι και πολύ καλός παίχτης.
Μετά τον David την σκυτάλη παίρνουν οι πιτσιρικάδες HEAT! Ε, ένταξη τώρα, άλλο να στο λένε και άλλο να το βλέπεις. Υπερπόζεροι και super ταλεντάρες οι Σουηδοί έδειξαν σε όλους τους μεσόκοπους πλέον, γιατί αυτή η μουσική πρέπει να παίζετε από μικρούς σε ηλικία, αλλά μεγάλους σε καύλα μουσικούς. Άλλος αέρας! Όρεξη, κέφι και ένα καταιγιστικό κύμα από μουσική και παρουσία. Γαμήσανε και σπείρανε. Δυστυχώς όμως, όπως μας πληροφόρησε ο μπασίστας του group, ο τραγουδιστής του συγκροτήματος μπήκε εσπευσμένα δύο μέρες πριν το live για εγχείρηση καρδιάς και έτσι τον αντικατέστησε ο τραγουδιστής των Eclipse. Φωνάρα και πολύ άνεση στην σκηνή, δεν πρόλαβε όμως να μάθει όλα τα τραγούδια του set των Heat, οπότε παίξανε μόνο τρία τραγούδια από το ντεμπούτο τους και το υπόλοιπο set συμπλήρωσαν κάποιες διασκευές. Είχανε και έναν άλλον τραγουδιστή guest για το Fool ForYour Loving, αλλά μου διαφεύγει το όνομα του. Γενικά πάντως αποδείξανε ότι δικαίως θεωρούνται από τα ποιο hot ονόματα της σκηνής αυτή την στιγμή και αυτό φάνηκε και από τις αντιδράσεις του κοινού αλλά και από το ξεπούλημα του merchandise και των cd τους σε χρόνο dt.
Δύσκολο έργο για τους ROX DIAMOND, μετά από την θύελλα των Heat. Όποια μπάντα και να έπαιζε, δύσκολα θα μπορούσε να διαδεχτεί τους Heat στην σκηνή, και οι Rox μάλλον δεν τα πολυκατάφεραν Με γενικά πολύ φιλότιμο τον τραγουδιστή τους που προσπαθούσε όπως μπορούσε να πείσει, δεν ήταν μόνο το ότι η υπόλοιπη μπάντα έδειχνε να βαριέται, ήταν και τα κομμάτια ψιλομέτρια, με μερικές μόνο φωτεινές στιγμές. Κύλησε το live τους και δεν στεναχωρέθηκα καθόλου όταν τελείωσε.
Επόμενος ο ‘όμορφος’ της ημέρας, o MITCH MALLOY. To παλικάρι είναι όντος θεός, αλλά όχι μόνο λόγο της εμφάνισης του, αλλά κυρίως με όλη του την παρουσία. Πολύ ιδιαίτερη φωνή με μεγάλο εύρος και πολύ ενδιαφέρον. Τα κομμάτια είναι super βλαχιές και hitάκια τρελά (Desmond Child, γαρ). Ο κόσμος, κυρίως τα λίγα θηλυκά, απολάμβανε και συμμετείχε στο show του Mitch, o οποίος ήταν πολύ κεφάτος και το μετέδιδε πολύ καλά στον κόσμο αυτό.
Επόμενοι οι WHITE SISTER. Η μπάντα αυτή ήταν για μένα μαζί με τους Heat η έκπληξη του festival. Μεγάλη μπάντα πραγματικά! Κομματάρες και πολύ καλή σκηνική παρουσία. Επανασυνδεμένοι πρόσφατα, παρουσιάσανε ένα show που δύσκολα κάποιος που το είδε θα το ξεχάσει. Κεντρική φιγούρα ο Dennis Churchill-Dries στο μπάσο, και στην φωνή να εναλλάσσεται με τον τρελό της παρέας πληκτρά Gary Brandon. Στην κιθάρα ήταν η μορφή Rick Chadock. Γενικά η μπάντα αποπνέει αυτόν τον αέρα της φτασμένης μπάντας. Άλλη φάση, άλλα πατήματα, άλλη άνεση με το κοινό, ειδικά ο Gary, έκανε τον κόσμο ότι ήθελε. Χοροπήδαγε συνεχώς και ξεσήκωνε τον κόσμο όποτε ήθελε, ο δε Dennis ποιο σοβαρός και επιβλητικός, καθήλωνε τον κόσμο με την απίστευτη φωνή του. Τέτοιο πάθος και ποιότητα καιρό είχα να τ’ακούσω live. Πραγματικά απόλαυσα.
Συνέχεια με τους TALL STORIES. Η μπάντα του πρώην τραγουδιστή των Journey, Steve Augeri. Πολύ καλά τραγούδια βασισμένα κυρίως στην φωνή του Augeri που με την πολύ ιδιαίτερη και μελαγχολική φωνή του ταξίδεψε τον κόσμο. Χαλαρή διάθεση και πολύ ευχάριστη ατμόσφαιρα.
[img]http://api.ning.com/files/kpya8nsB4e-CimRM58zWrPaGcFfjj6FsYHLIWdd*pp1Q3VFfA0FXmbKkwlooh3MYLsgWrdkMd3fY0NbTWIkN0d1pIEwn-km*/DSC_0616.JPG?width=537&height=388[/img]
Μετά από μικρό διάλειμμα στην σκηνή οι DANGER DANGER. Πανικός και πυκνή ομίχλη! Party time. Δεν θα πω πολλά. Βγήκανε, παίξανε όλα τους τα hit, παρέδωσαν μαθήματα true American ποζεριάς και μας δώσανε τα μυαλά στα χέρια. Έτσι απλά. Ο κόσμος να έχει τρελαθεί και όλοι να περιμένουν τον νέο δίσκο που κυκλοφορεί τέλος 2008 αρχές 2009 όπως ανακοινώσανε, όχι μόνα για ν’ακούσουν νέο υλικό αλλά και για να τους ξαναπολαύσουνε, γιατί τέτοιες μπάντες δεν χορταίνεις να τις βλέπεις live. Βγήκε και ο Paul Laine και έπαιξε ένα τραγούδι μαζί και όλοι ήταν ευχαριστημένοι.
Ήρθε λοιπόν η ώρα για τους FIERHOUSE. Δικαίως ήταν και οι headliners του φεστιβάλ, και όσοι τους είδαν σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη πρόσφατα, μπορούν να καταλάβουν γιατί. Οι άνθρωποι είναι MPANTA με κεφαλαία (όπως και έγραψα) . Κομματάρες, μουσικάρες και πολύ κέφι. Ο C.J. Snare από τους καλύτερους τραγουδιστές και frontmen του είδους. Κινητικότατος και με απίστευτη άνεση στην σκηνή, επικοινωνία με τον κόσμο και όλα αυτά με πολύ στύλ. Ο Bill Leverty παρέδωσε μαθήματα κιθάρας, ο τρελός της παρέας Michael Foster στα drums εκτός από εκπληκτικός drummer είναι και φωνάρα και τέλος ο Allen McKenzie στο μπάσο ουσιαστικός και πολύ καλός στα δεύτερα φωνητικά. Γενικά το live των Firehouse ήταν το καλύτερο τελείωμα για ένα εκπληκτικό festival, όπου πολύ καλοί μουσικοί και οπαδοί απ’όλον τον κόσμο απολαύσανε και μοιραστήκανε φοβερές στιγμές. Η διοργάνωση ήταν απλώς τέλεια, και παρόλο που οι διοργανωτές ανακοίνωσαν με την λήξη του festival ότι αυτό ήταν πιθανότατα και το τελευταίο Firefest, κανείς δεν πίστεψε τα λόγια τους γιατί η απόφαση που είχε ληφθεί πριν από την έναρξη του festival, μάλλον άλλαξε λόγο της πολύ καλής συμμετοχή κόσμου και συγκροτημάτων. Μακάρι λοιπόν να γίνει και του χρόνου το Firefest VI, γιατί εμείς περάσαμε τέλεια και θα ήθελα να ξαναζήσω τέτοιες στιγμές που μόνο ένα τέτοιο festival μπορεί να προσφέρει.
