Έγινε ήδη κάποια κουβέντα για το τρομερό παιδί του ισπανικού σινεμά, θα ήθελα όμως να μιλήσω περισσότερο γι'αυτόν.
Στην Ελλάδα τον γνωρίσαμε με την ταινία "Γυναίκες στα πρόθυρα νευρικής κρίσης", γνώρισε μεγάλη εμπορική επιτυχία στα τέλη της δεκαετίας του 80.
Έτσι λοιπόν, παίχτηκαν σύντομα και όλες οι προηγούμενες ταινίες του.
Τι με συγκινεί σ'αυτόν;
Οι "περιθωριακοί" ήρωές του, που άνετα θα μπορούσαν να είναι οι άνθρωποι της διπλανής μας πόρτας.
Στην αρχή ξαφνιάζεσαι, γελάς. Μετά συνειδητοποιείς την τραγικότητα του γελοίου ή την γελοιότητα του τραγικού.
Είτε το θέλουμε είτε όχι, οι άνθρωποι αυτοί υπάρχουν και κυκλοφορούν γύρω μας, δεν είναι κάτι το εξωπραγματικό.
Ο Αλμοντοβάρ μας κάνει να τους αγαπήσουμε όλους αυτούς.
Από τις καλύτερες ταινίες του είναι για μένα τα "Ψηλά Τακούνια", αλλά και οι τελευταίες του.
Αξίζει να δει κανείς αρκετές φορές τις ταινίες του, κάθε φορά βλέπει και άλλη άποψη.
Τέλος, μην ξεχνάμε, πως τροφοδότησε το αμερικάνικο σινεμά με ονόματα όπως ο Antonio Banderas και η Penelope Cruz.
Περισσότερα στο http://clubcultura.com/clubcine/clubcineastas/almodovar