Madonna, 27/9/08, Ολυμπιακό στάδιο
Για όποιον ενδιαφέρεται..
Setlist (υπήρχαν και κάποιες εμβόλιμες πολύ σύντομες σφήνες που δεν τις θυμάμαι):
Candy Shop
Beat Goes On
Human Nature
Vogue
Die Another Day (σε playback version)
Into the Groove
Heartbeat
She's not me
Music
Κάτι που έμοιζε με το Rain
Devil Wouldn't Recognize You
Spanish Lesson
Miles Away
La Isla Bonita
4 Minutes
Like a Prayer
Ray of Light
Express Yourself (a capella και μισό)
Ηung Up
Give It 2 Me
Τα καλά:
Το ολυμπιακό στάδιο φυσικά γεμάτο (με τη σκηνή να κλείνει σχετικά λίγες θύρες). Απίστευτο show, δε έχω δει τίποτα παρόμοιο σε συναυλία, ίσως και γενικότερα. 3 Μεγάλες οθόνες εκ των οποίων η μεσαία κοβόταν, άνοιγε και έκανε διάφορα περίεργα, και αρκετές άλλες οθόνες που βγαίναν από διάφορα σημεία, οθόνες που περιφέρονταν στη σκηνή με ροδάκια και γενικά οθόνες, οθόνες, οθόνες..
Πολύ ενυπωσιακά εφέ, ειδικά σε κάποια φάση που ξεφύτρωσε από το μπροστινό τμήμα της σκηνής μία τεράστια κυλινδρική οθόνη μέσα στην οποία ήταν η Madonna κι ένα piano και με κάποιο τρόπο φαινόταν η προβολή πάνω στην οθόνη αλλά και η Madonna από πίσω.
Ήταν διαφορετική σε σχέση με συνηθισμένες συναυλίες και ως προς το ότι κάθε κομμάτι ήταν σαν μία ξεχωριστή παράσταση. Αλλάζαν σκηνικά, κοστούμια, χορευτικά και οι γιγαντοοθόνες πίσω προβάλαν για κάθε κομμάτι ειδικά βίντεο που είχαν φτιαχτεί αποκλειστικά για τη συναυλία και τα οποία ξεπερνούν σε ποιότητα πολλά κανονικά video clips. Αντι για ανκόρ παίζαν σε κάποια σημεία προηχογραφημένα κομμάτια με εντυπωσιακά videos (βλ. Die Another Day) και φυσικά όταν τελείωσε, τελείωσε μια κι έξω (χωρίς γουι γουοντ μορ και τέτοιες γραφικότητες). Εντυπωσιακό και το φινάλε όπου η Madonna εξαφανίστηκε μέσα στην μεγάλη κεντρική οθόνη η οποία μετά έγινε κύβος που έγραφε game over.
Όσον αφορά την ίδια τη Madonna, νταξ.. εντυπωσιακή. 50 χρονών γυναίκα και επί 2 ώρες (παρά πέντε λεπτά) χτυπιόταν και τραγουδούσε σαν 20χρονη. Η φωνή της (αν και μερικές φορές δύσκολο να την ξεχωρίσεις από τα προηχογραφημένα φωνητκά) πολύ καλή. Επίσης, σχεδόν ό,τι είπε από παλιά κομμάτια, και όχι μόνο, ήταν αλλαγμένο κάτι που είχε αρκετό ενδιαφέρον.
Διοργανωτικά, αν εξαιρέσεις την ανεπάρκεια σε καντίνες (στη θύρα 30 που ήμουνα υπήρχε ένας τύπος που σέρβιρε μπύρες για μερικές εκατοντάδες άτομα) κατά τ' άλλα όλα καλά. Ο ήχος σχεδόν τέλειος, φαντάζομαι ότι αν ήμουνα κάπου πιο κοντά στην κονσόλα θα ήταν απόλυτα τέλειος. Το support ονόματι Robyn δεν το πρόλαβα από τη αρχή αλλά ήταν συμπαθητικό.
Τα κακά τώρα:
Το κύριο ξενέρωμα για μένα ήταν το setlist. Δε λέω, να προμοτάρει το καινούριο της album αλλά όχι κι έτσι. Άφησε απ' έξω ένα κάρο κομματάρες για να πει 9 (!!) από τα 12 κομμάτια απ' το καινούριο άλμπουμ. Δηλαδή από Like a Prayer είπε ουσιαστικά μόνο το ομώνυμο, από Ray of Light επίσης, από Music το ίδιο, από American Life ειδαμε μόνο το video του Die Another Day και γενικώς έθαψε όλη τη δισκογραφία της για χάρη του Hard Candy που δεν είναι από τα καλύτερά της imo.
Επίσης με ξενέρωσε το γεγονός ότι σε όλα τα κομμάτια είχε προηχογραφημένα φωνητικά με τη φωνή της μαζί, και τραγούδαγε από πάνω με αποτέλεσμα μερικές φορές να μην είσαι σίγουρος αν αυτό που ακούς είναι live (θα μπορούσε κανείς να πει ότι μιμίθηκε τον μέγα Ρακιντζή σε αυτό το θέμα).
Originally Posted by Razor
