The Sopranos

[supermachoman]

Bump!

bump για την τελειότητα σε εικόνες και ήχο, ακούστε πώς ραππάρει πάνω απ'το τραγούδι ο πούστης

[Phantom Duck]

το sopranos και το wire με έκαναν να καταλάβω πότε μια σειρά είναι μεγάλη: όταν η ηθοποιία και σκηνοθεσία είναι τόσο μεγάλη που κάθε φορά που τρώνε κάτι πεινάω (από τα ξύγκια του τόνι στα καβούρια του μακνόλτη), και όταν ο άλλος πίνει club soda και σκέφτομαι ότι ναι ρε φίλε, γάμα το αλκοόλ, τέτοιο θα πίνω.

[KoiliaSamprela]

Η Αλήθεια είναι ότι την είχα πατήσει με σοπράνος , που έβλεπα ξέμπαρκα επεισόδια στην ΝΕΤ.
Μόλις μπήκα στην φάση να τα δω μαζεμένα με την σειρά , έπαθα πλάκα!

[Parasight]

+1 σε όλα τα παραπάνω εννοείται, αλλά δείτε και Six Feet Under αν δεν το έχετε κάνει. Είναι κι αυτό από τα κεφάλαια που πρέπει να κατέχει ο καμμένος σειράκιας που σέβεται τον εαυτό του.

[Mostos]

ασχετο κάπως αλλα αυτο είναι το καλύτερο ξεκίνημα σεζόν έβερ. και βέβαια το σοπράνος η καλύτερη σειρά έβερ. τυχερός όποιος δεν την έχει δει ακόμα.

[KoiliaSamprela]

Στα μέσα του 5ου κύκλου είμαι, και ακόμα δεν διαβάζω το θρεντ
Αλλά ναι , τεράστια σειρά και ο τόνι θεός

[KoiliaSamprela]

τέλος , υπέροχη σειρά.
Η μαφία είναι το μπαγκράου , οι χαρακτήρες είναι το ζουμί.
6 σεζόν έκοψε το σύμπαν στα 2.

Για το φινάλε

Spoiler

Ξέροντας ότι θέλει 3-4 λεπτά να τελειώσει ο σκηνοθέτης μου δημιούργησε τεράστια αγωνία βάζοντάς με να δω σαν τον Τόνυ τον κόσμο γύρω του.
Δεν θεωρώ ότι πέθανε, αλλά ξέρει ότι ζει μια ζωή γεμάτη ανασφάλεια, ακόμα και όταν πάει με την οικογένειά του να φάει το μπεργκερ. and life goes on.
Δεν διαβάζω νετ για σχόλια περί τέλους. Και δεν νομίζω ότι με νοιάζει τι λένε οι άλλοι, αν ήθελε να πει κάτι συγκεκριμένο θα το έδειχνε κιόλας. Κρατάει ο καθένας τα πιστεύω του.

θα πω και άλλα

[12 stars circle your brow]

τέλος και για μένα, δεν σχολιάζω τίποτα, i'll just leave this here

[Drumsick]

To είδα κι εγώ λοιπόν. Συγκρίσεις με Wire είναι τουλάχιστον παιδαριώδεις. Σίγουρα δεν είναι κακή σειρά, αλλά πολλή μονοτονία (οι πρώτες 10 συνεδρίες είχαν ενδιαφέρον, απο΄κει και πέρα, κούραση) και υπερβολή στην περσόνα του Tόνυ (δλδ οκ, με πόση ευκολία πια σφάζεις συγγενής/φίλους με το καλημέρα? Και με πόση ευκολία γαμάς ο,τι κινείται ενώ είσαι χοντρός και ασχημος?).
Δε λέω, μετά απο 1-2 μήνες που το βλέπω, θα μου λείψει λίγο, αλλά μεχ.

[Krux]

.

[supermachoman]

(δλδ οκ, με πόση ευκολία πια σφάζεις συγγενής/φίλους με το καλημέρα? Και με πόση ευκολία γαμάς ο,τι κινείται ενώ είσαι χοντρός και ασχημος?).

σοβαρά τώρα?

[Parasight]

δλδ οκ, με πόση ευκολία πια σφάζεις συγγενής/φίλους με το καλημέρα

Σύμφωνα με δυο παραδείγματα που μου έρχονται στα γρήγορα, με τόση ευκολία:


"I ordered the death of my brother. He injured me. I killed my mother's son. I killed my father's son."
―Michael Corleone


"Today I settle all family business, so don't tell me you're innocent Carlo. Admit what you did."
―Michael Corleone



Μάγια, σύνελθε.

[Drumsick]

Χάθηκε να φάει την καριόλα τη Τζάνις λοιπόν?

Και τι σύνελθε? Αυτή είναι η άποψή μου. Let's agree to disagree χωρίς αίματα.

[Krux]

μάγια, όλο το point της σειράς είναι να δείξει οτι η "δουλειά" είναι πάνω από όλα, από τα πάντα, ιδιαίτερα για αυτά τα άτομα που έννοιες όπως οικογένεια, χρήμα, δύναμη, τιμή συνιστούν όλο τους το είναι. δεν υπάρχουν συναισθηματισμοί όταν μιλάμε για "δουλειά". και σε μια σειρά που έχει εμβαθύνει σε απίστευτο βαθμό στα πιο μικρά και ασήμαντα μειονεκτήματα/προτερήματα του κάθε χαρακτήρα ξεχωριστά γίνεται πολύ ξεκάθαρο πως όταν μιλάμε για "δουλειά" όλα τα υπόλοιπα πάνε στην άκρη. σαφώς και η σειρά έχει εστιάσει κυρίως στον Τόνυ (λογικό είναι αυτό) αλλά θα πρέπει να παραδεχτείς οτι μιλάμε για μια φαινομενική ερμηνεία γενικότερα από τον Γκαντολφίνι. ειλικρινά πάντως είσαι ο πρώτος άνθρωπος που ακούω να λέει "ε εντάξει οκ καλό είναι" για το Σοπράνοζ.

[Drumsick]

Tα καταλαβαίνω όλα αυτά που λες και τα δέχομαι, αλλά όπως είπα παραπάνω τα βρήκα κάπως υπερβολικά και πολύ επαναλαμβανόμενα. Δηλαδή, τι 2 σεζόν να ήταν τι 10, τα ίδια πράγματα θα βλέπαμε, δεν θα άλλαζε κάτι. Απλώς στην περίπτωση των 10, θα είχαμε περισσότερους νεκρούς.
Αν εξαιρέσεις ίσως Meadow και AJ, που ξεκινάνε παιδάκια και τελειώνουν ενήλικες, άντε και Christopher, δεν είδαμε κανένα σοβαρό χτίσμο χαρακτήρα (βλ. wire, six feet under). Όχι πως είναι απαραίτητο αυτό για να θεωρήσεις μια σειρά καλή, αλλά κατά τη γνώμη μου αυτό το στοιχείο είναι που σε κάνει να νιώθεις την ολοκληρωμένη πια σειρά σαν ένα ταξίδι, σαν κάτι που είχε ροή, που ξεκίνησε στο Α και πήγε στο Β μέσα από ένα σωρό εξελίξεις και ανατροπές και whatnot. Αυτό μου άφησε την αίσθηση πως ξεκίνησε στο Α και τελείωσε στο ίδιο ακριβώς σημείο. Δεν με πείσανε ρε παιδί μου οι αλλαγές του. Δεν με έπεισε ο χωρισμός τους, δεν με έπεισε η κατάθλιψη του AJ και η αστραπιαία του ανάρρωση, δεν με έπεισε η πάντοτε ηλεκτρισμένη σχέση ψυχιάτρου-Τόνυ, και κυρίως δεν με έπεισε η χρονική διάρκεια στην οποία υποτίθεται διαδραματίζονται όλα αυτά. Αν δηλαδή δεν γίνονταν αναφορές στα πόσα χρόνια κάνει θεραπεία ο Τόνυ ή πόσο χρονών είναι πια ο AJ, δεν θα ήταν αισθητό πως ο χρόνος κυλά.
Καταλαβαίνω γιατί θεωρείται τόσο καλή σειρά, αλλά για μένα παραέχει πολλά ψεγάδια για να την βάλω στις τοπ.