Slipknot - All Hope Is Gone
01. Execute
02. Gematria (The Killing Name)
03. Sulfur
04. Psychosocial
05. Dead Memories
06. Vendetta
07. Butcher's Hook
08. Gehenna
09. The Cold Black
10. Wherein Lies Continue
11. Snuff
12. All Hope is Gone
Special Edition Tracks:
13. Child of Burning Time (Bonus Track)
14. Vermillion Pt. 2 (Bloodstone Mix) (Bonus Track)
15. Til We Die (Bonus Track)
Nέο Slipknot λοιπόν μετά από 4 χρόνια. Έχοντας 3 δισκάρες στο ενεργητικό τους, πλέον κανείς δεν περιμένει να αποδείξουν τίποτα και απλά θέλει να ακούσει τα «γνωστά» slipknot-oειδή τραγούδια με το γνωστό τους groove για να τα σπάσει.
Από δίσκο σε δίσκο υπήρχε μια Α διαφοροποίηση στον ήχο τους, αλλά από την αρχή κιόλας είχαν ένα προσωπικό ήχο, ο οποίος είναι αναγνωρίσιμος από χιλιόμετρα-μην πούμε για την φωνή του Corey. Aπό το χαοτικό πρώτο τους άλμπουμ(όπου σε κάποια κομμάτια έχαναν την μπάλα και δεν ήξεραν που να το πάνε), στο πιο ακραίο και σε σημεία πιο deathμεταλιζον Iowa, στο πιο ντελικάτο Vol 3, το οποίο είναι το πιο δουλεμένο αλμπουμ τους ηχητικά αλλά και συνθετικά. Εκεί μάλιστα εμφανίστηκαν και κάποιες πιο «αρτιστικές» τους πινελιές, με τα διάφορα lead και σολάκια εδώ και κει, και τα πιο ear-friendly κομμάτια όπως τα duality και before I forget. Mε λίγα λόγια το θεωρώ ως το καλύτερο τους μέχρι στιγμής.
Φτάνουμε λοιπόν στο φετινο “All Hope Is Gone”. To πρώτο μου σχόλιο δεν θα είναι μουσικό, αλλά έχει σχέση με το πόσο επίκαιρος είναι ο τίτλος του άλμπουμ, όσων αφορά την παγκόσμια (Ρωσία-Γεωργία) αλλά και την Ελληνική (ασφαλιστικό, φορολογία κλπ) πραγματικότητα. Πάμε όμως παρακάτω. Μουσικά , δεν θα μπορούσε να είναι παρά μια διασταύρωση των 3 προηγούμενων τους, έχοντας συγχρόνως αρκετές διαφορές.
Ο Corey έχοντας κάνει ένα αρκετά συμπαθητικό δίσκο με τους Stone sour, μάλλον νιώθει πιο σίγουρος με την φωνή του. Και αυτό φαίνεται στις φωνητικές γραμμές που έχει γράψει στο “all hope…”. Είναι ίσως οι καλύτερες που έχει γράψει συνολικά σε ολοκληρο slipknot album (το duality ας πούμε ενώ έχει απίστευτο refrain, έχει κατά τα αλλά μηδενικες ιδεες στην φωνή, όπως και αρκετά άλλα κομμάτια τους). Χρησιμοποιεί λιγότερο brutal και περισσότερο μελωδία σε σχέση με τα προηγούμενα, αλλά καταφέρνει να κρατήσει την ισορροπία που «πρέπει».
Μουσικά το αλμπουμ πατάει σε πολλές μεριές. Tα death metal στοιχεία έχουν την τιμητική τους (“gematria”, “sulfer”,”vendetta”,”all hope is gone”), τα κλασσικά mid-tempo slipknot κομμάτια υπάρχουν επίσης (“psychosocial”, “this cold black”, “Wherein Lies Continue”-ΕΠΟΣ), οι μπαλαντούλες που ήρθαν από το vol.3 είναι και αυτές εδώ(“snuff”,”’til we die”). Γενικά καλοδουλεμένα κομμάτια, πολύ καλές κιθάρες και γενικα οι συνθέσεις πανέμορφες. Επιτέλους τα σόλο, που υπάρχουν σε μεγάλη ποσότητα εδώ, είναι ουσιαστικά και έχουν κάτι να πουν (το pulse of the maggots πχ από το προηγούμενο, είχε σολο που μόλις εμπαινε εκλανες στο γελιο- στο psychosocial το σολο φέρνει σε σημεια ήχο από in flames περιόδου clayman). Οι κιθάρες είναι από τις καλύτερες που έχουν γράψει και σε συνδιασμό με τις φωνητικές μελωδίες του Corey, γαμάνε ψυχούλες (vendetta, sulfer).
Tα πιο “ξένα” στοιχεία για αυτή την μπάντα βρίσκονται σε 3 κομμάτια : στο meshuggah-ίκο “butcher’s hook” που στο ρεφραιν πάει και προς fear factory μεριά, στο dead memories που είναι από τα πιο εμπορικά/ μη δύνατα κομμάτια που έχουν γράψει(βέβαια ακόμα και αυτό είν’ ωραίο) και στο μέτριο Gehenna το οποίο φέρνει στο κομμάτι iowa, μόνο που είναι αρκετά πιο εστιασμένο, αλλά παραταύτα, μέτριο.2/3 δηλαδή, μια χαρά ποσοστό.
Γενικά το δισκάκι τα σπαεί τρελά, η παραγωγή του είναι όπως πρέπει, έχει τραγουδάρες, το booklet αξίζει(αν και θα μπορούσαν να εκτυπώσουν τους στίχους να φαίνονται κιολας), μια πολύ καλή κυκλοφορία δηλαδή.
Καλυτερες στιγμές του δίσκου: All Hope is gone, Sulfer, Vendetta, Til we die, Wherein lies continue.
Originally Posted by distortionofperception
