Ποιήματα

[Ace]

Σ’ έναν γάτο

Είσαι πολύ πιο σιωπηλός απ’ τους καθρέφτες
και πιο κρυφός από την πολυκύμαντη αυγή·
είσαι κείνος ο πάνθηρας που μόνο από μακριά,
κάτω απ’ το φεγγαρόφωτο, μας επιτρέπει να κοιτάζουμε τη μοίρα.
Μάταια σε ψάχνουμε μες στους ανεξιχνίαστους
μηχανισμούς κάποιου θεϊκού νόμου·
πιο απόμακρος κι από το δειλινό ή απ’ τον Γάγγη
εσύ κρατάς το μυστικό κλειδί της μοναξιάς.
Η ράχη σου αφήνεται στο ανάλαφρο
του χεριού μου το χάδι. Αιώνες τώρα
που πια έχουν γίνει λησμονιά, αφήνεις μόνο
στο χέρι το δισταχτικό να σ’ αγαπά.
Ζεις σε αλλιώτικους καιρούς. Εξουσιάζεις
έναν κόσμο κατάκλειστο, όπως του ονείρου.


άσχημη μετάφραση, η αγγλική ήταν χειρότερη όμως.

[atom_smasher]

καλυτερο του μιτσμαν απο του καντιρου!τα υπολοιπα κινουνται στην μετριοτητα περα απ την γωγου.

[kas]

In the name of whiskey
in the name of song
you didn't look back
you didn't belong
in the name of reason
in the name of hope
in the name of religion
in the name of dope
In the name of freedom
you drifted away
to see the sun shining
on someone else's day
in the name of United
and the BBC
in the name of George Best
and of LSD
in the name of the father
and his wife,the spirit
you said you did't do it
the said you did
In the name of justice
in the name of fun
in the name of the father
in the name of the son.

Loipon den einai akrivws poihma,einai apo thn arxh ths tainias "In the name of the father"pou me eixe suginhsei(nai,nai,klammata-mikses ktl..).

[freezing_moon]

Νομίζω πως αυτό ταιριάζει εδώ.

Poetry For The Mentally Challenged
(μια κοινωνική προσφορά δικιά μου)

Allen Ginsberg - Howl
I saw the best minds of my generation destroyed by madness , starving
hysterical naked,
dragging themselves through the negro streets at dawn looking for an angry
fix,
angelheaded hipsters burning for the ancient heavenly connection to the
starry dynamo in the machinery of night,
who poverty and tatters and hollow-eyed and high sat up smoking in the
supernatural darkness of cold-water flats floating across the tops of
cities contemplating jazz,
who bared their brains to Heaven under the El and saw Mohammedan angels
staggering on tenement roofs illuminated,
who passed through universities with radiant cool eyes :drazz: hallucinating Arkan-
sas and Blake-light tragedy among the scholars of war,
who were expelled from the academies for crazy & publishing obscene odes
on the windows of the skull,
who cowered in unshaven rooms in underwear, burning their money in
wastebaskets and listening to the Terror through the wall ,
who got busted in their pubic beards returning through Laredo with a belt
of marijuana for New York,
who ate fire in paint hotels or drank turpentine in Paradise Alley, death, or
purgatoried their torsos night after night
with dreams , with drugs, with waking nightmares , alcohol and cock and
endless balls,
incomparable blind streets of shuddering cloud and lightning in the mind
leaping toward poles of Canada & Paterson, illuminating all the mo-
tionless world of Time between,
Peyote solidities of halls, backyard green tree cemetery dawns, wine drunk-
enness over the rooftops, storefront boroughs of teahead joyride neon
blinking traffic light, sun and moon and tree vibrations in the roaring
winter dusks of Brooklyn, ashcan rantings and kind king light of
mind,
who chained themselves to subways for the endless ride from Battery to holy
Bronx on benzedrine until the noise of wheels and children brought
them down shuddering mouth-wracked and battered bleak of brain
all drained of brilliance in the drear light of Zoo ,
who sank all night in submarine light of Bickford's floated out and sat
through the stale beer afternoon in desolate Fugazzi's, listening to the
crack of doom on the hydrogen jukebox ,
who talked continuously seventy hours from park to pad to bar to Bellevue
to museum to the Brooklyn Bridge,
a lost battalion of platonic conversationalists jumping down the stoops off fire
escapes off windowsills of Empire State out of the moon,
yacketayakking screaming vomiting whispering facts and memories and
anecdotes and eyeball kicks and shocks of hospitals and jails and wars,
whole intellects disgorged in total recall for seven days and nights with
brilliant eyes, meat for the Synagogue cast on the pavement ,
who vanished into nowhere Zen New Jersey leaving a trail of ambiguous
picture postcards of Atlantic City Hall,
suffering Eastern sweats and Tangerian bone-grindings and migraines of
China under junk-withdrawal in Newark's bleak furnished room,
who wandered around and around at midnight in the railroad yard wonder-
ing where to go , and went , leaving no broken hearts,
who lit cigarettes in boxcars boxcars boxcars racketing through snow toward
lonesome farms in grandfather night,
who studied Plotinus Poe St. John of the Cross telepathy and bop kabbalah
because the cosmos instinctively vibrated at their feet in Kansas ,
who loned it through the streets of Idaho seeking visionary indian angels
who were visionary indian angels ,
who thought they were only mad when Baltimore gleamed in supernatural
ecstasy,
who jumped in limousines with the Chinaman of Oklahoma on the impulse
of winter midnight streetlight smalltown rain,
who lounged hungry and lonesome through Houston seeking jazz or sex or
soup, and followed the brilliant Spaniard to converse about America
and Eternity, a hopeless task, and so took ship to Africa,
who disappeared into the volcanoes of Mexico leaving behind nothing but
the shadow of dungarees and the lava and ash of poetry scattered in
fireplace Chicago,
who reappeared on the West Coast investigating the FBI in beards and shorts
with big pacifist eyes sexy in their dark skin passing out incompre-
hensible leaflets,
who burned cigarette holes in their arms protesting the narcotic tobacco haze
of Capitalism,
who distributed Supercommunist pamphlets in Union Square weeping and
undressing while the sirens of Los Alamos wailed them down, and
wailed down Wall, and the Staten Island ferry also wailed,
who broke down crying in white gymnasiums naked and trembling before
the machinery of other skeletons,
who bit detectives in the neck and shrieked with delight in policecars for
committing no crime but their own wild cooking pederasty and
intoxication,
who howled on their knees in the subway and were dragged off the roof
waving genitals and manuscripts,
who let themselves be fucked in the ass by saintly motorcyclists, and
screamed with joy ,
who blew and were blown by those human seraphim, the sailors, caresses of
Atlantic and Caribbean love ,
who balled in the morning in the evenings in rosegardens and the grass of
public parks and cemeteries scattering their semen freely to whom-
ever come who may,
who hiccuped endlessly trying to giggle but wound up with a sob behind
a partition in a Turkish Bath when the blond & naked angel came to
pierce them with a sword ,
who lost their loveboys to the three old shrews of fate the one eyed shrew
of the heterosexual dollar the one eyed shrew that winks out of the
womb and the one eyed shrew that does nothing but sit on her ass
and snip the intellectual golden threads of the craftsman's loom.
who copulated ecstatic and insatiate with a bottle of beer a sweetheart a
package of cigarettes a candle and fell off the bed, and continued
along the floor and down the hall and ended fainting on the wall with
a vision of ultimate cunt and come eluding the last gyzym of con-
sciousness,
who sweetened the snatches of a million girls trembling in the sunset, and
were red eyed in the morning but prepared :ddevious: to sweeten the snatch of
the sunrise, flashing buttocks under barns and naked in the lake,
who went out whoring through Colorado in myriad stolen night-cars, N.C.,
secret hero of these poems, cocksman and Adonis of Denver --joy to
the memory of his innumerable lays of girls in empty lots & diner
backyards , moviehouses' rickety rows , on mountaintops in caves or
with gaunt waitresses in familiar roadside lonely petticoat upliftings
& especially secret gas-station solipsisms of johns, & hometown alleys
too ,
who faded out in vast sordid movies, were shifted in dreams, woke on a
sudden Manhattan, and picked themselves up out of basements hung-
over with heartless Tokay and horrors of Third Avenue iron dreams
& stumbled to unemployment offices,

κλπ κλπ

[ifinoi]

[GG*]

ΙΟΥΛΙΟΣ ΚΥΡΙΟΙ

[menumission]

Arthur Rimbaud - Voyellles

[zeo]

"Karma Repair Kit: Items 1-4"

1. Get enough food to eat,
and eat it.

2. Find a place to sleep where it is quiet,
and sleep there.

3. Reduce intellectual activity and emotional noise
until you arrive at the silence of yourself,
and listen to it.

4.

[Richard Brautigan, The Communication Company, 1967, San Francisco].

[tsimpouklano]

Κωστής Παλαμάς - Πατέρες

Παιδί μου,
το Περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
όπως το βρεις κι όπως το δεις
να μη το παρατήσεις.

Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά
και φράξε το πιο στέρεα
και πλούτισε τη χλώρη του
και πλάτυνε τη γή του.
Κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται
να το βεργολογήσεις.
Κι αν αγαπάς τ' ανθρώπινα
και όσα άρρωστα δεν είναι,
ρίξε αγιασμό και ξόρκισε
τα ξωτικά να φύγουν.
Και τη ζωντάνια σπείρε του
μ’ όσα γερά, δροσάτα.
Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, διαφεντευτής.

Κι αν είναι κι έρθουν χρόνια δίσεχτα,
πέσουν καιροί οργισμένοι,
κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιαγμένα,
κι όσα δέντρα για τίποτ’ άλλο δέ φελάν
παρά για μετερίζια,
μη φοβηθείς το χαλασμό.
Φωτιά! Τσεκούρι!
Τράβα, ξεσπέρμεψέ το,
χέρσωσε το περιβόλι κόφ’ το,
και χτίσε κάστρο απάνω του
και ταμπουρώσου μέσα,
για πόλεμο, για μάτωμα,
για την καινούγια γένα,
π’ όλο την περιμένουμε,
κι όλο κινάει για να ‘ρθει,
κι όλο συντρίμι χάνεται
στο γύρισμα των κύκλων.

Φτάνει μια Ιδέα να στο πει,
μια Ιδέα να στο προστάξει,
κορώνα Ιδέα, Ιδέα Σπαθί,
που θα είν’ απάνου απ’ όλα.

[Γκουλαγκ]

ΘΑΨΕ ΚΑΙ ΤΟΝ ΠΑΛΑΜΑ ΣΤΟ ΙΔΙΟ ΠΕΡΙΒΟΛΙ
και έγινες.

[geologiko_karoto]

[zeo]

Είναι επικίνδυνη- όταν ο θεός χαλάει τον κόσμο, χαλάζια και κατακλυσμός, βγαίνει ξεκάλτσωτη στους δρόμους, σφυρίζει στους άντρες, πετάει πέτρες στα περιπολικά, την αράζει πάνω σα σκίουρος στα δέντρα κι ανάβει τσιγάρο από τις αστραπές.

Τελευταία φορά επεσυμάνθη κατά την ίδιαν ημερομηνίαν, χρονολογίαν και ώραν εις τρία διαφορετικά μέρη- κατά εξακριβωμένας πληροφορίας μας, η ανατίναξις γέφυρας στο Μανχάταν, η προμήθευσις όπλων σε αναρχοκομουνιστικά κινήματα, καθώς και η φυγάδευσις κρατικών, άκρως απορρήτων πληροφοριών, οφείλονται σ'αυτό το ίδιο άτομο. Φέρεται φέρουσα μάυρο ή κόκκινο στρατιωτικό πουλόβερ, παιδικά μαργαριταρένια χτενάκια στα μαλλιά, με τα χέρια στις τσέπες δανεικού πανωφοριού.
Γεννηθείσα: Άγνωστον
Γένος: Άγνωστον
Κατοικία: Άγνωστος
Επάγγελμα: Άγνωστον
Θρήσκευμα: Άθεος
Χρώμα οφθαλμών: Άγνωστον
Όνομα: Σοφία Βίκυ Μαρία Όλια Νίκη Άννα Έφη Αργυρώ
Δαρείος Δαρείος. Προς όλα τα περιπολικά
προσοχή οπλοφορεί. Επικίνδυνη. Οπλοφορεί. Επικίνδυνη

Την λένε Σοφία Βίκυ Μαρία Όλια Νίκη Άννα Έφη Αργυρώ
Κι είναι όμορφη όμορφη όμορφη όμορφη θε μου.....


ΚΑΤΕΡΙΝΑ ΓΩΓΟΥ

[Heimaa]

[DoctorPoet]

ΜΙΑ φορά, τα μεσάνυχτα τα σκοτεινά, αδύναμος και αποκαμωμένος καθώς συλλογιζόμουν,

πάνω σε ένα πολύ ασυνήθιστο και περίεργο τόμο απολησμονημένης γνώσης,

έγειρα το κεφάλι, ίσα που μ' έπαιρνε ο ύπνος· τότε έξαφνα, έρχεται ένας ανάλαφρος σιγανός χτύπος,

όπως όταν κάποιος χτυπάει ευγενικά την πόρτα του δωματίου μου.

«Κάποιος επισκέπτης θα είναι» μουρμούρισα «που χτυπάει την πόρτα του δωματίου μου—

Μόνο αυτό και τίποτα παραπάνω».


Αχ! Χαρακτηριστικά θυμάμαι πως ήταν τον ανεμοδαρμένο παγερό Δεκέμβρη,

και η κάθε μια ξεχωριστή ξεθρακιασμένη σπίθα άπλώνε βαθμιαία το φάσμα της στο πάτωμα.

Ανυπόμονα ευχόμουν να έρθει το αύριο — μάταια είχα γυρέψει να δανειστώ από τα βιβλία μου

ένα τρόπο να δοθεί τέλος στη λύπη, την λύπη για την απολεσθείσα Λενόρ

την εξαίρετη κι’ απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ —

εδώ όμως μένει παντοτινά.χωρίς όνομα να την καλούν.


Και το μεταξένιο, λυπητερό, αβέβαιο θρόισμα της κάθε μιας βυσσινί κουρτίνας,

μου γεννούσε το ρίγος της συγκίνησης, με καταλάμβανε με τέτοιους φανταστικούε τρόμους που δεν τους είχα νοιώσει ποτέ πριν.

Έτσι που, τώρα, για να νεκρώσω το δυνατό μου χτυποκάρδι, στάθηκα όρθιος και είπα σα να επαναλάμβανα:

«Κάποιος επισκέπτης θα είναι στην θύρα της κάμεράς μου που εκλιπαρεί να εισέλθει.

Κάποιος αργοπορημένος επισκέπτης που εκλιπαρεί από την πόρτα του δωματίου μου να εισέλθει.

Για αυτό πρόκειται και όχι για κάτι περισσότερο».


Η ψυχή μου γυρίζοντας στη θέση της ενδυναμώθηκε, και πλέον δεν ήταν σε δισταγμό.

«Κύριε» είπα εγώ, «ή Κυρία, ειλικρινά εκλιπαρώ την συγχώρεσή σας,

αλλά το γεγονός είναι ότι με πήρε ο ύπνος κι έτσι ανάλαφρο που ήταν το άξαφνο σας χτύπημα,

και τόσο υποτονικά που ήρθε το ελαφρύ άξαφνο χτύπημα, ο ανάλαφρος κρότος στη θύρα του δωματίου,

που πολύ αμφιβάλλω αν Σας άκουσα» — εδώ ανοίγω διάπλατα την πόρτα —

σκοτάδι εκεί και τίποτα άλλο.


Κοίταξα ερευνητικά, βαθιά μέσα στο σκότάδι εκείνο, μένοντας εμβρόντητος εκεί, για πολύ, νοιώθοντας το δέος,

την αμφιβολία, και βλέποντας όνειρα, που κανείς ποτέ θνητός δεν τόλμησε πιο πριν να ονειρευτεί.

Όμως τίποτα δεν τάραζε την σιγαλιά, και η ακινησία δεν μου έδινε κάποιο σημείο,

και η μόνη λέξη που ακούστηκε εκεί, ήταν η ψιθυριστή λέξη «Λενόρ».

Αυτό ψιθύρισα εγώ, και μια ηχώ μου αντιγυρνά ψιθυριστά την λέξη «Λενόρ».

Απλώς αυτό και άλλο τίποτα.


Ξαναγυρίζοντας στην κάμερα, φλεγόταν ολόκληρη η ψυχή μέσα μου

και σε μικρό διάστημα άκουσα πάλι ένα ανάλαφρο χτύπο, κάτι δυνατότερο από το προηγούμενο.

«Ασφαλώς» είπα εγώ, «ασφαλώς ετούτο είναι στο καφασωτό του παραθύρου μου,

ας δω επομένως τι είναι σε εκείνο το σημείο και το μυστήριο αυτό να διερευνήσω—

ας νεκρώσω την καρδιά μου μια στιγμή και ας διερευνήσω το μυστήριο αυτό—

Ο άνεμος θα είναι και άλλο τίποτα».


Σε αυτό το σημείο ανοίγω το πατζούρι, όταν, με ένα πολύ φευγαλέο πέταμα και φτεροκόπημα,

εκεί μέσα μπήκε ένα μεγαλόπρεπο Κοράκι των παλαιών ευσεβών εποχών.

Χωρίς να κάνει βαθιά υπόκλιση, δίχως στιγμή να σταματήσει ή να σταθεί στη θέση του,

αλλά υποσκάπτοντας τους καλούς τρόπους, πήγε και κούρνιασε ψηλά στην θύρα της κάμεράς μου-

κάθισε ψηλά, πάνω στο μπούστο της Παλλάδας, ακριβώς πάνω από την πόρτα της κάμεράς μου-

κούρνιασε ψηλά και κάθισε χωρίς να κάνει τίποτα άλλο.


Ύστερα, αυτό το πουλί στο μαύρο του εβένου ξεγέλασε την οικτρή μου ψευδαίσθηση να φτάσει σε χαμόγελο,

με το βαρύ και άκαμπτο τυπικό της αταραξίας που φορούσε.

Του είπα «Μολονότι το λοφίο σου είναι απογυμνωμένο και ξυρισμένο είσαι εσύ, δειλό πάντως δεν είσαι,

ειδεχθές, αποτρόπαιο και παλαιό Κοράκι που πλανιέσαι από την όχθη της Νύχτας—

για πες μου ποιο είναι το αρχοντικό σου όνομα που σε καλούν στην όχθη της Υποχθόνιας Νύχτας!»

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.


Πολύ εξεπλάγην από το άκομψο αυτό πουλί, ακούγοντάς το να συνδιαλέγεται τόσο ανεπιτήδευτα,

μολονότι η απάντησή του λίγα σήμαινε — μεγάλη συνάφεια δεν είχε.

Διότι αναπόφευκτα συμφωνούμε ότι κανένα ζωντανό ανθρώπινο ον

ποτέ δεν είχε την ευτυχία να δει ένα τέτοιο πουλί πάνω από την πόρτα της κάμαράς του—

είτε επρόκειτο για πουλί, είτε για κτήνος, πάνω στο γλυπτό μπούστο ψηλά στην πόρτα της κάμεράς του,

να έχει ένα τέτοιο όνομα όπως το «Ποτέ πια».


Αλλά το Κοράκι στεκόταν μοναχό σε αυτό το γαλήνιο μπούστο, λέγοντας μονάχα

εκείνες τις λέξεις, λες και η ψυχή του ξεχείλιζε με εκείνες τις λέξεις.

Τίποτε παραπέρα κατόπιν δεν εκστόμισε, και ούτε ένα πούπουλό του κατόπιν δεν πετάρισε—

Ώσπου, μόλις ψιθυρίζοντας, μουρμούρισα: «Κι άλλοι φίλοι μου, από πριν, πάνε, πετάξανε και φύγανε—

Σαν θα έρθει το πρωί και τούτο θα με αφήσει, όπως πέταξαν και πάνε οι Ελπίδες μου οι παλιές».

Μετά το πουλί είπε, «Ποτέ πια».


Ξαφνιασμένος με την ακινησία που μόνο η τόσο επιδέξια δοσμένη απάντηση την διέκοπτε,

είπα: «Δίχως αμφιβολία, αυτό που εκφέρει είναι το μόνο του εφόδιο και υλικό

που γράπωσε από κάποιον δυστυχισμένο αφέντη που η ανηλεής του Kαταστροφή

τον ζύγωνε όλο και πιο κοντά, μέχρι που τα τραγούδια του μία μοναδική επωδό να φέρουν,

μέχρι που οι θρήνοι της Ελπίδας του να φέρνουνε το μελαγχολικό φορτίο

του Ποτέ — Ποτέ πια».


Αλλά το Κοράκι ακόμη ξεστράτιζε την καταλυπημένη μου ψυχή στο γέλιο,

Ευθύς, τσούλησα ένα κάθισμα με μαξιλάρια μπροστά από το πουλί και το μπούστο και την πόρτα.

Κατόπιν, βουλιάζοντας πάνω στο βελούδο, επιδόθηκα σε συνδυασμούς της μιας φαντασίωσης με την άλλη,

Σκεπτόμενος τι είναι εκείνο το οποίο εννοεί το δυσοίωνο — του παλαιού καιρού— πουλί, 70

Τι είναι εκείνο το οποίο εννοούσε το ζοφερό, άχαρο, ειδεχθές, πένθιμο και δυσοίωνο —του παλαιού καιρού— πουλί

Τι εννοούσε κρώζοντας «Ποτέ πια».


Έτσι ήμουν καθισμένος, κλεισμένος σε εικασίες, χωρίς να εκφράσω ούτε συλλαβή

στο πουλί, του οποίου τα φλογισμένα μάτια τώρα βάζανε φωτιά στα ενδόμυχα της καρδιάς μου·

Για ετούτα και για άλλα, καθόμουν κι έκανα εικασίες με το κεφάλι μου αναπαυτικά πλαγιασμένο, 75

στην βελούδινη επένδυση του μαξιλαριού, όπου έπεφτε χαιρέκακα το φως της λάμπας.

Αλλά όμως εκείνης ακριβώς της βελούδινης μενεξεδένιας επένδυσης όπου χαιρέκακα έπεφτε το φως της λάμπας,

και που Εκείνη δεν θα πιέσει, αχ, ποτέ πια.


Κατόπιν μου φάνηκε να πυκνώνει ο αέρας, αρωματιζόμενος από κάποιο αόρατο θυμιατήρι

που το έσειε ένα Σεραφείμ και τα βήματά του κουδούνιζαν στο πυκνό δάπεδο. 80

«Φουκαρά» είπα με φωνή μεγάλη, «ο Θεός έχει προσφέρει σε εσένα — δια μέσω αυτών των αγγέλων, έχει προσφέρει σε εσένα

Ανακούφιση — ανακούφιση και νηπενθές από τις αναμνήσεις της Λενόρ!

Πίνε, ω, πίνε με γουλιές μεγάλες αυτό το ευγενικό το νηπενθές και ξέχασε αυτήν την απολεσθείσα Λενόρ».

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.


«Προφήτη!» είπα «το πράγμα του κακού! — προφήτη εντούτοις, μια πουλί μια διάβολος

είτε σε στέλνει ο Πειρασμός, ή και αν η θύελλα σε στριφογύρισε και σε έριξε εδώ στην ξηρά,

Εγκαταλελειμμένο, απτόητο παρ' όλα αυτά, σε αυτή την έρημη χώρα σε έριξε δεμένο με μάγια —

σε αυτό το σπίτι που το στοίχειωσε η Φρίκη - έλα, πες μου, αληθινά, σε παρακαλώ,

πες μου πες μου εκλιπαρώ, βρίσκεται κάποιο βάλσαμο παρηγοριάς στα βουνά της Γαλαάδ;»

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.


«Προφήτη!» είπα «της συμφοράς το πράγμα! - προφήτη εντούτοις, είτε πουλί είτε διάβολος!

Στο όνομα του ουρανού που πάνω μας κυρτώνει, στο όνομα του Θεού που και οι δυο μας λατρεύουμε—

Λέγε σε ετούτη την ψυχή την φορτωμένη θρήνο, λέγε αν μέσα στην μακρινή Εδέμ,

Πρόκειται να σφίξει στην αγκαλιά της μια αγιασμένη κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ-

Αν σφίξει μια εξαίρετη και απαστράπτουσα κόρη που την αποκαλούν οι άγγελοι Λενόρ—

Αν σφίξει μια εξαίρετη και απαστράπτουσα κόρη που Λενόρ την αποκαλούν οι άγγελοι».

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.


«Το σύμβολο του αποχωρισμού μας να γίνουνε αυτές οι λέξεις, πουλί ή πνεύμα του κακού!»

Με μια στριγκλιά σηκώθηκα, κάνοντας μια κίνηση αναρρίχησης —

«Να επιστέψεις στη θύελλα και στην όχθη της Καταχθόνιας Νύχτας!

Μαύρο φτερό να μην αφήσεις σαν ενθύμημα του ψεύδους που έχεις πει από την ψυχή σου!

Μη μου ταράζεις τη μοναχικότητα! Φύγε απ' το μπούστο πάνω απ' την πόρτα μου!

Πάρε το ράμφος σου από τα μύχια της καρδιάς μου, και πάρε τη μορφή σου μακρυά απ' την πόρτα μου!»

«Ποτέ πια», είπε το Κοράκι.


Και του Κορακιού το γρήγορο αθόρυβο πέταγμα δεν ακούγεται, ακίνητο κάθεται, ασάλευτο κάθεται,

στο κατάχλομο μπούστο της Παλλάδας, πάνω ακριβώς από την πόρτα της κάμερας

και τα μάτια του έχουνε τα πάντα απ' την όψη ενός δαίμονα που ρεμβάζει,

και το φως της λάμπας χύνεται απάνω του, ρίχνοντας στο δάπεδο τη σκιά του·

και η ψυχή μου, από μέσα από τη σκιά που κινείται και απλώνεται στο πάτωμα,

δεν θα ανασηκωθεί — ποτέ πια.

Ο αγαπημένος Έντγκάρντ Άλαν Πόε

[Mitsmann]

Νομιζα δικο σου...!