the Mountain Goats - Heretic Pride
2008, 4AD



01. Sax Rohmer #1
02. San Bernardino
03. Heretic Pride
04. Autoclave
05. New Zion
06. So Desperate
07. In The Craters On The Moon
08. Lovecraft In Brooklyn
09. Tianchi Lake
10. How To Embrace A Swamp Creature
11. Marduk T-Shirt Men's Room Incident
12. Sept 15 1983
13. Michael Myers Resplenden

http://www.mountain-goats.com
http://www.4ad.com


Οι Mountain Goats είναι ο John Darnielle οποίος παίζει κιθάρα, τραγουδά, γράφει στίχους και μουσική. Είναι Αμερικάνος. Είναι ο ζωντανός ήρωας του Josh Rouse, του Sufjan Stevens, του Colin Meloy, του James Mercer. Είναι χορτοφάγος και προσφέρει εθελοντικά εργασία σε ένα σχολεία για παιδιά με ειδικές ανάγκες. Είναι 1,84, 77 κιλά και έρχεται εχέμυθα στο χώρο σου.... όχι όχι, λάθος. Είναι ωραίος τύπος γενικά, αυτό είναι αλήθεια.

Ωραία είναι και η μουσική του. Ανήκει σε αυτό το κοινό indie, lo-fi, folk πράμα με το οποίο μας έχουν βομβαρδίσει εδώ και κάτι χρόνια τα περιοδικά και τα μπλογκζ αλλά το δικό του είναι τόσο ξεχωριστό ώστε ξεχωρίζει (. . .) από τους υπόλοιπους. Μετράνε ήδη 15 δίσκους από το 1991 που κυκλοφόρησε ο πρώτος και δεν έχω ακούσει κανέναν άλλο. Έχω ακούσει όμως αυτόν. Και είναι εξαιρετικός.

Με λίγα λόγια έτσι ώστε να μπορέσετε να τρέξετε αμέσως στα σλσκ και στα γκούγκολζ και έτσι νωρίτερα στα μαγαζά για να το αγοράσετε, ο δίσκος είναι γεμάτος με πολύ όμορφες μελωδίες που θα ζήλευαν οι Eels και τις ζηλεύουν ήδη οι Decemberists και πολύ όμορφους στίχους. Δεν ακούγεται εντυπωσιακό. Μέχρι να το ακούσετε δηλαδή. Στο "Sept 15 1983" αναφέρεται στη δολοφονία του ρασταφάρι παραγωγού και ρέγκε συμβόλου Prince Far I όπου μπλέκει καλοκαιρινά κρουστά με κοφτές ακουστικές κιθάρες (μία είναι δηλαδή αλλά που λέει ο λόγος). Στο "Autoclave" ακούμε τους αμερικάνους Cure. Στο "In The Craters On The Moon" βρίσκεται το καλύτερο κομμάτι του δίσκου, με το βιολί και τη φωνή του να αλλάζουν πάσες. Και έχει και κομμάτι με τίτλο "Marduk T-Shirt Men's Room Incident". Τι παραπάνω πια.

Ακούστε το. Και αμέσως μετά καθίστε και γράψτε και εσείς ένα κειμενάκι για έναν (άλλο κατά προτίμηση) δίσκο που ακούσατε πρόσφατα και σας άρεσε. Όπως πολύ γαμάτα έγραψα πριν λίγο καιρό και ομολογουμένως είχα προκαλέσει θύελλα αντιδράσεων αλλά είχα δίκιο, δεν έχουμε εκχωρήσει σε κανέναν το αποκλειστικό δικαίωμα της χρήσης αυτού εδώ του υπο-φόρουμ. Ούτε χρειάζεται να γράψει κανένας τα απίστευτα όμορφα κείμενα, μην αγχώνεστε δλδ. Εδώ συζητάμε για να μάθουμε ποιοι δίσκοι είναι γαμάτοι, όχι ποιοι χρήστες. Αυτά στο Αθλέτιξ. Και σκάω λέγοντας ότι αυτό το φόρουμ είναι μουσικό πρωτίστως. Είναι γαμώ να συζητάμε για τα πηρσινγκζ της λέιντικίλλερ ή τα χοτ μαισπέις μπέιμπζ ή ξερωγω τι άλλο αλλά δεν είναι άσχημη ιδέα να συζητούσαμε λιγάκι περισσότερο για μουσική. Χωρίς απλά να ποστάρουμε έντεκα εξώφυλλα και δώδεκα σειρές εμότικονς. Αλλά πρώτα ακούστε το και μετά όλα τα άλλα, οικοδομούμε ένα καλύτερο ιντερνετικό πεδίο ανταλλαγής απόψεων και πληροφοριών από αύριο. Αυτά, σκάω.