Madrugada 26/5/08 Principal
Η πρώτη αλήθεια είναι ότι είμαι σχετικά νέος στους Madrugada. Η δεύτερη είναι ότι αγοράζοντας το εισητήριο αυτής της συναυλίας δε μπορούσα να φανταστώ το τι με περιμένει καθώς δεν τους είχα ξαναδεί ζωντανά. Ο συνδυασμός αυτών των δύο απέφερε μια δυνατή γροθιά στο κεφάλι για μένα αλλά φαντάζομαι και για τα άλλα 1700 περίπου άτομα που έκαναν το ίδιο "λάθος", να πάνε δηλαδή τη Δευτέρα το βράδυ στο Principal. Ένα Principal το οποίο έσφυζε από κόσμο καθώς σύμφωνα με διοργανωτή που ρώτησα η συναυλία έγινε τελικά sold out και τα εισητήρια φτάσανε τα 1700.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Mary's Flower Superhead, ένα τοπικό συγκρότημα, του οποίου ο ήχος κυμαίνεται στα πλαίσια του Brit Rock. Όχι και εντελώς αδιάφοροι, χάρισαν ορισμένες χορευτικές στιγμές κυρίως στο μικρότερης ηλικίας κοινό στα 45 λεπτά που παίξανε. Η ώρα όμως πήγε 11 και ήταν η ώρα να περάσουμε στο κυρίως πιάτο..
Είναι λίγο περίεργο αίσθημα, ένα συγκρότημα που χρόνια το ξέρεις σαν τρίο, με περιστασιακούς drummers, να εμφανίζεται σαν ένα σύνολο έξι ατόμων στην σκηνή με την προσθήκη percussionίστα και πληκτρά (για την ακρίβεια εκτός από πλήκτρα, ο τελευταίος αναλάμβανε και την δεύτερη κιθάρα όταν την άφηνε ο Hoyem). Και νιώθεις ακόμα πιο περίεργα όταν αντιλαμβάνεσαι από τις πρώτες νότες του πρώτου τραγουδιού ότι το συγκρότημα που έμαθες να αγαπάς έχει αλλάξει αρκετά τον ήχο του. Όχι απαραίτητα προς κάτι το καλύτερο η το χειρότερο, αλλά κάτι που θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ως το πιο 'δημοκρατικό'. Η μοναδική φωνή του Hoyem δεν είναι τόσο μπροστά όσο την έχουμε συνηθίσει, το ίδιο και το μπάσο του Jacobsen. Πράγματα τα οποία γίνονται εύκολα αντιληπτά αντίστοιχα σε τραγούδια όπως το Black Mambo στο οποίο είχα την αίσθηση ότι ο Hoyem σχεδόν φώναζε για να ακουστεί στα πιο δυνατά του σημεία αλλά ιδιαίτερα στο Hands Up! I Love You, το οποίο αν και είναι τραγούδι που "κάθεται" σχεδόν αποκλειστικά στο riff του μπάσου, αυτό το τελευταίο ήταν σχετικά χαμηλά δίνοντας προτεραιότητα στις κιθάρες. Το όλο ηχητικό αποτέλεσμα βοηθήθηκε αρκετά και από το venue, γνωστό για την κορυφαία ηχητική και εξοπλισμό του. Γενικά, οι εντυπώσεις ήταν ανάμικτες τουλάχιστον για μένα καθώς αυτού του τύπου ο ήχος ενώ δεν πολυκόλλαγε σε κάποια τραγούδια, άλλα τα κολάκευε απίστευτα.
Αστείρευτο κέφι. Σαν να ήταν η τελευταία φορά. Που πιθανότατα και να ήταν δηλαδή.. Οι Madrugada απέδωσαν πραγματικά σα να μην υπήρχε αύριο. Σαν να θέλαν να δώσουν ένα αποχαιρετηστήριο γλυκό φιλί στους Έλληνες οπαδούς τους, αυτούς που τους ανέβασαν ψηλότερα από οποιαδήποτε άλλη χώρα. Ο Hoyem έδινε το σύνθημα και από κάτω το κοινό ανταποκρινόταν είτε χορεύοντας ή προσπαθώντας (μάταια) να αναπαραγάγει την φωνή αυτού του μεγάλου μουσικού. Από τις πιο μπαλαντοειδείς και μελαγχολικές στιγμές έως τις πιο έντονες, εξωστρεφείς rock στροφές των τραγουδιών, οι παρελάσεις των συναισθημάτων ήταν συνεχείς και οι Madrugada φρόντισαν να τις πολλαπλασιάζουν. Αν και το τελευταίο album τιμήθηκε υπέρ του δέοντος (ακούσαμε 7 από τα 9 του τραγούδια), αυτό δεν έγινε ευτυχώς εις βάρος των κλασσικών και αγαπημένων τραγουδιών τους (αν και μας έλειψε ένα Salt, ένα Beautyproof, ένα Stories From The Streets έστω). Μπορώ δε να πω ότι η extended εκτέλεση του Highway Of Light ήταν αν όχι ένα από τα κορυφαία σημεία της συναυλίας, σίγουρα το πιο ατμοσφαιρικό. Και μιλώντας για τις κορυφαίες στιγμές, αυτές ανήκουν στα Black Mambo και Blood Shot Adult Commitment το ένα μετά το άλλο αλλά και στο αναπάντεχο δέσιμο του Lucy One (το οποίο αφιερώθηκε σε αυτόν που δεν ήταν εκεί χθες το βράδυ) με το I Wanna Be Your Dog των Stooges στο τέλος του encore.
Μετά από αυτό οι Νορβηγοί μας χαιρέτησαν. Χωρίς πολλά λόγια, χωρίς να δώσουν υποσχέσεις, χωρίς να δεσμευτούν ότι θα τους ξαναδούμε, θα ακούσουμε νέα τους η κάτι παρόμοιο. Κανείς δεν ήταν σε θέση να το πιστέψει, σχεδόν κανείς δεν κουνήθηκε από την θέση του, κανείς δεν σταμάτησε να φωνάζει για άλλο ένα. Και αυτό εν τέλει έγινε.. Ίσως η πιο εύστοχη επιλογή από άποψη συμβολισμού κυρίως εκφράστηκε με νότες και λόγια με το Only When You 're Gone. Η παύση στη μέση του θα ορκιζόμουν ότι ήταν ενός λεπτού σιγή στη μνήμη του Buras (παρόλο που μέρος του κοινού δεν έδειχνε να το καταλαβαίνει αυτό). Και μετά από την δυνατή εκτέλεση του υπολοίπου, το συγκρότημα μας καληνύχτισε μία. Αλλά για πάντα? Κανείς δεν ξέρει...
We could steal away... But it's not gonna happen...
Setlist:
Whatever Happened to You?
Hour of the Wolf
Look Away Lucifer
Belladonna
Strange Colour Blue
Highway of Light
Majesty
Honey Bee
Hands Up! I Love You
New Woman / New Man
Black Mambo
Blood Shot Adult Commitment
7 Seconds
Valley of Deception
.............................
Vocal
The Kids Are On High Street
Lucy One / I Wanna Be Your Dog
.............................
Only When You're Gone
Originally Posted by FIXXXER
