Η τελική λήθη (δε φάιναλ θολούθιον)
Το καινούριο βιβλίο-συλλογή των διηγημάτων του Κωστάκη Ανάν.
Οι γονείς ήταν σε διάσταση (σπάνιο!).
Τον έναν παππού τον έλεγαν Άρη.
Τον άλλον Ηρακλή.
Για να μην τα πολυλογούμε, όταν είσαι σε διάσταση με τον/την σύζυγο, ο οργανισμός σου παράγει μεγάλες ποσότητες εγωισμού, μέσα στον οποίο βυθίζεται αργά και σαδιστικά η λογική. Έτσι, για να μη χαλάσει το χατίρι καμιάς από τις δυο πλευρές, ο μικρός βαφτίστηκε Άρης-Ηρακλής και όλοι έμειναν ευχαριστημένοι που κανένας δεν έμεινε ευχαριστημένος.
Δε θέλει και πολύ μυαλό για να φανταστεί κανείς ότι επί σειρά ετών οι συμμαθητές φώναζαν το μικρό με το εκάστοτε σκορ του ποδοσφαιρικού αγώνα των ομώνυμων ομάδων. Έτσι, για κάποιους μήνες ήταν ο «τρία-ένα», μετά το ματς του δεύτερου γύρου μετονομαζόταν σε «δύο-ένα» και τον άλλο χρόνο, αν ήταν άτυχος, συμβιβαζόταν με το ταπεινωτικό για όνομα ανθρώπου «μηδέν-μηδέν».
Αυτό μέχρι τη χρονιά που ο Άρης αντιμετώπισε έναν διαλυμένο οικονομικά και διοικητικά Ηρακλή και του έριξε πέντε γκολάκια, χωρίς να φάει ούτε ένα. Την επόμενη μέρα ο μικρός ήταν ο «πέντε-μηδέν» και την μεθεπόμενη (δεν ήθελε και πολλή φαντασία) μετονομάστηκε σε «Χαβάη».
Ο δύστυχος Χαβάη άντεξε μόνο μια βδομάδα. Την Παρασκευή μπήκε καθυστερημένα στην τάξη και άρχισε να μοιράζει στους συμμαθητές του μικρά χαρτάκια σε στυλ «πατέρας στη φυλακή, μάνα στην πρέζα, 17 αδέλφια» κλπ.
To τι έγραφαν αυτά τα χαρτάκια, κανείς δεν έμαθε ποτέ. Πέντε λεπτά αργότερα, μια τεράστια έκρηξη κατεδάφισε ολόκληρη την τάξη, συμπαρασύροντας στο θάνατο καμιά 25αριά «αγγελούδια» (θάνατος σε όσους χρησιμοποιούν υποκοριστικά τύπου «τα ματάκια του», «η αδελφούλα του» και «η τραυματισμένη παιδική ψυχούλα του», για να πουλήσουν συναίσθημα).
Την ίδια Κυριακή η ομάδα του Άρη εμφανίστηκε στο γήπεδο με μαύρα περιβραχιόνια σε ένδειξη πένθους για το συμβάν. Η ομάδα του Ηρακλή, αντίθετα, εμφανίστηκε χωρίς σώβρακα γιατί η οικονομική κρίση είχε φτάσει στο απροχώρητο.
Originally Posted by fandango
