Λοιπόν, μια και δεν έγραψε κανείς μέχρι τώρα και μια και δεν θα δώσω το "παρών" απόψε, ας γράψω δυο λόγια για τη χθεσινή ημέρα.
Μπήκα την ώρα που οι Airged L'amh ολοκλήρωναν το set τους με διασκευή στο Battle Hymn. Αξιοπρεπέστατη προσπάθεια, ο κόσμος γούσταρε κ.λπ., φαντάζομαι ότι θα ήταν το ίδιο καλοί και στα δικά τους κομμάτια.
Ακολούθησαν οι Sentinel Beast με τη εύσωμη Debbie Gunn αμέσως μετά και εγένετο ΠΑ-ΝΙ-ΚΟΣ! Αν και τους ήξερα ως όνομα δεν τους είχα ξανακούσει, δεν τρελαίνομαι γενικά με thrash, αλλά οι συγκεκριμένοι ήταν ισοπεδωτικοί (και το ομώνυμο κομμάτι τους γαμάει). Οι επικάδες που βγήκαν έξω την ώρα του set τους έχασαν τη διασκευή που έκαναν στο Phantom of the Opera (η οποία υπάρχει και στον δίσκο τους, όπως μόλις είδα).
Οι Dark Quarterer ήταν αντικειμενικά η μπάντα με την καλύτερη απόδοση από όσες είδα. Τέλειος ήχος, η φωνή του γερο-Nepi να ακούγεται καλύτερη από ό,τι στους δίσκους, έπαιξαν και το Dark Quarterer που είναι το αγαπημένο μου κομμάτι από το πρώτο LP. Κορυφαία στιγμή βέβαια ήταν το ασύλληπτο έπος Lady Scolopendra, ενώ νομίζω ότι σε όλη τη διάρκεια του set τους έβλεπε και ο Shelton στην πρώτη σειρά. Μέχρι τώρα απλά συμπαθούσα τους Ιταλούς, τώρα μπορώ να πω ότι λατρεύω. Respect.
Για Memory Garden θα σας τα πουν καλύτερα οι υπόλοιποι που ήταν παρόντες. Κι αυτοί όμως ήταν εξαιρετικοί από εκτελεστικής άποψης, έπαιξαν παθιασμένα και σίγουρα μου προκάλεσαν το ενδιαφέρον για να ασχοληθώ μαζί τους κάποια στιγμή.
Τώρα για τους Omen τι να πρωτοπείς. Ο ήχος ήταν ψιλοχάλια βέβαια και ο Powell, καμένος γαρ, έκανε κάποια λαθάκια, αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό για να περιορίσει την πώρωση που προκαλούν έπη όπως τα "The Curse", "Dragon's Breath", "Ruby Eyes", "In the Arena", "Teeth of the Hydra", "Death Rider", "The Axeman", "Don't Fear the Night", "Die By the Blade" και το "Battle Cry" στο φινάλε (λογικά κάτι μου διαφεύγει, οι έχοντες καλύτερη μνήμη ας με συμπληρώσουν/edit: σίγουρα έπαιξαν και το "Warning of Danger"). Ο τραγουδιστής πολύ καλός (αν και αδικήθηκε κι αυτός από τον ήχο), έδειχνε ότι γούσταρε που του δόθηκε η ευκαιρία να παίξει με τους Omen και συνεχώς αναφερόταν με σεβασμό στον Kimball. Και βέβαια, ήταν λίγο συγκινητικό που είδαμε τον Wittig στα ντραμς (πολύ καλός btw, όπως και ο καινούριος μπασίστας).
Οσο για τα υπόλοιπα, είχε περισσότερο κόσμο απ' ό,τι περίμενα (μόνο στους Omen βέβαια ο χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος) και λογικά η φετινή εξελίσσεται στην πιο επιτυχημένη από τις τρεις διοργανώσεις του Up The Hammers (από τη στιγμή που η σημερινή ημέρα είναι πιο ελκυστική και θα έχει ακόμα περισσότερο κόσμο). Δεν υπήρξε, τέλος, μεγάλη καθυστέρηση στη σειρά εμφάνισης των συγκροτημάτων, όλο το πρόγραμμα τελείωσε με μισή ώρα καθυστέρηση περίπου.
Ευχαριστούμε τους διοργανωτές, ευχαριστώ και τα παιδιά από το φόρουμ με τα οποία τα είπαμε, έστω και για λίγο (νομίζω τους είδα όλους όσους πήγαν). Ειδικά από JDM, Rush και Buddy Lackey να ζητήσω ξανά συγνώμη για την λίγο απότομη αποχώρησή μου αλλά ήμουν κομμάτια. Δεσμεύομαι να κεράσω μπίρες κάποια άλλη φορά.