Λένα Πλάτωνος

[~ladykiller~]

egw 8a mporousa na exw ton melopoiimeno kariotakh?

plz

[00i00]

egw 8a mporousa na exw ton melopoiimeno kariotakh?

plz

κοιτα να δεις...πηγα να φανω ντεμεκ καλος και να δωσο λινκ και το φορουμ ειναι κλειστο λογο πενθους

''Η Οδός Ονείρων σε ένδειξη πένθους θα παραμείνει κλειστή για 3 ημέρες.''

[hello_earth]

πολλοί λένε πως γενικά το σαμποτάζ είναι ενας κατεξοχήν δίσκος συνεργασίας εκείνων των τεσσάρων.. της πλάτωνος, γιαννάτου, κριεζή και παλαμίδα.. δηλ. οταν έλεγα ότι είναι της πλάτωνος μου την λέγανε.. και τώρα μάλλον θα συμφωνήσω - χωρίς εκείνους τους απίστευτους στίχους της κριεζή που συνδιάζουν την παιδική αθοότητα με σοβαρά, προσωπικά και πονεμένα θέματα, θα ήταν κάτι άλλο - χωρίς το πάθος και τις αξιοσημείωτη δεξιοτεχνία της γιαννάτου και του παλαμίδα θα ήταν κάτι άλλο... στα liner notes του cd που έχω γράφει πως γενικά ήταν μια ιδιαίτερη εποχή για όλους τους, πως γενικά πάνω κάτω όλοι ήταν ερωτευμένοι τότε που το έγραφαν - και έδωσαν αυτή την πνοή της άνοιξης, του φθηνοπώρου, και του χειμώνα, γιατί όχι.. αλλά έντονη έντονη έντονη πνοή, στον δίσκο...

έχω διαβάσει επίσης πως κανονικά μετα την λιλιπούπολη ο δίσκος που ηχογράφησε η λένα πλάτωνος ήταν ο Καρυωτάκης, αλλά της πρότειναν να μην το κυκλοφορήσει πρώτο γιατί θα ήταν πολύ βαρύ ίσως ξεκίνημα, και γι'αυτό γράψανε κάτι πιο ελαφρύ.. ήτοι το σαμποτάζ - που είναι ενας συνδετικός κρίκος μεταξύ της γλυκιάς λιλιπούπολης - της παιδικής μας ηλικίας και των προβληματισμών μιας πιο ώριμης νιότης...

και το '62 του Χατζιδάκι το ανακάλυψα πρόσφατα, αν και το είχα εδώ και χρόνια σε εκείνη την έκδοση 2 lp σε 1 cd, μαζί με τον καρυωτάκη - αρχικά δεν μου είχε αρέσει - καθώς φυσικά ήμουν συγκλονισμένος απο το άλλο άλμπουμ.. μου φάνηκαν thin οι ενορχιστρώσεις και γενικά κάτι δεν μου κόλλαγε. τώρα πρόσφατα που το ξαναάκουσα, το ξανανακάλυψα και αποφάσησα πως είχα άδικο στην αρχική μου κρίση.. θα έλεγα πως δεν απέχει και πολύ απο την μελαγχολία του Καρυωτάκη - απλώς εδώ είναι πιο ήπια, λιγότερο βαρύγδουπη - η γλυκιά μελαγχολία εκείνων των τραγουδιών που αδυνατώ και ούτε καν προσπαθώ απο δέος να τα περιγράψω.. Η ενορχίστρωση έχει πλάκα γιατι ναι μπορεί να έχει και λίγο μπουζούκι, έχει αρκετά περίεργα synths - ειδικά στο Πάει έφυγε το τρένο την μελωδία την κρατάει η φωνή της Γιαννάτου και τα synths απο πίσω έχουν σχεδόν απόκοσμη, ambient αίγλη, όπως και στο Πέθανε ο ταχυδρόμος έχει πολύ ενδιαφέρον η ενορχίστρωση - είναι όλο synths και μοιάζει τραγούδι απο soundtrack ταινίας... όπως και ο Κυρ Αντώνης... είναι πολύ ωραίος δίσκος και αυτός...

απο την επόμενή της περίοδο εχω κρατήσει εναν απέραντο θαυμασμό για την προσωπικότητά της γιατί είναι απίστευτα weird τα κομμάτια.. με την καλή έννοια.. και είναι όλο πόνος και αλίθεια και παλαβομάρα αυτά που λέει στους στοίχους.. θα ξεχώριζα ιδιαίτερα τον δίσκο "Λεπιδόπτερα" - το Εσπέρια ίρις γκρέκα και δεν συμμαζεύεται.. - που αυτός ο δίσκος διατηρεί μια ισορροπία ανάμεσα στα spoken μέρη και τραγουδιστά - είναι απίστευτα ΠΕΡΙΕΡΓΟΣ δίσκος... φοβερός ("και ο χρόνος είναι χρώμα; όχι, είπαμε. ο χρόνος... είναι... χρήμα.." με την απίστευτα παγωμένη και ειρωνική της φωνή...)

αυτοί οι δίσκοι όπως το Γκάλοπ, οι Μάσκες Ηλίου, τα Λεπιδόπτερα και το Μη μου τους κύκλους τάραττε είναι ενα κεφάλαιο ιδιαίτερο στην ελληνική μουσική.. καθώς πραγματικά δεν ξέρω κάτι άλλο που να υπάρχει και να την πλησιάζει την ΛΠ την ίδια εποχή, ή οποιαδήποτε εποχή.. (ΘΑ ΗΘΕΛΑ πραγματικά αμα έχετε όρεξη να προτείνετε κάτι παρόμοιο - ως προς την συγκλονιστικότητα - με τους δίσκους της..) - για κάποιο λόγο οι στερεο νόβα, που ναι στάνταρ επιρεάστηκαν (στα spoken φωνητικά τους μια ζωή ακού την ΛΠ) χωρις να έχω ακούσει πολλά, δεν μου αρέσουν και τόσο πολύ. (ενα που μπορώ να προτείνω εγώ είναι το soundtrack της ταινίας του Π. Τάσιου "Παραγγελιά" με μουσική (full εφιαλτική ενορχίστρωση) του Κυριάκου Σφέτσα και τους πικραμένους στοίχους της Κατερίνας Γώγου σε εκτέλεση της ιδίας..) - τέλος η παρένθεση...)

το breaking the ice με απογοήτευσε οικτρά. δεν το άκουσα και πολύ δηλαδή αλλά δεν νομίζω να θέλω να το ακούσω άλλο..
το αναπνοές μου άρεσε πάρα πολύ - ήταν το πρώτο δικό της άλμπουμ που αγόρασα - και έλεγα κάποτε πως ακούγοντας αυτόν τον δίσκο μπορείς να ακούσεις τον ήχο της Σιωπής. είναι πάρα πολύ σιωπιλός και ιδιαίτερος κατ'εμέ δίσκος, με ξανά Σαβίνα Γιαννάτου και Μαριανίνα Κριεζή.. έχει ακουστικό feel (αποτι θυμάμαι) και κάποια πολύ πολύ όμορφα τραγούδια (πες μου πότε θα'ρθεις; θα'ρθεις.... - ) - εγώ τον θεωρώ πολύ καλό δίσκο...

τους επόμενους δεν τους άκουσα, και για κάποιο λόγο φοβάμαι λίγο να τους ακούσω - αυτά που έχει κάνει στο παρελθόν δύσκολα πλησιάζονται.. και.. δεν ξέρω... πάντως μου έχουν πει για κάποια αφιερώματα που έχουν κάνει σε αυτήν (στο Μέγαρο Μουσικής ενα που θυμάμαι) (νομίζω) πως ήταν πολύ συγκινητικά.

ακούω τα Λεπιδόπτερα και μου θυμίζει σε αίσθηση cult 70's sci-fi movies.. τίποτα Solaris του Ταρκόφσκι, αλλά που να εξελίσσεται όχι σε ενα διαστημικό σταθμό, αλλά στον πλανήτη Γη, αναμεσά μας.... για κάτι τέτοιο πρόκειται εξάλλου...

[hello_earth]

καλά ακούω το Λεπιδόπτερα μετα απο πολύ καιρό και ξανανιώθω πόσο μ'αρέσει αυτός ο δίσκος... είναι πολύ ευφυής..

[Ghoul]

τι φωνάρα έχει ο Γιάννης Παλαμίδας; και τι δισκάρα το σαμποτάζ;



και

«Το κοπερτί, το κοπερτί τάπι τάπι ρούσι είναι ένα παιδικό παιχνίδι, που τα παιδιά κάνουν έναν κύκλο και στο τέλος κάθε γύρου αποχωρεί και ένα. Αυτό το παιχνίδι έφερνε μια μελαγχολία στη Μαριανίνα και ήθελε να το κάνει τραγούδι. Έτσι το Κοπερτί μεταφέρθηκε νοηματικά στο πως μας αποχαιρετάνε αγαπημένα πρόσωπα ένα - ένα και φεύγουν από τη ζωή».(Λένα Πλάτωνος)

[tsimpouklano]

Νέο τραγούδι: